ชีวิตการเรียนมหาลัยได้จบลงแล้ว ต่อแต่นี้ไปเป็นช่วงเวลาแห่งความตาย ต้องออกฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู ณ โรงเรียน สาธิต"พิบูลบำเพ็ญ" มหาวิทยาลัยบูรพา จากในอดีต ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องมาเป็นครู จากเด็กมอ.ต้นเฟี้ยว ๆ โดดเรียนเป็นสม่ำ เน้นหนักด้านกีฬา สู่เด็กมอปลายตัวป่วน หัวหน้าห้องดีเด่ พาลูกน้องเสเพล ก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัย ต้องห่างไกลมาจากบ้านอันเป็นที่รัก มาพบเจอโลกใหม่ ๆ ที่ไม่เคยพบ เจอเพื่อนใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ จนถึงขณะนี้ก็ปาไป 4 ปีกว่าแล้วที่ออกจากบ้านมา และปีนี้ก็จะเป็นปีสุดท้ายที่จะต้องเรียน (ฝึกงาน)

      ชีวิตที่เคยอิสระเสรีหายไป ตอนนี้ต้องตื่น หกโมงเช้า ไปสอนหนังสือ กลับหอพักสี่โมงครึ่งทุกวัน และต้องสอนเด็กมอหก ห้าห้อง อยากกลับไปกราบเท้าขอโทษอาจารย์มากมาย ที่เราเคยทำอะไรไม่ดีไว้ ตอนนี้ผมสำนึกแล้ว บาปเดินทางเร็วจริง ๆ "อาจารย์ครับ ผมขอโทษ"

     นักเรียนที่นี้ น่ารักมาก ทุกคนไม่เห็นเราเป็นตัวประหลาด ให้ความร่วมมือในการเรียนดี....มั้ง อาจจะเพราะว่าเราเอาคะแนนมาขู่ 55 แต่ก็เอาเถอะ เข้าใจ ก็เราเคยเป็นมาก่อนนี้นา อาจารย์พี่เลี้ยงน่ารักมาก ใจดี ให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง ไม่ใช้งานเราเหมือนทาส รักและเอ็นดูเรา รึป่าว ??

     จากที่ไม่เคยมีความคิดให้สมองเลยว่าอยากเป็นครู แต่พอได้มาสัมผัสจริง ๆ จัง ๆ กลับรู้สึกผูกพันธ์มาก รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เวลาได้สอนหนังสือ ได้มอบความรู้ที่เราอุตส่าห์ร่ำเรียนมาให้แก่นักเรียนทุกคน เศรษฐศาสตร์ คือวิชาที่ต้องสอน ในอดีตมันเป็นวิชาที่ชอยมาก อยากเรียนเป็นที่สุด แต่พอมาเรียนในระดับมหาลัย ทำไมกลับรู้สึกว่ามันยาก โคตร ๆ ยอมแพ้อย่างโงหัวไม่ขึ้น แต่ก็ยังแอบหวังว่าซักวันจะต้องเรียนให้ได้

     เวลาสอนก็คอยกังวล ว่าสอนไปแล้ว นักเรียนจะเข้าใจไหม ถามว่าใครมีคำถามรึป่าว ก็เงียบ แล้วการที่เงียบเนี้ย มันหมายความว่าไง !!! ไม่เข้าใจ...... (ถ้านักเรียนมาอ่านเจอ ก็ช่วยบอก อาจารย์หน่อยนะ ว่า เรียนกับอาจารย์รู้เรื่องไหม) ถ้าไม่รู้เรื่อง จะได้แก้ไข ที่ต้องกังวลเพราะ สิ่งที่เราสอนพวกเขาจะต้องนำไปสอบเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยต่อไป หากเราสอนเขาไม่ดี อนาคตของพวกเขาต้องมาพังเพราะเรา จะทำงัยเนี้ย.....กรูตายยยยย!!!

     เศรษฐศาสตร์เป็นอะไรที่เข้าใจยากส์มากค่ะ ต้องอ่านวันละหลาย ๆ รอบ ก่อนที่เราจะสอนพวกนักเรียน เพราะกลัวว่าจะไปอธิบายอะไรผิด ๆ ไปแล้วนักเรียนจะเข้าในเนื้อหาผิด ใจจริงไม่อยากสั่งงานเยอะเลยนะ แต่จำใจทำเพราะ เศรษฐศาสตร์เข้าใจยากส์ ต้องหัดทำเยอะ ๆ จะได้เข้าใจ (นักเรียนเข้าใจอาจารย์นะ)  อิอิ

    บ่นไปบ่นมา รู้สึกว่า เราอาจจะชอบอาชีพครูขึ้นมาจริง ๆ แล้วก็ได้ เหมือนที่ใครบางคนเคยบอกไว้ว่า "ตอนนี้เราอาจจะยังไม่ชอบ แต่เมื่อลองได้ไปสอนเด็กจริง ๆ แล้ว เด็ก ๆ เหล่านั้นอาจจะทำให้เรารักอาชีพครูขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้" นึกแล้วใจหาย เข้าใจหัวอกอาจารย์สมัยเราอยู่มัธยมเลยว่า เวลาเจอเด็กดื่อ เตือนอะไรไม่ฟัง เขาลำบากใจแค่ไหน เหมือนที่เราจะต้องเจอ เพราะนี้เพิ่งฝึกสอนผ่านไป 2 สัปดาห์ เหลือเวลาที่ต้องสอนอีกเป็นปี.........คำว่าครูกับเรามันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น เส้นทางนี้ยังอักไกล!!!