พู่กันสัญจร-ดอนสัก-สุราษฎร์ฯ (๒)

เพื่อนๆ กระจายตัวกันไปเขียนภาพตามมุมต่างๆ
แต่ฉันถือโอกาสปักหลักอยู่ชานหน้าห้องพักที่เงียบสงบ
จ่อมจมอยู่กับความพยายามที่จะคลี่คลายความคิดของตัวเอง
2-3 เดือนที่ผ่านมา กับชีวิตที่ขึ้น-ล่องไม่หยุดนิ่ง
คล้ายจะเป็นช่วงที่สิ่งต่างๆ รอบตัวหมุนเร็วรี่
ไม่เปิดโอกาสให้ฉันตั้งสติกับสิ่งที่ผ่านเข้ามา
สิ่งที่ผ่านไป......
ในนาทีนี้ฉันคงได้แต่ทบทวนว่า
มีอะไรที่ยังเหลืออยู่บ้าง.....

เมื่อฉันนิ่งคล้ายจะไม่รู้สึกว่ายังหายใจอยู่
นกสีเทาดำหางยาวมากๆ ตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ต้นไม้ใกล้ๆ
ฉันค่อยๆ ขยับมือคว้ากล้องมากดชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ
ขอบตาของมันเป็นวงรีสีแดงคล้ายนกกาเหว่า
แต่กาเหว่าหางไม่ยาวอย่างนี้

ฉันไม่สันทัดเรื่องนกเอาเสียเลย
ได้แต่รู้สึกดีที่มีสิ่งมีชีวิตแปลกหน้าวางใจมาอยู่ใกล้ตัว
ฉันยังไม่อยากมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนมาอยู่ใกล้

วันนี้ภาพถ่ายไว้ทั้งหมดหายไปเสียแล้ว

ด้วยความซุ่มซ่ามของฉันเอง

ได้แต่ปลอบและเตือนตัวเองว่า

ทุกสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป

วันนี้ฟ้าไม่ใส เต็มไปด้วยเมฆหนา สีเทาอ่อน
อาจจะหย่อนตัวลงเป็นเมฆฝนในเวลาอันใกล้นี้
แสงแดดจึงไม่แผดร้อน กลับมีลมเย็นรื่นมาเป็นระยะ
ฉันเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ใหญ่ ที่สูงทาบรูปรอยบนผืนฟ้า
เสียงใบไม้จากหลายๆ ต้นไหวตัวประสานกัน เป็นเสียงเพลง

ประติมากรรมของธรรมชาติ คงด้วยเจตนาไม่ให้มนุษยเบื่อเร็วนัก
ใบไม้จึงถูกออกแบบมาให้มีรูปลักษณ์ ขนาดและสีสันแตกต่างกันไป
ความแตกต่างนี้นั่นเอง ที่ทำให้เกิดเสียงเพลงใบไม้ จากปลายนิ้วของสายลม

ฉันเคยดูหนังญี่ปุ่นเรื่องหนึ่ง พระเอกมีอาชีพอัดเสียงจากธรรมชาติ
คงมีคนซื้อเอาไปใช้ประกอบเสียงต่างๆ
วันๆ เขาแบกเครื่องบันทึกเสียงความไวสูง เดินดุ่มไปในราวป่า
วางเครื่องบันทึกเสียงกลางกลุ่มกอไผ่
เพื่อบันทึกเสียงซ่ากราวของใบไผ่ที่เสียดสีกันด้วยแรงลม
แล้วเดินเลยทะลุไปอีกด้าน เพื่อบันทึกเสียงกรุ๋งกริ๋งของน้ำในลำธาร

บางวันเขาเพียงบันทึกเสียงของน้ำฝนที่หล่นบนหลังคา
เมื่อฝนหยุด เขาเดินออกไปบันทึกบทสนทนาของสายลมกับยอดหญ้า
ภาพของทุ่งหญ้าที่สว่าง กว้าง
ยอดหญ้าลู่ระบัด มันไหวเอนอย่างมีความสุข
ฉันอยากได้ยินนักว่า สายลมเล่าอะไรให้มันฟัง

ทุกๆ ที่ ที่เขาไปทำงานต้องเป็นที่เงียบสงัด
เพื่อที่จะได้ยินเสียงของธรรมชาติแท้ๆ
ฉันว่าเท่านั้นคงยังไม่พอ
เขาคงต้องหรี่หัวใจของเขาลง
ให้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ
ก่อกำเนิดอำนาจที่จะได้ยินเสียงเพลงของธรรมชาติ
และบางทีนั่นเอง เป็นอะไรที่เรียกว่าแรงบันดาลใจ
ทำให้มนุษย์เรา สร้างสรรค์เพลงไพเราะออกมา
ไม่มีวันสิ้นสุด ด้วยโนทเพียง 7 ตัว

ฉันชอบถ่ายภาพมุมสูงของสิ่งที่อยู่บนพื้นโลก
ให้ทาบทับบนผืนฟ้า...
รู้สึกเหมือนเป็นผู้ทำให้ดิน -ฟ้า ได้แตะต้องกัน
เถอะน่า...แม้ในจินตนาการก็ยังดี
คงเป็นหน้าที่อันยิ่งใหญ่ทีเดียวเชียว ถ้าสัมผัสนั้นเป็นจริง

ทุกวันนี้ บนพื้นโลก ทั้งมนุษย์และวัสดุสิ่งก่อสร้างต่างๆ แน่นขนัด

หาก...ช่องระหว่างผืนดินต่อแผ่นฟ้า ก็ยังคง...เวิ้งว่างว่างเปล่า 
...ห่างไกล...ไร้ประโยชน์

ในความว่างเปล่านั้น
ฉันเห็นความฝันของผู้คนทั้งโลกล่องลอยอยู่ไปมา
มีสายลมสีสวยคอยประคองเคียง
บัดเดี๋ยวร่อนล้มลงดิน...บัดเดี๋ยวเฟื่องฟ่องฟูเบา...
มีสักกี่ฝัน หรือมันไม่เคยมีเลยสักฝัน ที่ได้สัมผัสฟ้า?

แม้สายลมจะเฝ้ากระซิบเตือนว่า
ทุกอย่างต้องมีวันสิ้นสุด

ผู้คนก็ยังคงเฝ้าฝากฝันไว้กับสายลม
ที่เพียงพัดผ่านมา แล้วจะผ่านไป

สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือบันทึกถ้อยคำแห่งธรรมชาติ

ลงไว้ด้วยปลายพู่กัน

*+_*+_*+_*+*+_*+_*+_*+*_

เก็บและประกอบฝัน
จากทริป "พู่กันสัญจร-สวนกล้วยไม้ดอนสัก-สุราษฎร์ธานี"

10-14 กย. 51

มอบให้เป็นพิเศษแด่ บล้อกเกอร์ "สายลมที่ผ่านมา" ผู้มีชีวิตอยู่ด้วยความพยายามในการชักชวนให้ผู้คนรู้จักการให้