ธเนศพล  เพชรฉิม  (หมาโจ้)
ลูกชายของยอดคุณแม่

                      ผู้เขียนไปทำงานที่โรงเรียนได้สักระยะหนึ่ง  พบว่าเช้าหลังเข้าแถวเคารพธงชาติหน้าห้องเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่  1  มีผู้ปกครองเด็กมายืนส่งเสียงดุเด็ก  บางวันก็มีไม้เรียวมาด้วย  ในช่วงนั้นผู้เขียนเพิ่งย้ายมาผอ.จัดให้ช่วยครูดูแลนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 - 2  มีครูประจำชั้นอยู่แล้ว  ผู้เขียนจึงไม่ค่อยรู้จักเด็กหรือผู้ปกครอง  พอเห็นเหตุการณ์แปลก ๆ ก็สงสัยไปถามเพื่อนครูได้ความมาว่า  ผู้ปกครองคนนั้นเป็นแม่ของเด็กชั้นประถมศึกษาปีที่  1  ที่เขามาทุกวันเพราะมีลูกชายอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่  1  เป็นลูกชายคนเดียวที่ซนเหลือเกิน  แม่จึงต้องตามมากำกับ  ผู้เขียนก็ตามดูอยู่ห่าง ๆ  จนกระทั่งครูประจำชั้นคนเดิมเขาเกษียณออกไป  ผู้เขียนจึงต้องรับหน้าที่เป็นครูประจำชั้นแทน  ผู้ปกครองคนนี้ก็ยังมาทุกวันแต่ไม่มาส่งเสียงอยู่หน้าห้อง  เขานั่งอยู่หน้าห้องอนุบาลรอจนลูกเข้าห้องแล้วก็กลับไป  กลับมาอีกครั้งก็มารับลูกตอนโรงเรียนเลิก  ท่าทางจะอึดอัดน่าดูที่ไม่ได้ขึ้นมาถึงหน้าห้อง  ผู้เขียนเริ่มค้นหาสาเหตุที่เกิดขึ้น  ได้พบว่าเด็กชายคนนี้ชื่อธเนศพล  เพชรฉิม  มีชื่อเล่นว่าหมาโจ้  หน้าตาน่ารัก  แต่ซนเข้าขั้นเซียนจริง ๆ ที่แม่ต้องตามมากำกับเพราะข้าวของเครื่องใช้ที่เตรียมมาให้จากบ้าน  เช่น  สมุด  ดินสอ  ฯลฯ  เขาจะใช้ได้แค่ครึ่งวันก็หายหมดเลย  เพราะความซนเที่ยวทิ้งขว้างไปทั่วจนหาไม่เจอ  แม่ตีเท่าไรก็ไม่ดีขึ้น  ผู้เขียนมาคิดว่าถ้าปล่อยให้ตีทุกวันปัญหาก็ไม่สิ้นสุด  จึงขอคุยกับผู้ปกครอง  หาทางช่วยกันแก้ปัญหา  หมาโจ้ก็ค่อย ๆ ดีขึ้น  แม่กับครูก็เริ่มมีความสนิทสนมกันมากขึ้น  
                     พอมาเป็นครูประจำชั้นก็ต้องสำรวจการอ่านและการเขียนภาษาไทยซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญในการเรียนรู้  จะขอพูดถึงหมาโจ้ว่าอ่านหนังสือไม่คล่อง  สะกดคำไม่ได้  และความที่เป็นเด็กซุกซน  จึงไม่ค่อยสนใจเรียน  ครูให้อ่าน  สะกดคำได้สักคำสองคำก็เริ่มการเดาคำต่อไป  เช่นสะกดคำว่า  อามีตา  นามีปู  ตาตีอีกา  คำต่อไปเขาจะหลุด   คำพูดออกมาเลยว่า  "ปากยาว"  พอถามเหตุผลว่าทำไมไม่สะกดคำเสียก่อน  เขาก็จะตอบว่า  ก็อีกามันต้องปากยาวนี่นา
ครูก็เลยจับได้ว่าเขาใช้วิธีเดา  ก็ต้องมานั่งหาวิธีจัดการ  เรียกมาหัดสะกดคำ  อ่านเป็นคำ  ฯลฯ  จนวันหนึ่งแม่เขามาก่อนโรงเรียนเลิก  มานั่งฟังครูสอนหมาโจ้  พอโรงเรียนเลิกแม่ก็มาขอคุยกับครูถึงปัญหาที่ลูกอ่านไม่ออก  ทั้ง ๆ ที่อยู่ที่บ้านก็สอน  พอครูทราบก็ดีใจนักที่ผู้ปกครองเอาใจใส่  จึงทำแบบฝึกอ่าน  ฝึกเขียน  ให้แม่มาเรียนวิธีการแล้วนำไปสอนลูกที่บ้าน  มีครูคอยติดตามความก้าวหน้า
                       อีกสัปดาห์ต่อมาแม่เขามาหาครู  เอางานมาส่ง  เล่าให้ครูฟังว่าทำอย่างไรกับลูกบ้าง  ครูก็เล่าให้ฟังว่าเด็กดีขึ้น  อ่านได้คล่องขึ้น  และไม่ค่อยใช้วิธีเดามากเหมือนก่อน ๆ  แม่เล่าต่อไปว่า  นอกจากคำที่ครูให้อ่านเขียนแล้ว แม่มีวิธีใหม่  คือตื่นเช้าให้เขาเขียนคำจากส่วนต่าง ๆ ของร่างกายด้วย  เขียนได้ถูกเป็นส่วนใหญ่  อ่านได้ด้วย  ครูฟังไปนึกไปว่าถ้าผู้ปกครองทุกคนร่วมมือกับครูอย่างนี้คงช่วยกันแก้ปัญหาได้มากทีเดียว
                    เมื่อพอจะอ่านออกเขียนได้คล่องขึ้น  หมาโจ้ก็เรียนรู้อย่างมีความสุข  สนใจเรียนมากขึ้น  ด้วยหน้าตาที่น่ารักน่าเอ็นดู  และช่างพูด  ช่างถามก็ทำให้ครูเพลิดเพลินไปด้วย  คำถามของเขาบางอย่างก็ตอบง่าย ๆ บางอย่างก็ต้องคิดนานเพราะเป็นคำถามประเภทกวน ๆ  วันหนึ่งเขาบอกครูว่า  มีความลับจะเล่าให้ครูฟัง  แต่ครูต้องสัญญาว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง  พอครูสัญญาเขาก็กระซิบว่า
"ครูครับ  แม่ให้ผมเขียนตัวผม (คงเป็นส่วนต่าง ๆ ในร่างกาย)  แต่แม่บอกว่าเขียนได้แต่ตัวผู้ชาย  เขียนตัวผู้หญิงไม่ได้"  ครูงง!  ถามไปว่าทำไมล่ะ  เขากระซิบอีกว่า  "แม่บอกว่าผู้หญิงมีคำที่เขียนไม่ได้อยู่ 1 คำ  แม่ก็เลยไม่ให้ผมเขียนตัวผู้หญิง (ใครอ่านมาถึงตรงนี้ห้ามเดาและห้ามหัวเราะ  บาป!)  ผมไม่รู้เลยว่าคำอะไร"  ครูนิ่งคิดหาคำตอบแล้วก็บอกว่า  "ไม่เป็นไรนะ  ไม่เขียนตัวผู้หญิงก็ได้  เพราะหมาโจ้เป็นผู้ชาย  จะไปเขียนตัวผู้หญิงทำไมล่ะ"  เขาพยักหน้าหงึก ๆ  แล้วตอบว่า  "จริงด้วยครับไม่เขียนก็ไม่เขียน"  ครูเลยรอดตัวไปได้   เฮ้อ!  ยอดคุณแม่ทำเอาครูเกือบจนปัญญาเสียแล้วไหมล่ะ