" ใครจะกินกาแฟ ก็เอาแก้วเอาน้ำขึ้นไปเองนะ เดี๋ยวเราเอาอุปกรณ์ไป น้ำผึ้งเธอมีแล้วนะ " ถึงแม้ว่า ParadiseFc จะมีคนคอยห่วงใยอยู่ข้างๆ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะต้องถามด้วยความเคยชิน

" มีแล้วอยู่ในกระเป๋ากล้อง "

วันนี้ทุกคนตื่นกันแต่เช้าตรู่ จุดชมทะเลอยู่ไม่ไกลจากที่พัก แต่ถ้าจะให้เห็นตะวันชัดๆ ก็ต้องเริ่มเดินตั้งแต่ตี 5 ไต่ระดับความสูงขึ้นไปตามสันเขา

" ยังมีเวลาอีก 1 เช้า ขอเดินใกล้ๆก่อนก็แล้วกัน " ฉันเริ่มขี้เกียจ พอได้ทำเลที่ต้องการ ก็โยนทุกอย่างที่ถือมา หยิบแค่เจ้าหนอนน้อย และเจ้าตัวเล็ก เดินวนเวียน หลีกเลี่ยงภาพที่ไม่ต้องการเห็น ..

ฉันปล่อยให้บรรยากาศยามนี้ค่อยๆรักษาจิตใจที่บอบช้ำของฉัน .. มั่นใจว่าเข้มแข็งพอก็ค่อยๆเริ่มมองเพื่อนทีละคน ทีละคน โดยเริ่มจากใกล้ๆก่อน นึกถึงคำสนทนาที่ห่วงใย ก่อนออกเดินทาง

" ทำไมพี่แป๋มต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้ ผมไม่เข้าใจ "

" อ้าว! ก็จะพิสูจน์ตัวเองงัย พี่เข้มแข็งพอมั๊ย พี่ต้องเข้มแข็งถึงจะอยู่ต่อไปได้ " เจ้าลูกหมี ลูกน้องคนสนิทเริ่มตั้งข้อสังเกตด้วยความเป็นห่วง .. ก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าเห็น จะเจ็บเพียงใด ทำไมฉันต้องเดินเข้าหาความเจ็บปวดนั้น

( ตอนที่ 1 เส้นทางบรรยากาศกว่าจะเดินมาถึงที่นี่ .. คลิ๊กตรงนี้นะคะ )

ใช้เวลาทบทวนนานๆเข้า ก็เริ่มรู้ตัวเอง .. มันไม่เศร้า เสียใจมากมายนี่หน่า .. ก็แค่ไม่สมหวัง เท่านั้นเอง เพื่อนๆก็รายล้อมมากมาย แล้วความสุขของฉันอยู่ที่ตรงไหนกันแน่ ..

" เพื่อน .. " คำตอบสุดท้ายของฉัน .. เพื่อนนี่แหละที่ทำให้ฉันมีความสุข ฉันคิดว่าฉันเริ่มยิ้ม เริ่มหัวเราะอีกครั้งได้แล้วนะ

เจ้าลาน้อย น้องลูกหาบ ทำหน้าที่องครักษ์ผู้พิทักษ์ อย่างใกล้ชิด

หลงระเริงกับบรรยากาศสันดอย 9 โมงกว่าๆถึงได้กลับที่พัก อาหารก็โดนจัดวาง เรียงรายรอพวกเราอยู่แล้ว

" ตกลงวันนี้เอางัย เดี๋ยวไปที่น้ำตก กินข้าวที่นั่น แล้วก็เดินกลับที่พัก ประมาณ 4 โมงเย็น แล้วมาชมตะวันตกดิน ที่สันดอยนะ " ฉันถามเอง พูดเอง สรุปเอง รวดเดียว จบ

ให้ลูกหาบ เอาอาหารติดตามไป พวกเราก็เดินสบาย แบกแค่กล้อง

สภาพสันดอยที่เราเดินกันตลอดวันนี้

นกอะไรก็ไม่รู้ .. ใครรู้ก็บอกหน่อยแล้วกันค่ะ

.. เดินทิ้งกลุ่มโอ้เอ้บ๊วยซะ 1 โค้ง ..

" แป๋ม ลาน้อยบอกว่า ถ้าไปน้ำตก ต้องลงหุบตั้งแต่กองหินนู้นนน ใกล้กว่ามาก เดินทางนี้ อ้อม กว่าจะถึงก็เย็น " เจ้าเต๋าเดินเข้ามาใกล้

" เฮ้ย! จริงดิ " ยังไม่ทันสิ้นเสียงเจ้าเต๋า ฉันก็ตะโกนเรียก เจ้าสมชายลูกหาบส่วนตัวที่วันนี้เปลี่ยนสถานะเป็นผู้นำทาง

" ทางนั้น อ้อมป่าว เมื่อไหร่ถึง เจ้าลาน้อยบอกว่ามีอีกทาง ใกล้กว่านะ .. อ่ะ! ลาน้อย ไปปรึกษากันซะให้เรียบร้อย พี่ร้อนมากๆแล้ว อยากเล่นน้ำ "

แดดร้อนๆที่สาดกระทบผิวหนัง แสบร้อนไปหมด เส้นทางที่ขึ้นชันลงชัน .. แล้วมารู้ว่าเดินทางผิดอีก .. รมณ์ขึ้นอีกแล้ว ฉัน ..

" เอ้า! ค่อยๆเดิน " เจ้า BlueMagpie จับอารมณ์ฉันเก่ง เสียงนี้เหมือนจะเตือน " ใจเย็นๆ .. ใจเย็นๆ "

ฉันเดินตามอย่างว่าง่าย แต่ก็คอยถามอยู่ตลอด " ผิดทางป่าวเนี่ย ไม่ย้อนกลับแล้วนะ "

" ถ้าผิดอีกคราวนี้ กลับที่พักเลยแล้วกัน ไม่ไปแล้วน้ำเติก น้ำตก " เจ้า BlueMagpie ออกความเห็น ฉันพยักหน้างึกๆ

" แล้วมันจะมีน้ำเหร้อ .. "

" น่านซิ "

เหมือนที่คิดไว้ น้ำตกไม่มีน้ำ เหลือเพียงแค่แอ่งน้ำเท่านั้น เจ้า BlueMagpie วันนี้ทำหน้าที่เจ้าของกิจการ เปิดร้านกาแฟสดริมแอ่งน้ำตก บนยอดดอยม่อนทูเล

พวกเราใช้เส้นทางเลียบลำธาร เป็นเส้นทางขากลับ เส้นทางร่มเย็นสบาย .. ถึงบริเวณที่พักสี่โมงเย็น ตรงตามเวลาที่คาดไว้ .. อาบน้ำ สระผม แล้วแต่ความต้องการ ..

เตรียมพร้อมขึ้นยอดดอยม่อนทูเลอีกครั้ง .. ชมฉากตะวันลา

ณ. ที่แห่งนี้ ฉันอยู่ข้างๆ BlueMagpie เพื่อนทีรักฉันและเป็นห่วงฉัน .. เท่านี้ก็พอแล้ว

... ... ...

" ทำไมฉันต้องไปแสวงหา เรื่องอื่นให้ทุกข์ใจอีก "

ฉันขอฝังหัวใจรักของฉัน .. ไว้ที่นี่ ม่อนทูเล ..

...

พรุ่งนี้ เรามาดูฉากรับตะวันอีกครั้งก่อนจะลง ( ธรรมชาติ ไม่เคยงามซ้ำกันซักครั้งเดียว )

งามอย่างไร ขอเก็บไว้ก่อน .. ติดตามชมนะคะ

รู้เห็น .. แจ้งเบาะแส .. http://1000eyesnetwork.net ..