ขอชัยมงคลทั้งหลายจงมีแก่ท่าน

ด้วยเดชแห่งพระพุทธชัยมงคลนั้น

ในภพชาติหนึ่ง   ด้วยกุศลกรรมทำให้จิตวิญญาณหนึ่งมาเกิดใน

ครรภ์ของแม่ควายป่า ได้คลอดออกมาเป็นลูกควายเพศผู้เติบโต

เป็นควายหนุ่มฉกรรจ์กำยำ มีพละกำลัง อาจหาญยิ่งนัก
                         
ด้วยความคะนองลำพองควายป่าตัวนี้จึงออกจากเขตป่ามา

อาละวาดทำร้าย ช้าง, ม้า, วัว, ควายของชาวบ้านจนบาดเจ็บล้ม

ตายไปมากมาย ทำให้เกิดความเดือดร้อนไปทั่ว  ชาวบ้านจึง

ช่วยกันสร้างคอกกลขึ้น ชาวบ้านทั้งหลายใช้ศาสตราอาวุธฟาด

ฟันทิ่มแทงจอมมหิงษาจนตายคาที่ก่อนจะสิ้นใจโกรธแค้นสุด

ขีดได้อาฆาตคนที่รุมฆ่ามันว่า หากได้เกิดชาหน้าเมื่อใดขอให้

มาเกิดร่วมกัน ชาตินี้พวกเจ้าร่วมกันฆ่าข้า ชาติหน้าข้าคนเดียว 

 จะตามฆ่าพวกเจ้าให้หมด

 ควายป่าจอมมหิงษาตายไปแล้วก็ไปเกิดในชาติใหม่เป็นลูก

ชายท่านปุโรหิตของพระเจ้าปเสนทิโกศลพระราชาผู้ครองเมือง

พาราณสี  ชาวบ้านที่รุมฆ่าควายป่ารวมทั้งผู้ที่ร่วมจิตเจตนาใน

การฆ่าควายป่านี้ เช่นช่วยกันทำคอก ช่วยกันคิดหาวิธีฆ่า รวมทั้ง

มีจิตเจตนาอยากฆ่า อยากเห็นควายป่าตาย ครั้นควายป่าตายก็

เกิดความปิติปราโมทย์ในการตายนั้นด้วย (เป็นผู้ร่วมอยู่ในอกุศล

กรรมเดียวกัน) ต่างก็ไปเกิดเ็ป็นคนอยู่ในเขตเมืองพาราณสีและ

ในเมืองใกล้เคียงทั้งหมดบุตรชายท่านปุโรหิตคลอดออกมาจาก

ครรภ์มารดาได้เกิดเหตุอัศจรรย์เกิดขึ้นอย่างหนึ่งนั่นคือพระแสงประจำพระองค์ของพระเจ้าปเสนทิโกศลเกิดแสงสว่างโชติช่วง

ลุกเป็นไฟขึ้นมาเอง พระเจ้าปเสนทิโกศลจึงเรียกท่านปุโรหิตมา

ถามว่าเหตุที่เกิดขึ้นเช่นนี้มีความหมายว่าอย่างไร

ท่านปุโรหิตได้กราบทูลต่อพระราชาไปตามความสัจจริงว่า ?

 บุตรชายของข้าพระเจ้าเกิดเมื่อคืนนี้ เขาเกิดในฤกษ์มหาโจร

และเป็นโจรที่ใครๆก็ปราบไม่ได้ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พระแสงของพระองค์ลุกเป็นไฟขึ้นมา เพื่อเป็นการกำจัดเภทภัยเสียแต่ต้น

ข้าพเจ้าเห็นสมควรให้พระองค์ทรงมีพระบัญชาประหารบุตรชาย

ของข้าพเจ้าเสียเถิดพระเจ้าข้า...

พระเจ้าปเสนทิโกศลเป็นพระราชาผู้ทรงทศพิธราชธรรมมีจิตใจ

หนักแน่นในเมตตายุติธรรมจึงทรงถามปุโรหิตว่า ?บุตรชายของ

ท่านเวลานี้มันเป็นโจร แล้วหรือยัง?

ขณะนี้บุตรชายข้าพระเจ้าเป็นเพียงทารกน้อยยังไม่ใช่เป็นโจร

 แต่ถ้าหากเขาเติบโตขึ้นมาเมื่อใด เขาจะต้องเป็นโจรแน่ๆและ

ไม่มีใครปราบได้พระเจ้าข้า...

เมื่อบุตรชายท่านเป็นโจรเขาจะมีสมัครพรรคพวกบริวารมากหรือไม่ หรือเป็นโจรคนเดียว

เป็นโจรคนเดียวพระเจ้าข้า...

พระเจ้าปเสนทิโกศลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตรัสว่า เมื่อเขาเป็น

โจรเพียงคนเดียวไม่มีพวกบริวาร เรามีทหารเป็นกองทัพทำไม

จะปราบโจรคนเดียวไม่ได้ บุตรชายของท่านขอให้เลี้ยงดูเขาต่อ

ไป หากเขาเติบโตขึ้นมาและเป็นโจรร้ายเราจะปราบเขาเอง?

ท่านปุโรหิตและภริยาเลี้ยงดูบุตรน้อย ให้ชื่อเป็นการล้าง

อาถรรพณ์ชาติกำเนิดว่า อหิงสกะกุมาร แปลว่า กุมารผู้ไม่เบียด

เบียน

อหิงสกะกุมารเติบโตเจริญวัยขึ้นมา เป็นผู้สุภาพอ่อนโยน ฉลาดเฉลียว น่ารัก น่าเอ็นดู นอบน้อมเรียบร้อยตามราชประเพณีไม่บกพร่อง อีกทั้งยังแสดง   ความจงรักภักดีต่อพระราชาอย่าง

มั่นคง 
    อายุได้ ๑๖ ปี ท่านบิดาได้ส่งไปเล่าเรียนวิชาการที่เมือง

ตักศิลากับพระ  อาจารย์ท่านหนึ่ง เขาพากเพียรเล่าเรียนอย่าง

จริงจังประกอบกับมีปัญญาเฉลียวลาดยิ่งกว่าผู้ใด วิชาการทั้ง

หลายจึงเรียนสำเร็จอย่างรวดเร็ว พระอาจารย์จึงรักใคร่และ

ภาคภูมิในตัวศิษย์คนนี้ยิ่งนักมีความไว้วางใจถึงกับให้สอน

ศิษย์ร่วม สำนักแทนตนอยู่เนืองๆ

บรรดาศิษย์ทั้งหลายรุ่นเดียวกันเห็นดังนั้น  ต่างก็เกิดความ

อิจฉาริษยา จึงแอบตกลงกันใส่ความใส่ไฟป้ายความผิดแก่

อหิงสกะกุมาร โดยเวียนกันไปบอกแก่  พระอาจารย์ว่าอหิงสกะ

กุมารมีจิตกำเริบ มักใหญ่ใฝ่สูง ถือว่าตัวเองมีความเก่งกล้า

สามารถเทียบเท่าพระอาจารย์คิดจะตั้งตนเป็นเจ้าสำนักเสียเอง 

และ  กำลังหาทางสังหารอาจารย์อยู่เพื่อที่ว่าตนเองจะได้เป็น

ใหญ่แต่ผู้เดียว

ตอนแรกพระอาจารย์ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง  แต่นานเข้าก็เชื่อ คิด

กำจัดอหิงสกะกุมารจึงทำอุบายเรียกอหิงสกะกุมารมาพบแล้ว

บอกว่า ข้ามีมนต์บทหนึ่งชื่อว่า วิษณุมนต์ ถ้าเรียนสำเร็จจะมี

ฤทธิ์ปราบได้ทั้งไตรภพ คือมนุษย์ เทวดา พรหม ไม่มี ใครสู้ได้

ลูกศิษย์ทั้งหลายนอกจากเจ้าไม่มีผู้ใดเหมาะสมจะเรียนมนต์

บทนี้นอกจากเจ้า เจ้าต้องการเรียนหรือไม่  ผู้ที่จะเรียนมนตรานี้สำเร็จต้องฆ่าคนบูชาครูให้ครบ ๑,๐๐๐ คนก่อน ข้าจึงจะถ่าย

ทอดมนต์วิเศษนี้ให้

การที่อาจารย์บอกเช่นนี้  เพราะต้องการยืมมือผู้อื่นฆ่าอหิงสกะ

กุมารแทนตน 

นับตั้งแต่วันนั้นอหิงสกะกุมารก็ออกจากสำนักไปเพียงคนเดียว

เพื่อดักฆ่าคนตามคำอาจารย์ มีคนชะตาขาดถูกอหิงสกะกุมารฆ่า

ตายคนแล้วคนเล่า ข่าวโจรเดี่ยว  ที่คอยดักฆ่าคนแพร่กระจาย

ออกไปสร้างความหวาดหวั่นพรั่นพรึงแก่ชาวบ้าน ชาวเมืองทั่ว

ทุกเขตคาม

พระเจ้าปเสนทิโกศลได้รับถวายรายงานเรื่องโจรเดี่ยวคอยดักฆ่า

คนจึงทรงบัญชาการให้กองทหารออกตามล่า แต่อหิงสกะกุมาร

นั้นมีความเฉลียวฉลาด    นักสามารถหลบเร้นกองทหารที่

กระจายกันควานหาตนได้ทุกครั้ง    อหิงสกะกุมาร  ผู้กลายเป็นฆาตกรโหดดำรงตนอยู่อย่างลำบาก เพราะต้องนอนกลางดินกิน  กลางทราย ต้องหลบซ่อนแฝงกาย..ในป่าดง หรือหลบเร้นจาก

กองทหารของพระราชาที่ตระเวนตามล่าทั้งวันทั้งคืนรูปโฉมอัน

หมดจดสง่างามก็แปรเปลี่ยน   ไปเนื่องจากคราบไคลฝุ่นละอองชโลมไปทั่วร่าง ผมเผ้าและหนวดเครารกรุงรัง ตลอดจนอาภรณ์

ที่นุ่งห่มก็เก่าขาดเหลืออยู่เพียงแค่พันกายมิให้อุจาดตา  เท่านั้น

กุมารเริ่มต้นใช้นิ้วของผู้ตายร้อยเป็นพวงมาลัยคล้องคอเอาไว้ฆ่าคนๆ   หนึ่งก็ตัดนิ้วออกมานิ้วหนึ่งแล้วร้อยเพิ่มเข้าไปในพวง

คล้องคอ ชาวบ้านชาวเมืองจึงเรียกขานเขาว่า องคุลีมาล หรือ

 โจรผู้ฆ่าเอานิ้ว

 องคุลีมาลตระเวนฆ่าคนตัดนิ้วมาได้ ๙๙๙ คนแล้วยังขาดอีก ๑   คนเท่านั้นก็จะครบเต็มจำนวน แต่หาคนเป็นเหยื่อคมดาบ

คนสุดท้ายไม่ได้เลย จึงได้เดินทาง เข้ามาจนใกล้เขตเมือง

พาราณสี แม้จะแอบซ่อนเดินทางมาอย่างไรก็ยังมีผู้พบเห็นจน

ได้ข่าวคราวของ องคุลีมาลบุกเข้ามาสู่มหานครแพร่ออกไป

เหมือนไฟ ลามทุ่ง และข่าวนี้ก็ล่วงรู้ไปถึงมารดาขององคุลีมาล

มารดาขององคุลีมาลเป็นห่วงใยลูกรัก  คิดจะออกไปพบลูกชาย

ในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะอยากพบเห็นลูกรัก  โดยหารู้ไม่ว่ากระแส

กรรมซึ่งผูกพันกันมาตั้งแต่อดีตชาติกำลังจะส่งผลให้ปรากฏใน

ไม่ช้านี้แล้ว เพราะมารดาขององคุลีมาลก็คือชาวบ้านคนหนึ่งในบรรดาผู้มีจิตเจตนาเข่นฆ่าควายป่าจอมมหิงษาจนตายไป และ

ควายป่าได้ตั้งจิตอาฆาตจองเวรไม่ยอมอโหสิ