สิบเก้าสภาวะบทกวี 

สภาวะที่ห้า

๑     ลิงที่กินผลไม้เป็นอาหารมีมันสมองใหญ่กว่าลิงที่กินใบไม้เป็นอาหาร

๒     สิ่งมีชีวิตที่หากินบนพื้นที่ใหญ่  มีสมองใหญ่กว่าสิ่งมีชีวิตที่หากินบนพื้นที่เล็ก

๓     ผู้แสวงหาอาหารใหม่มีสมองใหญ่กว่าผู้ที่อยู่กับอาหารเก่า

๔      ผู้ล่าสัตว์ใหญ่มีสมองใหญ่กว่าผู้ล่าสัตว์เล็ก

๕      ผู้มีฤดูกาลมีสมองใหญ่กว่าผู้ไร้ฤดูกาล

ข้างบนนี้คือบทกวีห้าบท  ที่อาจถือได้ว่ารวมกันเป็นหนึ่งบท   มันเป็นข้อมูลที่ได้มาจากหนังสือวิทยาศาสตร์เล่มหนึ่ง  แต่ละบรรทัดชวนให้ขบคิด  ก่อกำเนิดจินตนาการไม่สิ้นสุด 

มันไม่เพียงแต่เป็นข้อเท็จจริงเท่านั้น  แต่ยังเป็นความจริงทางอภิปรัชญา  ค่อยๆแผ่ขยายพรมแดนออกไปเรื่อย 

บทกวีที่ดีที่สุดของผม  ผมขโมยมาจากตำราเรียนทางวิทยาศาสตร์

ยกตัวอย่างเช่นบรรทัดที่ห้า  ผู้มีฤดูกาลมีสมองใหญ่กว่าผู้ไร้ฤดูกาล  ผมพบว่าในโลก  คนที่กล้าเปลี่ยนแปลง  มีความก้าวหน้ากว่าผู้ไม่กล้าเปลี่ยนแปลง 

ผมมองดูคนรอบข้างแล้วตกตะลึง  พบว่ามนุษย์ส่วนใหญ่กลัวการเปลี่ยนแปลง  ผมแม้จะเป็นคนเจ้าระเบียบก็จริง  แต่ผมกลับมีการเปลี่ยนแปลงเป็นระยะๆ  ผมพร้อมจะทิ้งกฎของตัวเอง

แม้แต่โรงเรียนที่เงียบที่สุดในโลก  ผมก็พร้อมจะล้ม

เราอาจสมมุติอายุของคนเราเป็นสี่ฤดูกาล

๑       อายุหนึ่งปีถึงยี่สิบปี  เป็นฤดูใบไม้ผลิ

๒       อายุยี่สิบเอ็ดปีถึงสี่สิบปี  เป็นฤดูร้อน

๓       อายุสี่สิบเอ็ดปีถึงหกสิบปี  เป็นฤดูใบไม้ร่วง

๔       อายุหกสิบเอ็ดปีถึงแปดสิบปี  เป็นฤดูหนาว

วันนี้ผมอายุห้าสิบกว่าปี  ผมกำลังอยู่ในกลางฤดูใบไม้ร่วง  และกำลังใกล้ฤดูหนาวอันหนาวเย็นเข้าไปทุกที  แต่ผมก็เตรียมการล่วงหน้าเพื่อรับมือความหนาวเย็นอันนั้น 

แล้วฤดูกาลจะมาถึง  ผู้เตรียมการจะได้เปรียบ  นี้คือการมีสมองใหญ่กว่า

คนจำนวนใช้ชีวิตตามความเคยชินของแต่ละวัน  พวกเขาทำตัวเหมือนเมื่อวาน  จวบจนกว่าจะรู้สึกตัวว่าอากาศหนาวมากแล้ว  และหนาวมากขึ้นเรื่อยๆ  พวกเขาก็จะพบว่าไม่มีผ้าห่ม  ไม่มีเสื้อหนาว  ไม่มีอาหารที่เก็บตุนไว้ ฯลฯ  และถึงเวลานั้นจะหาสิ่งเหล่านี้  ก็หาไม่ได้แล้ว