แม้จะมีสัญญาณเตือนภัยมาระยะหนึ่งแล้วว่า “สึนามิ” แห่งเทคโนโลยีกำลังถาโถมเข้าสู่บรรณพิภพอย่างรุนแรง แต่ผู้คนก็ไม่วายต้องเกิดอาการ “ช็อก” เฉียบพลันเมื่อได้อ่านคำประกาศปิดตำนาน 62 ปีของนิตยสารรายสัปดาห์ “สกุลไทย” เมื่อหลายวันก่อน

หนึ่งในคนที่ “อาลัยอย่างท่วมท้น” เพราะ “สายฟ้าที่ฟาดลงบนเส้นทางของนิตยสารอายุ 62 ปี” นั้นคือคนที่ได้ใช้ชีวิตการเขียนหนังสือกับนิตยสารรายสัปดาห์นี้นับถึงวันนี้ 54 ปี

เธอคือ “กฤษณา อโศกสิน”

น้ำตาจะนองหน้าเธอหรือไม่ ผมไม่ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ ตอนที่เธออ่านบางท่อนของคำประกาศนั้น แต่ผมแน่ใจว่าหัวใจของกฤษณา อโศกสินร่ำไห้อาลัยอย่างสุดซึ้งกับการปิดฉากของนิตยสารที่ถือว่าเป็นแหล่งก่อเกิดของนักเขียนรุ่นแล้วรุ่นเล่ามากว่า 60 ปี

คำแถลงของ “สกุลไทย” เมื่อวันพุธที่ผ่านมามีรายละเอียดบางตอนว่าอย่างนี้

“เรียนผู้อ่านสกุลไทยทุกท่าน

เนื่องด้วยสภาพเศรษฐกิจ พฤติกรรมผู้บริโภคที่เปลี่ยนแปลงไป และเอเย่นต์จัดจำหน่ายที่ลดลง ทำให้นิตยสารกระดาษค่อยๆลดบทบาทลงในในยุคของสื่อดิจิตอลเช่นทุกวันนี้

ด้วยเหตุนี้ สกุลไทยจำเป็นอย่างที่สุดที่ต้องแจ้งต่อท่านผู้อ่านว่า คณะผู้บริหารนิตยสารสกุลไทยได้มีมติให้ยุติการจัดทำนิตยสารสกุลไทย โดยฉบับที่ ๓๒๓๗ ซึ่งจะวางจำหน่ายวันจันทร์ที่ ๓๑ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๙ จะเป็นฉบับสุดท้าย...”

และประโยคสุดท้ายของคำชี้แจงบอกว่า

“นิตยสารสกุลไทยขอกราบพระคุณในน้ำใจไมตรีของผู้อ่านทุกท่าน ที่ได้ให้ความกรุณาสนับสนุนสกุลไทยตลอดระยะเวลาอันยาวนานบนถนนสายนี้ และได้กรุณาแสดงความห่วงใยต่อสกุลไทยมาเป็นจำนวนมาก น้ำใจของท่าน คณะผู้บริหาร กองบรรณาธิการ พนักงานบริษัทอักษรโสภณ จำกัด ขอรับไว้ด้วยความซาบซึ้ง ด้วยเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าถนนสายนี้มิได้โดดเดี่ยว แต่งดงามและอบอุ่นด้วยน้ำใจของท่านผู้อ่านที่มอบให้สกุลไทยตลอด ๖๑ ปีที่ผ่านมา

ด้วยจิตคารวะ

คณะผู้บริหาร และกองบรรณาธิการ นิตยสารสกุลไทย”

ยังไม่ทันที่จะได้ “ทำใจ” กับการลาจากของ “สกุลไทย” ผมก็ขอทราบ “ความในใจ” ของคุณกฤษณา อโศกสินกับปรากฏการณ์ที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญไปทั่วทุกวงการ

นี่คือข้อความที่เขียนเป็นลายมือของเธอถึง “กาแฟดำ”

“ตลอดชีวิตที่ผ่านมาหลายสิบทศวรรษนั้น ดิฉันเคยได้ยินคำว่า “สายฟ้าฟาด” หรือมิฉะนั้นก็ “ปลดฟ้าผ่า” ผ่านหูผ่านตาไปมาอยู่เนือง ๆ แต่ถ้าถึงกับฟาดลงมาตรง ๆ บนร่างกายหรือหัวใจของตัวเองนั้น คงจะต้องนับนิ้วกันสักนิด...หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ที่อาจสาหัสขนาดน้ำตานองหน้า

จากนั้นก็หลงลืมไปด้วยกาลเวลา

แต่ พ.ศ. 2505 นั้น เป็นปีที่ไม่เคยหายไปจากความระลึกถึง เนื่องด้วยคือปีที่ดิฉันแลเห็นตนเองเดินตามคุณประกาศ วัชราภรณ์เพื่อนนักเขียนอาวุโสขึ้นบันไดชัน ค่อนข้างมืดของตึกแถวบนถนนบำรุงเมืองไปสู่ชั้นสองอันเป็นกองบรรณาธิการบริษัทอักษรโสภณ ผู้ผลิต ‘นิตยสารสกุลไทยรายสัปดาห์’ ก่อตั้งเมื่อ พ.ศ. 2497

ได้พบผู้จัดการ คุณเกษม ส่งเสริมสวัสดิ์ แต่ยังไม่พบผู้อำนวยการ คุณประยูร ส่งเสริมสวัสดิ์ ผู้พี่ชาย

ครั้นแล้ว คุณประกาศก็ออกปากฝากดิฉันเข้าเป็นนักเขียนหน้าใหม่ด้วยค่าเรื่องครั้งแรกตอนละ 250 บาท มีผลงานที่ได้รับการเผยแพร่มาแล้ว 13 เรื่องจาก ‘ศรีสัปดาห์’ และ ‘สตรีสาร’　เป็นประกัน โดย ‘สตรีสาร’　กำลังตีพิมพ์ ‘น้ำผึ้งขม’ ในปีนั้น

ดิฉันได้รับการต้อนรับจากสกุลไทยอย่างดียิ่งจนต้องขอบคุณเรื่อยมากระทั่งทุกวันนี้

ต่อจากนั้น จึงได้ส่งนวนิยายเรื่องแรก ‘ชลธีพิศวาส’ เป็นประเดิมทันทีโดยสกุลไทยลงตีพิมพ์ให้อย่างเร็วจนดิฉันเองก็แปลกใจ
นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นามปากกา “กฤษณา อโศกสิน” .”กัญญ์ชลา” “สไบเมือง” ที่ต่อมา ดิฉันเกิดอารมณ์ประทับใจ อยากเขียนนวนิยายแนวธรรมะ ก็ได้ลงตีพิมพ์ต่อเนื่องกันมาอย่างยาวนานโดยไม่เคยขาดหายไปแม้เพียงหนึ่งสัปดาห์ มีผู้อ่านเป็นกำลังใจ ติดตามผลงานอย่างสม่ำเสมอตลอดมา

จาก พ.ศ. 2505 ถึง พ.ศ. 2559 คือปีนี้ ชีวิตการเขียนหนังสือของดิฉันอันมีเวทีใหญ่คือสกุลไทยรายสัปดาห์รองรับ นับได้ทั้งสิ้น 54 ปี

เป็นห้าสิบสี่ปีที่อาจกล่าวได้เต็มปากว่า อยู่ เย็น เป็น สุข ร่วมกับญาติสนิทมิตรสหายอันได้แก่คุณประยูร ส่งเสริมสวัสดิ์ ผู้ก่อตั้งและคุณสันติ- วราภรณ์ ส่งเสริมสวัสดิ์ ทายาทผู้สืบทอดกิจการ พร้อมพรักด้วยเพื่อนนักเขียนทั้งรุ่นเดียวกัน รุ่นร้อง ลงมาจนถึงรุ่นหลาน
มีผู้อ่านเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ขับเคลื่อน

บรรณาธิการบริหารผู้ล่วงลับ คุณสุภัทร สวัสดิรักษ์และคุณนรีภพ สวัสดิรักษ์ จิระโพธิรัตน์ ผู้รับช่วงต่อตำแหน่งนี้ย่อมทราบดี

ครั้นแล้ว ทุกชีวิตก็เดินทางมาถึงวันสุดท้าย

วันที่สายฟ้าได้ฟาดลงบนเส้นทางของนิตยสารอายุ 62 ปี จนถึงแก่ต้องปิดตำนานอันเป็นประวัติศาสตร์หน้าสำคัญอีกหน้าหนึ่งของโลกนิตยสารไทยลงในฉบับสุดท้าย 3237 วันที่ 1 พฤศจิกายน 2559

ขอได้รับความรักความอาลัยอย่างท่วมท้นจากนักเขียนคนหนึ่งของนิตยสารสกุลไทยรายสัปดาห์

กฤษณา อโศกสิน

อ่านจดหมายน้อยจากนักเขียนที่ผมเคารพรักมาช้านานแล้ว ผมก็กระซิบบอกตัวเองว่า

ความผูกพันระหว่างคนอ่านหนังสือ, คนเขียนหนังสือและคนทำหนังสือนั้นเหนียวแน่นมั่นคงเป็นนิรันดร์ ขาดฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ย่อมจะใจหายโศกสลดทุกครั้งไป

ไม่ว่าเราจะคอยเตือนสติตัวเองถึงอนิจจังแห่งการ " เกิดมา, ตั้งอยู่, ดับไป" ของมนุษย์วันละกี่ครั้งก็ตาม