เหมือนมีอะไรหนักๆมาทับที่หัว...ใจของผมหวิวสั่น...เรื่องจริง...มันเป็นเรื่องจริงเหรอ...ตลอดเวลาที่ผ่านมา....ผมเป็นมือที่ 3 ที่เข้าไปแทรกระหว่างเธอกับเขาอย่างไม่รู้ตัว.....

“เค้าแต่งงาน......เมื่อไหร่…...”  ผมถาม

                “หลังที่เค้าสอบเสร็จวันสุดท้าย...วันรุ่งขึ้นก็แต่งเลย.....”

………………………………………………………………………………. .  .   .     .     .    .

                วันสุดท้ายที่เธอสอบเสร็จ  วันนั้นเธอขอให้ผมไปส่งที่บ้าน...ผมยังจับมือเธอ...หอมกลิ่นไอจากเส้นผมเธออยู่เลย....ไม่มีคำพูดใดๆจากเพื่อนผม...ไม่มีคำถามใดๆจากผมอีก....เพื่อนๆในกลุ่มหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว  ผมในตอนนั้นได้แต่นั่งนิ่ง  ในหัวมีแต่คำว่า “แต่งงาน.....แต่งงาน.....แต่งงาน.....แต่งงาน....แต่งงาน” วิ่งวนสลับกันไปมา มันตื้อไปหมดคิดอะไรไม่ออก แล้วก็ได้แต่นั่งโง่ๆอยู่อย่างนั้น....เพื่อนๆชวนผมคุยแต่หูผมกลับไม่ได้ยินอะไร....เหมือนมีร่างกายแต่ไม่มีหัวใจ.....ผมจะมีหัวใจได้อย่างไร....เพราะหัวใจของผมได้ให้เธอไปหมดแล้ว.......

ตอนเย็น...ผมมานั่งที่ท่ารถเพื่อกลับบ้าน....ท่ารถนั้นผมกับเธอจะกลับบ้านพร้อมกันเสมอ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว.....ภาพความทรงจำต่างๆเริ่มหวนคืนมา...เหมือนย้อนเอาหนังเก่ามาฉายซ้ำอีกครั้ง....

วันที่เราพบกัน...ความตื่นเต้นของผมที่มีต่อเธอ....และแล้วเราก็รู้จักกัน....นัดครั้งแรกของเรา....วันที่ผมบอกรักเธอ...คำตอบที่ผมรอคอย “คนที่นี่นั่งอยู่ตรงนี้..ก็รักเธอนะ”…ทุกๆอย่างมันกลายเป็นความทรงจำไปแล้ว........ความจริงของเรื่องทั้งหมด...มันเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว..

ทำไมวันนั้นเธอถึงให้ผมไปส่งที่บ้าน.......เพราะมันเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน....ท่าทางกังวลใจของเธอเรื่องเรียนต่อ...เหตุผลก็เพราะ...มันไม่มีทางเป็นไปได้นั่นเอง....วันที่ผมบอกรักเธอ...หยดน้ำตากับคำถามที่ว่า “ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้” ผมเข้าใจความหมายของคำถามแล้ว.....นั่นสินะ...ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้....ทำไม...

มันจบแล้ว.....สุดท้ายมันต้องจบลงอย่างนี้เหรอ...ความรักของผมในตอนนั้นเป็นแค่เพียงสายลมบางเบาที่พัดผ่านมากระทบปลายผมให้พริ้วไหว....เมื่อสายลมพัดผ่านไปก็ไม่มีอะไรให้จดจำอีกแล้วใช่มั๊ย.....ความเสียใจ...กลั่นออกมาเป็นน้ำตา...ผมไม่อาจข่มกลั้นมันได้อีกแล้ว....

ผมอกหักอยู่หลายเดือน...ยังดีที่ตอนนั้นมีเพื่อนคอยปลอบใจ..แต่ถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่เรื่องราวต่างๆจะย้อนกลับมาให้คิดถึง...จนน้ำตาซึมทุกที..พยายามข่มใจเท่าไหร่แต่ก็สู้ความรู้สึกในส่วนลึกของใจไม่ได้...กับคำว่า “แต่งงาน” ในตอนนั้นผมคิดว่ามันยังห่างไกลกับชีวิตของผมมาก..แต่ผมกลับเจอเหตุการณ์นั้นเข้ากับตัวเองอย่างไม่คาดฝัน...

เมื่อเวลาผ่านไป...ผมก็เริ่มทำใจได้...สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมาคือ...ความเข้มแข็ง...ผมไม่ร้องไห้กับเรื่องราวเก่าๆอีกแล้ว...ในทางกลับกัน...ผมกลับยิ้มในใจทุกครั้งที่ได้นึกถึงวันเวลาที่ผมและ “เธอ” ได้อยู่ด้วยกัน....อย่างน้อย...ผมก็ได้บอกรักเธอ...ไม่ว่าความรักที่เธอมีให้กับผมผ่านดวงตาคู่นั้นจะเป็นเรื่องจริงหรือหลอกลวง...ผมก็ยอมรับ...และไม่อาจลืมเลือน...

เมื่อน้ำตาหยุดไหล..ความรู้สึกในใจที่โหยหา.. “เธอ” ทำให้ช่วงหนึ่งของวันเวลา...ดูมีค่า...มีความสำคัญ…เกิดมาแค่เพื่อรักกัน...สุดท้ายไม่เป็นดั่งฝัน...จะขอเก็บความทรงจำนั้นไว้ลึกสุดใจ.....

........“เธอ” คือความทรงจำที่งดงามอยู่กลางใจ............