อ๊ะๆ อย่าเพิ่งเบือนหน้าหนีหลังจากเห็นหน้าปกอัลบั้ม
แม้พวกเขาจะดูเฉิ่มชะมัดยาด และไม่มีอะไรน่าดึงดูดเอาซะเลย แต่นี่คืออัลบั้มที่เต็มไปด้วยลูกบ้าอย่างที่ชื่ออัลบั้มว่า ในลุคแบบเนิร์ดๆเนี่ยแหละ!! เป็นความบ้าแบบไม่ไร้สาระไม่ไร้สมอง

ในยุคที่เด็ก punk ครองเมือง ยุคที่ The Beatles และ Rolling Stones กลายเป็นเพลงของคนรุ่นน้าๆ The Feelies ไม่สนใจภาพลักษณ์แรงๆเหล่านั้น และกล้าเป็นตัวของตัวเอง ที่ถ้าเป็นเด็กวัยรุ่นก็เป็นประเภทสาวเมิน พวกเขาจับกลุ่มกันฟอร์มวงทำอัลบั้ม college rock ที่ร่าเริงสดใสไร้อบายมุขแต่ฟังสนุกเหลือเกิน (ในอัลบั้มพวกเขายังแสดงจุดยืนด้วยการคัฟเวอร์เพลงของวงเต่าทองและหินกลิ้งอีกด้วย)

อนึ่ง.. college rock ไม่ได้หมายถึงวงร็อคอะไรก็ได้ของนักศึกษามหา'ลัย หากแต่เป็นดนตรีร็อคที่(มัก)ไม่รุนแรงหนักหน่วงและไม่ซับซ้อนมากของวัยรุ่นที่ก้าวสู่วัยผู้ใหญ่ ที่ให้ความสำคัญกับเนื้อหาและแต่ละเพลงก็พูดถึงสิ่งที่ค่อนข้างเฉพาะเจาะจง วัยรุ่นที่มีเวลาอยู่กับตัวเองเยอะ แต่โชคดีได้มาเจอพวกพ้อง คงไม่ผิดถ้าจะบอกว่าเด็กอย่างพวกเขาเป็นส่วนน้อยของเด็กมหา'ลัยด้วยซ้ำไป

ไม่แปลกถ้าหลายคนจะคุ้นชื่อ The Feelies พวกเขาเป็นคนละวงกับวงน้องใหม่ที่มีชื่อวงที่ไม่น่าจดจำและซ้ำซากน่าเบื่อ (รวมถึงตัวเพลงด้วย) อย่าง The Feeling
ขออภัยสำหรับคนที่ชื่นชอบ แต่ผมฟังแล้วเบื่อจนอดแขวะมิได้

Crazy Rhythms เป็นอัลบั้มที่แสดงถึงพลังสร้างสรรค์ภายใต้แว่นกรอบหนา มีจุดเด่นอยู่ที่ท่วงทำนองจากการเรียบเรียงเมโลดี้กีต้าร์ของ Bill Million และ Glenn Mercer พิสูจน์ให้เห็นว่าเด็กเนิร์ดไม่จำเป็นต้องเป็นพวกน่าเบื่อเสมอไป เป็นความบันเทิงครื้นเครงสบายๆไม่หนักหน่วงสำหรับคนเบื่อหน่ายความสนุกสนานแบบฉาบฉวย ที่ผมเองยังคงคิดถึงและหยิบมาฟังอยู่บ่อยๆ

หลังจากแยกวงไปนานร่วม 17 ปี เนิร์ดตัวพ่อ (หรือรุ่นพ่อ) อย่างพวกเขาก็ได้กลับมา reunite อีกครั้ง เพื่อเล่นคอนเสิร์ตคืนสู่เหย้าเมื่อกลางปีที่แล้วนี้เอง (พวกเขาเล่นเพียงแค่ 3 รอบเท่านั้นในเมือง Hoboken รัฐ New Jersey อันเป็นเมืองบ้านเกิด และวันแรกเป็นคอนเสิร์ตสำหรับผู้ที่ถูกเชิญเท่านั้น) ต่อมาก็ถูกเชิญไปเล่นเป็นวงเปิดให้กับคอนเสิร์ตหนึ่งของ Sonic Youth ที่ New York

แม้จะเล่นเพียงแค่ไม่กี่โชว์ แต่การกลับมาครั้งนี้ก็ทำให้แฟนๆทั่วโลกชื่นใจไปตามๆกัน ความหวังที่จะได้เห็นพวกเขาโลดแล่นในวงการอีกจึงไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป!!