นิทานเรื่อง   “พ่อตาเดียว”

กาลครั้งหนึ่ง....เมื่อไม่นานมานี้

มี “พ่อตาเดียว” คนหนึ่ง  มีลูก  3 คน

คนที่หนึ่ง  มีสองตา  รักพ่อแบบเทิดทูน  กตัญญู  ยึดมั่นถือมั่น  ขี้โวยวาย

คนที่สอง  มีสามตา รักพ่อมาก  แต่หูเบา  ซ้ำยังขี้ระแวง

คนที่สาม   มีสี่ตา   จึงหูตากว้างไกล  คิดว่าตนฉลาดกว่าผู้เป็นพ่อ  ขี้อิจฉาริษยา

“พ่อตาเดียว”  สร้างบ้านที่แข็งแรงขึ้นมาหลังหนึ่งเพื่อให้ลูกทั้งสามของเขาได้อยู่ด้วยกัน 

และเลี้ยงดูลูกๆ  ด้วยความยากลำบาก  เพราะลูกๆ ทั้งสามล้วนมีความแตกต่างทั้งนิสัยใจคอ

ทัศนคติ  และทัศนวิสัยที่แตกต่างกันสุดขั้ว

จนเกิดทะเลาะเบาะแว้ง  ตีกันหัวร้างข้างแตก  ทำลายข้าวของในบ้าน  บ้างก็เผาบ้านจนเสียหาย

เป็นเช่นนั้นอยู่ทุกวี่วัน.....

นานวันเข้า  “พ่อตาเดียว” ก็เริ่มชรา  และอ่อนแรง  ด้วยจนปัญาญาให้ลูกทั้งสามสามัคคีกัน

“พ่อตาเดียว”  เฝ้ามองลูกๆ  และบ้านของพวกเขาที่กำลังจะพังพินาศลง

น้ำที่ในตาดวงเดียวของพ่อไหลออกมาด้วยความวิปโยค   ยากแท้ที่น้ำจากตาทั้งเก้าของผู้เป็นลูกจะแทนทดได้

เมื่อไหร่............ลูกเจ้าจะรู้สึกตัวหนอ

**พ่อตาเดียว   มีเพียงสายตาเดียวคือ “ความรักลูก”   หวังให้ลูกอยู่สุขสบาย

ลูกหลายตา  จึงมองเห็นแต่เพียงเรื่องของตัวเอง  ประโยชน์ของตัวเองทั้งสิ้น

ใครมองไม่เหมือนตน  จึงเห็นว่าผิด  จึงคิดขจัดออกไปให้สิ้นสายตา

แสนคำนึง

ปล. นิทานเรื่องนี้ไม่มีคำสอน  อยู่ที่วิจารณญาณของแต่ละท่าน  ข้าพเจ้าแต่งเรื่องขึ้นเนื่องในโอกาสวันพ่อ  เพื่อ “พ่อ”  ทั้งสองของข้าพเจ้าเอง