เรื่องเลวร้ายซ้ำซาก อันเนื่องมาจากสุรา 4

              Chapter 4

สงกรานต์... ปีใหม่ไทยตลอดกาล

                  วันแห่งความสุข วันแห่งการรวมญาติพี่น้องเพื่อนพ้อง

                                    @@@@@

  ..แต่.. อาจจะเป็นวัน .. มรณะ ..ของใครบางคน

ความตอนที่แล้ว    แต่....สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...เมื่อเวลาย่างเข้ายามดึก

                                ปัง!   ความเงียบเข้าครอบงำชั่วขณะ 

 สิ่งมีชีวิตเหมือนพร้อมใจกันหยุดเคลื่อนไหว  เสียงเครื่องปั่นไฟดังกระหึ่มก้องขึ้นทั้งที่ก่อนหน้าแทบจะไม่ได้ยิน  เพราะเสียงของการร้องเพลงและการเล่นดนตรีดังกลบไปหมด   ชั่วอึดใจต่อมา เสียงจ้อกแจ้กจอแจฟังไม่ได้ศัพท์ก็ดังขึ้น คงถามกันไปมาว่าเกิดอะไรขึ้น    เสียงใครบางคนตะโกนบอก   “มีคนถูกยิง” 

“ทิดหมานเอารถออกเร็ว ..พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลที”

          ข้าพเจ้าพอจับความได้  ก็รีบมุ่งหน้าไปทางที่เขากำลังเอารถออก 

รถบรรทุกหกล้อคันนั้น..  คันที่ใช้บรรทุกพวกเราเดินทางมา 

..คันที่ ทิดหมาน ยามปกติขับล่องของพืชไร่ไปส่งตาม .. ไซโล 

..(โรงงานรับซื้อผลิตผลทางเกษตร เช่น ข้าวโพด ข้าวฟ่าง ถั่วเหลือง)

ถูก ทิดหมาน ขับมารอ  ชายฉกรรจ์แข็งแรง 2-3 คนปีนขึ้นไปก่อนเพื่อรอรับ

และอีก 2-3 คน ช่วยกันหามคนเจ็บส่งขึ้นไป แล้ววางคนเจ็บลง..

ข้าพเจ้าปีนตามขึ้นท้ายรถ..ในใจข้าพเจ้านั้นคิดว่า.. 

          “บางทีอาจจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง..ตามไปด้วยดีกว่า.."

บนท้ายรถนั้น... คนเจ็บถูกวางนอนหงายอยู่ตรงกลางบนผ้าห่มที่ปูรองไว้หนาๆ 

มีคน 2 -3 คนนั่งรอบข้างเฝ้าดูแล  และมีอีกหลายคนที่ขึ้นรถไปด้วยกัน  

ข้าพเจ้ายืนพิงโครงรถด้านซ้าย ค่อนไปท้ายรถ  ข้างๆ มีพี่สาวข้างบ้านยืนอยู่ด้วยกระแสลมที่พัดสวนเพราะรถแล่นทำให้รู้สึกตัวเย็น และหน้าชาไปหมด…

   หลังเที่ยงคืนแล้ว  เราถึงโรงพยาบาลที่สระบุรี หน้าห้องฉุกเฉิน

บุรุษพยาบาลเข็นเตียงคนเจ็บ...ข้าพเจ้าเดินเคียงข้างไป สายตามองไปที่

ท้องของคนเจ็บซึ่งมีแผลถูกยิง..ส่วนหน้าท้อง..ได้เห็นเสื้อที่เปิดออกเต็มไปด้วย

เลือด..เห็นบางส่วนของเส้นเอ็น กระดูก ก้อนไขมัน  มีเลือดซึมรอบๆ บาดแผล

ซึ่งข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่ากว้างเท่าใด  เสียงคนเจ็บครางแทบไม่ได้ยิน เหมือนเปล่ง

เสียงไม่ออก  สีหน้าที่บ่งบอกทั้งความหวาดกลัวและเจ็บปวด เหมือนจะร้องเรียก

หาแม่   ข้าพเจ้าพยายามปลอบ...

“เดี๋ยวคงมาแล้วนะ..ทำใจดีๆ ไว้ ..อดทนนะ..” จนส่งคนเจ็บเข้าห้องฉุกเฉินไป

   พี่สาว พี่ข้างบ้านคนที่ชวนข้าพเจ้ามาเที่ยวด้วย  เราสองคนหาที่นั่งพักเป็นระเบียงด้านหน้าห้องฉุกเฉิน ตอนนั้น สักตี 3 หรือตี 4 แล้ว คุยกันได้ความไม่กระจ่างนัก...

         คนเมาคนหนึ่ง ซึ่งก็เป็นญาติๆ กับครอบครัวพี่เขาทำปืนลั่น

เด็กหนุ่มคนที่โดนยิงนั้น เป็นเพื่อนของหลานชายพี่เขา  และ ชวนมาเที่ยวด้วยกัน..หนุ่มน้อยคนนั้นอายุยังไม่ถึง 20 ปี

 ..เช่นเดียวกับข้าพเจ้าเลย นี่เป็น.. ครั้งแรก ..ที่ได้มาเที่ยวแบบนี้..ก็เจอ...

                                      ......... แจ็คพอต....

                                                                ...The End

 ปล. อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งได้ข้อมูลเพิ่มเติมมา แล้วจะมาแจ้งให้ทราบค่ะ