...... 1993...True story 1 ..

***

**

ณ ชั่วโมงเร่งด่วนเย็นวันนั้น ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่…ในห้าง ตามทางเดินข้างถนน

บางคนคงกำลังเดินทางกลับบ้าน  บางคนอาจจะกำลังเดินทางไปพบกับใครบางคน

บ้างอาจกำลังช้อปปิ้ง บ้างกำลังรับประทานอาหารเย็นแล้ว  บางทีคู่รักกำลังไปพบกัน ฯลฯ

ฉันเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่ง ห้าง ลอตเต้...มั้ง

หลังจากพยายามตามหา กรุ๊ปทัวร์ ที่มาด้วยกันไม่เจอ ..ฉันคงจะจำจุดนัดพบผิดไป

แย่แล้ว!...ฉันพลัดหลงจากเพื่อนร่วมทริป...กลางห้างใน..กรุงโซล..!!

........ประเทศเกาหลี!....

.....................ใครก็ได้...ช่วยฉันที

......ฝนกำลังโปรยปรายเบาๆ อากาศค่อนข้างเย็น ความมืดกำลังคืบคลานเข้ามา

บ่าสะพายกระเป๋ากล้องชัก..ล้า..ฉันขยับเสื้อกันหนาวตัวบางให้กระชับขึ้น

ฉันเดินอยู่ตามลำพังข้างถนนสายหลักสายหนึ่งที่มีรถติดยาวเหยียด…

ในเมื่อหาเพื่อนร่วมทางไม่เจอ...ก็ต้องพยายามหาทางไปโรงแรมที่จะเข้าพักคืนนี้

อา...นั่นไง..สาวน้อยข้างหน้า..อาจจะเป็นนักศึกษาใน กรุงโซล..

เมื่อเข้าไปทักถามแล้วก็ต้องหน้าเศร้า...เธอช่วยอะไรไม่ได้..ไม่เป็นไร...

โชคดี!...ยังจำชื่อโรงแรมได้....คงต้องเรียกแท็กซี่ละมั้ง

โอ...รถติดขนาดนี้...จะถึงที่หมายเมื่อไหร่กัน...

เอาไงดีล่ะ...

ชายหนุ่มคนหนึ่งข้างหน้า...มองดูแล้วน่าจะถามไถ่เป็นภาษาอังกฤษได้บ้าง

ลองดูซิ...เท้าไวเท่าความคิด ....ก็น่าจะคุยได้บ้างล่ะน่า...

โชคดีชะมัด!!...

หลังจากพยายาม สปี๊คๆ ฟุดฟิด กันอยู่สักครู่..เขาก็บอกให้ฉันตามเขาไป…

เขาก้าวเท้ารวดเร็วเหมือนๆ กับคนอื่นๆ ที่ต่างก็กำลังเดินมุ่งหน้าไปในทิศเดียวกัน

เดินนำดุ่มๆ ไป..ลงไปทางใต้ดิน...อ้อ...สถานีรถไฟน่ะเอง

เขาเดินนำไปที่ตู้หยอดเหรียญขายตั๋วดูเส้นทางเดินรถแล้วควักกระเป๋าซื้อตั๋วของเขาเอง

และหันมาบอกให้ฉันจ่ายเงินค่าตั๋ว..เขาจัดการซื้อให้เสร็จแล้วยื่นตั๋วให้ 

แล้วเดินนำไปที่ทางเข้า..เสียบบัตรให้คานเปิดออก..ฉันมองตามแล้วทำตามนั้น

เดินผ่านเข้าไปรอรถไฟที่ชานชาลาด้วยกัน ..ไม่นานรถสายที่ต้องการขึ้นก็มา

ฉันเดินตามขึ้นรถไฟ..ช่างว่องไวและรวดเร็วกันจริงๆ ผู้โดยสารก็เยอะมาก..เลิกงาน

.........ครั้งแรกในชีวิตที่ได้ขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน…......กับคนแปลกหน้า!!...ซะด้วย

ในใจไม่ได้คิดอะไรเลย ได้แต่พยายามตั้งใจฟังคำเสียงประกาศชื่อแต่ละสถานี 2- 3 -4 สถานีได้มั้งซึ่งก็ฟังไม่ทัน...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปลงที่ไหน..กับคนนำทางก็ไม่ได้คุยกันสักคำ

รถแล่นเร็วมาก ..หนาวด้วยสิ...เพราะแอร์เย็น..และก็เพิ่งตากฝนมานิดหน่อยด้วย

เมื่อถึงสถานีที่ต้องการ..ชายหนุ่มหันมาเรียกให้...ฉันก้าวเดินตามเร็วเพื่อให้ทันเขา.

ฉันเสียบบัตรรถที่ทางออกมันถูกดูดหายไป...ไม่ยักเด้งขึ้นมาเหมือนขาเข้า

...นึกว่าจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกได้ซะอีก...อืม!..ตั๋วรถใช้งานแล้วต้องถูกดูดกลับคืนไป....

...........จนบัดนี้ก็จำไม่ได้ว่าจ่ายค่าตั๋วรถไฟไปกี่วอน…??

ชายหนุ่มเดินนำทางออกจากสถานีรถไฟ.... ไม่ไกลมากนัก.

..เราก็ถึงโรงแรมที่ทางบริษัททัวร์ได้จองไว้………

เขาเข้าไปติดต่อสอบถามกับพนักงานต้อนรับ..ทางโรงแรมจึงได้โทรติดต่อกับกรุ๊ปทัวร์ให้

เมื่อเข้าใจเป็นที่เรียบร้อย พนักงานจึงให้กุญแจ..ให้เข้าพักก่อนได้

เมื่อเรียบร้อยเรื่องห้องพักแล้ว...ฉันได้ขอบคุณชายหนุ่มใจดีคนนั้นอยู่หลายคำ

และได้ขอให้เขาจดที่อยู่ของเขาให้...กะว่า..

.....เมื่อกลับมาบ้านแล้วจะต้องส่งการ์ดไปขอบคุณอีกที

***--***-***

แต่...จากวันนั้น...จนถึงวันนี้.....ก็ยังไม่เคยส่งการ์ดไปสักแผ่น...

..เขาอยู่ไหน..อยากขอบคุณอีกครั้ง..และ....อยากบอกว่า..ขอโทษ...ที่ไม่ได้ส่งข่าวกลับไปเลย...

**......ขอบคุณค่ะที่ช่วยฉันประหยัดค่าแท็กซี่.....**

**

**

.........ฝากคำขอบคุณมา ณ ที่นี้...มอบแก่หนุ่มโสมผู้ใจดี..เป็นบทละคร......

**

* 

ติดตามเรื่องราวได้ที่นี่ค่ะ...

http://www.oknation.net/blog/konlangkow

**

**