Nimit Somboonwit

#เรื่องเล่าร้านกำแฟ #การมาเยือนของความตาย
                                                            ......... (1)......
                                                     #StayHome....อยู่กับบ้าน..

ตั้งกะโควิดระบาด ราวกลางมีนาเป็นต้นมา ผมตัดสินใจปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ ทั้งที่ยังไม่ทันได้เปิดอย่างเป็นทางการ ซึ่งก็นับว่ายังโชคดีที่บู๊ธชงกาแฟซึ่งสร้างต่อจากที่จอดรถใต้หลังคา หน้าอาคารพาณิชย์ เชื่อมต่อส่วนที่ทำเป็นลิฟวิ่งรูม คล้าย ๆ ระเบียง ซึ่งก็กลายเป็นฐานที่มั่นตามมาตรการ"อยู่บ้าน หยุดเชื้อ เพื่อชาติ" ให้ได้พอนั่งเล่นรับลม ฟังเพลง เข้าเฟสฯ มิฉะนั้น ก็ตงได้แต่อุดอู้อยู่ในอาคาร อึดอัดตายเชียวล่ะ!

ผมน่ะเกิดมาจนบัดนี้ 70 ปี เพิ่งได้มีโอกาส ใช้เวลายาว ๆ "โควิดปิดเทอม" นี่แหละทบทวนชิวิตที่ผ่านมา ในร้านดูเงียบสงบ อีกทั้งงานวิทยากรการสัมมนา ทั้ง 6 เวทีภูมิภาคเลื่อนไปไม่มีกำหนด..จึ่งไม่ต้องตะลอน ๆ มันก็เลยไม่ต้องกังวลอะไร? เหมือนอย่างกับได้มาพักร้อนบ้านชายทะเล ด้วยลมทุ่งริมถนนสายนี้ พัดระเรือ่ย ตลอดเวลา... แถมไม่ค่อยมีใครแวะมาอย่างที่มันเคยเป็นก่อนหน้านี้เสียด้วย..

เราเองเริ่มเรียนหนังสือชั้น ป.1 โดยใช้กระดานชะนวน กรอบไม้ มีรูร้อยเชือกสำหรับแฝนข้างฝาชั้นเรียน(เด็กรุ่นใหม่น่าจะไม่รู้จักนึกภาพไม่ออก) จนวันนี้ นั่งอยู่หน้าค็อมพิวเตอร์แล็บท็อป หน้าจอค็อมก็ขนาดใกล้เคียงกระดานชนวนนั่นแหละ หากแต่มันกลับเชื่อมไปได้ทั่วโลก ด้วยอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง...ข้อมูลความเคลื่อนไหวของโลกอยู่แค่ปลายนิ้วสัมผัส...ถ้าเราตายไปเมื่ออายุ 50 คือเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ก็คงไม่มีโอกาสได้พานพบกับสิ่งประดิษฐ์เหล่านี้(รวมถึงสมาร์ทโฟน) และสถานการณ์อาละวาดของโควิด 19 ที่ระบาดไปทั่วโลกเช่นยามนี้..

การแพร่ระบาดทั่วโลกที่มีผู้ติดเชื้อราว ๆ เกือบ 2 ล้านคน และพรากชีวิตผู้คนจากครอบครัวอันเป็นที่รักทั่วโลก ไปนับหลาย ๆ หมื่น..ชีวิต โดยญาติมิตรไม่มีสิทธิ์ดูใจ ใกล้เตียงอย่างเช่นโรคภัยไข้เจ็บชนิดอื่นที่เคยเป็นกัน..แม้กระทั่งหมอผู้ทำการรักษาคนป่วย ก็ยังติดเชื้อ เจ้าไวรัส โคโรน่าชนิดนี้ กันระนาว มันเป็นโรคอุบัติใหม่ ที่ยังไม่มียารักษา ไม่มีวัคซีนป้องกัน เสียด้วย..ป้องกันตัวได้อย่างเดียวคืออย่าสัมผัส และ อย่าใกล้ผู้ที่ติดเชื้อมาแล้ว..เราเห็นผู้คนต้องใส่หน้ากากปิดปาก จมูก จนชินตา ณ ยามนี้ ใครที่ไม่ใส่เสียอีก ดูจะกลายเป็นคนแปลกแยก...และสังคมรังเกียจ

มาตรการของทุกประเทศคือ การให้ผู้คนอยู่ในบ้านตัวเองให้มากที่สุด ประเทศเราถึงกับต้องประกาศ พรก.ฉุกเฉิน และ ประกาศเคอร์ฟิว ซึ่งหลายประเทศก็ทำกัน บางพิ้นที่ถึงกับต้องประกาศปิดเมือง เรียกว่า Lock Down มันจึงเป็นเรื่องที่มีผลกระทบกับทุกคน ทุกมิติ อย่างที่โลกไม่เคยเป็นมาก่อน การสัญจรทั่วโลก บก น้ำ อากาศ ต่างหยุดชงักนับเป็นเดือน ๆ ธุรกิจการค้าทุกอย่างต้องปิดทั้งโดยคำสั่งรัฐ หรือ ด้วยว่าไม่มีใครกล้าไปใช้บริการ..หลายเมืองเป็นดั่งเมืองร้าง..

ข่าวความตายข้ามฟ้า รายงานผ่านเข้ามาหน้าจอแทบทุก ๆ นาที..มีคนตายทุกชั่วโมง บางวันตายเป็นร้อยเป็นพัน โรงพยาบาลและหมอไม่พอรับมือกับพายุแห่งเพชรฆาต ที่มาเงียบ ๆ ไม่เห็นตัว..ทำให้ผู้คนตายจนไม่มีที่ฝัง ไม่มีโลงบรรจุ ต้องใช้กล่องกระดาษใส่แทน ฯลฯ ดั่งคำโบราณไทยที่ว่า "ตายกันเป็นเบือ" นั่นเทียว !

ผู้คนต่างต้องกักกันตัวเอง ออกนอกบ้านให้น้อยที่สุดเพียงเท่าที่จำเป็นเช่นไปซื้ออาหาร หรือเครื่องใช้จำเป็น ใช้ชีวิตแบบ ประมาท น้อยลง ต่างระมัดระวังตัวแจ ล้างไม้ ล้างมือ อย่างพิถีพิถันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน หน้ากากอนามัย เจลแอลกอฮอร์ เป็นของใช้"ติดตัว" ที่ใคร ๆ ก็ต้องมี...

ท่ามกลางความเงียบสงัดในทุกค่ำคืน ยามนั้น อาจมีผู้กำลังติดเชื้อ อาจมีผู้ถึงแก่ความตาย..สิ่งที่เราได้ยินได้สัมผัสจากหน้าจอโทรศัพท์ และ ค็อมพิวเตอร์น่ะ มันเป็นแค่ #ยอดภูเขาน้ำแข็งที่โผล่พ้นน้ำเท่านั้น ...ส่วนฐานที่จมลึกลงไปน่ะ...
...มันคือมวลปัญหามากมายซับซ้อนที่ติดตามมา เป็นการปรับตัวครั้งใหญ่ของชาวโลก...ที่จะอุบัติเป็นคลื่นแห่งหารเปลี่ยแปลงลูกใหม่ ที่เรียกันว่า The New Normal เมื่อผ่านช่วงระบาดของโควิด (Post Covid) ...ซึ่งยังตอบไม่ได้ว่า จะเป็นเมื่อใด?

...เราต่างก็เห็น มวลหมู่เมฆเทาทึบแห่งปัญหา มืดคลึ้ม หนาแน่นทับซ้อน หลายชั้น ต่อหลายชั้น สัญญานแห่งความยุ่งยาก เดือดร้อน วุ่นวาย ความขัดแย้ง ความอดอยาก หิวโหยทุรน ก่อตัวทะมึนอยู่เบื้องหน้า..ไม่ไกลนัก !!!

..............

นิมิตร สมบูรณ์วิทย์

27 เมษายน 2563/18,28 น.

(ยังมีต่อ...โปรดติดตาม #เรื่องเล่าร้านกาแฟ #2)