กระทั่งวันที่ ๑๕ ม.ค. ๒๕๓๔ เมื่อสหรัฐอเมริกาบุกยึดคูเวตคืน ตลาดที่ซบเซามาครึ่งปีก็ฟื้นตัวอีกครั้งและอยู่ในสภาพกระทิงเช่นเดิมดัชนีพุ้งขึ้นอย่างต่อเนื่องจนถึงวันศุกร์ที่ ๒๒ ก.พ.

หลังจากวันยึดอำนาจการปกครอง แม้ พล.อ. สุจินดาจะเรียกประชุมนายธนาคารทุกธนาคาร ให้ความมั่นใจในสถานภาพทางการเมืองและเศษฐกิจเพียงใดก็ตาม ทันทีที่เปิดตลาดวันแรก ๒๕ ก.พ. หุ้นก็ตกถึง ๕๗ จุดด้วยกันและตกลงมาเรื่อย ๆ ในอัตราใกล้เคียงกัน พร้อม ๆ กับที่ปริมาณการซื้อขายก็ลดน้อยลงเป็นลำดับจนเหลือพันกว่าบาทในบางวัน แม้ว่ารัฐบาลนายอานันท์ ปันยารชุน ซึ่งคณะทหารเป็นผู้เลือกสรรให้เข้าบริหารประเทศจะมีความสามารถทางด้านเศษฐกิจเพียงใด ก็ทำได้เพียงประคองและลดการสูญเสียลงเท่านั้น

ถ้าเรายังปล่อยเอาไว้อย่างนี้อนาคตข้างหน้าก็คงไม่ต้องพูดถึง ในความคิดของเพื่อนๆ เพื่อนๆคิดว่าเราควรที่จะพัฒนาเศรษฐกิจของเราให้ดีขึ้น หรือทำตัวให้สบายคืออยู่เฉยๆ ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เพราะไม่ต้องการแข่งขันกับใคร แต่ในความคิดเรานะคนไทยเรานั้นก็เก่ง และมีความสามารถมาก แต่เราไม่กล้าที่จะแสดงออกในเรื่องของความคิด และกล้าที่จะตัดสินใจ ทำให้เศรษฐกิจไม่เจริญมากเท่าไร ถ้าเราเป็นนักพยากรณ์เราคาดคะเนไว้ในอนาคตถ้าคนไทยยังเป็นแบบนี้อยู่คงไม่เจริญขึ้น แต่ถ้าขยับและพัฒนาอาจจะก้าวทันกับยุโรปก็ได้