ก็เพราะอุบัติเหตุลื่นหกล้มเมื่อค่ำวันที่ 2 มกราคม 2553 ที่ผ่านมา..ก็ต้นปีใหม่นั่นแหละ  มันเลยส่งผลกระทบตามมา นั่นก็เลยทำให้ข้าพเจ้าเกิดอาการหงอยรับประทานอยู่นานเป็นเดือน เพราะนิ้วยังเจ็บอยู่ ออกอาการหงุดหงิดรำคาญใจ  เพราะทำงานไม่ได้ดังใจ ตอนนี้ก็ยังมีจี๊ดๆ อยู่เลยค่ะ) 

ไม่ได้มาอ้อนนะคะ (ตัวเกียจคร้านกำเริบ..ต่างหาก อิอิ)  แต่จะมาบอกว่าที่ไม่มาอัพเรื่องนี้ต่อสักที  ก็เพราะมีเหตุผลฉะนี้แล  และที่ต้องแก้ตัวก็เพราะมีบางท่านมาบอกกล่าวไว้ว่าจะมาติดตามเรื่องราวเป็นระยะๆ เพื่อเก็บข้อมูลไปเที่ยวไต้หวันบ้าง (แล้วจะได้เรื่องได้ข้อมูลมั่งรึเปล่าน้อ.. !0=0!..) ก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ 

นับหนึ่งใหม่..ย้อนไป..เราขึ้น Air Asia ที่สุวรรณภูมิประมาณบ่ายโมง ใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงครึ่งถึงปลายทางลงเครื่องบินยามเย็น วันที่ 31 ธันวาคม 2552 สนามบินของไต้หวัน เวลาท้องถิ่นที่เร็วกว่าเราหนึ่งชั่วโมง   กลุ่มของเราแปดชีวิตเครือญาติ ยกให้เจ้าตัวเล็กเป็นหัวหน้าแก๊ง  เราเดินทางต่อโดยซื้อตั๋วรถบัสจากสนามบิน  จะไปต่อรถไฟหัวจรวด **High Speed Rail (ดูรูปที่เอนทรี่ก่อนนี้ค่ะ) ที่สถานี 桃園站 Taoyuan Station  อาโซ้ยตี๋น้องชาย(พ่อของหัวหน้าแก๊ง) ไปยืนต่อคิวจัดการเรื่องซื้อตั๋วรถไฟให้พวกเรา  เมื่อได้แล้วก็เอามาแจกให้ถือตั๋วกันเองทุกคน

**

*

ตั๋วรถด่วน  ด้านหน้า-หลัง

**

*

桃園站 Taoyuan Station  

**

*เราจะมาลงที่สถานีนี้...  台北站 Taipei Station 

***

***

ยังพอมีเวลาอยู่บ้างจึงแยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำ  เมื่อออกมาก็มองไม่เห็นพรรคพวกเลยสักคน  กวาดสายตาไปรอบๆ ก็ยังไม่เจอ ซ้าย ขวา หน้า หลัง เฮ้ย!..หายไปทางไหนกันหมดแล้ว!!..ไม่เป็นไร ตั๋วรถอยู่ในมือ.ไปหาที่ชานชาลาแล้วกันยังไงก็ต้องเจอแน่ๆ.. อ่า..แล้วไปทางไหนล่ะ..แป่ว!..หาคนถามดีกว่า ขืนเดามั่วมีหวังตกรถด่วนแน่ๆ นั่นไง  หนุ่มที่กำลังเดินมาทางเดียวกัน  ดูยังเป็นตี๋วัยรุ่นอยู่ น่าจะส่งภาษาอังกฤษกันพอรู้เรื่องน่า   คนรุ่นใหม่ไต้หวันเก่งมากมาย..(คาดหวัง)

โชคดี สมหวังค่ะ  เมื่อถามทางไปและให้เขาดูตั๋วรถแล้วเขาเลยบอกทางให้  พอดีเขาคงจะไปขึ้นรถด้วยเหมือนกัน  ก็เลยเดินตามกันไปลงบันไดเลื่อน  เมื่อไปถึงชั้นชานชาลาที่ต้องการแล้ว  มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอกลุ่มญาติที่มาด้วยกันสักคน มันยังไงละเนี่ย!!..นั่นมีเจ้าหน้าที่อยู่คนหนึ่ง ถามดีกว่าช้าอยู่ใย   หลังดูตั๋วรถให้แล้วเขาก็บอกว่าเราต้องไปรอตรงชานชาลาหมายเลขที่ 11 ตามตั๋วระบุไว้  ก็ได้แต่ทำตามนั้น ไปถึงแล้วก็ยังไม่เห็นใคร  แต่ยังไม่ถึงเวลารถไฟมา..โล่งอก! รอคนอื่นๆ ที่นี่แล้วกันยังไงก็ต้องมาที่นี่กันอยู่แล้ว   เอ้อ..แต่ทำไมยังไม่มา คงเพราะตามหาเราไม่เจอ! ..เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงดึงโทรศัพท์ออกมาเปิดฝา...โอ๊ย! ดีใจโค-ตร..มีสัญญาณอ่ะ... ดีนะ..มีบันทึกเบอร์โซ้ยตี๋ไว้ (ต้องดีใจอยู่แล้ว เพราะไม่เคยจำเบอร์ได้สักที เรื่องจำเบอร์โทรศัพท์นี่ก็โดนน้องชายบ่นหลายที ว่าหากเกิดจำเป็นฉุกเฉินจะทำยังไง.. ชักจะเห็นด้วย..แต่ก็ยังไม่ชอบใช้โทรศัพท์อยู่ดี.. เลยโดนโดดเดี่ยว..แง!)

ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดด..

...ดีใจดับเบิ้ลเลย..โทรติดด้วย!! ...

แต่ แต่ แต่..ทำไมไม่รับสาย..หง่ะ...แง!

สักครู่หนึ่ง...

“หายไปไหนมาอ่ะ..”

“หลงอีกละ..”

“มีโทรศัพท์เข้าก็รับไม่ได้อีก..” โซ้ยตี๋ว่า

ฯลฯ...บราๆๆๆ....

“ออกจากห้องน้ำ แล้วก็ตามกันมาเนี่ย ทำไมทุกคนหายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้  มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นอ่ะ....อยากหลงซะที่ไหนเล่า”

“ต่อไปก็ หากไม่เห็นใคร ก็รออยู่ที่เดิมนั่นแหละ”

โซ้ยตี๋สั่ง   

เหมือนเป็น..ลาง...เลยแฮะ...

**

*