เมอร์เซเดนเบ็นซ์ สีดำคันโต ค่อยๆ จอดเทียบฟุตบาทของสนามบินสุวรรณภูมิ พลขับกุลีกุจอลงมาจากรถเพื่อเปิดประตูให้ผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ศีรษะและไหล่ที่โค้งงอด้วยความนอบน้อมยิ่งทำให้ผู้คนในสนามบินจ้องมองเพื่อรอดูผู้ที่จะก้าวลงมา เมื่อประตูด้านซ้ายเปิดออก หญิงวัยกลางคนอยู่ในชุดการเกงสูทสีครีม รองเท้าโครดชูสีน้ำตาลเข้ม กระเป๋าถือสีเดียวกับรองเท้า แว่นกันแดดกลมโต ทำให้ใบหน้าของเธอดูน่าเกรงขาม ได้ก้าวลงมาจากรถอย่างสง่างาม ยังไม่ทันที่พลขับจะวิ่งอ้อมมาอีกด้านหนึ่งของประตู อีกคนที่นั่งอยู่ด้านในก็เปิดออกมาเองด้วยท่าทีที่เร่งรีบ หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งสมส่วน ในชุดยีนส์สีดำ คาดเข็มขัดหนัง สวมรองเท้าบูทส้นสูงพอประมาณ สวมแว่นกันแดด ทรงทันสมัยรับกับใบหน้า ริมปีปากที่อวบอิ่มได้รูปกับจมูกที่โด่งเชิดเล็กน้อยทำให้ใบหน้าของเธอเด่นสะดุดตา ผมสีน้ำตาลอ่อนประกายทองที่ถูกปิดด้วยหมวกเบเลย์ไว้ แต่ส่วนปลายกลับถูกปล่อยให้ยาวสยายถึงกลางหลังอย่างตั้งใจ เรียกความสนใจจากทุกสายตาให้จ้องมาที่เธอ จนลืมหญิงคนแรกที่ก้าวลงมาก่อนหน้านี้ เธอไม่รอช้าเดินแกมวิ่งอ้อมไปด้านหลังก่อนพลขับแล้วกดล๊อคฝากระโปรงหลังก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางด้วยท่าทีที่รีบเร่ง คุณรดาขอรับ เดี๋ยวผมจัดการยกไปให้เองไม่ต้องลำบาก พลขับต้องรีบปรามไม่อย่างนั้นนายสาวคงจะจัดการทุกอย่างเสียเองตามประสาคนคล่องแคล่วและใจร้อน จะรีบอะไรมากมายยัยรดา ให้บรรจงเขาจัดการ เดี๋ยวก็ได้เอวเคล็ดเอวหักก่อนจะได้ไปแข่งขันหรอก รดารีบ มาสายกว่าเวลานัดไปตั้งสิบนาที เดี๋ยวคนอื่นรอ โค๊ชจะค้อนเอาค่ะแม่ เธอหันมาอธิบายให้คนเป็นแม่ฟังแต่ก็ยอมถอยออกมาให้บรรจง สารถีประจำบ้านจัดการทั้งหมดให้แต่โดยดี การเดินทางไปกับคณะในครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของการบินไปแข่งขันต่างประเทศ แต่ในครั้งนี้วฏิรดาตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะอะไรเธอรู้ตัวเองดี คุณเดือนพักตร์ผู้เป็นแม่ไม่รู้ความนัยจึงเพียงแต่สงสัยว่าลูกสาวทำไมทำท่าตื่นเต้นมากมายทั้งๆ ที่การเดินทางไปต่างประเทศของวฏิรดาเป็นเรื่องที่ปกติมากในชีวิตที่ผ่านมา วฏิรดาจูงมือแม่ให้เดินไปที่กลุ่มนักกีฬาที่รออยู่ ปล่อยให้บรรจงจัดการกระเป๋าเดินทาง ตามคำเตือนของเดือนพักตร์ ทุกคนในคณะหันมายกมือทักทายเดือนพักตร์อย่างนอบน้อมไม่เว้นแม้แต่โค๊ช เพื่อนเร่วมทีมของวฏิรดารู้จักเดือนพักตร์ดีในฐานะเศรษฐีไฮโซ ผู้มีหน้าตาในสังคม และเป็นผู้ที่ให้ทุนสนับสนุนสมาคมกีฬายิงปืน สวัสดีครับท่าน โค๊ช สมชาติทักทายก่อนใครอื่น สวัสดีคุณสมชาติ ฝากรดาด้วยนะ คุณเดือนพักตร์ทำหน้าที่แม่เช่นการเดินทางทุกครั้งที่ต้องฝากฝังลูกสาวคนเดียวของเธอให้โค๊ชช่วยดูแลด้วยความอุ่นใจ ไม่ต้องเป็นห่วงครับท่าน ทีมของเราดูแลกันและกันอย่างดีครับ ยัยรดาเขาติดใจร้อน ดูซินี่พี่ทำให้เขามาช้าไปสิบนาที เขาทำท่าเหมือนมาสายไปสิบชั่วโมง คนเป็นแม่รับผิดเรื่องการมาสายเสียเอง วฏิรดาต้องเดินไปกอดแขนแล้วอ้อน รดาช้าเองต่างหาก ไม่ใช่แม่สักหน่อย เดือนพักตร์ลูบหัวลูกสาวด้วยความรัก รดาไปโหลดกระเป๋าก่อนนะคะ บรรจง ไปกับรดา วฏิรดาหันไปชวนพลขับที่ยืนอยู่ข้างกระเป๋าเดินทางใบโต เพียงไม่กี่นาทีเธอก็เดินกลับมารวมกลุ่มยังไม่ทันที่จะได้สนทนากันต่อเสียงประกาศเชิญให้ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังประเทศชีร่าห์ให้เข้าไปยังพักผู้โดยสารทำให้ทุกคนหันไปล่ำลาญาติของตัวเองรวมถึงวฏิรดาด้วย แม่ขา ดูแลตัวเองด้วยนะ รดาจะเอาข่าวของพ่อมาเป็นของฝากนะคะ ลูกสาวคนเดียวของเดือนพักตร์สวมกอดมารดา อ้อมกอดของแม่วันนี้อบอุ่นเหลือเกิน แต่ทำไมวฏิรดารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก จะห่วงแม่ทำไม รดาไปออกบ่อยๆ เดี๋ยวก็กลับมา เดือนพักตร์พูดให้ลูกสาวสบายใจ แท้จริงแล้ว คนเป็นแม่เองก็รู้สึกใจหาย เดือนพักตร์บอกกับตัวเองว่าการเดินทางของลูกสาวในครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ซึ่งเธอก็พยายามจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองว่ามันคงเกิดจากการที่ลูกสาวจะเดินทางไปในประเทศที่สามีสุดที่รักได้หายสาบสูญไปนั่นเอง ความรู้สึกใจหายจึงเกิดขึ้นกับเธอได้ วฏิรดาสวมกอดแม่ น้ำตาคลอ แม่ขา รดารักแม่ที่สุด รดาจะดูแลตัวเอง และจะกลับมาหาแม่แน่นอน คำว่าแน่นอนของวฏิรดาไม่หนักแน่น มันถูกกลื่นหายลงไปในลำคอ เพราะคนพูดรู้ดีว่า เธอจะไปทำอะไรที่นั่นโดยที่แม่ไม่อาจร่วงรู้ได้ และเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าในภายภาคหน้าจะมีเหตุการณ์อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอบ้าง ความกลัว ความหวาดระแวงลึกๆ ในหัวใจทำให้เสียงที่เปล่งออกมาต้องจมหายไปในลำคอที่ตีบตันของเธอ เดือนพักตร์ประคองหน้าลูกสาวเช็ดน้ำตาให้เบาๆ แล้วกล่าวด้วยเสียงที่พยายามจะแสดงความเข้มแข็งให้ลูกสาวได้เห็น อะไร ยัยรดาคนเก่งของแม่ วันนี้ทำไมขี้แย ทุกครั้งเห็นร่าเริงอย่างกับอะไรดีที่จะได้โบยบินไปจากอกแม่ เธอสวมกอดลูกสาวแล้วกล่าวต่อ แม่เกือบลืมให้ของสำคัญกับลูก เธอเปิดกระเป๋าหยิบกล่องกำมะหยี่เล็กๆ สีดำออกมาส่งให้ลูกสาว แม่ตั้งใจจะให้หนูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เห็นลูกยุ่งกับการจัดของแม่ก็เลยลืม มันเป็นสร้อยทองคำขาวกับ ล๊อคเก็ตที่ทำมาจากทองคำขาวเหมือนตัวสร้อย ของเก่าที่พ่อเขาได้มา เป็นของรักของหวงของพ่อเขามาก ลูกเก็บไว้ให้ดี ลูกจะเดินทางไปชีร่าห์ แม่อยากให้ลูกเก็บของสำคัญของพ่อติดตัวไว้เพื่อเป็นเครื่องรางจะได้ปลอดภัย วฏิรดารับมาแล้วเก็บลงเป้ก่อนจะสวมกอดแม่อีกครั้งน้ำตาซึม ขอบคุณค่ะแม่ รดาจะนำเครื่องรางแห่งความโชคดีเส้นนี้ติดตัวไว้ตลอดค่ะ ไปได้แล้ว ลูกแม่ไม่ใช่คนอ่อนแอ รดาเก่งที่สุดในสายตาของแม่ แม่เชื่อมั่นลูกจะคว้าชัยชนะมาให้แม่ชื่นชมเหมือนเช่นทุกๆ ครั้ง เดือนพักตร์ยิ้มให้ลูกสาวก่อนจะรุนหลังลูกสาวเดินเข้าสู่ห้องพักผู้โดยสาร แต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเข้าไปสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มในชุดทหารเต็มยศเดินแกมวิ่งตรงมายังจุดที่เธอและแม่ยืนอยู่ พี่วินทร์ทางนี้ค่ะ วฏิรดายกมือเรียก พี่มาเกือบไม่ทันส่งรดา เขาส่งสายตาหวานซิ้งมาพร้อมคำพูดจนลืมสนใจคุณเดือนพักตร์ผู้เป็นแม่ แฮ้ม!! โอ้ สวัสดีครับแม่ ขอโทษครับผมไม่ทันมองมัวแต่กังวลจะไม่ทันมาส่งรดา ชัชวินทร์รีบแก้ตัวเมื่อได้ยินเสียงกระแอมเชิงตำหนิ ไม่เป็นไรหรอก ผู้สูงอายุก็มักจะไม่มีคนมองเห็นเป็นเรื่องธรรมดา แม่ว่ารดารีบไปเถอะลูกเดี๋ยวจะไม่ทันคนอื่นๆ เขารออยู่ ค่ะแม่ ขอบคุณพี่วินทร์มากค่ะที่อุตส่าห์แวะมาส่ง เอาไว้เจอกันนะคะ ไปก่อนละคะสวัสดีค่ะ วฏิรดาหันมากอดแม่แถมจุ๊บเบาๆ สองแก้มก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องพักผู้โดยสารโดยไม่ลืมหันมาโบกมือลา ชัชวินทร์ที่อุตส่าห์มาส่ง หวานใจเกือบไม่ทันส่งนะคะพี่รดา สาวิตรีแซว หวานจงหวานใจอะไรน้องสา พี่วินทร์เขาก็เป็นพี่ที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น พี่รดาเห็นเขาเป็นพี่ที่ดี แต่สาว่าพี่วินทร์ไม่ได้อยากเป็นพี่ที่ดีหรอก แหม...ไม่มีอะไรหรอกน้องสา พี่รดาหัวใจยังว้างงงงง วฏิรดาทำเสียงล้อเสียงนักร้องลูกทุ่งชื่อดังจนสาวิตรีหัวเราะ ขณะนั่งรอขึ้นเครื่องบิน วฏิรดาหยิบเอากล่องกำมะหยี่ที่แม่เพิ่งให้มาเปิดดู สร้อยทองคำขาวเส้นเล็กที่มีล๊อคเก็ตเป็นรูปเลขสามทำจากทองคำขาวเหมือนตัวสร้อย ถ้าจะพูดถึงราคาแล้วคงไม่มีราคาเท่ากับสร้อยกับล๊อคเก๊ตเพชรที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ แต่มันมีค่าเพราะเป็นของเก่าที่พ่อรักและหวงเธอจึงบรรจงปิดฝากล่องเก็บไว้ในเป้แล้วกอดเป้ไว้รู้สึกอุ่นใจเหมือนมีพ่อเดินทางไปด้วย
สายการบิน Royal Cheera แบบ Airbus A-310-300 ใช้เวลาในการบินจากสนามบินสุวรรณภูมิ สู่สนามบิน นานาชาติ Cheera Alia กรุงชีร่าห์ดัมเมืองหลวงในเวลาใกล้รุ่ง วฏิรดาต้องปรับเข็มนาฬิกาให้เป็นเวลาของชีร่าห์ซึ่งช้ากว่าประเทศไทยถึงห้าชั่วโมง รถของโรงแรมที่ทีมงานได้จองไว้มารอรับคณะเดินทาง โดยไม่ต้องเสียเวลาในการรอ วฏิรดาพักกับสาวิตรีเพื่อนนักแม่นปืนที่สนิทที่สุด สาวิตรีเป็นนักแม่นปืนรุ่นน้องที่มีความสามารถในการยิงปืนสั้นมากกว่าอุปกรณ์ชนิดอื่น ส่วนวฏิรดานั้นเธอมีความสามารถทั้งปืนสั้นปืนยาว แต่ที่เด่นที่สุดคือเป้าบินที่นักแม่นปืนหญิงในเมืองไทยไม่มีใครลบสถิติของเธอได้ ทันทีที่มาถึงห้องพัก วฏิรดาไม่รอช้า เธอจับกระเป๋าเดินทางใบโตยัดใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้าโดยไม่สนใจที่จะดึงเอาเสื้อผ้าออกมาจัดเรียงให้เรียบร้อย เป้ประจำตัวถูกคว้าขึ้นมาใส่บ่าจนสาวิตรีมองด้วยความสงสัย พี่รดาทำท่าเหมือนจะออกไปไหน ไม่นอนพักก่อนหรือค่ะ ยังไม่สว่างเลย เช้าๆ อย่างนี้สถานที่ท่องเที่ยวที่พี่ชอบที่สุดน้องสาก็น่าจะรู้ เธอหันไปสนทนากับเพื่อนร่วมห้อง น้องสาไม่ลองไปเที่ยวตลาดกับพี่รดาบ้างหรือค่ะ วฏิรดาจะแทนตัวเองด้วยชื่อที่แม่เรียกกับทุกคนที่เธอรู้จัก ไม่ไหวค่ะ สาเมาเครื่อง อยากนอนต่ออีกสักงีบ พี่รดาระวังตัวด้วยนะคะ ไม่มีใครไปด้วย ที่จริงรอเช้าพรุ่งนี้สาจะไปเป็นเพื่อนได้ วันนี้สาไม่ไหวจริงๆ สาวิตรียื่นข้อเสนอ แต่ไม่สามารถจะรั้งวฏิรดาไว้ได้ เธอตั้งใจว่าเวลาทุกวินาทีที่อยู่ในประเทศนี้เธอจะใช้มันให้เกิดประโยชน์ในการสืบเสาะข้อมูลของพ่อให้ได้มากที่สุด เป้คู่กายจึงถูกกระหวัดขึ้นใส่บ่า เธอหันมายิ้มให้เพื่อนร่วมห้อง ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะน้องสา พี่รดาแค่ไปเดินเล่น ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงไม่ใช่หรือ สาวิตรียิ้มแล้วโบกมือให้ก่อนจะซุกตัวลงในผ้าห่มบนเตียงนุ่มของห้องพักโรงแรม สาวสวยในชุดยีนส์สีดำตัวเดิมเดินมายังร๊อบบี้โรงแรม เธอแวะเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ สอบถามเส้นทางและพาหนะที่จะพาเธอไปยังตลาดสดที่ใกล้โรงแรมที่สุด การสื่อสารในชีร่าห์ประเทศเล็กๆ ที่มั่งคั่งไปด้วยน้ำมันไม่ได้เป็นอุปสรรค์กับเธอเลย ประเทศนี้แม้จะมีภาษาอารบิคเป็นภาษาประจำชาติ แต่ชาวชีร่าห์ทุกคน ตั้งแต่คนใช้ คนเลี้ยงลา ไปจนถึงเศรษฐี และนายกรัฐมนตรี สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดีพอๆ กับภาษาประจำชาติของพวกเขา วฏิรดาจึงมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัยเพราะไม่มีอุปสรรคในการสื่อสารอย่างแน่นอน หลังจากก้าวขึ้นแท็กซี่ที่พนักงานโรงแรมเรียกให้เธอกระชับเสื้อยีนส์ที่หนาพอจะทำให้ร่างกายอุ่นได้ในอุณหภูมิที่ต่ำกว่าห้าองศา บรรยากาศยามใกล้รุ่งของกรุงชีร่าห์ดัมแม้จะยังไม่สามารถมองเห็นสภาพทั่วไปได้ชัดเจน แต่ก็พอจะเห็นว่าตึกรามบ้านช่องของย่านเมืองหลวงของชีร่าห์ก่อสร้างด้วยหินทรายสีธรรมชาติแทบจะไม่มีหลังไหนแต่งแต้มสีอื่นเลยนอกจากสีที่แท้จริง ทำให้มองเห็นตึกสีเหลืองนวลตาตลอดเส้นทาง รถมาจอดอยู่ตรงด้านหน้าตึกหลังหนึ่ง คนขับเชื้อเชิญให้เธอลง แล้วบอกเส้นทางเดินต่อเพื่อเข้าไปยังตลาด วฏิรดานัดหมายกับรถเอาไว้ว่า อีก หนึ่งชั่วโมงเธอจะกลับมาที่จุดนี้เพื่อกลับไปยังที่พัก เธอสาวเท้าก้าวออกไปยังจุดที่คนขับรถชี้ทางให้ ยังไม่ทันจะมองเห็นจุดหมายปลายทาง ร่างของเธอก็เซถลาเพราะถูกชนเข้าอย่างแรง แต่ก่อนที่จะล้มลงกระแทกพื้นก็มีมือแข็งแรงของชายแปลกหน้าที่ชนเธอเกือบล้มคว้าเอาไว้เสียก่อน จากนั้นก็กระชากเธอให้วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว วฏิรดาจำเป็นต้องวิ่งตามชายแปลกหน้าไปเพราะแรงกระชาก เสียงออกคำสั่งของชายนิรนามเป็นภาษาอารบิคที่วฏิรดาไม่สามารถเข้าใจได้ เธอพยายามขัดขื่นแต่สู้แรงเขาไม่ได้ จึงปล่อยให้เขาลากเธอวิ่งไปตามซอย พอหันมาด้านหลังก็เห็นชายฉกรรจ์สี่ห้าคนวิ่งไล่มาติดๆ วินาทีนั้นวฏิรดาไม่รอให้ชายแปลกหน้าออกแรงลากเธออีกต่อไป เธอวิ่งตามเขาไปด้วยความเร็วเท่าที่กำลังเธอจะทำได้ทั้งสองวิ่งมาได้ไม่เท่าไหร่ ก็พบชายอีกกลุ่มหนึ่งตั้งแถวรออยู่ในมือของทุกคนมีปืนยาวที่หันปากกระบอกปืนมาที่เธอและเขา ชายนิรนามถือปืนยาวจ้องไปยังกลุ่มที่อยู่ด้านหน้า เขาหันมาสั่งเธอเป็นภาษาอังกฤษหลังจากพยายามสื่อสารกับเธอด้วยภาษาอารบิคไม่ได้ผล
ระวังตัวให้ดี ด้านซ้ายมือมีซอกแคบๆ ที่ทะลุไปยังถนนใหญ่ได้ ค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปอีกสี่ห้าก้าวจะมองเห็น ผมจะยิงสกัดคุณหนีเอาตัวรอดไปเสีย เสียงสั่งที่เฉียบขาดทั้งๆ ที่อยู่ในภาวะวิกฤตที่สุดของชีวิตทำให้วฏิรดาคิดหาทางที่จะช่วยเขาให้รอดพ้นกับมัจจุราชที่จ้องเขมือบเขา สมองของเธอสั่งการณ์ในทันที มีปืนอีกมั๊ย เธอถามออกไปขณะที่มือและเท้าอยู่ในท่าเตรียมพร้อมวิ่งหนีเอาตัวรอด มี ล้วงเข้ามาในชายเสื้อปืนสั้นอยู่ที่เอว เขาตอบอย่างรวดเร็ว วฏิรดาเองก็ไม่รอให้เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวเธอล้วงเข้าไปที่บั้นเอวของชายนิรนามแล้วดึงมือกลับมาพร้อมกับปืนสั้นกระบอกพอดีมือแล้วจัดการมันอย่างชำนาญ หนีด้วยกัน เธอออกคำสั่งบ้าง คุณแน่ใจว่าใช้มันเป็นหรือ เขาถามเพื่อความแน่ใจ เป็น เธอตอบสั้นๆ ตายังจ้องไปที่กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ย่างสามขุมเข้ามาหาทั้งคู่ ยิง แล้ววิ่งไปก่อน ผมจะตามไป ชายนิรนามวางแผนแล้วสั่งทันที ยิง ปั๊งๆๆๆๆๆๆๆ ปั๊งๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยๆๆ เสียงปืนจากวฏิรดาและชายนิรนามดังขึ้นพร้อมกัน ตามมาด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของศัตรู วฏิรดาไม่รอดูผลเธอหันหลังวิ่งออกไปตามซอกแคบๆ เพียงไม่กี่เมตรก็เจอถนน เธอหยุดชะงักคิดว่าจะไปทางไหนดี ยังไม่ทันได้ตัดสินใจข้อมือของเธอก็ถูกชายนิรนามกระชากให้วิ่งตามไปทางซ้ายมือ เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายตามหลังมา ทั้งสองไม่มีเวลาที่จะหันไปดู เขาพาเธอวิ่งเข้าซอยเล็กๆ ซอกแซกไปตามตึกสูงของเมืองหลวง ได้สักพักแล้วจึงหยุด เขาฉุดให้เธอนั่งลง เก็บปืนยาวสะพายไหล่แล้วใช้เสื้อคลุมปิดทับเอาไว้ เธอส่งปืนคืนเขาแต่เขากลับส่ายหน้า เสียงไซเรนของรถตำรวจดังก้องมาตามท้องถนน ปลอดภัยแล้ว คุณเก็บมันเอาไว้ป้องกันตัวเถอะ เขาพูดน้อยเหมือนเดิม วฏิรดาเพิ่งจะมีโอกาสได้มองเขาเต็มตา ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดพื้นเมืองโพกศีรษะเช่นชายอาหรับทั่วไป มีเพียงดวงตาโตลึกและขนตาที่ยาวเป็นแพเท่านั้น ที่โผล่พ้นผ้าคลุมให้เธอได้เห็น จมูกมีผ้าพันทับเอาไว้แต่ก็ยังมองเห็นสันที่โด่งได้รูป เขามองหน้าเธอนิ่งไปพักหนึ่งแล้วถามว่า คุณมาจากไหน วฏิรดาบอกเพียงชื่อโรงแรมที่เธอพัก เขาก็ไม่ได้ซักไซ้ เดี๋ยวผมจะเรียกรถให้ไปส่งคุณที่โรงแรมจะได้ปลอดภัย จากนี้ไปอย่างออกมาเดินคนเดียว พวกนั้นอาจจะจำคุณได้ซึ่งนั่นหมายถึงชีวิตของคุณจะตกอยู่ในอันตราย เขาลุกขึ้นจะเดินไปเรียกรถ นึกขึ้นมาได้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่วิ่งหนีตายมาเพียงไม่กี่นาทีคงจะเหนื่อยอยู่ไม่น้อยจึงก้มลงไปถามด้วยเสียงที่เจือด้วยความรู้สึกห่วงใย เหนื่อยมากมั๊ย พอจะหายเหนื่อยบ้างหรือยัง วฏิรดาพยักหน้า อยากรีบออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด เขาฉุดให้เธอลุกแล้วปล่อยมือเธอเป็นอิสระ ตามมาเดี๋ยวจะไปส่ง ไม่รอคำตอบชายนิรนามเดินนำหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานแท็กซี่ที่เขาเรียกก็มาส่งเธอที่หน้าโรงแรมที่พัก เขาส่งเธอลงพร้อมกับคำขอบคุณสั้นๆ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้ ระวังตัวด้วย แล้วแท็กซี่คันนั้นก็ทะยานออกจากโรงแรมไปทันที
มันช่างน่าอัศจรรย์และเหมือนความฝันเสียจริงๆ ที่เธอมีชีวิตหลุดรอดมาได้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว จนวฏิรดายังรู้สึกมึนงง เล่าให้ใครฟังคงไม่มีใครเชื่อเธอว่าเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่เธอเหยียบย่างเข้าสู่แผ่นดินนี้ ได้มีเรื่องราวตื่นเต้นจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดผ่านวูบเข้ามาในชีวิตและผ่านเลยไป ไม่ทิ้งร่อยรอยหลักฐานที่จะเอาไว้บอกเล่าให้ใครๆ ฟังได้ เลยนอกจากปืนสั้นที่ยังมีกลิ่นดินปืนนอนสงบในกระเป๋าเสื้อของเธอกระบอกหนึ่ง เธอเดินมาที่ล๊อบบี้โรงแรม แล้วทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา เอนศีรษะลงกับพนักสูดหายใจลึกๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันความตื่นเต้นทำให้วฏิรดาลืมถามไถ่ไปเสียสิ้น นั่งทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา และนึกถึงแววตาที่กร้าวดุ แต่แฝงแววอ่อนโยนของชายแปลกหน้าที่บังเอิญพบกับเพลิน ประกอบความอ่อนเพลียทำให้เธอเคลิ้มหลับที่โซฟา มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีมือมาสะกิดเรียกเบาๆ เธอเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความผวา ขอโทษค่ะ มีอะไรให้เราช่วยหรือเปล่า ท่าทางคุณเหมือนไม่สบาย พนักงานของโรงแรมยิ้มแหยๆ ที่ทำให้แขกตกใจ ไม่เป็นไรค่ะ แค่อยากนั่งเล่น ขอบคุณที่เป็นห่วง ฉันขอตัวขึ้นห้องพักนะคะ วฏิรดายิ้มให้อย่างขอบคุณก่อนจะเดินกลับห้องพัก
เธอใช่การ์ดสอดเข้าประตูห้องพักแล้วค่อยๆ เปิดและปิดประตูอย่างแผ่วเบาเพราะเกรงว่าจะทำให้สาวิตรีตื่น เพื่อนรวมห้องยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง วฏิรดาคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำก่อนที่จะออกมาซุกตัวในผ้าห่มงีบไปด้วยความอ่อนเพลีย
|
ถึง บล็อกเกอร์ ทุกท่าน โปรดอ่าน
ด้วยทาง บริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ จำกัด (มหาชน) ได้ติดต่อขอความร่วมมือ มายังเว็บไซต์และเว็บบล็อกต่าง ๆ รวมไปถึงเว็บบล็อก OKnation
ห้ามให้มีการเผยแพร่ผลงานอันมีลิขสิทธิ์ ของบริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ฯ บนเว็บ blog โดยกำหนดขอบเขตของสิ่งที่ห้ามทำ และสามารถทำได้ ดังนี้
ห้ามทำ - การใส่ผลงานเพลงต้นฉบับให้ฟัง ทั้งแบบควบคุมเพลงได้ หรือซ่อนเป็นพื้นหลัง และทั้งที่อยู่ใน server ของคุณเอง หรือ copy code คนอื่นมาใช้ - การเผยแพร่ file ให้ download ทั้งที่อยู่ใน server ของคุณเอง หรือฝากไว้ server คนอื่น สามารถทำได้ - เผยแพร่เนื้อเพลง ต้องระบุชื่อเพลงและชื่อผู้ร้องให้ชัดเจน - การใส่เพลงที่ร้องไว้เอง ต้องระบุชื่อผู้ร้องต้นฉบับให้ชัดเจน จึงเรียนมาเพื่อโปรดปฎิบัติตาม มิเช่นนั้นทางบริษัท จีเอ็มเอ็ม แกรมมี่ฯ จะให้ฝ่ายดูแลลิขสิทธิ์ ดำเนินการเอาผิดกับท่านตามกฎหมายละเมิดลิขสิทธิ์
OKNATION
กฎกติกาการเขียนเรื่องและแสดงความคิดเห็น
1 การเขียน หรือแสดงความคิดเห็นใด ๆ ต้องไม่หมิ่นเหม่ หรือกระทบต่อสถาบันชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ หรือกระทบต่อความมั่นคงของชาติ
2. ไม่ใช้ถ้อยคำหยาบคาย ดูหมิ่น ส่อเสียด ให้ร้ายผู้อื่นในทางเสียหาย หรือสร้างความแตกแยกในสังคม กับทั้งไม่มีภาพ วิดีโอคลิป หรือถ้อยคำลามก อนาจาร 3. ความขัดแย้งส่วนตัวที่เกิดจากการเขียนเรื่อง แสดงความคิดเห็น หรือในกล่องรับส่งข้อความ (หลังไมค์) ต้องไม่นำมาโพสหรือขยายความต่อในบล็อก และการโพสเรื่องส่วนตัว และการแสดงความคิดเห็น ต้องใช้ภาษาที่สุภาพเท่านั้น 4. พิจารณาเนื้อหาที่จะโพสก่อนเผยแพร่ให้รอบคอบ ว่าจะไม่เป็นการละเมิดกฎหมายใดใด และปิดคอมเมนต์หากจำเป็นโดยเฉพาะเรื่องที่มีเนื้อหาพาดพิงสถาบัน 5.การนำเรื่อง ภาพ หรือคลิปวิดีโอ ที่มิใช่ของตนเองมาลงในบล็อก ควรอ้างอิงแหล่งที่มา และ หลีกเลี่ยงการเผยแพร่สิ่งที่ละเมิดลิขสิทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือวิธีการใดก็ตาม 6. เนื้อหาและความคิดเห็นในบล็อก ไม่เกี่ยวข้องกับทีมงานผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซต์ โดยถือเป็นความรับผิดชอบทางกฎหมายเป็นการส่วนตัวของสมาชิก คลิ้กอ่านเงื่อนไขทั้งหมดที่นี่"
OKnation ขอสงวนสิทธิ์ในการปิดบล็อก ลบเนื้อหาและความคิดเห็น ที่ขัดต่อความดังกล่าวข้างต้น โดยไม่ต้องชี้แจงเหตุผลใดๆ ต่อเจ้าของบล็อกและเจ้าของความคิดเห็นนั้นๆ
|
||
![]() ![]() |
เสน่ห์เมืองน่าน | ||
![]() |
||
หนังสือสำหรับคนรักธรรมชาติ และศิลปวัฒนธรรมภาคเหนือ |
||
View All ![]() |
<< | กันยายน 2009 | >> | ||||
อา | จ | อ | พ | พฤ | ศ | ส |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 |