เรื่องข้างล่างนี้เป็น forward mail อันหนึ่ง ระหว่างเราและกลุ่มเพื่อนๆ ในสังคมอินเตอร์เนท ที่ไม่เคยพบกัน และเคยพบกันแล้ว แม้จะเป็นเรื่องที่เริ่มต้นมานานและไม่มีที่มาของต้นเรื่องเช่นเคย แต่จนถึงวันนี้มีข้อความที่ต่อเติมกันเรื่อยๆ.......

ต่อความคิด

เติมความรัก

สร้างความหวัง

เพิ่มความหมาย...ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ

น้องที่ส่งมาวันนี้และเป็นเจ้าของข้อความหลายๆ สี ส่วนล่าง (และเราก็ตอบกลับไปในข้อความสีแดง) เป็นมะเร็งทางเดินปัสสาวะมาหลายปีแล้ว น้ำใจและการดูแลจากผู้คนรอบข้าง ทั้งในโลกที่เป็นจริงและโลกเสมือนจริงแห่งนี้ เป็นพลังใจให้กับน้องที่จะดูแลร่างกายของตัวเอง

ที่สุดแล้ว เหนือสิ่งอื่นใด ความเข้มแข็งของน้องเค้าต่างหาก ที่สะท้อนกลับมาสู่พวกเรา ให้ได้ตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตที่เรายังมี ยังอยู่ อย่างเป็นปกติ........

เพื่อนๆ หลายคนได้รับรู้ถึงเรื่องราวของคุณ Supawan เจ้าของเรื่องเมืองปายอันงดงามเมื่อวันมีทติ้งนั้น เราไม่อยากแสดงความเห็นใจกับเคราะห์กรรมของเธอ ทว่า เรากลับอยากขอบคุณเธออย่างลึกซึ้งในวิธี และวิถีปฏิบัติ ที่ทำให้เรา และหวังรวมถึงพวกเราชาวโอเคเนชั่นทุกคนด้วย ที่จะรู้จักเตรียมตัวเตรียมใจเมื่อถึงคราวของตัวเอง มีความเข้มแข็งได้เท่าเธอ และเห็นคุณค่าของการ support ซึ่งกันและกันว่า ความรักความปรารถนาดีต่อกันนั้น มันสามารถสร้างพลังที่เราทุกคนในที่สุด ต่างจะได้รับผลสะท้อนแห่งพลังนั้นด้วยกัน...ทั้งโลก...นั่นเลย

ไม่ได้ตั้งใจจะอัพบล็อกในเวลานี้ ในวันนี้ ด้วยเรื่องนี้เลย

แต่ความรู้สึกที่พลุ่งขึ้นมามันฉุกเฉิน What if tomorrow nevercomes?

ขออนุญาต copy มาตามจริงค่ะ ฟ้อนท์ที่มาจากหลายแหล่ง มันไม่ยอมสามัคคีกันเลย

*****************************************************

ยังจะมีอีกไหม.... ใครสักคน....... ที่เป็นอย่างนี้ 

สองสามวันก่อน...แม่ป่วย ผู้หญิงใจแข็งคนนั้น ยืนกรานว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลโดยเด็ดขาด เธอกินยาจีน พักผ่อนอยู่บ้าน เสียงบ่นของแม่...หายไป กลับมีเสียงของใครอีกคนขึ้นมาแทน...เสียงของพ่อ พ่อที่ปกติแล้วลูกๆ ทุกคนลงมติว่า...ดุ และ เงียบขรึม วันนี้พ่อกลายเป็นผู้ชายขี้บ่นไปซะแล้ว... พ่อบ่นทั้งวันและทุกวัน เรื่องที่บ่นก็มีอยู่เรื่องเดียว...บ่นแม่ พ่อบ่นว่า แม่ไม่ยอมไปหาหมอ แต่...คนขี้บ่นนี่แหละ ที่ไปปรึกษาเภสัชกรที่ร้านขายยา ซื้อหายาอมแก้เจ็บคอ ยาแก้ไข้ที่แม่ใช้ประจำมาวางไว้ให้ข้างเตียง พ่อ...ที่ปกติชอบออกไปหากับข้าวแปลกๆ ข้างนอกกินเป็นกิจวัตร บ่นว่าเบื่อกินข้าวที่บ้าน แต่...พ่อก็สั่งฉันไปซื้อกับข้าวที่ร้านโปรดของแม่มากินที่บ้าน เพียงเพราะไม่อยากให้แม่อยู่บ้านคนเดียว แม่แตะกับข้าวได้คำเดียว...เอาใจพ่อ ทั้งๆ ที่ฉันก็ว่ากับข้าวอร่อยดี แต่...พ่อกลับว่า วันนี้เชฟฝีมือตก ทำไม่อร่อย...เลยไม่ถูกปากแม่ แล้ววันนี้...แม่อาการดีขึ้น ลุกขึ้นมาเดินเหินได้นิดหน่อย บ่น...อยากกินแครกเกอร์กับโกโก้ร้อน แต่...ของแห้งที่บ้านหมด รวมทั้งแครกเกอร์ยี่ห้อโปรดด้วย พ่อ...ผู้ชายที่แสดงออกตลอดเวลา...ว่าเกลียดการเดินซูเปอร์มาเก็ต บอกลูกๆ ว่าน้ำส้มของพ่อหมด ไปซื้อกันเถอะ พวกเราอมยิ้ม ผู้ชายปากแข็ง...จะบอกว่าไปซื้อของให้แม่ก็ไม่ได้ ต้องอ้างยังโน้นยังงี้ แต่...แค่ย่างเท้าเข้าห้างสรรพสินค้า คนจะซื้อน้ำส้มเดินหา...แครกเกอร์ เฮ้อ... พ่อ...มีโรคประจำตัว...โรคหัวใจ พ่อต้องเดินช้าๆ เพราะว่าไม่อยากให้หัวใจทำงานหนักเกินไป แต่ในซุปเปอร์มาเก็ตวันนี้ พ่อเดิน...เข้าช่องโน้น ออกช่องนี้ เพราะแม่กินได้แต่ข้าวต้ม ข้าวต้มซองชนิดมีกับพร้อมปรุงถูกพ่อกวาดมาทุกชนิด เครื่องข้าวต้ม...ทั้งผักดอง ผักกระป๋อง พ่อหยิบทุกขวดทุกกระป๋องมาอ่าน...หายี่ห้อที่แม่ชอบ ความจริงจะสั่งฉันไปหาซื้อน่าจะง่ายกว่านะ แต่พ่อก็เลือกที่จะทำเอง เพราะพ่อเลือกของเหล่านั้น...ด้วยความรัก ฉันทำได้แค่เข็นรถตาม... แต่แค่นี้ก็ยากแล้วนะ เพราะเข็นตามไม่ทันสักที ถ้าเทียบกับใจที่ไปถึงชั้นวางขวดผักดองเรียบร้อยแล้วของผู้ชายตรงหน้า หลังที่เริ่มคุ้มงอตามวัยของพ่อ นำอยู่ข้างหน้าหน้าลิ่วๆ ตาของพ่อ...ที่มีไว้มองผู้หญิงคนเดียวในชีวิต ! มองหาแต่สรรพสิ่งที่เหมาะกับแม่ ณ วินาทีนั้น ฉันอิจฉา...อิจฉาผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน อิจฉาแม่ตัวเอง เพราะพ่อที่ลูกๆ คุ้นเคย คือผู้ชายที่ไม่เคยแคร์ใคร...   กับลูกๆ...เรารู้...พ่อรัก เพราะพ่อแสดงออกกับเราเสมอ หากกับแม่...พวกเราเพิ่งรู้...พ่อห่วงแม่มากมาย คงเพราะปกติเราเห็นแต่แม่ที่คอยดูแลพ่อโรคประจำตัวพ่อเยอะแยะนี่นา แม่...ซึ่งเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง อึด...ในสายตาพวกเรา ยามเมื่อได้รับการดูแลจากพ่อ ดูเหมือนจะซึ้งไม่ต่างจากเรา คนซึ่งร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดยี่สิบห้าปี ดูแลกันและกันยามป่วยไข้ คงไม่มีอะไรน่าชื่นใจไปกว่านี้แล้วมั้ง ==================== ฉันหันมามองรอบตัว ... สักวันข้างหน้า...ยามเมื่อชีวิตได้ผ่านวันเวลา ทั้งความสุข ความทุกข์ ความโศก จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ยืนข้างๆ ฉัน ดูแล...ยามที่ฉันป่วยไข้ จะมีใครสักคนมั้ย...ที่จำได้ กับแค่แครกเกอร์ยี่ห้อโปรดของฉัน จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ยอมเดินฝ่าฝูงคนพลุกพล่านที่ตัวเองแสนเกลียด เพียงเพื่อเครื่องกระป๋อง... ที่อยากจะเลือกสรรแต่สิ่งดีๆ เพื่อคนอันเป็นที่รัก จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ส่งยาอมแก้เจ็บคอให้ฉัน พร้อมกับบอกว่า ' คราวก่อนเจ็บคอ กินแล้วหาย นี่ยังเหลือ เอาไปกินสิ ' ทั้งๆ ที่ยาอมหลอดนั้นยังไม่ได้เปิด

********************************************

ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไร

แต่ข้าพเจ้าทราบว่า ความห่วงใจ ใส่ใจแบบนี้นั้น

เกิดจาก ความพันผูก และ ประสานรวมเป็นหนึ่งเดียว

ที่หากส่วนหนึ่งของชีวิตผิดไป อีกส่วนจะต้องซ่อมแซมแก้ไข

ผูกพันธ์ ที่ไม่ใช่พันธะ และที่สำคัญนั้น มันจะไม่มีการละเลย

เต็มใจ ใส่ใจ สนใจ ห่วงใย ไมตรี ซื่อตรง........ความรัก...

****************************************************

ฉันเองค่อนข้างโชคดี

ฉันเองมีไมตรีอย่างล้นเหลือ

ผู้คน รอบข้าง รอบกาย ล้วนห่วงใย ใส่ใจ

มันเป็นความรู้สึกที่ฉันรับรู้ได้

ไม่ต้องมีใครมาบอก ไม่ต้องสนใจว่าจะคิดไปเองฝ่ายเดียว

เพียงแค่ เข้าใจ ว่าสิ่งเหล่านี้คือ รัก ที่เป็น รัก

..............................................................................................

แม้ว่าในความเป็นจริงนั้นมันจะหายากมากขึ้นในทุกที่

แม้ว่าสิ่งที่เราได้อ่านนั้นจะเป็นเรื่องราวของคนรุ่นเก่าๆ

หากแต่เป็นเพราะว่า ความรักแบบเบ็ดเสร็จของเวลามั้ง

การเร่งเวลาให้รัก เร่งความภักดีให้เกิด มันทำได้เพียงประเดี๋ยว

ไม่มีกลั่นกรองในรัก ไม่ตระหนักถึงความเป็นจริงของสัมพันธภาพ

ทุกอย่างมักจะเป็นแบบสำเร็จรูป เห็นเพื่อนมีก็รีบมีแข่งกัน รัก

โดยเวลาเร่งด่วน ทำให้เรา ลวกๆ ความสัมพันธ์จึง ลวกๆ รีบๆ

และบทสรุปก็เลยเป็นเพียงแค่ประทังความหิวหรือความอยากในรัก

ไม่ว่าจะเป็นรสชาติใดของความรักสำเร็จรูปนั้น ก็คงไม่แตกต่าง

บะหมี่สำเร็จรูป ที่แตกต่างรสชาติปรุงแต่งแห่งสิ่งปลอม สิ่งสังเคาระห์

ความรักปลอมๆ แลกมาซึ่งสัมพันธ์ทางกายแบบปลอมๆ

แล้วหลอกตัวเองว่านี่คือความรัก ความจริงแห่งสิ่งสามัญ

ที่เราทุกคนต่างใฝ่หา ต่างต้องการมัน เพียงเพื่อตอบสนองอารมณ์

ชั่วคราว หรือ ชั่ววูบ...................

ด้วยความยินดีที่ได้พบเรื่องเล่า อิง นินทา สโมสร

ในสถาบันแห่งครอบครัวนี้ ทำให้ฉันสำนึกได้ถึงความหมายเดียว

ไม่มีใครจะสนิทใจได้เท่ากับครอบครัวเมื่อเวลาที่มีปัญหาใหญ่ๆ

ไม่มีอะไรที่ครอบครัวจะดูเหมือนห่างเหินจนเกินแก้ไข

แม้ความกระด้างแห่งหัวใจจะยังมีอยู่เป็นฉากบังหน้า

เพียงเพราะว่าตำแหน่งที่ดำรงมันค้ำคอ เหมือนหน้าที่

ปฎิบัติที่คนลืม

พ่อ อาจจะเป็นผู้นำที่ไม่สามารถแสดงความอ่อนแอ

แม่ อาจจะผู้จัดการบ้านที่ไม่อาจละเลยต่อสมาชิกในบ้าน

และ เรา ลูกๆ จะเป็นอะไรกันดี หาก สถานะภาพทางสังคมมันลวง

คนรุ่นเก่า หัวเก่า และการน้อมยอมความนั้นอาจจะเข้าใจได้ยาก

ลูกเอย ทำลายกำแพงนั้น break the ice to find real love กันเถอะ

สำหรับ การปรับตัว

สำหรับ การเริ่มต้น

สำหรับ ตนเอง

สำหรับ ฉัน

สำหรับ เธอ

สำหรับ เรา

ง่ายๆ เพียงแค่รัก ให้ความรักด้วยความเข้าใจ และใช้เวลาให้มันตกตะกอน อย่างช้าๆ เพื่อที่เราจะได้ น้ำใจใสๆ ความรักใสๆ

เพื่อก่อเกิดสถาบันครอบครัวที่บริสุทธิ์ จากรักที่บริสุทธิ์

............................................................................................

มาเริ่มกันต้นเถอะนะ ความรักใสๆ หัวใจบริสุทธิ์

...............................................................................................

U r always on my mind

(minority of real love r from the majority of mens)

**************************************************

มีๆๆๆ รีบมาตอบด้วยหัวใจที่พองโตว่าที่บ้านเรามี และเราเคยนึกว่ามันจะมีแค่ที่บ้านเราบ้านเดียวซะอีก พ่อกับแม่เรานั้นเป็น one man woman และ one woman man โดยแท้ วันที่นั่งรอผลผ่าตัดเนื้องอกของแม่กันอย่างเงียบๆโดยที่เราพยายามทำบรรยากาศให้ปกติที่สุด  พ่อแม่ พวกผู้ใหญ่ที่ชอบปกปิดความรู้สึกของตัวเอง จะด้วยคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก จะด้วยความเก๊ก จะด้วยไม่อยากให้คนอื่นกังวล แต่เราก็รับรู้ถึงความกังวลของพ่อที่ปิดไม่มิด ต่อมาหลังจากนั้นแม่ก็เป็นฝ่ายดูแลพ่อที่ล้มป่วยด้วยอัมพฤกษ์
วันนี้พ่อเป็นฝ่ายจากไปก่อน ทิ้งแม่กับชีวิตที่เหลือเพียงครึ่งนั้นอยู่กับความรู้สึกผิดในใจของลูกๆ ว่ารักและดูแลแม่อย่างไร ก็ไม่เท่าที่พ่อเคยทำ
สองเคสในโลกที่รับรู้ น่าจะมากเกินพอที่จะจุดประกายความหวังให้เราทุกคนรู้สึกเป็นสุข เป็นความสุขที่ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของเรื่องราวนี้ด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ?

ปล.จากคนโพสท์

เรื่องอย่างนี้น่าแบ่งปันมากกว่าเรื่องส่วนตัวของดาราหรือเปล่า?

ดาราก็เหมือนเราๆ กินข้าว ขี้เหม็น ทำดีได้ ทำชั่วเป็น

เราทุกคนก็แค่มีโอกาสเท่าๆ กัน ที่จะ เติบโตและเรียนรู้ 

คุณว่าจริงไหม?

***************************************************

ขอบคุณเรื่องราวงดงามที่ไม่ทราบแหล่งกำเนิดนี้ด้วย