เหตุไฉนศาสนาจึงถูกมองว่าเป็นหอกข้างแคร่ทางการเมืองของทั้งฝ่ายเผด็จการ

และเสรีประชาธิปไตยเสมอมา..

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบุคคลกรสถาบันหลักทางศาสนา ทำเกินขอบเขตหน้าที่ของตนเอง

(โดยคิดว่าเป็นเจตนาที่ดี) เป็นผู้นำในการปลุกปั่นความรักและความเกลียดชัง

เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเมือง จนนำไปสู่การชักศึกเข้าบ้าน

ตัวอย่างเช่นนี้ถึงแม้จะเป็นคนละกรณีกัน ก็เคยเกิดขึ้นกับประเทศทางยุโรปมาแล้ว 

จนกลายเป็นบทเรียนต้นแบบให้เกิดเสรีประชาธิปไตยอย่างอเมริกา..

ทำให้ทั้งเผด็จการที่ต้องการใช้อำนาจอย่างเต็มที่และเสรีประชาธิปไตย

ที่ต้องการความสำราญทางรูปวัตถุอย่างมั่นคง ประกอบกับไม่มีความซาบซึ้ง

ในศาสนาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เกิดความขุ่นเคือง..

อีกทั้งการแบ่งแยกและความต้องการกดข่มต่อกันทางศาสนาก็เข้ามาพัวพันผสมโรง

จึงดูสับสนวุ่นวายไปหมด..

หากสังเกตตามธรรมชาติที่ปรากฏ ระบอบการเมืองใดก็ไม่สันติ

อเมริกาผู้เป็นเจ้าแห่งประชาธิปไตย ประชาชนยังแบ่งแยกสีผิว วันดีคืนดีลงประชามติ

มิได้เป็นกลาง ถือตัวเป็นคนดีหยับจับอาวุธทำสงครามประหัตประหาร  

ผลประโยชน์ที่ได้คือรักษาผลประโยชน์ของตนเองและความร่ำรวยจากการค้า

จากหลายสิ่งอย่างรวมถึงอาวุธ..ทั้งโลกเผด็จการก็ล้วนเอาแต่สะสมอาวุธ

ประชาชนอดอยาก มีปากแม้วิจารณ์ด้วยสันติ(วจีสุจริต)ก็อาจพูดไม่ได้

ใช้กำลังและอารมณ์ที่แข็งกร้าว..

โลกระบอบใดก็ไม่พ้นไปจากราคะ โทสะ และโมหะ ยังยากไร้สันติภาพ

มีเพียงระบอบนี้ระบอบเดียวเท่านั้น คือระบอบแห่งทาน ศีล สมาธิ และปัญญา

หรือ ระบอบแห่งการทำความสงบของธาตุ ระบอบแห่งการระงับดับความยึดมั่นถือมั่น

ในตนเองของธาตุ ระบอบแห่งการระงับดับความยึดติดระหว่างธาตุ

คือ ความสงบสันติของธาตุ ความสงบสันติในความเคลื่อนไหวกระทำของธาตุ

และความสงบสันติในการกระทบสัมผัส(รับรู้)ระหว่างกันของธาตุ

ที่จะนำไปสู่อิสรภาพเสรีภาพที่แท้จริง..

.............................................................................................

การเผาป่าเพื่อการได้มาซึ่งอาหารของมนุษย์ ล้วนแลกมาด้วยการทำลายบ้านเรือน

และแหล่งอาหารของสัตว์ ฝุ่นควันจากผลของกรรมนั้นย่อมตกถึงมนุษย์

ผู้อาศัยบนผืนแผ่นดินเดียวกันไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เป็นไปตามกรรมพันธุ์..

มโนกรรมนโยบายการบริหารประเทศต่อไปนี้ของฝ่ายรัฐจะเป็นอย่างไร

คนทั้งชาติก็ต้องได้รับผลกรรมนั้นร่วมกัน ใครขึ้นมาบริหารประเทศก็คงไม่ถึงขนาด

ทำให้คนจนหมดไปจากประเทศหรือทำให้ใครอดอยากยากแค้นไปกว่าเดิม

ที่น่าห่วงคือนโยบายการแยกศาสนาออกจากรัฐของนักการเมือง

หากผู้ที่คิดจะแยกนั้นมีความรู้ศาสนา เห็นประโยชน์ของศาสนาหรือเห็นความสำคัญ

ของศาสนาพอสมควร เขาคงจะรู้วิธีการปกป้องหรือส่งเสริมหลังจากนั้นไว้แล้ว

แต่หากผู้ที่คิดจะแยกศาสนาออกจากรัฐนั้นไม่ได้รู้จักศาสนาเอาเสียเลย

ได้แต่นึกคิดตีความตามตรรกะเพียงอย่างเดียว ไม่เห็นความสำคัญและประโยชน์

ของศาสนาอย่างแท้จริง คิดหวังแค่จะให้การเมืองมีเสถียรภาพและมุ่งหมายจะ

ปกครองคนด้วยอาญาทางกฎหมายเพียงอย่างเดียว ที่เปรียบเสมือนการขับต้อนวัวควาย

ด้วยไม้ท่อนก็คิดว่าเพียงพอแล้ว แต่ขาดซึ่งการกระตุ้นจริยธรรมทางศาสนาให้กับผู้คน

ย่อมเป็นสิ่งที่น่ากังวล..                                                                                                     

ผู้มีศีลธรรมในตนเองหรือผู้ที่ปรารถนาจะยับยั้งกิเลสของตนเอง

จะรู้สึกว่ากฎหมายไม่ต้องมีสำหรับตนเองก็ได้ หรือถึงจะมีก็ไม่รู้สึกว่าตนถูกบังคับ

หรือถูกลิดรอนสิทธิ์ นี่คือความสำคัญของศาสนา..

............................................................................

ประชาธิปไตยที่แอบอิงอยู่กับสันติภาพและเสรีภาพ มิใช่เสียงส่วนมากเท่านั้น

ที่มีความหมาย แม้เสียงเพียงเสียงเดียวก็สมควรมีความหมาย หรือเสียงทุกเสียง

ย่อมมีความหมายนั่นเอง..เพราะฉะนั้น

คนจำนวนมากอาจฟังคนๆเดียว หรือคนๆเดียวอาจฟังคนจำนวนมากก็ได้

ไฉนจึงยอมฟัง ที่ฟังเพราะมีประโยชน์..

หากยึดเอาคนจำนวนมากเป็นเกณฑ์ตัดสินเพียงอย่างเดียวในทุกกรณี

พระพุทธองค์อาจต้องฟังพระสาวก สมภารเจ้าต้องฟังพระลูกวัด

นักบวชผู้ทรงศีลต้องฟังชาวบ้านผู้ทุศีล พ่อแม่ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนต้องฟังลูกไร้เดียงสา

ผู้คุมต้องฟังนักโทษ คนมีสติสัมปชัญญะคนเดียวอาจต้องฟังคนสติไม่สมประกอบสิบคน..

...............................................................................

โดยสรุปแล้วทั้งนักการเมืองและทหาร ต่างล้วนมีประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่

เป็นอวัยวะสำคัญที่ประเทศใดก็ขาดไม่ได้ ฉะนั้นโปรดอย่ารังเกียจซึ่งกันและกันมากนัก 

ให้มองเห็นความดีของกันและกันบ้าง เพื่อสร้างแง่ที่จะทำให้มารักสามัคคีกัน..