แป้งกำลังสนุกกับการได้นั่งตำแหน่ง คนขับรถ

           ปีกว่าๆ เน๊าะที่ปิดบ้านนี้เอาไว้ เข้ามาวันนี้ฝุ่น หยากไย่ เต็มไปหมด เผลอหน่อยเดียวเอง แต่เรื่องราวก็มีมากมายเช่นกันที่เกิดขึ้นกับตัวผม และทุกคนในครอบครัว เป็นเรื่องดีๆ ที่อยากนำมาบอกเล่าให้ได้ฟังกัน เผื่อว่าจะได้ไม่ลืมเลือนเจ้าของบ้านหลังนี้ไป

            สำหรับวันนี้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคนโตของผม ที่ชื่อว่าแป้ง และผมก็เคยเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเธอมาบ้างแล้วในบ้านหลังนี้

            ผมพาแป้งเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งมาเมื่อหลายปีก่อนตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนตอนนี้แป้งเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ 5 แล้ว โรงเรียนเป็นโรงเรียนเอกชนเปิดสอนมานานกว่า 40 ปี ค่าเทอม ค่ารถรับส่งผมกับภรรยาก็พอกัดฟันสู้ได้เป็นอย่างดี

            จนแป้งอยู่ชั้น ป.2 ผมก็พาลูกสาวคนสุดท้องที่ชื่อ "ป้อน" เข้าเรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนแห่งนี้เช่นกัน เธอทั้งสองคนต่างก็ดูมีความสุขที่ได้เรียนกับโรงเรียนที่ว่านี้ จนปัจจุบันป้อน น้องของแป้งก็เรียนอยู่ชั้น ป.2 แล้ว

             ผลการเรียนที่ผ่านมาของลูกสาวทั้งสองถือได้ว่าผ่านเกณฑ์ อยู่ในระดับที่น่าพอใจ ป้อนนั้นมีนิสัยร่าเริง ชอบเต้นชอบรำ และมักจะได้รับคัดเลือกให้ร่วมกิจกรรมกับทางโรงเรียนในโอกาสต่างๆ เสมอๆ

ป้อน กับชุดรำไทยที่โรงเรียนจัดขึ้นเมื่อสัก 2 ปีก่อน

..

แป้งกับป้อน ตอนไปเที่ยวที่หัวหิน ปี 2552

..

แป้งกับป้อง ตอนเดินทางข้ามไปเที่ยวเกาะเสม็ดเมื่อต้นๆ ปี 2553

..

           ส่วนแป้งก็คงเหมือนเด็กๆ ที่อยู่ในฐานะพี่ ก็จะเงียบขรึมบ้างและรักการอ่านหนังสือ สมใจ

ปรารถนาของผม

           วันหนึ่งทางโรงเรียนมีจดหมายแจ้งมายังผู้ปกครองให้ทราบว่า โรงเรียนดังกล่าวจะต้องปิดลงด้วยเหตุผลบางประการ ซึ่งผมเองก็เข้าใจได้ดี แต่กับเด็กทั้งสองคนผมไม่แน่ใจ...

นี่ก็ตอนไปเที่ยวหัวหินเมื่อปี 2551 (ผมชอบภาพนี้ของเธอสองคนมาก)

           เมื่อคืนนี้คุณครูที่โรงเรียนของแป้งสั่งการบ้านให้ทำ โดยให้นักเรียนทำเป็นที่คั่นหนังสือขึ้นมาอันหนึ่ง แล้วเขียนความรู้สึกสั้นๆ ของนักเรียนที่มีต่อโรงเรียนลงไป แป้งเขียนความรู้สึกลงไปตามนี้ครับ

           ฉันอยู่โรงเรียนนี้มา 7 ปี ซึ่งปีนี้เป็นปีที่ 8 ฉันไม่เคยคิดว่าโรงเรียนแห่งนี้จะปิดกิจการลง เพื่อนและคุณครูทุกคนของฉันที่เคยอยู่ด้วยกันมาโดยตลอด ก็ต้องแยกจากกัน ความรู้สึกเก่าๆ มันก็ค่อยๆ จางหายไปเรื่อยๆ และในอนาคตโรงเรียนปัฐวิกรณ์แห่งนี้ก็คงกลายเป็นอดีตซึ่งทุกคนคิดถึงมัน และอยากให้มันกลับคืนมา ไม่มีใครรู้ว่าวันข้างหน้าโรงเรียนปัฐวิการณ์จะมีสภาพเป็นอย่างไร สุดท้ายฉันจะยังคงคิดถึงสถานที่แห่งนี้มาก และฉันจะจดจำไว้ว่าฉันเคยได้เรียนที่โรงเรียนปัฐวิกรณ์แห่งนี้...ลาก่อนปัฐวิกรณ์วิทยา...

  ...........................................................................................

        ผมอ่านดูแล้วก็รู้สึกสะเทือนใจนิดๆ กับความรู้สึกของเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่โรงเรียนต้องปิดตัวลง ความผูกพัน ความสำนึกรักในสถาบันที่ตัวเองได้รับความรักจากคุณครู เพื่อนๆ บรรยากาศต่างๆ ผู้อ่านหลายๆ คนก็คงอาจได้เคยสัมผัสและรับรู้ถึงความรู้สึกคล้ายๆ กันนี้

        ผมบอกลูกสาวทั้งสองคนว่าไม่ต้องตกใจหรือเสียใจ "เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป" ยังคงเป็นธรรมดาอยู่เสมอ แล้วผมก็หันหน้ามาถามป้อนว่า

ป้อนฝึกทำหน้าตลกๆ กับกล้องมือถือ

        "แล้วตอนนี้โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้างลูก" ป้อนก็ตอบโดยมีแป้งพี่สาวนั่งฟังอยู่ข้างๆ ว่า

        "ทุบๆ ทุบ แล้วก็ทุบ แล้วล่ะพ่อ" (หมายถึงทุบกำแพงเก่าแล้วสร้างกำแพงใหม่ขึ้น) ป้อนทำท่าเต้นเหมือนลิงตัวน้อยๆ ที่เอามือทุบเบาๆ เข้าที่ผนังห้อง ก่อนจะหัวร่อพร้อมๆ ไปกับแป้งผู้เป็นพี่สาว