มิตรสหายท่านหนึ่งได้ให้ข้อมูลและภาพทั้งหมดนี้ผ่าน Social Media ผมลังเลใจพอสมควรว่าจะเขียนเอนทรี่พร้อมลงภาพเบื้องหลังปฏิบัติการที่เจ้าหน้าที่เรียกว่า “ขับไล่ชนกลุ่มน้อย” บุกรุกถางป่าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน จนนำไปสู่ความสูญเสียของเจ้าหน้าที่ถึง 17นาย จากเหตุการณ์เฮลิคอปเตอร์ตกกลางป่าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจานหรือไม่  เหตุผลหนึ่งก็คือ กระแสสังคมได้เทไปทางที่เห็นว่าความสูญเสียและความทุ่มเทของเหล่าทหาร และเจ้าหน้าที่ พวกเขาเหล่านั้นคือ “วีรบุรุษ” ผมเองก็ไม่มีความเห็นค้านแถมคล้อยตามเรื่องความเสียสละและความกล้าหาญของเจ้าหน้าที่เหล่านั้น

แต่ในอีกด้านผมก็ยังเห็นว่า  “ความกล้าหาญ ความเสียสละเยี่ยงวีรบุรุษเหล่านั้น แม้จะมากมายเพียงใด ก็มิอาจยิ่งใหญ่จนกลบความจริงเบื้องหลังที่แสนเจ็บปวดของพี่น้องกะเหรี่ยงที่เกิดขึ้นได้”

ชาวกะเหรี่ยงบริเวณป่าแก่งกระจานเป็นชาวไทยภูเขาที่เป็นชนพื้นเมืองอาศัยอยู่ในป่าบริเวณนี้มาหลายร้อยปี เนื่องจากเป็นพื้นที่ห่างไกล และเป็นป่าดิบ ชาวกะเหรี่ยงจึงมีวิถีชีวิตดั้งเดิม เรียบง่ายรักษาป่าบริเวณนั้น จนกลายเป็นอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน แต่เจ้าหน้าที่กลับไม่เห็นคุณค่าชาวกะเหรี่ยงเหล่านี้ กลับปฏิบัติการขับไล่ ผลักดัน และจับกุมชาวกะเหรี่ยงเหล่านี้อย่างต่อเนื่องตลอดมา

ปฏิบัติการขับไล่กะเหรี่ยงดั้งเดิม

ครั้งที่ 1     พ.ศ. 2539 บังคับให้ชาวกะเหรี่ยงออกจากบ้านบางกลอยบน และบ้านพุระกำ (ใจแผ่นดิน) จำนวน 57 ครอบครัว 391 คน มาอยู่ที่บ้านบางกลอยล่าง หมู่ที่ 1 และบ้านโป่งลึก หมู่ที่2 ตำบลห้วยแม่เพรียง อำเภอแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี

ครั้งที่ 2     25-28 เมษายน 2553 ผลักดันและขับไล่ชาวกะเหรี่ยงที่บริเวณใจแผ่นดิน-พรระกำและบางกลอยบนอีก 12 จุด

ครั้งที่ 3     12-13 มิถุนายน 2553 และ 19-23 สิงหาคม 2553 ดำเนินการเผาบ้าน ยุ้งข้าว และสิ่งปลูกสร้างของชาวกะเหรี่ยง

ครั้งที่ 4     5-9 พฤษภาคม 2554 เผาและทำลายบ้าน ยุ้งข้าวชาวกะเหรี่ยง จำนวน 98 หลัง ยึดทรัพย์สินชาวกะเหรี่ยง อาทิ เคียว ขวานเงิน สร้อยลูกปัด กำไลข้อมือ บริเวณพุระกำ (ใจแผ่นดิน)และบางกลอยบน

ครั้งที่ 5     23-26 มิถุนายน 2554 เผาและทำลายบ้าน ยุ้งข้าวชาวกะเหรี่ยง 21 หลัง ใน 14 จุด ยึดทรัพย์สิน อาทิ มีด แห เคียว เกลือ ดนตรีชาวกะเหรี่ยง (เตหน่า)

ครั้งที่ 6     11-14 กรกฎาคม 2554 ปฏิบัติการของทหารนำมาสู่เฮลิคอปเตอร์ตก จำนวน 1 ลำ ในวันที่ 16 กรกฎาคม 2554 และอีก 2 ลำ ตกตามมา ทำให้สูญเสียเจ้าหน้าที่และนักข่าว รวม 17 คน

ปฏิบัติการทั้งหมดนำโดย นายชัยวัฒน์ ลิ้มลิขิตอักษร หัวหน้าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน และเป็นผู้สั่งให้เผาทำลายบ้านและยุ้งข้าวของชาวกะเหรี่ยง จำนวนกว่า 100 หลัง

ปัจจุบันชาวบ้าน 20 ครอบครัว ราว 100 คนได้เดินเท้าเข้ามาอยู่กับญาติพี่น้องที่บ้านโป่งลึก และบางกลอยล่าง ตำบลห้วยแม่เพรียง อำเภอแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี

หลายครอบครัวมีเหรียญชาวเขาที่ได้รับจากเจ้าหน้าที่ เมื่อมีการเดินสำรวจชาวเขาครั้งแรก ในปีพ.ศ.2512-2513 เพื่อเป็นหลักฐานแสดงว่าเป็นชาวกะเหรี่ยงดั้งเดิมที่ได้รับการสำรวจแล้ว

เกือบทั้งหมดมีทะเบียนสำรวจบัญชีบุคคลในบ้าน หรือทะเบียนราษฎรชาวเขา (ทร.ชข.)ซึ่งเดินสำรวจโดยศูนย์พัฒนาและสงเคราะห์ชาวเขา ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2531 ซึ่งยืนยันสถานที่เกิดว่าชาวกะเหรี่ยงเหล่านี้เป็นเผ่ากะเหรี่ยงเหล่านี้เกิดในประเทศไทย ไม่ได้อพยพมาจากต่างประเทศ ที่มีอายุมากที่สุดคือนายโคอิ หรือคออี้ เกิดที่นี่(แก่งกระจาน เพชรบุรี) ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2454 ปัจจุบันอายุ 100 ปีแล้ว

แต่การให้ข่าวของเจ้าหน้าที่ในช่วงที่ผ่านมา มักกล่าวหาว่ากะเหรี่ยงเหล่านี้คือ “ชนกลุ่มน้อย” “กองกำลังค้ายาเสพติด” จนถึงขั้นยัดเยียดให้เป็น “กองกำลังติดอาวุธ” ในขณะที่ผู้ถูกกล่าวหาในราวป่าลึกไม่มีโอกาสที่จะโต้ตอบและชี้แจงเรื่องราวความจริงที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

ผมทราบดีว่าเสียงเรียกร้องหาความเป็นธรรมจากราวป่าอันแสนไกลของกะเหรี่ยงแก่งกระจานเหล่านี้คงแหบพร่าลงกว่าจะได้ยินมาจนถึงเมืองใหญ่ และกลบด้วยเสียงดังอันกึกก้องของเรื่องราวเหล่าวีรบุรุษผู้เสียสละแห่งผืนป่าแก่งกระจาน

แต่เสียงเรียกร้องหาความยุติธรรมจากพวกเขาผู้ยังมีชีวิตและลมหายใจของพวกเขาเหล่านั้นละ....สังคมจะปล่อยให้เลือนหายไปตามสายลมกระนั้นหรือ?

ก่อนหน้านี้เจ้าหน้าที่ออกมาปฏิเสธว่าไม่เคยจุดไฟเผากระต๊อบใคร? ชาวพุทธคงไม่ทำอะไรแบบนี้!

แต่ความเป็นจริงก็เป็นเช่นนี้ดังภาพที่เห็น

รายงานของเจ้าหน้าที่อุทยานบอกว่า "เป็นชนกลุ่มน้อย" ทั้งที่ข้อเท็จจริงกะเหรี่ยงเหล่านี้อาศัยอยู่ในป่าแก่งกระจานมาก่อนประกาอุทยานแห่งชาติด้วยซ้ำ

อาวุธของกองกำลังติดอาวุธชนกลุ่มน้อย

ดูภาพทั้งหมดได้ที่ : http://www.oknation.net/blog/andamanwatch/gallery/48048