โดยทั่วๆไป เพลงบรรเลงมักเป็นเพลงที่เราเปิดทิ้งไว้ในขณะที่ทำกิจกรรมอย่างอื่นไปด้วย โดยที่ไม่ได้มาตั้งใจจดจ่อกับการฟังมากนัก ด้วยความที่ไม่สามารถร้องตามได้ ไม่มีเนื้อหาที่ลึกซึ้งกินใจ เลยไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับเพลงที่มันไม่มีเสียงนักร้องสักเท่าไหร่  อารมณ์แบบ "วันนี้อยากฟังแต่ดนตรีว่ะ ไม่เอาๆเสียงร้อง เบื่อ.." มักจะเกิดขึ้นนานทีปีหน (อย่างน้อยก็สำหรับผม) แต่กับบางอัลบั้ม อารมณ์แบบนี้กลับเกิดขึ้นบ่อยมากซะงั้น

ใช่แล้วครับ ผมกำลังจะบอกว่าอัลบั้มคราวนี้เป็น instrumental ล้วนๆ!

อ่านมาถึงบรรทัดนี้ คาดว่าหลายคนคงหมดความสนใจอัลบั้มที่ผมนำมาแนะนำในครั้งนี้ไปโดยปริยาย
แต่หลายคนที่รู้จักอัลบั้มนี้หรือผู้ชายที่ชื่อ Glenn Branca ดีอยู่แล้ว ย่อมต้องคิดว่านั่นกำลังจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดสำหรับคนที่ยังไม่เคยฟัง หึหึ..

ดนตรีของชายที่ถูกนิยามว่าเป็นมือกีต้าร์และนักแต่งเพลงในสไตล์อาวองการ์ดที่มีอิทธิพลต่อวงการดนตรีมากที่สุดผู้นี้มีเอกลักษณ์เป็นซุ้มเสียงกีต้าร์ไฟฟ้าอันแสนรกหูที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่เกรงใจคนฟัง และเลยเถิดอย่างตั้งใจจนยาวมากในบางเพลง (แต่เต็มอิ่มและสะใจมากสำหรับคนฟังบางคน) แบบเดียวกันกับที่ Sonic Youth และ Swans ชอบทำ

ซึ่งก็สมเหตุสมผลเพราะ น้า Thurston Moore และน้า Lee Ronaldo มือกีต้าร์ฮีโร่ทั้งสองผู้เป็นแกนนำของ SY เคยเป็นลูกหม้อลุง Glenn มาก่อน น้า Lee เองก็มาร่วมดีดกีต้าร์ให้กับเวอร์ชันสตูดิโอของอัลบั้มนี้ด้วย งานทุกชิ้นของ SY (รวมทั้งวง Swans ด้วย) จึงมี "ความเป็น Glenn Branca" คละคลุ้งอยู่เต็มไปหมด ถึงแม้พวกเขาจะมีผลงานมามากพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นวงดนตรีที่มีแนวทางเป็นของตัวเองแล้วก็ตาม

ด้วยความที่เป็นอัลบั้มแรก The Ascension อาจเรียกได้ว่าเป็นงานที่ดิบและมีความซับซ้อนน้อยที่สุด(และฟังง่ายที่สุด)ในอัลบั้มทั้งหมดของลุง Glenn เพราะงานหลังจากอัลบั้มนี้ วงออเคสตร้าของลุงแกเริ่มขยายขึ้นเรื่อยๆ เป็นวงที่มีวาทยากรเป็นคนคุมจังหวะและทิศทางของดนตรีด้วย แต่ใช้เครื่องดนตรีหลักเป็นกีตาร์ เบส กลอง เหมือนวงร็อคทั่วไป (บางทีก็เรียกว่า The Glenn Branca Ensemble)

จำนวนเครื่องดนตรีที่เพิ่มขึ้นเป็นเหตุให้ดนตรีหรูหราอลังการเกินกว่าที่คอเพลงที่โปรดปรานความดิบอย่างผมจะเข้าถึงและเมามันส์ไปกับมัน (อัลบั้มที่ 2 จวบจนงานชิ้นล่าสุดของลุงก็เตือนกันโต้งๆด้วยการตั้งชื่อขึ้นต้นด้วย Symphony ทั้งหมด) อย่างไรก็ตาม แต่ละเพลงใน The Ascension ก็ใช้มือกีต้าร์ถึง 4 คน มือเบสและกลองอีกอย่างละ 1 คนแล้วนะนั่น!

นอกจากนี้ผลงานชิ้นที่ชื่อว่า Symphony No.13 ในปี 2001 นั้นยังโชว์เหนือด้วยใช้กีต้าร์ไฟฟ้าทั้งหมด 100 ตัว! (เพื่อให้งงขึ้นอีก หมายเลขของอัลบั้ม Symphony เหล่านี้บางทีก็ไม่เรียงลำดับการออกอัลบั้ม เช่น 2 มาหลัง 6 และ 5 มาหลัง 9)

และด้วยความที่ลุง Glenn ตั้งวงเล่นดนตรีในปลายยุค 70's ที่ดนตรี post-punk เริ่มจะเฟื่องฟู ดนตรีใน The Ascension จึงมีโครงสร้างคล้ายคลึงกับวง post-punk ดาร์คๆในช่วงนั้น และมีกลิ่นอายความอึมครึมของบรรยากาศที่ชวนให้นึกถึง Joy Division และ Public Image Ltd.

ไม่รู้ว่าหน้าปกอัลบั้มต้องการจะสื่ออะไร แต่ผมชอบปกนี้มาก ผู้ชายหน้าตาเคร่งขรึมเหมือนจะบอกว่าเพลงในอัลบั้มทั้งหนักแน่นและจริงจัง การใส่ชุดสูทบ่งบอกว่านี่เป็นงานที่เนี้ยบและปราณีต แต่บางคนฟังแล้วอาจจะบอกว่า "ฟังแล้วไม่เก็ทเว้ย" "นี่มันดนตรีชั้นสูงนี่หว่า" "หมั่นไส้วุ้ย" เหอๆ

น่าเก็บเอาไปคิดเล่นๆว่าทำไมผู้ชายชุดดำจึงหมดสติจนต้องถูกหาม! (อัลบั้มเพลงฟังแค่ดนตรีก็พอแล้วจะมาคิดอะไรมากกับหน้าปกอีก หัวผมมันฟุ้งซ่านจริงๆแฮะ)

ทุกวันนี้ The Ascension ก็ยังเป็นอัลบั้มที่ผมหยิบมาฟังบ่อยๆ บ่อยครั้งรู้สึกว่ามันช่างทำหน้าที่เป็นเพลงประกอบชั้นดีที่ทำให้เกิดบรรยากาศแบบ intense! เวลามีอารมณ์ร่วมกับเหตุการณ์บางอย่าง (ไม่รู้ทำไม แต่ใช้คำว่า intense แล้วรู้สึกได้อารมณ์กว่า "เข้มข้น") ไม่ต้องมีเนื้อเพลงก็ "โดน" ได้ ว่างั้น