เมื่อบอกเล่าเรื่องราวที่ทำให้ทุกข์ใจประสาคนอ่อนไหวให้มิตรรักต่างแดนคนหนึ่งฟังเมื่อไม่นานมานี้ เธอปลอบแม่มดว่า นั่นเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อวันคล้ายวันเกิดใกล้เข้ามา เจ้าชะตามักจะประสบเหตุที่ทำให้วุ่นวายใจ

แม่มดมองย้อนกลับไปในช่วงชีวิตที่ผ่านมานานโข พบว่าเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตปั่นป่วนนั้นไม่เลือกเวลามาเยือนเฉพาะในเดือนมีนาคม แต่เป็นความจริงที่แม่มดมักจะใช้เวลาในเดือนนี้ใคร่ครวญถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ไตร่ตรองถึงสภาวะที่เป็นอยู่ ดำรงอยู่ และความคาดหวังต่อตนเองว่าจะใช้ชีวิตเบื้องหน้าต่อไปอย่างไร

บางที อาจจะเป็นเพราะสุขภาพกายที่ค่อนข้างอ่อนแอ ทำให้จิตใจกังวลหม่นหมอง

แม่มดจึงเฝ้าคิดถึงผู้คนที่ก้าวออกไปจากชีวิตของแม่มดก่อนเวลาอันสมควร ด้วยเหตุอันไม่สมควร ทั้งผู้ที่จากเป็นและจากตาย

เมื่อเริ่มเป็นนิสิตในรั้วสีเทาของคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กิจกรรมแรกที่แม่มดใส่ใจนอกเหนือจากการเรียน คือการเข้าร่วมในทีมกลอนน้องใหม่ที่ได้รับการฝึกฝนอย่างหนักโดยรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ง

พี่โย่งเป็นผู้หญิงที่มีความสูงเกินกว่าพี่ผู้ชายหลายๆคน เป็นพี่สนิทที่แม่มดยึดไว้เป็น Guardian angel

เป็นคนที่แม่มดหันไปหาทุกครั้งไม่ว่าจะมีเหตุเนื่องจากการเขียนกลอนหรือเดือดร้อนในเรื่องอื่นใด

ในพิธีรับน้องใหม่ พี่โย่งมีมาลัยพวงจ้อยมาฝากพร้อมกระดาษสีเทาแผ่นเล็กที่มีลายมือบรรจงเขียนไว้ว่า

มาลัยตุ้มให้ตุ้มน้องไว้คล้องขวัญ ในคืนวันแปลกใหม่ใต้ฟ้าเทา

พี่โย่งจากไปชั่วนิรันดร์เมื่อมีวัยเพียงสี่สิบปี

น้อยเป็นเพื่อนเรียนร่วมวิชาเอกที่พำนักอยู่ในหอนิสิตหญิงของมหาวิทยาลัยตลอด 4 ปี

ห้องพักของน้อยเป็นแหล่งที่แม่มดหลบอาจารย์ฝ่ายปกครองเข้าไปทำการ “สิงหอ” เพื่อทำการบ้านเป็นงานรอง กินกับคุยเป็นงานหลักอยู่เป็นเนืองนิจ

หลังจากเรียนจบปริญญาแรก น้อยซึ่งเขียนเรื่องสั้นขายมาตั้งแต่ตอนเป็นนิสิตได้งานทำก่อนแม่มด เป็นงานในสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งซึ่งให้เสรีภาพคนทำงานค่อนข้างมาก

น้อยจึงเป็นคนที่ไปนั่งเฝ้าห้องที่แม่มดไปสมัครและสัมภาษณ์งานอยู่หลายครั้งจนกระทั่งแม่มดได้งานที่พอใจ

วันหนึ่งน้อยย้ายบ้านไปอยู่สหรัฐอเมริกาขณะที่แม่มดอพยพมาอยู่เยอรมนี

นิสัยขี้เกียจเขียนจดหมายเป็นเหตุให้แม่มดทำเพื่อนเก่าตกหายไปหลายคน

น้อยเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นทั้งๆที่เรารักกันเป็นนักหนา

เมื่อได้พบน้อยที่กรุงเทพฯในปีหนึ่งที่เราเผอิญกลับบ้านในคราวเดียวกัน แม่มดจึงรู้สึกเหมือนได้ของรักที่สูญหายกลับคืนมา

แม่มดบอกตัวเองเป็นมั่นเหมาะว่าจะไม่ให้ความสูญเสียโดยประมาทเช่นนี้เกิดขึ้นได้อีก

น้อยสัญญาว่าจะมาชมไม้เปลี่ยนสีที่เยอรมนีในเดือนตุลาคมของปีนั้น

แม่มดก็เฝ้าคอย คอยแล้วก็คอยหาย

ฤดูใบไม้ร่วงยังไม่ทันสิ้นสุด เมื่อแม่มดได้รับข่าวจากพี่สาวของน้อยซึ่งพบจดหมายของแม่มดเมื่อไปจัดการงานศพ

กาลเวลาไม่ให้อภัยแม่มดในความผิดพลาดแต่หนหลัง

ของรักที่สูญหายซึ่งคิดว่าได้พานพบอีกครั้งไม่หวนคืน

แม่มดรับรู้ว่าพ่อซึ่งไม่เคยสูบบุหรี่เลย เป็นมะเร็งที่โคนลิ้นระยะสามเมื่อพ่อมีอายุ 69 ปี

พ่อต่อสู้อย่างกล้าหาญแต่พ่ายแพ้และจากไปสามปีหลังจากนั้น

แม่ซึ่งมีชีวิตอยู่เพื่อผู้ชายคนเดียวมาตลอดชีวิตมองไม่เห็นเหตุผลว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อใครและเพื่ออะไร

การจากไปด้วยอาการหัวใจล้มเหลวของแม่เป็นเรื่องที่เราไม่คาดฝัน

แต่แม่มดแอบอิจฉาที่แม่สามารถจัดการกับความระทมทุกข์ได้ง่ายดาย

บ่อยครั้งที่แม่มดหวังว่าตัวเองจะจากไปก่อนคนที่แม่มดรัก

แต่ความสูญเสียที่ทำให้หวนหาอาวรณ์ไม่จบสิ้นคือการจากเป็น

การพลัดพรากทั้งรักเป็นเส้นทางที่แม่มดไม่มีโอกาสหลีกเลี่ยงหลายครั้ง

เหมือนเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาแล้วสำหรับคนที่หัวใจกับเหตุผลเดินไปคนละทาง

ไม่มีความเป็นไปได้อื่นใดเหลือให้คนที่เคารพตัวเองได้เลือกเลย

วันนี้ Feel Good Blog ของแม่มดกลายเป็น Feel Bad…Feel Very Sad Blog

ขออภัยค่ะ  สัญญาว่าจะเป็นวันนี้วันเดียว

If I Could Be Where You Are by Enya