บทที่ 3

                ขบวนรถจี๊ปสีดำบรรทุกชายฉกรรจ์ในชุดอาหรับมีอาวุธครบมือวิ่งมาตามถนนใหญ่ด้วยความเร็วสูง ไม่นานก็หักเลี้ยวลงสู่ทะเลทรายตรงไปยังภูเขาหินที่ตั้งตระหง่านอยู่ไกลลิบๆ

เมื่อมาถึงภูเขาในบริเวณหน้าผาสูงชัน รถคันแรกจึงชะลอให้คันที่อยู่ด้านหลังขับเลยไปแล้วจอดเป็นรูปครึ่งวงกลม ชายร่างสูงใหญ่เปิดประตูก้าวลงมาจากรถคันหน้าสุดด้วยท่าทีน่าเกรงขาม ลมทะเลทรายพัดแรงทำให้ผ้าที่โพกอยู่บนศีรษะของเขาปลิวสะบัดไปตามแรงลม

เขายืนนิ่งอยู่คนเดียวสักพักก็มีเสียงขบวนม้าควบมาจากด้านหลังของภูเขาหินด้วยความเร็วจนฝุ่นทรายตลบอบอวล เมื่อมาถึงจุดที่ขบวนรถจี๊ปจอดอยู่ ชายชุดดำที่อยู่บนหลังม้าตัวแรกกระโดดลงมาแล้วเดินเข้ามาหาคนที่ยืนรอ

                “ท่านทำงานพลาด” เสียงผู้มาก่อนกล่าวตำหนิทันที

                “เราจะแก้ตัวในวันพรุ่งนี้” ชายในชุดดำไม่มีคำแก้ตัวใดๆ

                “ท่านยังคิดว่าจะทำงานนี้สำเร็จอีกหรือ” เสียงผู้มาก่อนแสดงความไม่เชื่อถืออย่างเห็นได้ชัด

                “สำเร็จแน่นอน เพียงแต่เราต้องเลือกสถานที่ใหม่”

                “ท่านไม่มีเวลาแก้ตัวอีกแล้ว เราขอยกเลิกสัญญาจ้างกับท่าน” 

                “ถ้าอย่างนั้นท่านก็ต้องจ่ายค่าจ้างครึ่งหนึ่งตามสัญญา” ชายชุดดำกล่าวในขณะที่มือข้างหนึ่งตะปบไปที่เอวด้วยความไม่ไว้ใจผู้ว่าจ้าง

                คนว่าจ้างล้วงเอาถุงสีดำที่ทำจากหนังสัตว์ออกมาจากหน้าอกเสื้อคลุม แล้วโยนลงไปบนพื้นห่างจากชายชุดดำยืนอยู่หลายเมตร

                “ค่าจ้างครึ่งหนึ่งอยู่นี่ ให้คนของท่านตรวจสอบดูได้” 

ชายชุดดำส่งสัญญาณให้คนบนหลังม้าลงไปตรวจสอบถุงใบนั้น ทันทีที่คนบนหลังม้ากระโดดลงมาถึงจุดที่ถุงวางอยู่

ปังๆๆๆๆ!!!!!!

เสียงปืนจากรถจี๊ปดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหว รวดเร็วและประสานกันอย่างดีจนฝ่ายที่อยู่บนหลังม้าไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะชักปืนออกจากเอวมาโต้ตอบ

ไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็สงบลง คงเหลือแต่ร่างไร้วิญญาณของคนที่มากับม้า ม้าบางตัวที่รอดชีวิตวิ่งกระเจิดกระเจิงหนีเอาตัวรอด ทิ้งศพของนายเอาไว้เบื้องหลัง

                ชายผู้ว่าจ้างเดินกลับขึ้นรถ ไม่สนใจถุงสีดำใบย่อมที่เขาโยนลงไป ไม่นานขบวนรถก็กลับเข้าสู่เส้นทางหลักมุ่งตรงไปยังใจกลางเมืองหลวงทันที

คฤหาสน์หินทรายสีเหลืองหลังใหญ่ตั้งตระหง่านท้าแดดอยู่บนเนินเขา มองลงไปเป็นย่านชุมชนใหญ่ของกรุงชีร่าห์ดัม ภายในถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยฝีมือสถาปนิกชั้นแนวหน้าของชีร่าห์ดัม เจ้าของคฤหาสน์กำลังนั่งพิจารณาสำเนาลายแทงที่ได้รับมาจากอิสมาเอลเมื่อหลายเดือนก่อนอยู่

ทุกวันก่อนออกไปทำงาน ชิลฮาวีจะเอามันมานั่งพิจารณาเหมือนหนึ่งจะซึมซับเอาทุกส่วนของลายแทงเก็บไว้ในสมอง เขาใช้ดินสอลากแบ่งส่วนออกเพื่อให้ง่ายแก่การจำ วันนี้ก็เช่นเดียวกัน ดินสอในมือถูกลากและทำเครื่องหมายเอาไว้ในจุดสำคัญ

เสียงเคาะประตูทำให้เขาเงยหน้าขึ้นจากสำเนาลายแทงแผ่นนั้นพร้อมกับเก็บมันลงลิ้นชัก ล็อคกุญแจแล้วหย่อนลูกมันลงในกระเป๋าถือ

                “ใคร” เสียงทรงอำนาจถามออกไป

                “ไนร่าค่ะพ่อ” เสียงลูกสาวคนเดียวของชิลฮาวีตอบเข้ามา ทำให้คนที่อยู่ในห้องเสียงอ่อนลงทันที

                “เข้ามาสิลูก พ่อไม่ได้ล็อคประตู” สิ้นคำอนุญาต หญิงสาววัยสิบเก้าปีในชุดเดรสทันสมัยสีแดงสดขับให้ผิวขาวแบบชาวตะวันออกกลางของเธอขาวผ่องยิ่งขึ้น ผมยาวเป็นลอนสวยรับกับใบหน้าที่คม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมีแววซุกซนเหมือนกวางสาวก็ก้าวเข้ามา

                “ทำอะไรอยู่หรือคะหน้าตาเคร่งเครียดเชียว” เธอทักทายแล้วอ้อมมาสวมกอดผู้เป็นพ่อทางด้านหลัง

                “พ่ออ่านหนังสืออยู่ วันนี้จะไปไหนหรือแต่งตัวเสียสวยเชียวลูกสาวพ่อ” 

                “จะออกไปซื้อของกับแม่ค่ะ พอดีลุงอิสมาเอลท่านแวะมาหาพ่อ ไนร่าเชิญให้รอที่ห้องรับแขก” 

“ทำไมไม่ให้เด็กขึ้นมาตามพ่อล่ะลูกจะได้ไม่เสียเวลา” 

                “ไม่เสียเวลาเลย ไนร่าจะได้แวะมาบอกพ่อก่อนด้วยไงคะ” 

                “ไปล่ะนะคะเดดี๊ที่รัก” เธอก้มลงจุ๊บแก้มพ่อเบาๆ แล้ววิ่งถลาออกไปจากห้องทำงาน ชิลฮาวีมองตามหลังแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู

                ไนร่าลูกสาวคนเดียวที่เกิดกับแอนดร้าภรรยาคนแรกของเขา ไนร่าเหมือนลูกอิจฉาหลังจากเขาแต่งงานกับแอนดร้าและอยู่ด้วยกันหลายปีแอนดร้าก็ไม่ยอมตั้งครรภ์เสียที แพทย์ประจำตัวยืนยันว่าทั้งสองมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงสามารถมีลูกได้ตามปกติ

เขาใช้ชีวิตคู่กับแอนดร้าภรรยาคนแรกและคนเดียวอยู่นานนับสิบปี เมื่อทั้งคู่ไม่สามารถมีลูกได้ ชิลฮาวีจึงตกลงใจแต่งงานใหม่อีกสองหนในเวลาไล่เลี่ยกัน หลังจากนั้นไม่นานภรรยาทั้งสองคนก็ให้กำเนิดบุตรชายแก่เขา พอภรรยาคนที่สามของเขาคลอดบุตรชาย แอนดร้าก็ตั้งครรภ์ ชิลฮาวีตื่นเต้นอย่างยิ่ง เขาอยากได้ลูกสาว และแอนดร้าก็ให้ลูกสาวเขาดั่งที่หวัง ไนร่าคือชื่อที่เขาตั้งให้

 เธอจึงเป็นลูกอิจฉาที่ชิลฮาวีรักและตามใจทุกอย่าง ด้วยความที่เป็นลูกสาวคนเดียวของผู้บัญชาการหน่วยรบทะเลทราย ทำให้เธอถูกเลี้ยงมาด้วยการตามใจ จนกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง อารมณ์ร้าย ตีโพยตีพายถ้าไม่ได้ดั่งใจ จนเป็นที่รู้กันในหมู่คนรับใช้และเพื่อนฝูง แม้ชิลฮาวีจะรู้นิสัยใจร้อนจอมโวยวายของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนดี แต่เธอก็ไม่เคยนำเรื่องเดือดร้อนใจมาให้ ชิลฮาวีจึงมองข้ามเสีย

                เขาเก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าถือใบเล็กก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินตรงไปยังห้องรับแขก

                “ขอโทษที่ให้รอ มีข่าวคืบหน้าอย่างไรบ้าง” ชิลฮาวีทักทายเพื่อนรักแล้วถามขึ้นทันที

                “ทีมค้นหาส่วนที่เหลือยังคงดำเนินต่อไป แต่มีรายงานมาว่า ‘ผู้ถือครอง’ ลายแทงส่วนที่เหลือหลบหนีไปตามกองคาราวานเบดูอินซึ่งทำให้ยากแก่การเข้าถึง” 

                “งานที่มอบหมายสำเร็จไปถึงไหนแล้ว”

                “งานทางนี้ยังไม่คืบหน้า เราติดตามเป้าหมายไป แต่คนของเราพลาด เป้าหมายถูกชายคนหนึ่งแย่งตัวไป ยังไม่ทราบว่าเป็นฝ่ายไหน ตอนนี้ยังไม่สามารถติดตามตัวได้ ทางตำรวจท่องเที่ยวกำลังส่งทีมออกติดตามเพราะสถานทูตไทยได้แจ้งเรื่องขอความช่วยเหลือเอาไว้ ตอนนี้เราคงต้องรอและยืมมือตำรวจท่องเที่ยวในการค้นหา” อิสมาเอลแสดงความคิดเห็น

                “ไม่ได้หรอกอิสมาเอล ปล่อยทางการฝ่ายเดียวไม่ได้ มันอาจจะทำให้ทุกอย่างพลาดไปได้อีก เราต้องใช้สองวิธีควบคู่กันไป เรื่องที่ตำรวจท่องเที่ยวตามก็ปล่อยให้เขาตามไป ส่งคนของเราเข้าไปในกลุ่มตำรวจท่องเที่ยวด้วย อีกทางจัดทีมออกตามหาอย่าได้ช้า นี่เรารอมาหลายเดือนแล้ว เธอจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย ผู้หญิงต่างชาติเพียงคนเดียวไม่น่าจะเป็นเรื่องยากที่จะจัดการดูแล”  

                “คนของท่านพอจะรับไหวหรือไม่ ถ้าไม่ไหวแจ้งมาเราจะใช้คนของเราติดตามเอง” 

ฟังดูเหมือนชิลฮาวีต้องการช่วยเหลือแต่อิสมาเอลรู้ดีว่าการทำงานพลาดครั้งนี้เขาถูกลดความเชื่อถือจากชิลฮาวีเพื่อนรักลงไปมาก

                “คนของเราจัดการได้ เราจะรีบดำเนินการตามแผนทันที อีกเรื่องหนึ่งคณะสำรวจที่ขุดค้นเมืองโบราณตามที่ทางการสั่งเริ่มทำงานแล้ว ท่านคิดจะทำอย่างไรต่อไป” อิสมาเอลหารือในข้อถัดมาทันทีโดยไม่ยอมเสียเวลา

                “คณะสำรวจนำโดยท่านอยู่แล้วไม่น่าจะต้องเป็นห่วง ปล่อยให้เป็นไปตามนั้น เพียงแต่ท่านเฝ้าดูความคืบหน้าแล้วรายงานมาให้เราทราบเพื่อวางแผนต่อไปก็พอ” 

                “ถ้าอย่างนั้นเราจะเริ่มดำเนินการตามแผนใหม่ ช่วงนี้เราจะสำรวจพื้นที่ในหุบเขาเซฮาเนส กลับเข้ามาเมื่อไหร่จะแวะมาดื่มกาแฟด้วยทันที” 

“ท่านจะเดินทางเมื่อไหร่”

“ทางการให้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์เช้าวันพรุ่งนี้ คงไปประมาณสัปดาห์หนึ่ง”

“ขอให้ท่านโชคดี” 

เป็นการกล่าวลาผู้มาเยือน อิสมาเอลลุกขึ้นส่งมือให้จับแล้วเดินออกจากห้องรับแขกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านหน้าคฤหาสน์

                จากนั้นรถประจำตำแหน่งของชิลฮาวีก็มาจอดเทียบรอรับเจ้าของคฤหาสน์เพื่อตรงไปยังทำเนียบรัฐบาล ตามคำเชิญของนายกรัฐมนตรี

การประชุมอย่างเป็นทางการเริ่มขึ้นเมื่อประธานคือนายกรัฐมาตรีมาถึง

“ขอเชิญท่านผู้บัญชาการทหารสูงสุดชี้แจงรายละเอียด” 

พลเอกโมฮัมเหม็ด จามิลรา ผู้บัญชาการทหารสูงสุดกล่าวรายงานหัวข้อการประชุมลับในวันนี้ทันที

“กระแสข่าวการขายความลับให้กับฝ่ายตรงข้ามของนายทหารหัวหน้าหน่วยข่าวกรอง พันเอกโมฮัมเหม็ด ฟารุต อัชชิราน์ ทำให้ต้องเรียกประชุมลับในครั้งนี้ หลังการรับทราบข้อมูลเรายังไม่สามารถติดต่อพันเอกฟารุตได้เลยจนบัดนี้ แต่มีกระแสข่าวจากสายหนึ่งแจ้งมาว่าพันเอกฟารุตกำลังถูกตามล่าจากประเทศที่รับซื้อข่าว เป็นการหักหลัง” 

“กระแสข่าวเข้ามาได้อย่างไร แหล่งที่มาเชื่อถือได้หรือไม่” เป็นคำถามที่นายกรัฐมนตรีตั้งขึ้น

“กระแสข่าวเรื่องการขายข่าวจากการวิเคราะห์เห็นว่ามีความน่าเชื่อถือน้อยมาก แต่ประเด็นก็คือ พันเอกฟารุตได้หายไป และมีข่าวถูกไล่ล่าจากประเทศฝั่งตรงข้าม จึงต้องเข้ามาหารือในการประชุมด่วนในครั้งนี้” 

“มีท่านใดจะเสนอข้อคิดเห็น” 

“ข้าพเจ้าคิดว่าเมื่อการข่าววิเคราะห์ออกมาแล้วว่ามีความน่าเชื่อถือน้อยมากและพันเอกฟารุตกำลังตกอยู่ในอันตราย เราควรหาทางให้ความช่วยเหลือเขาเพื่อให้เขามีโอกาสได้เข้ามาชี้แจงและยืนยันความบริสุทธิ์” พลตรีโมฮัมเหม็ด ชิลฮาวี เสนอความช่วยเหลือในที่ประชุม

การประชุมดำเนินต่อไปจนได้ข้อสรุปว่า พลตรีโมฮัมเหม็ด ชิลฮาวี ผู้บัญชาการหน่วยรบทะเลทรายจะเป็นผู้ออกติดตามให้ความช่วยเหลือพันเอกฟารุต เมื่อการประชุมเสร็จสิ้นลง พลตรีโมฮัมเหม็ด ชิลฮาวี เดินออกจากที่ประชุมมาพร้อมกับผู้บัญชาการทหารสูงสุด สีหน้าของเขาดูหงุดหงิดเสียจนคนที่เดินข้างๆ ต้องเอ่ยปากถาม

                “ท่านมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าท่านผู้บัญชาการกองทัพ” 

                “ไม่มีอะไรครับท่าน เพียงแต่เป็นกังวลและห่วงใยพันเอกฟารุต กระผมจะให้ทหารของกระผมออกติดตามช่วยเหลือโดยด่วน ผิดหวังว่าคนที่เป็นถึงหัวหน้าหน่วยข่าวกรองถูกตามล่าเสียเองนี่มันหยามน้ำหน้ารัฐบาลและฝ่ายความมั่นคงชัดๆ เลย” 

                “ในส่วนตัวท่านคิดอย่างไร” ผู้มีตำแหน่งเป็นผู้บังคับบัญชากล่าวเป็นเชิงสนทนาทั่วไป ดูเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบที่จริงจัง

                “กระผมคิดว่ามันน่าจะเกิดจากเรื่องการเมืองและความมั่นคง หน่วยข่าวกรองเป็นหน่วยงานที่สำคัญอย่างยิ่ง การจัดการกับหัวหน้าหน่วยข่าวกรองจะทำให้การข่าวล่าช้าไปได้ระยะหนึ่ง ตามที่ได้เสนอไปแล้วนั่นแหละครับ” ชิลฮาวีอธิบายความให้ผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้รับทราบเพียงเท่านั้น

                “ตอนนี้พอทราบข่าวของพันเอกฟารุต บ้างหรือเปล่า” 

                “ยังไม่มีความคืบหน้าขอรับ การข่าวยังไม่มีรายงานเพิ่มเติม”

                “แล้วเรื่องที่มีการยิงกันตายกลางทะเลทราย สรุปว่าเป็นพวกไหน” 

                “ตรวจสอบแล้วเป็นกลุ่มโจรทะเลทรายที่เข้ามาไล่ล่าศัตรูกันเอง เรายังไม่ทราบว่าศัตรูของพวกมันคือใคร แต่ไม่เกี่ยวกับพันเอกฟารุต” พลตรีโมฮัมเหม็ด ชิลฮาวีให้ข้อมูล การสนทนาสิ้นสุดลงเมื่อมีทหารเข้ามารายงานต่อผู้บัญชาการทหารสูงสุดว่า ท่านนายกรัฐมนตรีเชิญเข้าพบ

                “เชิญตามสบายครับท่าน ผมจะกลับไปที่ทำงาน มีงานด่วนที่ต้องสะสางอยู่หลายเรื่อง” 

ทั้งสองจึงแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเอง

                รถประจำตำแหน่งของชิลฮาวีหลุดออกจากย่านชุมชนมาจอดยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่งนอกกรุง เขาสั่งพลขับให้กลับไปก่อน จะเรียกมารับภายหลัง

เมื่อรถประจำตำแหน่งลับตาไปแล้ว ชิลฮาวีเดินทอดน่องไปตามทางเดิน ถัดออกไปจากสวนสาธารณะมีประตูรั้วเตี้ยๆ ที่สามารถเปิดออกไปนอกสวน ชิลฮาวีเปิดมันออกและเดินไปตามทางที่ปูด้วยหินทราย ไม่กี่ร้อยเมตรก็ไปถึงตึกห้าชั้นที่สร้างเรียงรายกันหลายตึก เขาเดินลับหายไปในมุมหนึ่งของตึก เพียงไม่นานก็กลับออกมา แล้วเดินย้อนกลับมายังสวนสาธารณะก่อนที่จะโทรศัพท์เรียกพลขับให้กลับมารับแล้วเดินทางกลับคฤหาสน์ แล้วเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องทำงานคนเดียวตลอดบ่าย

                รถยนต์คันเก่าของทหารรักษาพระองค์ที่เข้าปฏิบัติหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตำหนักไบจีรัลขององค์หญิงเรเนียค่อยๆ เคลื่อนตัวมาจอดบริเวณโรงจอดรถเช่นทุกวันที่ผ่านมา เพียงแต่ในวันนี้มีผู้โดยสารกิตติมศักดิ์สองคนที่อาศัยมาเพื่อเข้าเฝ้าองค์หญิงเรเนียเป็นการส่วนพระองค์ตามพระบัญชา

พันโทโมฮัมเหม็ด อารีย์ โกมาเรย์ หัวหน้าทหารราชองครักษ์ ผู้เป็นเพื่อนรักของ พันเอกโมฮัมเหม็ด ฟารุต อัชชิราน์ และนายทหารคนสนิท ถูกเรียกตัวอย่างลับๆ ให้เข้าเฝ้าองค์หญิง ณ ตำหนักแห่งนี้ การเดินทางเพื่อเข้าเฝ้าองค์หญิงในครั้งนี้รับสั่งให้เป็นความลับสุดยอด      ห้องนั่งเล่นเป็นห้องที่องค์หญิงเปิดรับแขกผู้มาเยือนตามคำเชิญ พันโทโมฮัมเหม็ด อารีย์ โกมาเรย์และทหารคนสนิทถูกพามานั่งรอเพียงไม่กี่นาทีองค์หญิงเรเนียก็เสด็จมาถึง

                “ถวายบังคมองค์หญิง” ทั้งสองลุกขึ้นทำความเคารพพร้อมกันอย่างสวยงามสมกับการเป็นทหารองครักษ์ที่ถูกฝึกมาอย่างดี ท่าทีที่สง่า มีระเบียบและพร้อมเพรียงทำให้องค์หญิงถึงกับเอ่ยปากชม

                “ยินดีต้อนรับท่านหัวหน้าราชองครักษ์ ท่านทั้งสองสง่างามและมีระเบียบเหมาะสมกับตำแหน่งที่ได้รับยิ่งนัก” 

                “ขอบพระทัยที่องค์หญิงทรงเมตตา” พันโทโมฮัมเหม็ด อารีย์ โกมาเรย์ กล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

                “เชิญนั่งตามสบาย อยู่ที่นี่เราไม่ถือยศถืออย่าง อย่าได้กังวลอะไรเลยนะ ดื่มน้ำชากับเราสักมื้อเรามีเรื่องที่จะหารือท่านทั้งสอง” 

ไม่รอฟังคำตอบเสียงปรบมือสองครั้งเรียกชายวัยกลางคนในชุดพื้นเมืองเต็มยศให้เข้ามาเสิร์ฟน้ำชาและขนมหวานเป็นของว่างยามบ่ายสำหรับแขก

                “องค์หญิงมีพระประสงค์จะให้กระหม่อมรับใช้เรื่องใดหรือขอรับ” พันโทโมฮัมเหม็ด อารีย์ โกมาเรย์ เริ่มการสนทนาก่อน

                “ท่านพอจะทราบหรือไม่ว่าทำไมพันเอกฟารุตจึงถูกตามฆ่า” องค์หญิงเริ่มการสนทนาในสิ่งที่ต้องการทันที

                “ยังไม่ทราบแน่ชัดขอรับกระหม่อม” 

                “ท่านทราบข้อเท็จจริงเพียงใด” 

                “กระหม่อมคงทราบพอๆ กับองค์หญิง แต่ถ้าถามว่าคิดอย่างไรกับข่าวที่ทราบมา กระหม่อมเชื่อมั่นว่าไม่เป็นจริงตามข่าวแน่นอน พันเอกฟารุตเป็นนายทหารรุ่นพี่ที่กระหม่อมให้ความรักและนับถือ และเชื่อใจท่านมาตลอด” อารีย์กล่าว

                “ในการทำงานทุกคนให้ความรักและไว้ใจท่านฟารุตมาก และในช่วงนี้เรื่องของความมั่นคงของประเทศเรานั้นแทบจะเรียกได้ว่า มั่นคงสูงสุด” 

                “ถ้าอย่างนั้นท่านเชื่อตามที่ที่ประชุมสรุปใช่หรือไม่” องค์หญิงรุกเพื่อเจาะข้อมูลอย่างรวดเร็ว

                “กระหม่อมมั่นใจอย่างนั้น เพียงแต่สงสัยว่าถ้าท่านฟารุตไม่ได้ขายข่าวตามที่กระหม่อมและการข่าวเชื่อมั่น พันเอกฟารุตก็ไม่น่าจะถูกตามล่าจากฝ่ายตรงข้าม ปัญหาจึงอยู่ที่ว่าใครคือผู้ตามล่า” อารีย์ถวายความเห็นต่อ

                “นานแค่ไหนจึงจะได้ข้อมูลเพื่อช่วยเขาได้” 

                “กระหม่อมยังไม่สามารถกำหนดเวลาได้ขอรับ กระหม่อมพยายามติดต่อพันเอกโมฮัมเหม็ด ฟารุต เพื่อช่วยเหลืออยู่ แต่ยังไม่ได้รับข้อมูลตอบกลับ ขณะนี้ยังคงให้การข่าวติดตามอยู่ขอรับกระหม่อม” 

                “แม้ว่าทางผู้บัญชาการหน่วยรบทะเลทรายจะอาสาติดตามช่วยเหลือพันเอกฟารุตแล้วก็ตาม แต่อย่าได้นิ่งนอนใจ เราอยากให้ท่านช่วยติดตามอีกแรงหนึ่ง คนอย่างฟารุตคงไม่พลาดท่าง่ายๆ เราคงต้องรอการติดต่อกลับมาของเขา เราฝากความหวังในการแก้ปัญหาครั้งนี้ไว้ที่ท่านนะอารีย์” 

                “กระหม่อมทราบ และจะปฏิบัติทุกอย่างตามพระบัญชาขอรับ” 

                “เราเองต้องขอขอบคุณที่ท่านรับปากเช่นนั้น เมื่อใดที่ได้ข่าวฟารุตช่วยบอกเราด้วย เราเป็นห่วงเขา สิ่งไหนที่จะช่วยเขาได้ อย่าได้ละเลย ถ้าเหลือบ่ากว่าแรงขอให้บอกเรา สิ่งไหนที่เราช่วยได้เราจะช่วยทันที”  

พันโทอารีย์ โกมาเรย์ อยู่สนทนากับองค์หญิงเรเนียจนกระทั่งถึงเวลาเปลี่ยนเวรของทหารยามเขาจึงทูลลา แล้วกลับออกมาพร้อมกับรถของทหารใต้บังคับบัญชาคันเดิม