เมื่อวานตอนสายๆ

ชบาตานีไปหานายสถานีรถไฟ

“สถานีวัดช้างให้”

เรื่อง การขอความอนุเคราะห์นำนักเรียนไปทัศนศึกษาต่างจังหวัด

โดยขอนั่งรถไฟ..ฟรี!!!

ก่อนถึงสถานี..

ขอแวะกราบหลวงปู่ทวดฯซะก่อน

(คนในพื้นที่มีความเชื่อว่า หากใครผ่านหน้าวัด

แล้วไม่หยุดเคารพท่าน มักจะมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นเสมอ

เช่น อยู่ๆ รถก็เครื่องดับลงเฉยๆ

แม้แต่รถไฟที่แล่นผ่านหน้าวัด ยังต้องชะลอรถเพื่อขอทางหลวงปู่ฯ

รถยนต์ก็เหมือนกัน

ใครไม่ลงไปกราบท่าน

แต่ขอให้หยุดหรือชะลอรถเพื่อให้เกียรติท่าน

หรือไม่บางคนอาจจะบีบแตร

แต่สำหรับชบาตานี ทุกๆวันที่ผ่านหน้าวัด

มักจะหยุดรถแป๊บหนึ่ง แล้วพนมมือยกขึ้นเหนือหัว

เพื่อแสดงความเคารพท่านในทุกๆวันค่ะ)

หลังจากติดต่องานราชการเสร็จแล้ว

บังเอิญเหลือบไปเห็นม้านั่ง

ที่มีรูปพญานาคที่หน้าสถานี

มีพวงมาลัยบ้าง สร้อยคอบ้างแขวนอยู่เต็มคอจนมิดหัว

จึงไม่รอช้าที่จะเดินไปสำรวจ

ครั้งแรกที่เห็นเข้าใจว่าเป็นปูนที่ก่อขึ้นมา

แต่มองไปมองมา กลับเห็นรอยผุกร่อน

อ้าว...เป็นปูน ไหงผุแบบนี้ล่ะ?

เท้าหน้าผุจนเหลือแค่นี้

อีกเท้ายังสมบูรณ์

เจ้าหน้าที่คงเห็นหน้าที่แสดงความสงสัยของชบามังคะ

เลยออกมาชี้แจงแถลงไขให้ฟังว่า

ม้านั่งตังวนี้เป็นม้านั่งเก่าแก่ของวัดช้างให้

ที่ท่านเจ้าอาวาสคนก่อนโน้นนั่งประจำ

เป็นม้านั่งที่แกะจากไม้ต้นเดียว

จึงไม่มีรอยต่อตรงส่วนไหนเลย

ตอนนี้ มันเริ่มผุพัง...ไปตามกาลเวลา

เลยมีการเอาสีมาป้ายใหม่ให้ดูสด

เจ้าหน้าที่บอกว่า...

หงอนพญานาคก็เริ่มผุจนเกินแก้แล้ว

ขาม้านั่งผุจนต้องเปลี่ยนเป็นปูนแทน

น้องลองดูดีๆ ซิ พญานาคตัวนี้มักจะให้ลาภแก่นักเดินทางเสมอ

อย่างพวงมาลัย หรือสร้อยคอที่เห็นแขวนเต็มอยู่นั้น

ก็เพราะ คนที่มาขอหวย แล้วพญานาคให้ลาภ..

กลับไปก็ถูกหวยรวยเบอร์

เลยซื้อพวงมาลัยบ้าง สร้อยคอบ้างมาแขวนอยู่เนืองๆ

ชบาตานีพยายามเพ่งมองอยู่นาน

มองละเอียดถี่ถ้วนจนเนถึงลำไส้พญานาค

แต่ก็ไม่ยักจะเห็นเลขอะไรโผล่ออกมาเลยซักตัวเดียว

เฮ้อ...เค้ามองกันแบบไหนหนอ..ถึงได้เห็นเลขกันจัง

แหม๋...เมื่อวานเป็นวันหวยออกซะด้วย

หากพญานาคใบ้หวยให้ชบาตานีซักตัวสองตัว

วันนี้คงได้ฉลองกันจนพุงปลิ้นแล้วแน่ๆ

แถม พญานาคอาจจะได้สวมสร้อมทอง(ชุบ)ซักเส้นสองเส้นก็ได้!!!

(ฮิ้วววววววววว!!!)

.......................................

ป.ล. เอนทรีนี้ไม่ได้แจ้งเบาะแสที่ขอหวยให้นักใบ้หวยแต่อย่างใด

แต่อยากบอกเล่าว่า

ณ ที่แห่งนี้

มีของเก่าแก่ที่ควรค่าแก่การดูแล

และเก็บรักษาไว้ให้เด็กๆรุ่นหลังได้ชื่นชมและภาคภูมิใจ