"ตู๊ดตูด ตู๊ดตูด ตู๊ดตูด " เสียงปลุกของนาฬิกาสัญชาติทอสับ ดังรอดเข้ามา เสียงยังงี้จริงๆ ต้นเสียงมาจากรังข้างๆ รังของพี่ปลาเก๋าราดพริก

ฉันก็ไม่รีรอ คว้าขาตั้ง คว้ากล้อง ที่เตรียมตั้งกะมะคืน โผล่หน้ารับแสงจันทร์

"เฮ้ย! ตื่นเก็บจันทร์ก่อนเราอีกแฮะ " VerditerBlue ตื่นมาถ่ายตังกะมะไหร่มะรู้ มะได้ถาม

" เสร็จแระ " คู่สนทนา ฉันตอบมาแค่นี้ โหยยย .. ฉันว่าตื่นเร็วแล้วน้า ยังเต่ากว่าอีกแระ ไม่ได้ๆ ว่าแล้วฉันก็คว้าอุปกรณ์ เดินเก็บทุกสิ่ง ใต้แสงจันทร์

W/B จนป่านนี้ก็ปรับมะเป็น ปุ่มไหนก็หามะเจอ ตีซะว่า ไม่มีแระกันนะ

วนกลับเข้ารัง เจ้าปลาวัวตัวตลก หัวหน้าทริปฉันยังไม่ตื่นจากบรรทมโรย นอนกินบ้านกินเมืองเจงๆ

" เดี๋ยวเราไปเก็บ นีโม ใส่ LCD ที่หาดก่องน้า น้ำลง เจอที่โรงอาหารแว้ววกัน " แจ้งหัวหน้าทริปซะหน่อย 

" อื่ม! "

... ... ...

เดินไปที่จุดเดิม มะวาน มองหาทุกหลุมที่ผ่าน

" เฮ้ย! " ใช้ขาตั้งกล้องพยุงตัวเองไม่ให้ล้ม ยกขาที่พลิกลื่นเสียบคาซอกปะการังขึ้น มองสำรวจแป๊บนุง อื่ม! เป็นรอยขาวๆยาวๆ ไม่รัย ไม่น่าสนใจ

ไม่นาน ฉันก็รู้สึกแสบๆ ก้มลงมองอีกครั้ง แดงเถือกเต็มรองเท้าไปแล้ว เอางัยวุ้นฉัน จะเอานีโม่ หรือจะเอายา

ไม่ต้องคิดนาน หมุนตัวกลับ จ้ำอ้าวตรงเข้าห้องน้ำ

" ขอโทษนะคะ " ฉันบอกกับสาวๆที่เดินเข้าห้องน้ำแล้วหยุด ไม่เดินต่อ ก็ฉันทำลานหน้าห้องน้ำ แดงเถือก

ไม่มีเสียงตอบ ฉันก้มลงมองเท้าตัวเอง " ก็มันมะยอมหยุด ค่ะ " ฉันพูดต่อ เอาเท้าอีกด้าน กวาดน้ำสีแดงที่ขัง ที่พื้นลงร่องให้มากที่สุด

" ขอโทษนะคะ " ฉันบอกอีกครั้ง แล้วทิ้งทุกอย่างตรงนั้น ไม่สนแระ จะสกปรกรุป่าว รีบเดินไปที่ซุ้มประชาสัมพันธ์หาดไม้งาม

... ... ...

"ขออุปกรณ์ ทำแผลหน่อยค่ะ โดนปะการังบาด"

" หยิบเอา "

" อยู่ไหนคะ "

" ในรังนั่นแหละ "

เจ้าหน้าที่สาว ไม่สนใจ แผลฉัน แต่สนใจรับเงินจากนักท่องเที่ยว ที่มาติดต่อมากกว่า ฉันก็ไม่สนแระ รื้อค้น อุปกรณ์ทำแผลในลัง แม่โขง

ได้มาแค่สำลีพันก้านไม้ กะเบตาดีน เท่านั้น

" น้องคะ มีแค่นี้เหรอคะ สำลีมีอีกมัยคะ ผ้าก๊อต กะพลาสเตอร์มีมั๊ยคะ "

" มีเท่าที่เห็นล่ะค่ะ "

" ขอบคุณ " แล้วฉันจะทำแผลฉันยังงัย เลือดก็ไม่หยุด ตอนนี้ไหลนองออกนอกรองเท้าแตะฉันอีกแระ
รีบเดินไปหาพี่ๆ ที่โรงอาหาร

" พี่คะ เท้าแป๋มเป็นไอ้เนี่ย " ฉันชี้ให้พี่ปลาเก๋าราดพริกดู

" เฮ้ย! "

" พี่คะ มีอุปกรณ์ทำแผลมั๊ยคะ ขอชุดใหญ่ นะคะ " ฉันคิดว่าพี่เค้าเป็นพยาบาล ตอนหลังเพิ่งรู้ มะใช่

แต่ตอนนั้น พี่ปลาเก๋า วิ่งจู๊ด ด้วยความเร็วสูงเท่าที่ร่างพุ้ยๆของพี่จะทำได้ ออกนอกโรงอาหาร

ฉันก้มลงมองเท้าตัวเองอีกครั้ง คราวนี้ ฉันทำพื้นโรงอาหารเปื้อนนอง เดี๋ยวต้องมาเช็ดอีกแล้ว ฉันนึกแค่เนี่ย

" พี่ .....  เฮ้ย! " น้องปลารักเร่ ปรี่เข้ามาพยุงฉันประหนึ่งว่า ฉันจะยืนไม่อยู่ ปากก็พร่ำว่า

" ใจเย็นๆนะพี่ เจ็บมั๊ย ใจเย็นๆนะพี่ "

" พี่จะไปล้างเท้าก่อน " ฉันน่ะ ใจเย็นมานานแล้ว ม่ายง้าน วีนแตกกะจายกะเจ้าหน้าที่สาวคนนั้นตั้งกะเอาเครื่องปฐมพยาบาลนู้นน

และหลังจากนั้น พี่ปลาทั้งหลายก็มารุมมาตุ้มฉัน โดยเฉพาะ พี่ปลาพยาบาล

" ยั่งงี้ต้องเย็บ " Staff Sabina บอก

" เฮ้ย! ม่ายเอา จะเย็บก็ต้องมียาชา ดิ ให้ชาก่อง " ฉันไม่ยอมท่าเดียว

" ไม่เย็บก็ไม่เย็บค่ะ เดี๋ยวห้ามเลือดก่อน " พี่ปลาพยาบาล ศักดิ์ศรีพยาบาลห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลศรีราชา ฟันธง

" มาแล้ววว พามาหมดโรงพยาบาลโรย " ปลาวัวตัวตลกหัวหน้าทีมฉัน ไปตามป้านักท่องเที่ยวอีกกลุ่มที่เป็นพยาบาล เพื่อนน้าสาวของปลาวัวนั่นเอง

เหล่าป้าพยาบาล มาพร้อมๆ กับพี่ปลาเก๋า ซึ่ง ใช้ความสามารถส่วนตัว ค้นหาอุปกรณ์ทำแผลมาจนได้

" ไม่เป็นไร นะนู๋ " แล้วขั้นตอนการรักษาก็โดน ป้าพยาบาลรุ่นพี่คอยกำกับ พี่ปลาพยาบาลที่รักของฉัน วัยวุฒิน้อยกว่านิสสสนุง ก็ทำตาม ..

" ขอถุงฟางใส่เท้า กันทรายนะคะ " ฉันหันไปขอ Staff Sabina แป๊บเดียวก็ได้มา

" แล้วตอนลงเรือ ให้พี่ขี่ขึ้นด้วยนะ " จะให้เจ็บแล้วนั่งอยู่กับที่ ไม่เอา เพื่อนไปไหน ฉันก็ไปเที่ยวด้วย

แต่พอถึงเวลาจริงๆ น้องอาร์มหรือเจ้าปลาสิงโต  กลับเป็นคนให้บริการ

พอได้จังหวะ ฉันก็ถามเรื่องคาใจกะพี่ปลาเก๋าราดพริก

" พี่ไปเอาอุปกรณ์ทำแผล มาจากไหนคะ  " ฉันก็อดอยากรู้อยากเห็นมะได้

" ก็ตรงเจ้าหน้าที่นั่นแระ "

" มัยแป๋มมะเห็น มะกี้แป๋มก็ไปค้นนะคะ "

" อ๋อ! ตอนแรกพี่ก็ค้นรังนั้น พอไม่มี พี่ค้นทุกรัง มันไปอยู่ในรังขนม "

ปากฉันก็ไหว พูดออกไปว่า " เวง "

... ... ...

ช่วงเช้าวันนี้ พวกเราแบ่งเป็น สองกลุ่มเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ แยกความต้องการอย่างชัดเจน ใครจะตามหา เจ้ากระแตผีหาดที่อ่าวสัปรด กับใครจะไปบ้านมอร์แกน

เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วสำหรับฉัน ต้องไปไหน ไม่ต้องคิดมาก

VerditerBluebird ขึ้นก่อน ฉันก็ขี่หลังปลา... ตามติดๆ แวะเอายา หาหมอที่ที่ทำการ โชคไม่เข้าข้างฉันอีกแระ หมอไม่อยู่ ไปบ้านมอร์แกน

แต่ด้วยความสามารถของพี่ปลาพยาบาล ฉันก็ได้ยาแก้อักเสบมา 2 แผง " เอาวะ กันตาย " ออกเรือมุ่งสู่อ่าวสัปรด

...

" เกาะนี้มันเกาะของเหยี่ยวแดงนี่หว่า เพียบ " พี่ๆปลาทั้งหลายวิเคราะห์

" ขอลงหานิสสสนุงนะคะ " ปลาวัวหัวหน้าทริป อาศัยความสนิทสนมที่ถักท่อสานไปมาช่วงเวลา 3 วันนี้ ขออนุญาติ Staff Sabina แหกกติกา

โอกาสที่ได้ ไม่กี่นาที พี่ๆสารพัดปลา ก็ลงด้อมๆ มองๆ ส่องหา ส่วนฉัน ลงมะได้...ปวด

...

...

...

" แห้ว " ป้าปลาโฉมงามสรุป พร้อมๆกับตะกายขึ้นเรือ ทำหน้าที่แม่ย่านางต่อไป

" ป่ะ ไปอ่าวเต่า ดูปะการัง ดูปลาดีก่า " ป้าปลาโฉมงามสั่งนายท้าย

" เอาลงไปถ่ายมั๊ยคะ เราไม่ลง" ฉันส่งเจ้าจูเนียร์ ให้VerditerBluebird

มองเพื่อนๆ โดดลงน้ำตาละห้อย แต่วันนี้ ชายหรือปลาปักเป้าหน้าหมา กะ พี่หน่อยปลายูนอคอร์น มะลงอยู่เป็นเพื่อนฉัน

... ... ...

..

อยู่อ่าวนี้นานกว่าปกติ สั่งลาทะเล กลับขึ้นฝั่งเก็บของ ปูเสื่อกินข้าวมื้อสุดท้ายที่เกาะ อาหารอร่อยก็มื้อสุดท้ายนี่แหละ

ถ่ายรูปหมู่ " รวมพลคน Go4Get " Website เที่ยวมันทุกเดือน เกาะติดกระแสนก พกแต่ความฮา ตามล่าร้านอาหาร จนตอนนี้ เหล่าสมาชิกเริ่มๆ upgrade ขนาดของตน จาก S เป็น M  ส่วนบางคน up ไป 2 ซาเตป กลายเป็น L ซะแว้วว เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา

" ไปอยู่ห้องด้านหน้าดีกว่า ยกขาไว้ " ฉันก็ได้อภิสิทธิพิเศษ จากกัปปิตัน เข้าไปนอนเอกเขนก เท้าชี้ฟ้าในห้องด้านหน้า ก็เลือดดันทะลักออกไม่หยุดอีกแว้วว

 เกือบ 4 โมงเย็น ขึ้นฝั่ง

" พานู๋นีโม่ ไปเย็บ " ปลาวัวตัวตลก หัวหน้าทริปบอกพลขับ เมื่อทุกคนพร้อมออกเดินทางต่อ

... ... ...

" โอ้ยยย! มันยังไม่ชาโรย โอ้ยยยย " ฉันเอง แหกปากเข้าไป เผื่อว่าจะหายเจ็บ

" จะเสร็จแล้วๆ "

" โอ้ยยยยย! " ฉันจะชักขาออก พี่ปลาพยาบาลก็ล็อคไว้ให้อยู่กับที่

" มันยังไม่ชาโรยยย โอ้ยยย "

" มัยเค้าไม่ฉีดยาชา " เสียงที่ทำให้ฉันอุ่นใจ ดังรอดเข้ามา ทำฉันน้ำตาไหลพรากๆ

" เสร็จแล้ว เดี๋ยวเอาอีกซักเข็มดีกว่าตรงนี้ " แล้วหมอก็เปลี่ยนใจ

" โอยยยย " คราวนี้ ไม่ค่อยรู้สึกแระ เพิ่งชาเอาตอนเข็มสุดท้ายเนี่ยนะ

" เดี๋ยวฉีดยาแก้บาดทะยัก เจ็บนะ ทนหน่อย "

" หา! "

เจ้านุ่มนิ่มปลารักเร่ รอรับใบนัดหมอ ตัดไหม ฉีดยาแก้บาดทะยัก อีกจ๋องเข็ม พี่ปลาพยายาล ก็พาฉันกลับขึ้นรถ พร้อมออกเดินทางอีกครั้ง

" เดี๋ยวไปดูตะวันที่แหลมสน รับขวัญไอ้นีโม่ซะหน่อย " ว่าแล้วปลาวัว ก็ยกทอสับบอกป้าปลาโฉมงาม ที่นั่งรถตู้อีกคัน ไปพบกันที่หาดแหลมสน ก่อนเข้าบ้านพัก

... ... ...

...

" ไปเถอะ เดี๋ยวเราอยู่ตรงนี้แหละ " บอกกับปลาวัว ที่เพิ่งนึกได้ว่าทิ้งฉันย่องแย่งทิ้งท้ายอยู่คนเดียว พอนึกได้ก็เดินกลับมาหาฉัน

ฉันเดินไม่ไหวแระ ปวดตุ๊บๆ ดันเดินบนทราย

ในขณะที่เพื่อนๆเริงร่า ที่ริมหาดแหลมสน ฉันก็ตะกายขึ้นยืนบนเก้าอี้ ยืนถ่ายตะวัน ไกลๆ

นึกถึง ParadiseFc ...  ถ้าเธอมาด้วย เธอจะทำยังงัย

... ... ...

เธอจะทิ้งฉันให้เดินคนเดียวมั๊ย

..

ปล. รูปความทรงจำจะเก็บบันทึกไว้ตรงนี้ นะ

...

..

...

...

...

...