เดินขาไปบ้านผม

            “จะด้วยเท้า หรือจินตนาการ แต่ก็ทำให้เราออก ให้เราออก เดินทาง” เนื้อเพลงอาณาเขต ของ พี่เล็ก Greasy Café ได้กล่าวเอาไว้

          ครั้งนี้ผมออกเดินทางตามคำชวนของเด็กนักเรียนที่ว่า “เดินขาไปบ้านผมไหมครับ” ผมนิ่งเงียบไป 3 วินาที แล้วถามกลับไปว่าเดินขาหมายถึงอะไร แล้วก็ได้คำตอบว่าก็ไปเที่ยวบ้านผมโดยที่ไม่ขี่รถไปไงครับ

          บ้านแม่ชบาเป็น 1 ใน 2 หมู่บ้านที่ผมยังไม่เคยไปนอนพักค้างคืนที่นั้น ทุกทีที่ผ่านไปก็จะแวะกินข้าวและดื่มน้ำชาเพียงเท่านั้น

          ระยะทางจากโรงเรียนบ้านแม่ก๋อนถึงบ้านแม่ชบาวัดระยะทางได้โดยประมาณ 10 กิโลเมตรแต่เส้นทางไม่ได้เรียบง่ายเหมือนกับการใช้วิถีชีวิตของคนในหมู่บ้านแม่ชบาสักเท่าไหร่เพราะต้องเดินตามลำห้วย เดินขึ้นเขาและลงเขาสลับกันไปถ้าจะย่นระยะทางให้สั้นลง

          เที่ยงกว่าๆในวันศุกร์ หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จแล้วผมและเด็กนักเรียนจำนวน 14 คน ก็เริ่มออกเดินทางกลับบ้าน เด็กในกลุ่มที่เดินทางไปกับผม เป็นเด็กที่อาศัยอยู่ที่บ้านแม่ชบาเกือบหมด มีเพียงแค่ 3 คนเท่านั้นที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านแม่ชบา

         การเดินทางในครั้งนี้จะใช้เวลาในการเดินประมาณ 3 ชั่วโมงกว่า ๆ ถ้าเดินได้ตามเวลานี้ผมก็คงจะไปถึงที่บ้านแม่ชบาเวลาบ่าย 4 โมงกว่าๆ

          แต่ออกเดินทางได้ไม่เท่าไหร่พวกเด็กๆก็แวะเก็บผลไม้ป่าตาม 2 ข้างทาง ผลไม้ลูกเล็ก ๆ มีรสเปรี้ยวมีสรรพคุณเพิ่มพลังในการเดินทาง ตามคำโอ้อวดของพวกเด็กๆ ผลไม้ชนิดนี้มีชื่อตามภาษาปกาเกอะญอว่า ตาซามีซู

         เดินไปอีกหน่อยก็เจอดอกไม้ที่มีสรรพคุณเพิ่มพลังอีกละ ชื่อว่าพอโถ่เกาะ เมื่อเด็ดมาแล้วต้องรีบดูดน้ำหวานจากดอกไม้ทันทีไม่งั้นจะอดลิ้มรสความหวานของดอกไม้       

         เพิ่มพลังเสร็จแล้ว ก็ออกเดินทางต่อไปเส้นทางยังอีกยาวไกลแต่ไม่เป็นไรมีทางลัด แต่ทางลัดที่ว่านี้ต้องค่อย ๆ ไต่เขาขึ้นไปอย่างช้า ๆ สำหรับผมนะ ผมเงยหน้าขึ้นอีกทีเด็ก ๆ ก็นั่งรอและพูดพร้อมกันว่า “ถ่ายรูปให้หน่อยครับ”

         หลังจากถ่ายรูปให้พวกเด็ก ๆ เสร็จ ต่อไปก็ได้เวลาค่อย ๆ เดินลงเขาอย่างช้า ๆ เมื่อเดินลงเขาเสร็จเรียบร้อย เด็ก ๆ ก็รีบวิ่งกรูเข้าไปที่ต้นไม้และรีบเด็ดผลไม้เพิ่มพลังในการเดินทางอีกครั้ง

         แวะเพิ่มพลังก่อนครับ เดี๋ยวต้องเดินขึ้นเขาอีกลูกนะครับครู เด็ก ๆ ถามผมว่าไหวไหมครับครู ทางขึ้นมันยากกว่าเมื่อกี้นะครับ เป็นไปตามคาดเมื่อผมปีนขึ้นมาถึงเด็กก็นั่งรอแล้วบอกเหมือนเดิมว่า“ ครูครับถ่ายรูปให้ผมหน่อย”

         ณ เวลาตอนนี้ก็เกือบบ่าย 3 โมงแล้ว เด็ก ๆ บอกกับผมว่า ครู ครับ หยุดพักแป๊บนะครับ ใกล้ถึงที่หมายแล้ว

         ถึงที่หมายแล้วบ้านแม่ชบา สิ้นสุดการเดินทาง ใช้เวลาในการเดินทางไปทั้งสิ้น 3 ชั่วโมง กว่า ๆ เด็กต่างพากันถามว่าครูครับคืนนี้ครูนอนที่ไหน  ครูนอนบ้านผมนะครับ ครูมากินข้าวบ้านหนูนะคะ

         ผมก็ตอบเด็กไปว่างั้นครูจะนอนบ้านพวกเราคนละ 2 ชั่วโมงดีไหมจะได้ครบทุกหลังดีส่วนเรื่องไปกินข้าวบ้านใครนั้น ครูไปทุกหลังนะ

         ก่อนที่จะออกเดินทางผมได้บอกกับเด็กว่า ไม่ต้องเอาอะไรมาต้อนรับหรือเลี้ยงให้มากมายให้กินแบบที่พวกเรากินกันทุกวันนะเพราะครูไม่เคยกิน และอีกอย่างครูต้องการดูสภาพความเป็นอยู่ของพวกเราว่าเป็นอย่างไร

       ผมลืมบอกไปว่าน้ำพริกของชาวปกาเกอะญอ นะอร่อยมาก ผมเคยกินน้ำพริกผักอีหลืน นะ อร่อยมาก เป็นเมนูแนะนำเลยนะครับ

      หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาเดินสายกินข้าว ผมตัดสินใจอยู่นานว่าจะทำไงดี จะไปกินข้าวทุกหลังดีไหม ถ้าเรากินข้าวบ้านหลังนี้แล้วแต่เราไม่ไปกินข้าวบ้านอีกหลายหลังนั้น ผู้ปกครองจะโกรธเราไหม ผมก็เลยตัดสินใจไปกินข้าวทุกหลัง

      ดูเหมือนคำสั่งของผมจะใช้ไม่ได้ผล เมื่อเมนูอาหาร มีทั้ง หมู และ ไก่ แต่บางหลังก็มีเมนูน้ำพริกและเมนูที่ผมไม่เคยกิน เช่น น้ำพริกงา ครั้งแรกก็ติดใจแล้ว ถ้าผมไม่ได้บอกนักเรียนว่าให้ทำน้ำพริก ผมคงไม่ได้กินเมนูน้ำพริกที่แปลกๆแบบนี้

      หลังจากกินข้าวเสร็จก็นั่งพูดคุยกับผู้ปกครองของนักเรียนสักพักก็ต้องรีบนอนเอาแรงเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับโรงเรียนและอีกอย่างผู้ปกครองของเด็กก็ต้องรีบไปนาเพื่อไปเกี่ยวข้าวตั้งแต่เช้า น่าเสียดายที่ผมไม่ได้ช่วยเกี่ยวข้าวเพราะมีธุระต้องรีบลงไปในตัวเมืองแม่สะเรียงเย็นวันพรุ่งนี้

      เสียงโขลกน้ำพริกดังโป๊กๆดังขึ้นในเวลา ตี 4 กว่า ๆ อากาศในตอนนั้นหนาวมากผมลุกขึ้นแล้วเดินตามที่มาของเสียง เห็นผู้ปกครองของเด็กทำอาหารเตรียมไว้สำหรับมื้อเช้า

      ถึงเวลาที่ผมต้องออกเดินสายไปกินข้าวอีกแล้วหรือเนี้ย เมื่อเด็ก ๆ เดินมาเรียก อาหารมื้อเช้ายังมีเมนู น้ำพริกเป็นตัวชูโรงเหมือนเคย และก็มีเมนูแปลกๆที่ผมไม่เคยกินเช่นเคย

      ได้เวลาที่พวกเราต้องออกเดินทางกลับโรงเรียนกันอีกแล้วซินะ แต่ดูเหมือนเด็ก ๆ ยังไม่อยากกลับสักเท่าไหร่

         ระหว่างทางพวกเราแวะเก็บผักกูดและผักบุ้งเอาไว้เพื่อที่จะทำกินในมื้อเที่ยงเพราะถ้าถึงโรงเรียนก็คงประมาณเที่ยงวันพอดี

      เดินได้ครึ่งทางก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นพวกเด็ก ๆ ต่างทายกันว่าเป็นเสียงรถของใครสักครู่เจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวพร้อมกับเตือนพวกเราว่า ข้างหน้ามีร่องรอยของช้างให้พวกผมรีบเดินไว ๆ

      เมื่อได้ยินคำเตือนพวกเราก็รีบเร่งฝีเท้าให้ออกห่างจากบริเวณที่ช้างอยู่โดยเร็ว

          ระหว่างทางพวกเด็ก ๆ ก็ยังแวะเติมพลังด้วยผลไม้เพิ่มพลังและดอกไม้เพิ่มพลังอีกเช่นเคย

          เวลาเที่ยงกว่า ๆ พวกเราเดินทางมาถึงโรงเรียนกันครบทุกคน เด็กเข้าไปรายงานตัวกับครูเวร และก็มีเสียงตะโกนมาทางผมว่าครูครับ/ครูค่ะ ผักที่เก็บมาครูจะทำอะไรให้พวกผม/หนู กิน

         บางช่วงเวลาภาพต่าง ๆ ไม่สามารถบันทึกลงในเมมโมรี่การ์ดได้แต่มันก็สามารถบันทึกลงความทรงจำได้ เพียงแต่ไม่สามารถนำออกมาแชร์ให้เห็นว่าสวยงามเพียงใด แต่เราก็สามารถที่จะอธิบายหรือบรรยายความสวยงามได้ไม่แพ้กัน และอาจจะเพิ่มความอยากเห็นภาพนั้นมากกว่าเดิมก็ได้