กลิ่นหอมละมุนของขนมไหว้พระจันทร์ล่องลอยอยู่ในสายลม

ชวนให้คนช่างฝันคิดถึงเดือนเต็มดวงที่ประจวบคีรีขันธ์กับน้ำเสียงหวานใสของ Teresa Teng ผู้จากไปก่อนกาลเวลา

The Moon Represents My Heart…….

เธอถามว่าฉันรักเธอเพียงใด  ฉันรักเธอจริงใจ ลองถามไถ่พระจันทร์ดู......

ปลายเดือนสิงหาคม.....

เรา ๒ คน  แม่มดกับลูกมด  เดินทางจากบ้านราชบุรีแต่เช้าตรู่ด้วยความคิดถึงทะเลเมืองประจวบฯเป็นนักหนา

เมื่อบอกใครๆว่าเรารักเมืองเงียบที่ไม่เหงาของเราเมืองนี้ ผู้ฟังบางคนเลิกคิ้วบ่งบอกความประหลาดใจ 

ประจวบคีรีขันธ์น่ะนะ มีอะไรดีที่นั่นหรือ

แม้แต่รถไฟด่วนก็ยังไม่จอดที่นี่ เขาจอดที่หัวหินแล้วข้ามหัวประจวบฯไปจอดอีกทีที่ชุมพรโน่นเลย

ทางหลวงแผ่นดินสายหลักก็ลดเลี้ยวอ้อมเมืองประจวบฯไปเหมือนไม่เต็มใจจะผ่านมา

โรงแรมชื่อดังระดับ ๔ ดาว ๕ ดาวก็ไม่มีกับใครเขา

ประจวบฯเป็นเมืองชายทะเลขี้เซา ราวกับคนช่างฝันที่ซบหลับอยู่ในเปลยวนยามบ่าย ใต้ร่มไม้ ในสายลมรวยริน

เพราะอย่างนี้กระมัง เราเลยใช้เส้นทางอ้อมเมืองหัวหินไปหาที่พักกายพักใจในเมืองประจวบคีรีขันธ์

แต่ครั้งนี้ เราพลาด เราเป็นคนเดินทางผู้ตกอยู่ในความประมาทเพราะเราไม่เคยจองที่พักล่วงหน้าเมื่อมาเมืองนี้

ไม่น่าเชื่อแต่เป็นความจริงที่เราหาที่พักเพียง ๒ คืนติดกันที่อ่าวประจวบฯไม่ได้

ไหนว่าใครๆก็แลไม่เห็นเสน่หาในเมืองเงียบเหงาอย่างที่เราเห็นไงล่ะ

โรงแรมเล็กๆที่เราเคยใช้วิธี walk- in เข้าไปหาที่นอนแบบนกขมิ้นเหลืองอ่อนไม่มีห้องว่างเหลือให้เรา

โรงแรมใหญ่ๆที่มีรถทัวร์จอดเรียงราย ผู้คนเดินพลุกพล่าน เราก็ไม่ชอบ

ฟ้าชมคลื่นของกองบินที่ ๕ บนอ่าวมะนาวอาจมีห้องพักหลงเหลือ แต่เราไม่สนใจเพราะเราชอบดูเรือประมงลำเล็กๆที่จอดเรียงรายอยู่หน้า

อ่าวประจวบฯตอนเช้าตรู่

อ่าวมะนาวน่ะ เอาไว้นั่งอ่านหนังสือ ฟังเสียงลมพัดกิ่งสนตั้งแต่ยามสายจนบ่ายคล้อย

ทว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว ดีทั้งนั้น....ใครหนอเคยเขียนไว้อย่างนี้

เราได้รู้จักคนประจวบฯที่น่ารักเพิ่มขึ้นอีกสองสามคนเพราะการต้องย้ายที่นอนทุกคืนนี่แหละ

คืนแรก เราพักที่ประจวบบีชที่คุณผู้หญิงขอให้พนักงานขับรถพาแม่มดไปตามล่าบัวลอยไข่หวานเจ้าอร่อยที่อยู่ห่างโรงแรมนิดเดียวแต่

แม่มดหาไม่เจอประสาคนที่เซ่อมากมายในเรื่องทิศทาง

คืนที่ ๒ เราพักที่บ้านคุณยายของหนุ่มสาวที่ย้ายจากกรุงเทพฯกลับคืนถิ่นมาดูแลบ้านไม้หลังใหญ่ที่สุดบนถนนสู้ศึก

ช่างเป็นความบังเอิญที่แสนดี  บนถนนสั้นๆสายนี้มีบ้านไม้หลงเหลืออยู่หลายหลัง  บางแห่งสวยเหมือนผู้หญิงวัยงามที่เสน่ห์ลุ่มลึกแฝงตัว

อยู่ในความร่วงโรยที่มากับกาลเวลา

คราวก่อนที่มาประจวบคีรีขันธ์ แม่มดเคยมาติดตาต้องใจบ้านไม้หลังนี้

ใครเลยจะคิดว่า ๑ ปีต่อมา เราจะได้มานอนในบ้านหลังที่เราพึงใจ

มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นที่อ่าวประจวบฯ.... 

ยามเช้า เรือไดหมึกลำเล็กๆและเรือหาปลาลำจ้อยของชาวบ้านยังคงจอดเรียงรายอยู่หน้าอ่าว บนทางเท้าริมเขื่อน ยังมีการตากปลาเล็ก

ปลาน้อยในแสงแดดแต่เรือประมงลำที่โตหน่อยหายไป เขาว่าท่าขึ้นปลาถูกย้ายไปที่คลองวาฬ สะพานปลาได้รับโฉมใหม่ ถูกตกแต่งด้วย

สีแดงสดใส เสาไฟติดโคมรูปสับปะรดซึ่งเป็นผลไม้สำคัญที่สุดของบ้านเมืองนี้

และในยามบ่ายคล้อยจนถึงค่ำคืนของวันศุกร์และวันเสาร์ บนถนนหน้าอ่าว จากสะพานปลาสะอาดเอี่ยมซึ่งกลายเป็นที่เดินเล่นกินลมชม

เกาะเรื่อยไปจนถึงเชิงเขาช่องกระจก กลายเป็นถนนคนเดิน.....

โอ คุณประจวบฯที่รักของฉัน เป็นไปกับเขาเหมือนกันหรือนี่  แม่มดเกือบจะส่ายหน้า แต่สาวน้อยของคุณยายชวนเชิญให้ไปชมดูก่อน  ถ้า

พักต่ออีกคืน มีนูโวมาเล่นที่สะพานปลาด้วยนะคะ  แล้วจะให้ป้าไปนอนที่ไหนล่ะ โรงแรมเต็มไปหมดทั้งเมือง แม่มดเก็บความจริงส่วน

หนึ่งไว้ในใจ ก็เรา ๒ คนรู้จักวงนูโวเสียที่ไหนล่ะ เขาดังในเมืองไทยตอนที่เรายังเป็นคนพลัดถิ่นอยู่เลย

แล้วเราก็ไปเดินที่ถนนคนเดินของชาวประจวบฯ.... แล้วเราก็ติดใจ  ลูกชายถึงกับออกปากว่า มาประจวบฯคราวหน้า เรามาให้ตรงกับ

วันศุกร์และวันเสาร์อีกนะครับ  แม่

ถนนคนเดินของบ้านเมืองนี้มีลักษณะเหมือนตลาดนัดมากกว่าจะเหมือนที่เดินเล่นของเมืองท่องเที่ยว สำหรับคนที่สนุกกับ street food

แบบลูกชาย ที่นี่จึงเป็นที่ใช่เป๊ะเลย  อาหารสารพัดล้วนอร่อยและราคาย่อมเยา  คนช่างซักอย่างแม่มดได้ข้อมูลมาว่า เทศบาลเก็บค่า

ทำความสะอาดถนนจากคนค้าขายเพียงคืนละ ๖๐ บาทต่อ ๑ แผง

เราซื้อและถือของอร่อยพะรุงพะรังไปนั่งกินพลาง ชมไฟ ชมฟ้าที่สะพานปลาไปพลาง  สายลมอ่อนเอื่อยพัดมาบางเบา  พลิ้วน้ำสะท้อน

แสงไฟระยิบระยับจับตา แต่ที่งดงามนักหนาจนตามดวงตาติดตรึงไปถึงในความฝัน คือฟากฟ้ากับเดือนเต็มดวง

เธอถามว่าฉันรักเธอเพียงใด  ฉันรักเธอจริงใจ ลองถามไถ่พระจันทร์ดู......