ถ้าว่าโดยตามธรรมชาติที่ปรากฏที่อ้างอิงตามคำสอนของพระพุทธเจ้า

การเมืองสองขั้วที่มีความขัดแย้งกันล้วนไม่พ้นไปจากเรื่องของความอยากดีไป

ตามแบบฉบับของตน เพราะต่างฝ่ายต่างก็เชื่อและอ้างว่าแนวทางตามอุดมการณ์

ของตนเองนั้นดีกว่าอีกฝ่าย  ยึดความเห็นของตนแล้วผลักความเห็นฝั่งตรงข้าม

จนนำไปสู่การเบียดเบียนซึ่งกันและกันทางฝีปากหรือใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ

เพื่อให้ได้มาซึ่งความเป็นตน ของๆตนตามคำสอนของท่านพุทธทาส

ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมให้เสรีแก่อีกฝ่าย จะเอาแต่เสรีของตนถ่ายเดียว

ทั้งที่ก็อ้างว่ายึดเสรีภาพเหมือนๆกัน..

การไร้ความจริงใจต่อกัน(ว่าเรามิได้เกลียดชังกันนะ) ทำให้การพูดคุยต่อกันด้วยความสันติ

เพื่อประโยชน์เสมอภาคจึงไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างที่ควรจะเป็น..

หากย้อนกลับมาคิดว่าเมื่อเรามีความต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใดตามที่เราชอบ

ผู้อื่นก็มีความต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใดตามที่เขาชอบเช่นกัน

เราคงจะบังคับใครให้มาชอบอย่างที่เราชอบไม่ได้ จึงเป็นสิ่งที่ต้องร่วมถกถาม

พิจารณาหรือโน้มน้าวกันต่อไปว่าอะไรคือประโยชน์อะไรมิใช่ประโยชน์

เพื่อทำความเห็นให้ตรงกันได้ หรือโหวตคัดเลือกกันต่อไป

....................................................................................

ผู้มีเสรีในตนเอง ย่อมให้เสรีแก่ผู้อื่นได้ด้วย

ผู้ต้องการเสรีภาพแก่ตน ย่อมต้องให้เสรีภาพแก่ผู้อื่นได้ด้วย 

คือย่อมให้เสรีได้แม้แก่ฝ่ายที่เราเรียกร้องด้วยนั่นเอง..

เพราะฉะนั้นแล้ว เสรีภาพภายนอกจึงเรียกร้องได้จากผู้มีเสรีภายในเท่านั้น..