สวัสดีคะ ช่วงนี้หายหน้าไปจากบล็อคเพราะว่ามีงานเยอะจริงๆๆ ส่งสัยใกล้ช่วงพิจารณาเงินเดือนงานก็เลยเยอะเป็นพิเศษ ก้มหน้าก้มตาทำงานทั้งวัน ทำงานด้วยความสนุกสนาน แถมช่วงนี้ตอนเย็นๆๆ ที่โรงเรียนของเด็กๆๆ มีโครงการครอบครัวเต้นอาราบิก   แอนนี่ไปนั่งเฝ้าน้องลิษา ลิตา และ ครอบครัวอื่นเต้นได้ 3 อาทิตย์ จำท่าเต้นได้แล้วก็เกิดคึกคักอยากเต้นบางคะ อาทิตย์ที่ผ่านมาก็เลยไปลองเต้นดู เหนือยมาก...... เพราะนานแล้วที่ไม่ได้ออกกำลังกายแบบเป็นจริงเป็นจัง ตั้งแต่มีเจ้าตัวเล็กทั้งสอง  แต่การได้เหงื่อทำให้ร่างกายสดชื่นจริงๆๆคะ แม้ตอนนี้แขนขาจะปวดเมื่อยยกไม่ขึ้น แต่แอนนี่ยังไม่ยอมแพ้คะ  วันจันทร์ต้องไปเต้นใหม่ให้ร่างกายคุ้นเคย

หนึ่งเดือนที่ผ่านมาแอนนี่ได้ไปเที่ยวหลายจังหวัด มีรูปสวยมากมายมาฝากเพื่อนๆๆ แต่คิดว่าคงจะเอาไว้โชว์ในเรื่องถัดไปคะ เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนได้อ่านข่าวจากเพื่อนชาวบล็อคของเรา เกี่ยวกับเด็กจีนกระโดดตึกฆ่าตัวตายกันในวันเปิดภาคเรียนกันหลายสิบราย และ ข่าวน้องสาวดาราชื่อดังของไทยได้ผูกคอตาย  ฟังแล้วเศร้าจริงๆ คะ

เด็กๆ สมัยนี้เลี้ยงยากจริงๆ อย่างนั้นหรือ เลี้ยงให้เขาเติบโต มีทั้งร่างกายและจิตใจที่แข็งแรง อยู่ต่อไปอย่างมีความสุขในโลกกลมๆ ใบนี้ มันยากจริงๆๆ หรือเปล่านะ

เด็กๆ ที่กระโดดตึกตายอายุประมาณ 13 -18 ปี อยู่ช่วงวัยรุ่น ซึ่งสาเหตุมาจากความกดดันที่พ่อแม่คาดหวังไว้กับลูกๆ เรื่องการเรียน ฟังแล้วแอนนี่รู้สึกเศร้าจัง เด็กๆ จะรู้ไหมหนอว่าถึงเขาจะล้มเหลวเรื่องการเรียน หรือทำผิดอะไร คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็อยากให้เขาอยู่เคียงข้างเป็นลูกที่พ่อแม่รัก (โดยเฉพาะชาวจีนที่มีกฎหมายบังคับให้มีลูกได้เพียง 1 คน พ่อแม่เหล่านั้นจะทำยังไง ที่ลูกๆๆ ความหวังเดียวของพวกเขาจากไปแล้ว)

เมื่ออาทิตย์ก่อน แอนนี่พาเด็กๆๆ ไปตลาดได้เจอ พ่อค้าขายไก่ทอด แอนนี่จ่ายเงินค่าไก่แล้ว เขาก็บอกว่า  เขาพึ่งได้ลูกสาวสมใจ ตอนนี้อายุได้ 4 เดือน  7 วัน น้ำหนัก 8 กิโลกว่าๆ แอนนี่ก็เลยบอกว่ากำลังน่ารักใช่ไหมคะ เขาก็ยิ้มด้วยความปลื้มใจ(คิดดูเถอะคะคุณพ่อท่านนี้นับอายุลูกเป็นวัน รักมากทั้งที่เด็ก 4 เดือนกว่าๆๆ ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลยให้แก่พ่อแม่ เพียงเขาเกิดมาเป็นลูกที่ได้อยู่เคียงข้าง เป็นพลังใจแค่ได้เห็นหน้า ทำได้แต่ร้องไห้ และ หิ้วนม คนเป็นพ่อแม่ก็รักมาก)

ความรักที่มีให้ลูก เกิดขึ้นตั้งแต่รู้ว่ามีดวงใจน้อยๆ เต้นเบาๆ อยู่ในท้อง หรือ พ่อแม่บางคนรักลูกตั้งแต่ยังไม่ได้ปฏิสนธิก็ว่าได้ เพราะรอคอยให้เขามาเกิด  รักที่ยิ่งใหญ่เฝ้าถนุถนอมดูแลห่วงยัย กินอาหารให้ครบถ้วน จนคุณแม่บ้างท่านยอมที่จะตัวอ้วนพีเพื่ออยากให้ลูกในท้องออกมาแข็งแรง 

ทุกวันที่ลูกเติบโตช่างเป็นความสุขของพ่อแม่ เห็นเขายิ้มได้ ลืมตาโตๆ หัวเราะดังๆๆ หรือตดเสียงดัง คลาน นั่ง เดิน หัดเขียน ก.ไก่ หัดอ่านหนังสือ ความรักที่มีให้ลูก  พ่อแม่ไม่ได้หวังอะไรจากลูกแน่ๆๆคะ ถึงจะหวังก็เพียงอยากให้ลูกเติบโตอยู่ในสังคมอย่างมีความสุข

เมื่อลูกๆ ทำผิด หัวใจพ่อแม่ต้องเจ็บซ้ำเป็นธรรมดา แต่ก็ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่อยากจะให้ลูกตายไปเพราะความผิดนั้น พ่อแม่อภัยให้ลูกเสมอ เพราะอนาคตยังมีทางกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้ ทำในสิ่งที่ถูกได้ แต่ถ้าเสียชีวิตไปแล้วจะเอาอนาคตที่ไหนมากลับตัว

แฟนแอนนี่ทำงานในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ บอกว่าอาทิตย์ที่ผ่านมามีคุณแม่อายุ 14 มาคลอดลูกที่โรงพยาบาล 2 ราย และแอบบ่น ทำไมเด็กๆ ถึงไม่นึกถึงอนาคตบางนะ ทำไมรีบร้อนมีความรักตั้งแต่ยังเด็กทำให้เสียโอกาสได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย  เพื่อนๆ มีโอกาสได้เรียนในมหาวิทยาลัยใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มที่ แต่คุณแม่อายุยังน้อยต้องรับผิดชอบลูกน้อยตัวเล็กๆ ความรับผิดชอบเลี้ยงเด็กสักคนเขาจะรู้ไหมหนอว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย

และอีกข่าวที่ฟังแล้วรู้สึกสะเทือนอารมณ์อีกเรื่องคือ เด็กแรกเกิดถูกทิ้งไว้ตามถังขยะ ร้องไห้หิ้วนม มีข่าวทำนองนี้เกือบทุกวัน ส่วนเพื่อนแอนนี่เมื่อฟังข่าวทำนองนี้จะรู้สึกแย่กว่าคะ เพราะแต่งงานมานาน 3 ปีแล้วเงินมี เวลามี วัยวุฒิพร้อม คุณวุฒิพร้อม แต่กลับไม่มีใครมาเกิด

วันนี้ไม่บทสรุปแล้วกันคะ เขียนเพราะมีเรื่องคาใจคะ สังคมปัจจุบันเป็นอย่างนี้ แล้วแอนนี่จะเลี้ยงลูกยังไงดีนะ