เดินตามเด็ก หมาไม่กัด เช่นกัน ... ตอนที่ 1

         ทุกครั้งที่มีคำชวนจากนักเรียนให้ไปเที่ยวบ้านนักเรียนที่มาจากบริเวณชายขอบของประเทศไทยและประเทศพม่า ถ้าผมไม่ติดธุระผมจะตอบรับคำชวนทุกครั้งเสมอ ดังบทเพลงของ ซิลลี่ ฟูลส์ ที่มีเนื้อเพลงว่า “บอกมา รับคำท้าไม่ว่าหน้าไหน เดินต่อไปด้วยหัวใจ” เพลงไม่หวั่นแม้วันมามาก  

         ปริมาณน้ำสาละวินจะสูงมากในช่วงฤดูฝน ดูได้จาก ระยะทางลงไปหาแพร้านค้า ที่ตอนนี้เหลือไม่กี่สิบก้าว และตำแหน่งของแพร้านค้าก็ไม่ได้อยู่ตรงจุดเดิม

         พอมาถึงท่าเรือสบแงะเจ้าของแพร้านค้าก็เข้ามาถามไถ่ว่าจะไปที่ไหน ผมก็ได้บอกว่าจะไปเที่ยวงานวันรำลึกวันวีรชนทหารกะเหรี่ยง เจ้าของแพร้านค้าก็บอกว่าวันพรุ่งนี้แฟนของเขาก็ไป เจ้าของแพร้านค้าจึงชวนให้ไปพักที่หมู่บ้านแล้วพรุ่งเช้าค่อยออกไปพร้อมกัน

      เมื่อมาถึงบ้านแม่ดึ๊ ก็เดินเที่ยวรอบๆ หมู่บ้านและก็แวะไปหารุ่นน้องที่สอนอยู่ที่ศูนย์การเรียนรู้ชุมชนบนพื้นที่สูง บ้านแม่ดึ๊ นั่งคุยกันจนดึก คืนนี้เลยอาศัยที่นี้เป็นที่พักผ่อน

         เช้านี้ออกเดินทางจากหมู่บ้านแม่ดึ๊ มุ่งสู่งานวันรำลึกวันวีรชนทหารกะเหรี่ยง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบริเวณที่จัดงาน เมื่อเด็ก ๆ บอกว่าถึงแล้วครับครู ผมถามกลับนักเรียนว่า แล้วไหนล่ะที่จัดงาน เด็ก ๆ บอกว่าพวกเราต้องเดินเข้าไปอีกครับ แต่ไม่ไกลหรอกครับ ข้างในเป็นค่ายทหาร เมื่อได้ยินค่ายทหาร ผมก็มีคำถามต่าง ๆ ถามเด็ก ๆ เช่น แล้วครูจะเข้าได้ไหม แล้วต้องถูกตรวจค้นอะไรไหม แล้วเราจะพกมือถือเข้าไปได้ไหม เราจะถ่ายรูปได้ไหม เด็ก 2 คนก็พลัดกันตอบคำถามที่ผมถาม จนผมโล่งใจ เด็กบอกว่าทุก ๆ ปีก็จะมีนักข่าวมาทำข่าวทุก ๆ ปี ครับ ครูไม่ต้องกลัว ปลอดภัย 100 เปอร์เซ็นต์ ครับ

         ผมถามย้ำกับเด็กก่อนที่จะเดินเข้าค่ายทหารว่า ถ่ายรูปได้ใช่ไหม เด็กพยักหน้า ทำให้ผมมั่นใจ แม้ข้างหน้าจะมีป้อมทหารที่พวกเราต้องเดินผ่าน 

       ไหน ๆ ก็มาเที่ยวงานวันรำลึกวันวีรชนทหารกะเหรี่ยง แล้ว ผมจึงต้องใส่ชุดกะเหรี่ยงให้เข้ากับบรรยากาศของงาน และไม่พลาดที่จะเข้าไปถ่ายรูปทหารหญิงพร้อมกับรุ่นน้องที่เป็นครูสอนที่แม่ดึ๊

           ระหว่างที่จะกลับบ้านนั้น เด็กนักเรียนที่ไปด้วยกันนั้น บังเอิญเจอลุงของเขา ลุงเลยชวนไปเที่ยวที่บ้านที่ศูนย์อพยพ อิตูท่า เด็กนักเรียนถามผม ว่า ครูสนใจไปไหมครับ .....