เสาร์ - อาทิตย์ (๓๑ มกราคมและ ๑ กุมภาพันธ์) ที่ผ่านมา

ได้มีโอกาสได้ไปเยี่ยมน้อง ๆ (ลูก ๆ ) ที่บ้านโฮมฮัก (ยโสธร) มาค่ะ.

เชื่อว่าพี่ ๆ และเพื่อน ๆ หลาย ๆ ท่านคงเคยได้ (ยิน) ชม

เรื่องราวของแม่ต้อย (ครูติ๋ว) สุธาสินี น้อยอินทร์

ผ่านโฆษณา (ตัว) ดัง ของไทยประกันชีวิต  เรื่อง  "ชีวิตที่มีค่า"

เมื่อปลายปีที่ผ่านมา .. ได้รับเมล์จากพี่ (สาว) บล็อกเกอร์ท่านหนึ่ง

ถึงกิจกรรม Charity #1 - บ้านโฮมฮัก  ที่ชาวเวป (ที่เราเล่นร่วมกัน)

ได้จัดกิจกรรมนี้ขึ้นมา .. บอกเลยว่า .. ตาลุกวาวเลยทีเดียว (อยากไป ๆ)

เพราะได้ชมโฆษณา (ที่เสียน้ำตาไปหลายปี๊บ) นั้นแล้วรู้สึกดีมาก ๆ

แล้วอีกอย่าง .. ฉันชอบวิธีที่เค้าเชิญชวนเพื่อน ๆ ของเค้ามั่ก ๆ (ขอก็อปมาลงนะ)

"เป็นโครงการที่ผมเห็นว่าเราควรทำกิจกรรมอะไรเพื่อสังคมบ้าง

แม้ว่าเราจะยังไม่ได้มีรายได้พอที่จะรองรับการดำเนินงานในปัจจุบันก็ตาม

แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องรอให้ถึงวันที่มีรายได้  "เพียงพอ"

จึงค่อยทำอะไรเพื่อสังคม จริงไหมครับ?"

"บ้านโฮมฮัก" เป็นบ้านพักพิงของเด็กกำพร้าที่ติดเชื้อเอดส์จากพ่อแม่

ที่นี่มีเด็ก ๑๑๒ ชีวิต อายุตั้งแต่ไม่กี่เดือน ไปจนถึงระดับเรียนมหาวิทยาลัย

ทุกวันนี้มีผู้ดูแลที่รู้จักกันในนาม "ครูติ๋ว" หรือ "แม่ติ๋ว" คุณสุธาสินี น้อยอินทร์

 และทีมงานส่วนหนึ่ง คอยให้การดูแลเด็กๆ ในชีวิตประจำวัน

"ครูติ๋ว" ป่วยเป็นโรคมะเร็งลำไส้ ขณะนี้รักษาตัวแบบธรรมชาติบำบัดอยู่

ซึ่งไม่รู้ว่าอนาคตของ "ครูติ๋ว" จะเป็นอย่างไรต่อไป

แต่เด็ก ๆ  ที่อาศัยอยู่ในบ้านโฮมฮักยังต้องการ "โอกาส"

ที่จะช่วยส่งเสริมให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้เท่าเทียมกับเด็กอื่นๆ เช่นกัน

และประกอบกับในช่วงเวลานั้น .. ฉันก็ได้รับการติดต่อมาจาก

"ที่ทำการคณะผู้ก่อการดี" ที่คอนโดของเรานี้เอง .. ว่า

ให้ไปร่วมกันเสนอ .. กิจกรรมทางสังคม .. ที่คิดว่า ...

อยากให้ทางคณะผู้ก่อการดีไปดำเนินกิจกรรมตลอดปี 2552 ที่จะถึงนี้

ฉันเลยเล่าเรื่องบ้านโฮมฮักให้พี่ ๆ ที่นี่ (คณะผู้ก่อการดี) ฟัง ..

เค้าเลยว่า ... จะไปเมื่อไหร่ก็บอกมา .. จะดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

และจะได้รวมของ .. ฝากไปด้วยเลย

และเมื่อใกล้ถึงวันเดินทาง .. ก็ได้รับการติดต่อประสานงา (น)

มาจากพี่บล็อกเกอร์ Apooh ว่า มีเสื้อผ้า .. น่ายัก ๆ (ยอก) มากมายเลย

มาเอาไปฝากน้อง ๆ ที่บ้านโฮมฮักด้วยนะ (สามกล่องกะอีกหนึ่งถุง)

และนี่สภาพรถ (เจ็ดที่นั่ง) ที่พอเอาเข้าจริงนั่งได้แค่สองคน

คือฉัน (พลขับ) กับเพื่อนเจมส์ (เนวิเกเตอร์ จากเวปใจดีที่ว่านี้)

ดูสิคะ .. น่าชื่นใจแทนน้อง ๆ ที่ "บ้านโฮมฮัก"  แค่ไหน

ที่มีพี่ ๆ (พ่อแม่) ผู้น้ำใจงามมากมาย (ที่ถึงแม้ไม่สามารถร่วมเดินทางมาด้วยได้)

แต่ก็ได้ฝากความรักและความห่วงใยมาเต็ม (ห้องโดยสาร) ไปหมดเลยเนาะ

ไม่นึก (ไม่ฝัน) ว่าจะมีผู้คน (ใจดี) มากมายให้ความสนใจกิจกรรม (เล็ก ๆ)

ของเราชาวเวป เล็ก ๆ (ทั้งที่นู่น .. และที่นี่)

และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งความประทับใจ .. ของฉันกับการเริ่มต้นปีใหม่ ๆ ปีนี้ค่ะ

ดีใจที่ได้รู้จักกับเพื่อน ๆ (เด็ก ๆ) กลุ่มนี้ .. ที่ไม่เพียงแค่รู้จัก กิน ใช้ ไปวัน ๆ  

แต่ยังนึกถึงผู้คนอีกมากมาย .. ที่ยังขาด (ด้อย) โอกาส ในสังคม

ที่เห็นนี้คือ .. สิ่งของต่าง ๆ ที่พี่ ๆ และเพื่อน ๆ ฝากฝังกันไปให้แด่ น้อง ๆ

หวังว่าคงจำกันได้นะคะ .. ว่าของ (สิ่งไหน) ใครเป็นของใคร ..

และเรื่องที่ (หลายฝ่าย) ให้ฝากไปถามมา .. คำตอบอยู่เอ็นทรี่นี้แล้วนะคะ

สิ่งของที่เด็กๆ บ้านโฮมฮักขาดแคลน

- กล่องใส่ของ จำพวกกล่องพลาสติกขนาดใหญ่ หรือมีล้อเลื่อนฯลฯ
- ตู้หนังสือ
- โต๊ะทำการบ้าน แบบโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ
- ถุงดำ
- อาหารแห้ง เช่น หมูเส้น หมูแดดเดียว เนื้อเค็ม เป็นต้น
- หนังสือ
- เงิน
- ฯลฯ

*** งดเว้นการบริจาคอาหารหวาน เช่น ขนมขบเคี้ยว อาหารทานเล่น

 ของหวานทุกชนิด เพราะจะส่งผลกระทบต่อสุขภาพของเด็กๆ

ของทุก ๆ ชิ้นที่เพื่อน ๆ ที่ "คอนโดโอเค" แห่งนี้ฝากฝังไป

กับของที่เพื่อน ๆ ที่เวป (ใจดี) ดังกล่าวฝากมา .. ถึงมือน้อง ๆ เค้าทุกชิ้นเลยล่ะ

((แม้ว่าจะอยาก "ยักยอก .. น้องหมีสีน้ำตาล" ตัวนั้นแค่ไหนก็ตาม (ฮ่า))

หลังจากที่เราส่งมอบของ (ขวัญจากใจ) และเงินบริจาค กันเรียบร้อยแล้ว

นี่ไง .. ลูก ๆ ของเรา .. น่ารักมั้ย (อะ) ค่ะ (พี่ปอจูน่ารักจังเลย .. เย้) ฮ่า

ก็มาถึงการทำความรู้จักกันเพิ่มขึ้นอีกขั้น (ผ่านการเล่นเกมส์ "สแต็กกิ้ง")

ซึ่งได้รับความสนใจจากน้อง ๆ (ซึ่งต่อไปจะขอเรียกว่า "ลูก" นะคะ) อย่างมากเลย

กติกาคือการเรียงถ้วยให้เป็นรูป "ปิรามิด" และคว่ำซ้อนรวมกันเข้าไปตามเดิม

ใครเสร็จก่อนก็ถือว่าเป็น "ผู้ชนะ" ซึ่งในวันนั้นก็คือ ..

น้อง เจเล่ย์ (เสื้อแดง) ผู้นี้เองค่ะ (หลังจากผ่านการโรมรันกันมา กว่าชั่วโมง)

น้องเอก (แชมป์แปดสมัยก่อนจะถูกน้องเจเล่ย์โค่นลง)

น้อง (ห่า) จิกเจ้าของรายการ (ไอเดีย) เป็นผู้มอบรางวัลเป็นกระเป๋าให้น้องเอก

และน้องเจเล่ย์ .. ผู้ชนะกับรางวัลที่เป็นถ้วยแข่งขัน (ของจริง) ค่ะ

นี่เป็นเรือนนอนของ "ลูกชาย" ค่ะ นอนรวมกันเด็กชายตึกนึง (ด้านหลัง)

และเด็กหญิง .. ก็นอนอีกตึกหนึ่ง (สองตึก) ทางด้านหน้าอะค่ะ

โฉมหน้าของ "แม่ผู้ใจดี" (พี่ดารณี  ทองน้อย) อีกท่านหนึ่ง (จาก ๑๔ ท่าน)

ขอบอกว่าเธอ "น่ารัก" (ใจดี) มาก ๆ  "จิตสาธารณะ" ตัวจริงเสียงจริง

ถ้าได้มองตา .. เวลาที่เธอพูดคุย (อธิบาย)  .. คุณแทบจะลืมหายใจเลยล่ะ

.

บอกตามตรงว่าตอนที่อ่านข้อความที่อยู่บนป้ายผ้า (ครั้งแรก)

"ดีใจแฮงหลาย .. อีพ่อ อีแม่ มายาม"

ไม่เข้าใจ และ ไม่ได้รู้สึกอะไร (เท่าไหร่) แต่เมื่อได้อยู่ร่วมกัน (กับลูก ๆ)

ถึงได้เข้าใจความหมายนั้น ๆ ว่า " มาจากก้นบึ้งของหัวใจลูก (แม่) จริง ๆ"

ความรู้สึก "ขาด" นั้น ฉันไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร

รู้แต่ว่าตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นั่น .. ไม่สามารถ "ทน" ในหลาย ๆ อย่างได้

พยายามเฉไฉ .. ไปทางนู้น ทางนี้ .. เข้ารกเข้าพงไปเพราะ

ไม่สามารถ "ทน ซีน นี้" ได้จริง ๆ ค่ะ ฉันจะไม่ใช้คำว่า "สงสาร"

เพราะฉันไม่รู้สึกเช่นนั้น  .. สิ่งที่ฉันมีต่อลูก ๆ (ทุกคน) คือ

"ความเข้าใจ"  (In  her  shoes)   ฉันเข้าไปด้วย "ความสับสน"

และถูกทำให้ "กระจ่างแจ้ง" ทั้งต่อทางนี้และ "ทาง (จิต) ใจ" ของฉันเอง

สิ่งที่ฉันพกไปในตอนแรกคือ "ความสงสัย (เคลือบแคลง) ในการเลี้ยงดู

ลูก ๆ ที่ไม่ (ค่อย) สบาย .. กับลูก ๆ ที่ถูกครอบครัว (ผละ) ละเลย (ทอดทิ้ง)

ว่าในการเลี้ยงดูของที่นี่นั้น .. เลี้ยงรวมกัน (เลย) หรือไม่อย่างไร .. ??

หลังจากที่ "เข้าใจ" แล้ว ฉันก็รู้สึก "สงสารตัวเอง" ที่ตลอดเวลา

คิดว่าตัวเองเข้าใจ และ คิดว่าความเข้าใจดังกล่าวเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

ฉันได้ "กัน" ตัวเองออกจากโลกใบนี้คนเดียว ยังไม่พอ .. ยังคิดจะกันลูก ๆ

ออกจากโลกแห่งความเป็นจริง "ที่เราทุกคนต้องอยู่ (รวม) ร่วมกัน" ให้ได้

ที่นี่เอง .. ที่ฉันถูกสอนโดยลูก ๆ  ว่า "คนที่เป็นเด็กโตต้องเป็นพี่เลี้ยงให้เด็กเล็ก"

ทุกคนมีหน้าที่ไม่ใช่เพื่อการ (เอา) ใช้แรงงาน .. แต่ทุกคนจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า .. ถ้าอยู่ร่วมกันที่นี่ได้

ก็สามารถอยู่ร่วมกันกับ (ทุก) คนบนโลกในนี้ได้ด้วยเช่นกัน ..

โลกสับสน วกวน เพราะการ "แบ่งเขา .. แบ่งเรา" มามากจนเกินไปแล้ว

ถึงเวลาที่เราควรจะมา (ร่วมมือ) ช่วยกันลด "ช่องว่าง" นั้น ๆ กันนะคะ

ป.ล.. ในเอ็นทรี่นี้เน้นที่ .. ที่มาที่ไป .. และของฝาก (ฝัง) ต่าง ๆ

อยากบอกว่า "ขอบคุณมากนะคะ"  (คณะผู้ก่อการดี)

ที่ให้ปอจูเป็นตัวแทน "ของบ้านเรา"

ไปส่งมอบความสุข (ต่อ) ให้กับ "ลูก ๆ" ทั้งหลาย

ปอจูได้กอดแทนด้วยนะ (แน่น ๆ เลยล่ะ) ลูก ๆ น่ารักกันทุกคนเลย

ขอบคุณพี่สาวบล็อกเกอร์ .. ที่เมล์มาชวนและร่วมบริจาคเงินสดในครั้งนี้ด้วย

ขอบคุณ .. เวปนั้น .. ที่ชวนไปร่วมทำกิจกรรมดี ๆ (ครั้งหน้าไปกันอีกนะ) เช่นนี้ค่ะ

อ้อ .. เกือบลืม (จะยักยอกไว้เอง) แหนะ .. ลูก ๆ มีของมาฝากพี่ ๆ คณะผู้ก่อการดี ด้วยน้า

แล้วจะฝาก "เหรัญญิก" ไปให้นะคะ ขอบพระคุณ (แทนลูก ๆ ) อีกครั้งจากใจค่ะ

ชมรมรักษ์ภาษาไทย