ภูกระดึง 5 งาม...กระดั๊กกระด้อ

                27 พฤศจิกายน  2553 วันเสาร์

                วันนี้ตามความเดิมตอนที่แล้ว คือวันที่เราเดินกันเยอะที่สุด เดินกันยาว ๆ มาก ๆ เดินหลง เดินงงกันในป่าในเขา กางเกงขาดเป็นวงกว้าง ความจริงกางเกงขาดขนาดนั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับการใส่กางเกงในเดินหรอกนะครับ ตอนนี้คงจะทิ้งไปแล้ว ที่บ้านเอามาซักแล้วก็งงว่าไปทำอะไรมา กางเกงขาดขนาดนี้

                ในป่าวันนั้นเราก็เดินกันเป็นกลุ่ม ๆ พี่ชาลี พี่ไก่ น้องแจน พร สิงห์มือซ้าย คุณวันศุกร์ กุ้งกุลาดำ เอ้ย กุ้งกุหลาบและผม กลุ่มนี้เหลือเพียงเท่านี้ ตอนออกสตาร์ทมานั้นราว 20 กว่าคน ไม่รู้ละครับว่าไปไหนกันหมด ไปกันคนละทิศละทาง ตอนออกมาผมก็เห็นปรึกษากันดีนะครับ แต่มากลางทางเหลือกันอยู่เท่านี้เอง  คราวนี้จึงได้ประจักษ์ว่า มีทางแยกกันมากมาย แต่มีคนเลือกเดินทางสายกลางด้วย

                เนื่องจากว่ากลุ่มนี้นับได้ว่าเป็นกลุ่มที่ต้องรักษาความสุภาพในการเจรจาเข้าไว้เป็นอย่างยิ่ง ไม่ใช่กลุ่มปากคอเห็ดหักเหมือนกลุ่มเพื่อน ๆ ของผม ไปทางไหนหมาป่ากระเจิง ทีนี้ผมก็ต้องสงวนปากสงวนคำเป็นอย่างยิ่ง แม้จะคันปากยิก ๆ อยากจะพูดบางคำออกมา แต่กลัวคุณนายไก่ รับไม่ได้ ก็เลยต้องถนอมน้ำใจไว้ก่อน ถ้าพูดเกินไป เดี๋ยวพี่ไก่ถีบลงห้วยไป ไม่มีใครช่วยอีก

                ครอบครัวที่ชาลีมีสมาชิกเกือบครบ ผมก็ได้ยินพี่ไก่บอกให้พี่ชาลีไปเก็บภาพตรงโน้นตรงนี้อยู่เนือง ๆ มีลูกไม้ชนิดหนึ่งสีน้ำเงิน ลูกเล็กมาก พี่ไก่จึงบอกกับพี่ชาลีว่า “พ่อ  อย่าลืมมาถ่ายรูป ลูกตรงนี้ด้วยนะ”

                “ตรงไหนละแม่”

                “นั่นแหละ ที่คุณหนุ่ยยืนอยู่ตรงนั้น” พอพี่ชาลีเดินมาถึง ก็เห็นลูกไม้ป่าอันเล็กนิดเดียวจึงเอ่ยขึ้นว่า

                “แม่ ลูกเล็กนิดเดียวเอง ถ่ายยากจัง”  ผมก็ประเภททะลึ่งอยู่แล้ว จึงนึกในใจว่า เอ ทำไมพี่ชาลีพูดไม่สุภาพ พูดออกมาได้ไง “แม่-ง ลูกเล็กนิดเดียว...ฯ” จ๊าก เขาไม่ได้พูด นี่เราอุตริ คิดไปเอง แต่คิดแล้วออกทางปากไง นี่แหละ แม้ไม่ได้เกิดปีจอ แต่ก็มีสัตว์ประจำกาย ก็เฮฮากันไป

                หลังจากกางเกงขาดแบบไม่มีชิ้นดีแล้ว ผมก็ไม่อยากเดินไปไหนไกล อยากกลับเต้นท์ท่าเดียว แต่เกิดการสื่อสารกันผิดพลาด เพราะกลุ่มของคุณน้องพร ที่โด่งดังมาจากเพลง “รักน้องพร” นั้น ไม่แน่ใจว่าปัจจุบันยังมีคนรักอยู่หรือเปล่า เดินล่วงหน้าไปกับพี่วันศุกร์ และน้องแจนแล้ว เมื่อเราเดินโผล่พ้นป่าน้ำตกขึ้นมาที่ป่าสน ก็เจอทางแยก ทางหนึ่งไปผาหล่มสัก ทางหนึ่งไปศูนย์ฯวังกวาง เอาละสิ แล้วจะรู้ไหมว่ากลุ่มสาว ๆ ไปทางไหน ถ้าจะให้ผมไปตามทางหล่มสัก ผมก็ขอ ซาโยนาระ ดีกว่า เพราะดูตามแผนที่แล้วต้องเดินอีกกว่า 8-9 กิโลเมตร เลยตัดสินใจเดินกลับแค้มป์ดีกว่า สุดท้ายเราก็ติดต่อกันได้ และมาเจอกันที่ร้านส้มตำ

                กลุ่มของผู้สูงวัยและไม่สูงวัยบางส่วน ก็ทำหน้าที่เฝ้าเต้นท์ อันได้แก่พี่มะอึก พี่มะยง อาจารย์สิริปตี ส่วนอาจารย์อังศนา กับพี่สุภาวรรณนั้น อาศัยเอากล้องไปส่องนกแถว ๆ นั้น พี่อัง ขึ้นชื่อว่ากลัวและเกลียดทากเป็นที่สุด เมื่อกลับมาเจอกันพี่อังก็บอกว่า เจอทาก 3 ตัว และสู้กันอย่างสุดฤทธิ์สุดเหวี่ยง จนสามารถหลุดออกจากดงทากนั้นได้ แต่ว่าพี่อังครับ ทากมันตัวเล็กนิดเดียวเอง

                กลุ่มของท่านนุ ก็ใช้เครื่องทุ่นแรงเหมือนผมเมื่อวาน ที่ไม่ต้องเมื่อยขา แต่เจ็บก้นแทน และกลับมาด้วยความสะบักสะบอม บ่นอุบเลยว่าจักรยานไม่ดี ปั่นจนเหนื่อย และขึ้นเนินก็ไม่ไหว เจอทรายก็ต้องเดิน ขอบอกไว้เลยว่า ทางจักรยานบนภูกระดึงนั้น ไม่ได้ราบเรียบอย่างที่ฝัน แต่มันโรยด้วยรากไม้และลูกรัง บางช่วงเป็นทรายล้วน ๆ บางช่วงเป็นดินก้อน ที่มีร่องรอยการปรับผิวถนนไหม่ แต่คิดดูเอาเองเถิดครับ บนภูเยี่ยงนี้ ใครจะเอารถบดถนนมาจากไหน พอเอาดินมาถมก็ปล่อยให้มันตะปุ่มตะป่ำอย่างนั้น ก็เลือกกันเอาเองว่า จะยอมเมื่อยขา หรือเจ็บตูด

                กลางคืนหลังจากเรารอกลุ่มพี่เต็งพ้ง ที่เลือกทางเดินของตนเอง ความจริงจะภูมิใจที่ได้เดินไกลดีกว่าที่จะบอกหลงเดินมาตั้งไกล เนื่องจากกลุ่มนี้มีเด็ก ๆ น้องภีม และน้องคีนไปด้วย ถือว่ายอดเยี่ยม ที่สุด กลับมาถึง 2 ทุ่ม เป็นห่วงกันแทบแย่

                คืนนี้เรามีงานเสวนากับท่านหัวหน้าอุทยาน เรื่องหลากหลายที่ชาวเราช่างสรรหามาจากที่เขาล่ำลือกันต่าง ๆ นานา วันนี้จะมาค้นหาความจริงกัน เช่นเรื่อง

- ค่าเช่าอุปกรณ์ที่แพงขึ้น  ได้รับคำตอบว่า จำเป็นต้องปรับให้สมกับค่าแรงในการจ้างคนทำความสะอาด ซัก ตาก และดูแลอุปกรณ์

- การห้ามนำเครื่องหุงต้มขึ้นมา เหตุผลคือ อาจทำให้เกิดเปลวเพลิง ที่ทำให้ไฟ้ไม้เต้นท์มาแล้ว หากจะต้มน้ำ เพื่อชงกาแฟ หรืออย่างอื่น ให้ไปขอที่ร้านค้า

- การสัมปทานเช่าร้านขายของ ขายอาหาร คำตอบคือ ขึ้นอยู่กับกรมฯ เขาจัดการ

- การเก็บค่าธรรมเนียมเพิ่ม คำตอบ เป็นการปรับราคาให้เหมาะสม ซึ่งไม่ได้ปรับมานานแล้ว

- การจัดการเรื่องขยะ คำตอบ มีการส่งเสริมให้ร้านค้าได้แยกขยะอย่างชัดเจน เช่นขยะเปียกขยะแห้ง และมีวิธีจัดการอย่างเข้มงวด การกำหนดน้ำหนักของขยะให้นำกลับลงไป และการติดตั้งเตาเผาขยะบนภูกระดึง

- สุดท้ายเป็นเรื่องการสร้างกระเช้า คำตอบยืดยาว คือทางอุทยานไม่สามารถตอบได้ว่า จะรับหรือไม่รับ ความจริงไม่อาจปฏิเสธได้ แต่อุทยานพยายามทำในสิ่งที่เคยมีคนอ้างว่าเหตุที่ต้องสร้างเพราะต้องการจัดการกับขยะ แม้ว่าปัจจุบันยังไม่มีการหยิบเอาเรื่องกระเช้ามาเริ่มเป็นโครงการใหม่ แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่า จะไม่มีการสร้างกระเช้าขึ้นภูกระดึง เพราะในอนาคตไม่มีใครรับรู้ได้ ตอนนี้แม้เรื่องยังเงียบอยู่

การสร้างกระเช้านั้น อาจจะต้องใช้พื้นที่ด้านล่าง จำนวนหลายร้อยไร่ เพื่อพัฒนาเป็นที่จอดรถ ร้านอาหารและแหล่งพักพิงต่าง ๆ ความเจริญเหล่านี้จะตามมาแน่นอน อีกทั้งพื้นที่ด้านบนภูกระดึงก็จะถูกปรับให้มีความสะดวกมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นทางเดิน การรองรับนักท่องเที่ยวจำนวนมหาศาล ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว เสน่ห์แห่งการท่องเที่ยวแบบศึกาธรรมชาติย่อมเลือนลางหายไปอย่างแน่นอน จะเหลือเพียงการท่องเที่ยวแบบ “กระป๋อง” เหมือนปลากระป๋องที่เราจะเปิดกินเมื่อไหร่ก็ได้ ใครมาภูกระดึงก็แค่ขับรถมาจอด ขึ้นกระเช้า แล้วมาถ่ายรูปที่ผาหล่มสัก คงจะมีเพียงเท่านั้น

- ไม่มีใครได้รับรู้และซาบซึ้งในความเป็นในระหว่างการเดินทางและใช้ชีวิตอยู่บนภู

- ไม่มีใครได้บันทึกความทรงจำอันงดงามแห่งความยากลำบากบนเส้นทางนี้

- ไม่มีใครได้แสดงน้ำใจ และได้เห็นว่าใครมีจิตใจอย่างไรในยามยาก

- ไม่มีใครได้มิตรภาพแห่งการเดินทาง

- ไม่มีใครได้มีส่วนสร้างความทรงจำร่วมกัน ต่างคนต่างไป จบแค่นั้น

- ไม่มีใครได้ศึกษาตัวตนของตัวเอง และผู้อื่น ในระหว่างที่เราต้องใช้สติเพื่อมุมานะในการเดินทาง

- ไม่มีใครได้เห็นค่าสิ่งที่แฝงอยู่ระหว่างความทุกข์ยากของการเดินทาง กับความงดงามที่อยู่เบื้องบนภู

- ไม่มีใครได้รับรู้และเห็นในสิ่งที่ธรรมชาติอยากให้เข้าใจ แม้แต่มวลมนุษย์ด้วยกันเอง ที่ยังขัดแย้งกัน

- ฯลฯ

ดึกดื่นคืนนั้น ผมนอนเกือบเที่ยงคืน และป็นค่ำคืนที่ต้องหลับไหลไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอีกครั้ง ทั้งที่เมื่อเย็นยังต้องไปดูตะวันตกที่ผาหมากดูก ถ่ายภาพได้มาบ้าง รุ่งขึ้นต้องไปดูตะวันขึ้นที่ผานกแอ่นอีก ซึ่งจะต้องตื่นตอน ตีสี่กว่า ๆ ทำไมต้องตื่นเช้าขนาดนั้น คือผมต้องเก็บเต้นท์ จากการนัดหมายที่จะต้องเคลียร์ของให้เสร็จภายใน 7.30 น. ถ้าผมไปดูตะวันก็คงจะกลับมาไม่ทัน เต้นท์ที่ผมนอนนั้น เป็นเต้นท์ของพี่อังศนา ต้องขอกราบขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง ที่กรุณาให้ผมได้ซุกหัวนอน ส่วนพี่อังนั้น ต้องไปนอนกับคนอื่น

ผมตื่นขึ้นมาเก็บเต้นท์ได้ครึ่งเดียว เพราะเขานัดกันตี 5 แล้วผมกลัวไม่ทัน เลยล้มเต้นท์ไว้ ส่วนข้าวของเก็บบ้างแล้ว และรีบเดินไปกับกลุ่มนักชมตะวัน เจ้าหน้าที่นำทางเราไป เดินไวดีจริง ๆ ความเร็วใช้ได้เลยทีเดียว ระยะทาง 2 กม. กว่า ๆ ที่จะไปถึงผานกแอ่น ไปนั่นแอ่นกันแต่เช้ามืด เอ้ย นั่งรอกันแต่ยังไม่หกโมงเช้า หนาวก็หนาว ลมก็เย็น

เช้านี้กลุ่มวัยรุ่นเยอะมาก สาว ๆ น่ารักกันทั้งนั้น ตอนเดินมานั้นไม่สามารถมองเห็นหน้าใครได้ เพราะมันมืด แต่นั่งรองดูพระอาทิตย์ขึ้นกลุ่มหนุ่มสาวก็มากันเต็มหน้าผา มีสาวงามกระดั๊กกระด้อกันเต็มภูกระดึง ภาษาลาวแปลว่า สาวงามที่สุด ตรงกับภาษาสิบสองปันนาว่า อีนางตัวดี วันนี้ก็เลยรับลมหนาวไปด้วย ชมเงาสาว ๆ กันไป ที่นั่งข้าง ๆ ก็ไม่รู้คุยอะไรกันนักกันหนา ถ่ายรูปจนเสียสมาธิหมด ก็ได้ภาพมาอย่างที่เห็นแหละครับ วันนี้นึกว่าพระอาทิตย์จะไม่โผล่ซะแล้ว เสียงน้อง ๆ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ บ่นกับเพื่อน ๆ ว่า

“เขาจะมาไหมอ่ะ...” ผมก็อยากจะตอบไปว่า “จะไปรู้กะแกหรือ ..ฉันก็เดินมาพร้อมกะแกนี่แหละ นั่งเฝ้าลมหนาวกันอยู่นี่”   ดีนะที่วันนี้กางเกงไม่ขาด มิฉะนั้นเย็นเป้าน่าดู นึกถึงเพลง "ลมโชยมา...พาใจป่วนปั่น..." เป็นยิ่งนัก

ในกลุ่มของเรานั้นจะหาสาวงามกระดั๊กกระด้อก็ยากนัก เนื่องจากระทมระทวยกันไปหมด

เรื่องที่เกี่ยวข้อง

บล๊อกเพื่อนบ้าน....สำหรับเรื่องราวเดียวกัน

ภูกระดึงเดินเองได้ บ่เอากระเช้า แต่เมื่อยหลาย (Nupong26)