" ถึงแล้ว .. " เสียงตะโกนลั่นรถ มือชี้ไปยังศาลาหลังคาใหญ่สีแดงกลางทุ่ง ด้านหลังเป็นเทือกเขาที่ไม่สูงนัก สายน้ำเส้นใหญ่คดเคี้ยวแบ่งเขตแดน

" วันนี้ไม่มีแดด ไม่ร้อนเห็นทีทำได้นาน " อีกเสียงพูดขึ้นมา แต่มือก็ล้วงหยิบโลชั่นกันแดดจากกระเป๋าใบงาม ทาซะเกือบทั่วตัว

รถตู้ 2 คัน กับพลพรรคหนุ่มสาวที่ระดมกันมาได้ 21 ชีวิตพร้อมอุปกรณ์ครบมือ เคลื่อนตัวอย่างช้าๆ โขยกเขยกตามเส้นทางดินที่เป็นหลุมบ่อ ผ่านเขตไร่หญ้าบานา ไร่อ้อย และบางจุดเป็นพื้นที่โล่งๆ พาหนะคู่ใจมุ่งตรงจอดประชิดศูนย์บริการ

" ครั้งที่ 3 แล้วซินะ .. " ฉันนึกในใจ กวาดสายตามองไร่หญ้าบาน่าด้านขวาที่มาช่วยกันปลูกเมื่อเดือนกรกฏาปีที่ผ่านมา แปลงกล้วยด้านซ้ายของไร่เมื่อคราววันช้างไทย ( 13 มีนาคม ) ปีก่อน

พื้นที่โล่งกว้างใหญ่ ติดลำน้ำใส โอบล้อมไปด้วยเทือกเขาสลับสับซ้อนและต้นไม้ใหญ่ อากาศเย็นสบายยามค่ำคืนเหมาะแกการทำเป็นที่พักผ่อน แต่เมื่อเดือนพฤษภาคมสามปีก่อน

พื้นที่กว่า 130 ไร่ ที่ตั้งอยู่ที่หมู่ 4 บ้านหนองหอย ตำบลวังด้ง อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรีได้ถูกจัดตั้งให้เป็น ศูนย์อนุรักษ์ช้าง หรือ บ้านช. ช้างชรา

เพียงเพื้อหวังว่า เป็นที่อยู่อาศัยของช้าง แก้ปัญหาช้างบาดเจ็บ ช้างชราที่ประสบปัญหาในการดูแลสุขภาพ ช้างเร่ร่อน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นช้างด้อยโอกาสไม่สามารถทำงานตามปางช้างได้

คุณหมอสามารถ ( ยืน ) และช้างที่อยู่ในการดูแลพักฟื้นจากการบาดเจ็บหลังจากถูกทารุณ และช้างชรา

และจากโครงการหลายโครงการ ไม่ว่าจะเป็น โครงการช่วยเหลือช้างเร่ร่อนในกรุงเทพฯ โครงการอุปการะช้าง
โครงการไถ่ชีวิตช้าง โครงการปลูกพืชอาหารช้าง โครงการช้างบำบัดเด็กออทิสติก

ช้างแต่ละเชือกที่ก้าวเดินเข้าใช้ชีวิตที่บ้านหลังนี้ บางเชือก ..

เป็นช้างเร่ร่อน ที่เจ้าของพาไปเดินขายอาหารในเมืองท่องเที่ยว บ้างก็โดนรถชนได้รับบาดเจ็บสาหัส

บางเชือก เดิมลากไม้ในป่าลึก พออายุมากขึ้นลากไม่ไหวก็โดนขายให้นายคนใหม่ แทนที่ชีวิตจะสุขสบายยามบั้นปลายก็ต้องมาเดินเร่ร่อน ต้องอดมื้อกินมื้อ กับอาหารที่น้อยนิดที่ผู้คนซื้อให้ หลังจากต้องเดินเร่ร่อนอยู่นับแรมปี ก็มีคุณลุงใจดีมาซื้อและบริจาคให้ บ้านช.ช้างชรา เพื่อหวังว่าได้ให้ใช้ชีวิตในวัยชราอย่างมีความสุขจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

บางเชือกที่ถูกรถชน ได้รับบาดเจ็บสาหัส เอ็นข้อเท้าฉีก เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลสัตว์อาการค่อยยังชั่วก็โดนนำมาเดินเร่ร่อนในกรุงอีกครั้ง สุดท้ายก็มีผู้ใจบุญไถ่ตัวให้เป็นอิสระ

บางเชือกก็ถูกทำร้ายทุบตีที่บริเวณกระโหลกเหนือดวงตา จนเลนส์ตาเคลื่อนไม่สามารถมองเห็นได้ เดินไม่ตรง แม้กระทั่งเอาอาหารกองไว้ตรงหน้าก็ไม่สามารถเอางวงจับอาหารได้

พวกเราไปถึงตอนสายมากแล้ว ทางศูนย์ได้นำเหล่าป้าๆ ยายๆ ยืนเรียงแถวกินกล้วยที่โรงอาหาร อิ่มหนำสำราญ ก็ได้เวลากลับพักผ่อนริมท่าน้ำ

ถือโอกาสออกเดินชมรอบๆพื้นที่กว้างใหญ่ เดินเรื่อยไปถึงริมท่าน้ำ นั่งพักผ่อนมองน้ำใส รับลมเย็น อีกครั้งที่ได้สูดอากาศได้เต็มปอด

ได้เวลาอาหารเที่ยง ข้าวกระเพรา ไข่ดาว แกงจืดฟักกับไก่ มะม่วง ชมพู พวกเรากินเต็มที่ก่อนที่จะออกสนาม ออกแรง

" ปีก่อนแล้งหนัก .. กล้ากล้วยไม่ค่อยมี .. ปีนี้พวกเราเลยได้ปลูกอ้อยกันแทน "

ก่อนที่จะปลูกเจ้าหน้าที่ก็พาพวกเราไปช่วยกันตัดที่ไร่ปากทางเข้า แล้วก็ขนมาช่วยๆกันปลูกท้ายไร่ที่ไถพรวนดิน ยกร่อง รอไว้ก่อนหน้า

ตัดอ้อยได้เต็มคันรถ .. ก็เดินมาเก็บภาพหมู่ไว้ก่อน

รถบรรทุกอ้อยเต็มคัน .. คนก็เลยต้องลงเดินกันเอง

แบ่งกลุ่ม อาวุธครบมือ .. กลุ่มนี้ทำหน้าที่กลบ

ร่วมแรง รวมพลัง กลุ่มแรกวาง กลุ่มหลังกลบ

.. ไม่นาน .. งานก็เรียบร้อย ..

.. ..

.. พวกเราจะกลับมาอีก ..

..

สัญญา

..

รู้เห็น .. แจ้งเบาะแส .. http://1000eyesnetwork.net ..