บันทึกไว้จดจำ

17 สิงหาคม 2552/2009

เราถูกจับจองตั้งแต่เกิด..เลยไม่ต้องพลัดพรากจากอกแม่

บันทึกใบชา...ถึงกาแฟ (2)

**

***

* 

***

**

*

**

จะว่าเป็น.. ความโชคดี หรือ โชคร้ายของเราสองพี่น้องดีล่ะ

ผมมีพี่น้องรวมกันทั้งหมดทั้งผมด้วย..ก็เจ็ดชีวิตด้วยกัน  ความที่มีรูปร่างหน้าตาดูดีทำให้มีผู้มาจับจองรับเลี้ยงดูพวกเราทั้งหมด  แต่ต้องแยกย้ายกันไปต่างครอบครัว  นี่คงเป็นชะตาชีวิตสำหรับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า  หมา  อย่างพวกเรา

**

*

** 

แม่ด่าง  แม่ของพวกเรา หากได้อยู่ในครอบครัวผู้ลากมากดีมีสตางค์เยอะ ได้รับการขัดสีฉวีวรรณบ่อยๆ และได้รับการดูแลเอาใจใส่มากกว่าปรกติสักหน่อย  หากส่งเข้าประกวด ก็น่าจะมีโอกาสได้รับรางวัลอะไรๆ กับเขาบ้าง...ผมมั่นใจ  

ผมว่าแม่ของผมมีลวดลายที่สวยงาม  ท่วงท่าการเดินดูสง่า น่าเกรงขาม..(รึ..น่ากลัวหว่า !?!)

แม่ผมดุนะครับ  เวลาจู่โจมใครน่ากลัวจริงๆ ไม่ได้ยินเสียงเลย โผล่พรวดเดียวก็ถึงตัวเหยื่อซะแล้ว  เขี้ยวคมของแม่งับฉับเข้านั่น  ..มีหลายคนที่รับรู้ความดุของแม่...โฮ่ง!

แต่ก็ไม่ใช่ว่าแม่จะไล่งับใครต่อใครไปทั่วนะครับ  ยกตัวอย่าง..คนที่ถูกงับ ก็มักจะเป็นคนที่ใส่เสื้อผ้าดูสกปรก มีกลิ่นรุนแรง เช่นขี้เมา และคนแปลกหน้า เป็นต้น

แต่ก็อย่างที่บอกแต่ต้นละครับ  ถึงแม้แม่ไม่งับใคร ภาพลักษณ์ที่เห็นก็ทำให้คนกลัวแม่ได้แล้ว  ลองดูจากรูปก็แล้วกัน..โฮ่ง!

**

*

**

*

**

*

*

***

**

7 กันยายน 2552/2009

ก็..อย่างที่ผมเกริ่นไว้ข้างบนแหละครับว่า พวกเราถูกจองตัวกันตั้งแต่แรกคลอดก็ว่าได้  พี่กาแฟกับผมก็ไม่พ้น..ชะตากรรม..นี้  เราสองพี่น้องได้รับการอุปการะโดยอาเจ้..หึหึ

ถ้าบอกว่า..โชคดี ก็คงได้ เพราะเราทั้งสองไม่ต้องถูกพรากจากอกแม่  ด้วยว่าบ้านอาเจ้ก็อยู่ใกล้ๆ นั่นเอง พี่กับผมเลยได้กินนมแม่กันทั้งเดือน  ขณะที่พี่ๆ น้องๆ อีกห้าตัวถูกอุ้มแยกย้ายไปก่อนแล้ว  (ดีจัง..ไม่ถูกแย่งดูดนม..ฮิฮิ..)  และแม่ก็มักเวียนแวะมาหาเราบ่อยๆ ได้ด้วย

และจะว่า..โชคร้าย ก็อาจจะได้ด้วยเหมือนกัน เพราะบ้าน อาเจ้ อยู่ติดกับถนน  เพราะเหตุนั้นด้วยความห่วงใยของอาเจ้  พวกเราจึงมักถูกล่ามไว้ในบริเวณบ้าน กันไม่ให้ออกไปเพ่นพ่านข้างนอก….แต่คุณผู้อ่านครับ...พวกเราเป็นสิ่งมีชีวิตนะครับ 

สิ่งมีชีวิตทั้งหลายล้วนแล้วแต่ รักอิสรภาพ ด้วยกันทั้งนั้น  การที่จะมาจับเราไว้ให้อยู่ในที่จำกัด มันทำให้เราอึดอัด และทุกข์ทนเหลือเกิน  ดังนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่ อาเจ้ ปล่อยเรา  พวกเราจึงมักออกไปเที่ยวไกลหูไกลตาอาเจ้..ซะงั้น   แล้วนั่นก็เป็นเหตุผลในการจากไปของ...พี่กาแฟ

*

คงจะจำกันได้นะครับ เรื่องพี่กาแฟที่เล่าไว้คราวก่อนโน้นนน...ถ้าลืมก็ตามไปที่นี่นะครับ

**

*