วิมายปุระ แดนเทวนฤมิตร ๑ โขน

12 พฤศิจกายน 2554

                ในช่วงชุลมุนน้ำท่วมบ้านท่วมเมืองอยู่นั้น ชีวิตมนุษย์ครอบครัวหนึ่ง ได้อพยพสมาชิกครอบครัว หนีน้ำสู่ที่ราบสูง พร้อมหมาพันธุ์บางแก้วอีกหนึ่งตัว ไปมากันสองรอบ รอบที่สองยิ่งหนัก ต้องขับรถในระยะทาง 300 กว่า กม. ในระยะเวลา 12 ชั่วโมง แต่ชีวิตก็ต้องสู้ แค่นี้ไม่หนักหนาอะไร

                หลายท่านคงสงสัยว่าผมหายไปไหน ไหลไปกับสายน้ำหรือยัง ความจริงอยากจะลงเรื่องต่าง ๆ ให้เหมือนเดิม แต่ว่ามีหลาย ๆ อย่างที่ไม่สามารถทำให้ความตั้งใจเราบรรลุไปได้ ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ละความตั้งใจนั้น ๆ พยายามที่จะลงเรื่องราวให้ได้อ่านได้ชมภาพกันเหมือนเคย

                วันที่อพยพครอบครัวมาครั้งแรกนั้นน่าจะเป็นวันที่ 25 ตุลาคม ที่ได้ตัดสินใจสละบ้านรอบแรก และกลับไปขนของพร้อมหมาบางแก้วในวันที่ 27 ตุลาคม อีกครั้ง และนับแต่นั้นมาจนถึงวันนี้ ( 12 พ.ย.) ก็ไม่เคยได้หยุดพัก อันเนื่องจากความบังเอิญหรือไม่อย่างไร หรือถ้าใครอ่านเรื่อง “เมื่อสี่ชายไปบุรีรัมย์” ตอนสุดท้าย (ตอนที่ 4 ) ก็คงจะได้ทราบว่า พวกเราไปลอดประตูชุมพลกัน ผมซึ่งลอดมาหลายครั้งจนได้เป็นเขยโคราช

                จะว่าไปแล้ว หรือเป็นเพราะการลอดประตูในครั้งนั้น ทำให้ผมต้องมีเหตุที่ได้อยู่โคราชถึงครึ่งเดือน 

                ย้อนความไปเมื่อค่ำวันที่ 27 ต.ค. ในขณะที่กำลังขับรถบรรทุกทั้งคนทั้งหมา เพื่อมาโคราช ในรอบที่สอง เสียโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเปิดรับก็จึงได้ยินภาษาต่างประเทศ ที่สั่งการให้ผม ไม่ต้องกลับมาทำงานที่ออฟฟิสกรุงเทพ ให้ช่วยดูแลส่วนของโกดังที่เช่าไว้ที่โคราช ซึ่งจะขนของหนีน้ำจากบริษัทในไฮเทคไปไว้ที่นั่น เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ (28 ตุลาคม)

                ท่านผู้ชมครับ ใจหนึ่งผมก็ดีใจที่จะไม่ต้องตีรถกลับในคืนนี้ แต่อีกใจหนึ่งผมก็ต้องสงสารตัวเองอีกรอบ การหนีน้ำรอบแรก ขนเสื้อผ้าออกมานิดหน่อย ที่หนีมาโคราชครั้งนี้ ก็ยิ่งไปกันใหญ่ เพราะเอามาชุดเดียว กะว่ามาถึงแล้วก็จะกลับไปทำงานที่กรุงเทพในวันรุ่งขึ้น เอาละสิทีนี้ ก็แก้ปัญหาด้วยการไปหาซื้อชุดบางชุดแบบใช้แล้วทิ้งตามเซเว่น และหาซื้อเสื้อผ้าถูก ๆ ใส่ไปพลาง ๆ

                ทำงานกันทุกวัน รอรับงานจากไฮเทค มาถึงโคราชตีหนึ่งตีสอง ทำอยู่อย่างนี้เป็นสองอาทิตย์ บ้านช่องก็ไม่ได้กลับ นี่ตกลงหนีภัยมาเจอภัยกันอีกหรือ.... กลับบ้านก็ได้เจอลูกเมียแค่แป๊บ ๆ ก็ต้องกลับมาที่โกดัง บางวันก็ต้องขับรถเข้าไปยังสำนักงานชั่วคราวที่กรุงเทพ

                แต่ในสิ่งที่วุ่นวายก็มีสิ่งที่ดี การที่ได้มาทำงานในโคราช จึงได้เจอเพื่อน เก่า ๆ เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ที่ผมเคยทำงานที่นี่ และได้พูดคุยสังสรรกันบ้าง

                มาถึงเรื่อง “พิมายปุระ แดนเทวนฤมิตร” เกิดขึ้นโดยอาจารย์สิริปตี (หน่อง) บล๊อกเกอร์คนสวน  เอ้ย คนสวย ซึ่งได้ชวนไปงานเที่ยวพิมายปี 54   เพื่อเป็นการผ่อนคลาย ประจวบเหมาะกับวันที่ 12 เป็นวันที่งานเสร็จพอดี ก็เลยได้มีโอกาสพาครอบครัวเราและครอบครัวคนอื่น ไปเที่ยวงานพิมาย และไปชมงานแสงสีดังกล่าว ด้วยความอนุเคราะห์ของ “เฮียเหมา” ซี้ของอาจารย์หน่อง          ที่มอบบัตรฟรีเข้าชมงานอย่างสบายกระเป๋า

                พาเด็ก ๆ มาดูงาน ก็ไม่ต่างอะไรกับการปล่อยแกะออกทุ่งหญ้า เพราะเด็ก ๆ หนีหายไปเป็นช่วง ๆ เหนื่อยที่จะตาม ปล่อยให้วิ่งให้ทั่วงาน ถ้าหลงก็คงมีประกาศตามหากันบ้าง

                ในงานมีการออกร้าน และการประกวดแมวเซา เอ้ย แมวโคราช สวาดแคท แต่ไปไม่ทันครับ เห็นแต่กรงเปล่า เพราะเขาเก็บแมวไปหมดแล้ว เลยไม่ได้ภาพ “สวาด Cat” สักตัวเดียว

                ตกบ่ายคล้อย ย้อยตะวัน ราว 5 โมง งานนี้มีการแสดงโขนกลางแจ้ง ซึ่งก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้ดูได้ชม แต่เรื่องอะไรก็จะมาเผชิญกันนักหนา เมื่อหน้าจอกล้องแสดงขีดพลังงานที่เหลือเพียง 2 ขีด นั่นหมายความว่า จะถ่ายรูปแบบพร่ำเพรื่อไม่ได้ เพราะเดี๋ยวงานแสงสี ที่จะเริ่มในอีกชั่วโมงข้างหน้า ก็จะไม่มีภาพมาอวดชาวโอเคกัน นึกเช่นนั้นแล้วก็พยายามถนอมพลังงานเป็นอย่างยิ่ง จะถ่ายมากก็กลัวแบทหมด เลยค่อย ๆ ถ่าย ค่อยๆ ปิดกล้อง เปิดกล้อง เป็นกังวลตลอดงาน

                โขนชุดนี้ คือตอน ลักษมีสีดา ซึ่งแบ่งเป็นสอง 2 วันแสดงต่อเนื่องกัน แสดงโดย นักศึกษาวิทยาลัยนาฏศิลป์นครราชสีมา ใจจริงแล้วอยากพาย่าและยายของลูก ๆ มาดูด้วย น่าเสียดายจริง ๆ เพราะของแบบนี้ก็ไม่ได้หาดูง่ายนัก

                งานแสดงโขนกลางแจ้ง เริ่มตั้งแต่ยังมีแสดงจากฟากฟ้า จนลาลับตะวัน ต้องใช้แสงจากไฟฟ้าช่วย แต่อรรถรสของการชมก็ยังดำเนินไปอย่างไม่ขาดตอน ดูเพลินจนเกินเวลา ว่าได้เวลาที่จะเข้าชมงานกันแล้ว

                เอาไว้มาเล่าต่อกันครับ