Label: Blue Plate/Caroline
Release: November 1978

ถ้าย้อนไปดูอัลบั้มที่ผมหยิบมาแนะนำลงบล็อกให้ฟังกัน จะเห็นว่าแต่ละอัลบั้มนั้นแทบจะเรียกได้ว่าคนละแนวกันอย่างสิ้นเชิง ซึ่งก็เป็นความตั้งใจของผมเองครับ เพื่อความหลากหลาย ไม่จำเจ ซึ่งจริงๆแล้วถ้าดนตรีประมาณไหนที่นำมาแนะนำกันแล้วมีคนชอบเยอะก็อยากจะเอาอัลบั้มที่คล้ายๆกันมาแนะนำกันอีกครับ

ได้อ้างอิงถึงคำว่า punk ไว้หลายรอบตั้งแต่บล็อกแรก มาคราวนี้ก็เลยขอหยิบอัลบั้ม punk ในยุคเฟื่องฟูจากเกาะอังกฤษมาให้ได้ลองฟังกัน แต่อัลบั้มนี้ก็อย่างที่จั่วหัวไว้แหละครับ เป็นอัลบั้มฟังสนุกสนานเฮฮา เต็มไปด้วยเนื้อหาและวิธีการนำเสนอที่เสียดสีและประชดประชันเช่นเดียวกับอัลบั้ม punk อื่นๆ แต่ก็สดใสร่าเริงและเป็นการเสียดสี pop culture ได้อย่างแสบสันต์ สำหรับอัลบั้มนี้จะเป็นเรื่องใกล้ตัวของคุณผู้หญิงซะส่วนใหญ่ เช่น ความสวยงามหลอกๆ การเห่อตามกระแสแฟชั่น ความหลงอะไรบางอย่างแบบไม่ลืมหูลืมตา วัยรุ่นสาวๆที่ตกเป็นทาสของระบอบบริโภคนิยม ฯลฯ

จริงๆแล้วจะว่าเป็นเรื่องผู้หญิงๆอย่างเดียวก็ไม่ถูกนัก แต่อาจเพราะเป็นการนำเสนอที่กวนๆแต่มีจริตจะก้านในแบบผู้หญิงที่ทำให้เนื้อหาของอัลบั้มนี้ดูเจาะจงไปที่เรื่องรอบตัวของสาวๆวัยรุ่น เรียกได้ว่าเป็นความขบฎในอีกรูปแบบหนึ่งที่แตกต่างออกไปสำหรับคนส่วนใหญ่ที่มักคิดว่า punk เป็นเรื่องของเด็กวัยรุ่นที่พยายามสร้างภาพลักษณ์แรงๆให้กับตัวเอง เพื่ออวดอ้างว่าข้านั้นกล้า ข้านั้นเจ๋ง ไม่ก้มหัวให้ใคร และเมื่อยิ่งมีพวกเป็นแนวร่วมแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ดูออกแนวต่อต้านระบบระเบียบทุกอย่างไปซะหมด ถึงแม้จะไม่มีความเป็นสุดขั้วอะไรขนาดนั้นแต่นี่ก็เป็นอัลบั้มที่ลงตัวจนเข้าขั้นคลาสสิคอีกอัลบั้มหนึ่งของผมเลยครับ และก็ยังได้ความบันเทิงสนุกสนานอย่างเต็มเปี่ยมทุกครั้งที่หยิบมาฟัง

เนื่องจากอัลบั้ม punk ส่วนใหญ่จะมีสัดส่วนของเพลงที่จัดได้ว่าเป็นเพลงเร็วมากกว่าเพลงช้าในอัลบั้ม สำหรับ Germfree Adolescents ของ X-Ray Spex นี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเช่นกัน ในยุคนั้นมีวง punk ที่โด่งดังและมีแกนนำเป็นผู้หญิงอยู่มากมาย ไม่ว่าจะเป็น Siouxsie & the Banshees, The Slits หรือ The B-52's ซึ่งแม้จะมีเนื้อหาเสียดสีเรื่องใกล้ตัวที่คล้ายคลึงกัน (เนื่องจากวงที่ผู้ชายเป็นแกนนำมักมีเนื้อหาที่รุนแรงกว่าหรือไม่ก็พูดถึงเรื่องที่บางครั้งดูไกลตัวและเป็นนามธรรมจนจับต้องยาก -ซึ่งหลายๆวงต่อมาถูกเรียกว่า post-punk แต่ถึงกระนั้นคำว่า post-punk ก็ถูกบัญญัติขึ้นเพราะภาคดนตรีที่ออกแนวทดลองและซับซ้อนขึ้นมากกว่าจะโฟกัสไปที่เรื่องของเนื้อหา) แต่วงเหล่านี้ต่างก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่เปรียบเสมือนลายเซ็นต์ของวง

สำหรับ X-Ray Spex นั้น ต้องยกความดีความชอบให้กับแกนนำทั้งสองของวงที่ทำหน้าที่ของตัวเองได้เข้าขาและลงตัวมาก เสียงเครื่องเป่าอย่าง saxophone ของ Lora Logic (ชื่อในวงการของ Susan Whitby ที่ถูกตั้งขึ้นมาอย่างเก๋ไก๋) ที่ปรากฏในทั้งอัลบั้มเข้ากันได้ดีเหลือเกินกับวิธีการร้องแบบ punk จ๋าของ Poly Styrene (ชื่อเดิมคือ Marion Elliot) จนทำให้ทุกเพลงถูกจดจำได้ทันทีว่าเป็น X-Ray Spex เสียงกีต้าร์ + กลองในหลายๆเพลงกลายเป็นเหมือน background ไปโดยปริยาย

น่าเสียดายที่ X-Ray Spex ไม่ได้มีผลงานเพลงอีกเลยจนกระทั่งอัลบั้มที่ 2 - Conscious Consumer ในปี 1995 ซึ่งเป็นเวลาเกือบ 20 ปีนับจากอัลบั้มแรก คงไม่มีใครคาดหวังว่าจะเกิดอัลบั้มอย่าง Germfree Adolescents อีกครั้ง ผลตอบรับของ Conscious Consumer ก็ออกมาอยู่ในเกณฑ์กลางๆ ซึ่งอัลบั้มนี้ก็เป็นอัลบั้มสุดท้ายของพวกเขาจวบจนถึงวันนี้

ควรตระหนักไว้ว่าเพลง punk ไม่มีคำว่าเพราะ-ไม่เพราะนะครับ และยิ่งไปกว่านั้นอย่าฟังเพื่อที่จะคาดหวังว่าจะได้ยินเสียงร้องที่ไพเราะเสนาะหู เพราะแทบไม่มีศิลปินกลุ่มไหนเลยครับที่ให้ความสำคัญในจุดนี้ เป็นการนำเสนอในแบบ เน้นสด+มันส์เข้าว่า ถึงกระนั้นก็มีสารที่ต้องการจะสื่อไปยังคนฟัง จนทำให้ฟังดูโหวกเหวกโวยวาย (แต่ไม่ใช่การตะเบ็งเสียงคีย์ต่ำตะคอกจนคนฟังแก้วหูแทบแตก แบบดนตรีที่ฮิตๆกันในหมู่วัยรุ่นหัดฟอร์มวงสมัยนี้อย่างแน่นอน) อย่างไรก็ตาม ก็เป็นการร้องเพลงในแบบที่ตามสถาบันฝึกสอนร้องเพลงจะต้องให้สอบตกแหละครับ แต่พวกเขาไม่สนใจเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว