เริ่มด้วยย้อนความหลังซักนิสสส..หลายปีก่อนนู้นน.....

การปฏิวัติ รูปแบบ การท่องเที่ยวของฉัน...เริ่มจาก.....การเดินทางด้วยการแบกสัมภาระเอง....

"มันคงสะใจดีนะ " ถ้าไม่เริ่มลองแล้วเมื่อไหร่ล่ะ ...

และก็ครั้งแรกอีกเช่นกัน..สำหรับ....การเดินทาง..คนเดียว....."ไม่ตายหรอกน่า..แค่นี้ กลัวไร้.." ฉันปลอบใจตัวเองอีกเช่นกัน....

เมื่อตัดสินใจก้าวสู่โลกกว้าง..หลังจากเก็บตัวเงียบๆ นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา......ใช้เวลา..อยู่ในโลกส่วนตัว นาน..พอสมควร...

ในที่สุดฉันก็เริ่มทำตามส่วนลึกของความต้องการของใจตัวเอง....

เชียงดาว..เทือกดอยหินปูน ที่แวดล้อมไปด้วยผืนป่า และมวลสัตว์ตัวน้อยๆที่น่ารัก นกนานาชนิด ดินแดนที่มีตำนานเล่าขานเรื่องความรัก..ถือเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์เป็นที่สิงสถิตของเหล่าเทพเทวดา..

ดอยเชียงดาว..จึงเป็นสถานที่ ที่ฉันเลือกให้เป็นที่พักและเยียวยาหัวใจฟีบๆ ..ของฉัน..

"3 วัน 2 คืน..น่าจะช่วยอะไรๆให้ดีขึ้นได้ ...บ้างนะ.."

รถตู้ 2 คันได้พา ฉันเดินทางจากกรุงเทพ..พร้อมเพื่อนใหม่ อีกร่วม 20 คน มุ่งสู่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า ดอยหลวงเชียงดาว..อ. เชียงดาว จ.เชียงใหม่..

หกโมงกว่าๆ พวกเราก็มาถึง บริเวณบ้านถ้ำ..

ถ้ำเชียงดาวเป็นที่แรกที่ฉันลงเดินเที่ยว หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ..

โฉบไปโฉบมาแถวๆถ้ำเชียงดาว รอเวลาผู้นำทริปไปติดต่อเรื่องขึ้นดอย..เดินเที่ยวถ้ำซะรอบ..ก็พร้อมออกเดินทาง..

ฉันเริ่มต้นเดินที่บ้านนาเลา ประมาณ เกือบ 10 โมงกว่า อากาศเย็นๆ ก็เริ่มร้อน..ผ่านสวนผัก..เดินไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ…

สัมภาระ ที่ไม่เคยแบกมาก่อนในชีวิต..8 กิโล ไม่รวมน้ำ..นานเข้าก็เริ่มล้า..แทบจะเหวี่ยงทิ้ง..

เหลียวซ้ายแลขวา หลังจากเดินไม่พูดไม่จา ไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง..เพื่อนๆก็เริ่มแตกกระสานซ่านเซ็น..ตามอัตราความเร็ว และสมรรถนะของร่างกาย..

“พี่ๆ เดิน 5ก้าวแล้วหยุดก็ได้นะครับ ค่อยๆเดิน " ..เสียงน้องชายคนใหม่ เจ้าลูกหมี ก็ดังขึ้น..แต่เสียงนี้อยู่ข้างหน้าฉันเอง..ฉันไม่ได้สังเกตุ..น้องๆ คอยเป็นห่วง..

ฉันทำตามอย่างว่าง่าย..เดินตามเจ้าลูกหมี..

กว่าฉันจะต้วมเตี้ยมถึงอ่างสลุง ก็ 6 โมงกว่า น่าจะเป็นกลุ่มสุดท้ายนะ..ไม่ได้สนใจ..

ตะวันก็ตกดินไปแล้ว อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ..งัดเสื้อกันหนาวที่เตรียมมา ใส่เต็มอัตรา..อุ่นแระ..

แต่หัวใจฉันล่ะ..

คืนแรกของการอยู่บนยอดดอย..ฉันก็ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่จนครบ..โลกของฉันกว้างขึ้นอีกนิสส....

นาฬิกาของเจ้าVerditer BlueBird (เพื่อนคนใหม่ที่รู้จักเป็นคนที่ 3) ถูกถอดออก เพื่อวัดอุณหภูมิยอดหญ้า..

..คืนนี้ 9 องศา..

ตามตารางเที่ยวที่กำหนด ฉันมีเวลาชมพระอาทิตย์ขึ้น 2 ครั้ง แต่มีเวลาชมอาทิตย์ตกเพียงแค่ครั้งเดียว

... ... ...

เช้าวันนี้เป็นเช้าแรกของการอยู่บนดอยแห่งนี้ ฉันเลือกเดินเที่ยวรอบๆที่พัก บริเวณอ่างสลุงแทนการขึ้นชมพระอาทิตย์ขึ้น

"เธอเดินอยู่ข้างๆเราใช่มั๊ย.." ฉันหลอกความรู้สึกตัวเอง..

บ่ายๆ ฉันเลือกเดินขึ้นยอดชมวิวเชียงดาว แทนที่จะไปสันกิ่วลมเหมือนเพื่อนๆบางคน

เลือกทำเลที่คิดว่าเป็นจุดสูงสุด..

ฉันสัมผัสได้แค่ ลมที่โชยมา..ไอเย็น..

วังเวง..เหงา..โดดเดี่ยว..แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางเพื่อนใหม่มากมาย..แต่ "เราไม่มีเธอ.."

ฉันใช้เวลาเรื่อยเปื่อยบนยอดชมวิว..รอตะวันลับฟ้า..

เช้าวันที่สามนี้ ฉันขึ้นดูตะวันด้านกิ่วลม..มองเห็นอ่างสลุงชัดเจน..บริเวณที่ยืนไม่กว้าง..เนืองแน่นไปด้วยผู้คน..

วันนี้ไม่เห็นตะวัน..

แต่มันถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว..อยากอยู่ต่อ..ฉันอยากรอสัมผัส..แสงที่อ่อนโยน แสงแรกของตะวัน..

ฉันคิดว่า มันเป็นความอบอุ่น ที่จะทำให้ฉันคลายความคิดถึงได้..

ฉันกลับมาเก็บสัมภาระ ตอนเกือบ 9 โมงเช้าพร้อมออกเดินทางกลับ..เราใช้เส้นทางชันลงทางบ้านถ้ำ..

จุดเดินลง เริ่มจากสันกิ่วลม..กว่าฉันจะเถลือกไถลลงจุดหมายปลายทางได้ เล่นเอา บ่ายสามโมง..ระบม..

แล้วฉันตั้งคำถามขึ้นกับตัวเองอีกครั้ง..

ฉันจะกลับมาอีกมั๊ย..

คำตอบคือ

ฉันจะกลับมาอีก แต่ครั้งหน้าที่จะมา

..ฉันปรารถนาว่า..

... ... ...

“ฉันจะรู้สึกเหงา น้อยลง..คิดถึงเค้า น้อยลง..แล้ว....................จะได้เหรอ..”

..

( รูปถ่ายประกอบเรื่องเล่า  Scan มาจากทริปปัจจุบัน..

...ฝีมือช่างภาพธรรมชาติ ส่วนตัว..เต๋า ..สมชาย สุ่มหิรัญ ..)