คนไทยรักความสะอาด...

ชอบและอยากไปดู

ชอบและอยากไปเที่ยว

ในสถานที่ที่สะอาด และสวยงาม

แต่ในทางกลับกัน...

กลับมักง่าย...

ชอบทิ้งขยะในสถานที่ที่ไม่ควรทิ้ง

โดยเฉพาะที่สาธารณะ

หรือ พูดง่ายๆ ภาษาชาวบ้าน คือ สถานที่ที่ไม่ใช่สมบัติของตัวเอง

สภาพมันเลยเป็นแบบที่เห็น...

ทุกๆ วัน หรือ ทุกๆครั้ง ที่ฉันเห็น “ขยะ”

ในใจฉันรู้สึกร้อนรุ่มและพาลตำหนิไอ้คนมือบอน

ที่หัวใจไร้ “ต้นสะอาด” และขาดความรับผิดชอบต่อสังคมส่วนรวม

ฉันเคยคิดที่จะเดินเลยผ่าน..ขยะ ที่ไม่ใช่ผลงานของฉัน

ที่มันโดนทิ้งเกลื่อน ให้เห็นอยู่ตำตา

เพราะธุระไม่ใช่...

ไม่ใช่ “ขยะ” ที่ฉันทิ้งสักหน่อย

ทำไมฉันจะต้องรับผิดชอบด้วย?

แต่เมื่อคิดทบทวนอีกที

ถ้าแต่ละคนคิดอย่างที่ฉันคิดในตอนนั้น

บ้านเมืองจะเป็นเช่นไร?

หากถ้าฉันเดินผ่านเลยไป....

แล้วใครจะมาช่วยทำพื้นที่ตรงนั้นให้ปลอดขยะ

เพื่อเพิ่มความเป็นสง่าราศรีให้สถานที่เล่า?

ฉันจึงเกิดความละอาย..ที่จะทำใจแข็งเดินผ่านขยะชิ้นนั้นไป

และแล้ว...ในที่สุด

ฉันก็อดใจไม่ไหวที่เดินไปเก็บมันไปทิ้งในที่ที่มันควรจะอยู่

สิ่งที่ฉันทำ...ฉันไม่ได้ต้องการเป็นฮีโร่...หรือ เป็นนางเอกให้ใครชื่นชม

แต่ฉันต้องการให้แผ่นดินไทยเรามีแต่ความสวยงาม

เหมือนบ้านเมืองอื่นๆ

ที่แต่ละคนแห่กันไปเที่ยว แห่กันไปชื่นชมความงาม

แต่กลับหมายเมินและละเลยบ้านของตัวเอง

และเหนือสิ่งอื่นใด... คือ

ฉันเป็น “ครู”

ครู ที่ต้องเป็นแม่แบบที่ดีให้กับเด็กๆ ทุกลมหายใจเข้าออก

เพราะฉันเชื่อว่า...

การสอนที่ดีที่สุด...

คือ การเป็นแบบอย่างที่ดี

นั่นคือ “แบบ ดีกว่า บอก”

เท่าที่ฉันเดินทางไปทุกที่ ในยามนี้

จะเห็นได้ว่า... ขยะจะมีปรากฏทั่วทุกหนแห่ง

จนฉันมีความรู้สึกว่า...

คนไทยชักจะไม่รู้จัก

คำว่า “สะอาด” และ “ความรับผิดชอบต่อสังคม” กันเสียแล้วหรือนี่

แม้จะไม่ได้ทิ้งขยะเหล่านั้น

แต่เมื่อเห็นขยะที่วางอยู่ตรงหน้า

ทุกคนเดินผ่าน หรือเหยียบขยะชิ้นนั้นไปโดยไม่รู้สึกอะไรเลยละหรือ?

ได้ยังไงเนี่ย!!!

มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่มากๆ

โดยเฉพาะเห็นพวกผู้ใหญ่...ที่เด็กๆคอยเอาเป็นแบบอย่าง

ทิ้งขยะไม่เป็นที่เป็นทางให้เด็กๆเห็น จนกลายเป็นความเคยชิน

เด็กๆ เยาวชนที่อยู่กับผู้ใหญ่ที่หัวใจ “ไร้ต้นสะอาด” เช่นนี้

เด็กๆ ก็จะไม่มีวันที่จะมี “ต้นสะอาด” อยู่ในหัวใจเช่นกัน

ฉันรู้สึกใจหดหู่ทุกครั้งที่ไปเจอะเจอสถานที่ที่อันแสนสวยงาม

กลับถูกลบเลือนความสวยงามด้วยขยะ

และมักจะทนเห็นความอัปลักษณ์

โดยการเดินผ่านขยะที่เกิดจากความรับผิดชอบจากพวกหัวใจตายด้าน..ไม่ได้

ฉันจึงมักจะพยายามเก็บขยะในทุกๆที่ที่ฉันผ่านไป

โดยไม่เคยคาดหวังว่า...

ใครจะเกิดละอาย..แล้วขอมาร่วมสร้างความสะอาดและสวยงามด้วยกัน...

ฉันได้แต่หวังว่า....

สักวัน...

สักวัน....

คงจะมีใครสักคน....

จะมาเดินร่วมทางกับฉัน

เพื่อจะได้ไปช่วยกันสร้างและทำพื้นที่ที่มีธรรมชาติอันสวยงามของบ้านเมืองเรา

ให้มีความสะอาดมากยิ่งขึ้นต่อไป

หากแต่...

วันนี้...ความหวังของฉันเริ่มฉายแสงแล้ว

จนฉันรู้สึกได้ว่า...ฉันได้รับรางวัลที่ยิ่งใหญ่...

คุ้มค่ากับการรอคอยมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน

ทำให้ฉันรู้สึกภาคภูมิใจเป็นที่สุด...

หัวใจรู้สึกพองโตจนคับอก

เมื่อมีคนที่รู้จักโทรศัพท์มาชื่นชมเด็กๆของฉัน

ที่ไปสร้างความดีที่ฉันเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน

สิ่งที่ฉันเฝ้าทำทุกเมื่อเชื่อวัน...

เพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีให้เพื่อนร่วมงาน

โดยเฉพาะเป็นแบบอย่างที่ดีให้เด็กๆ เยาวชน และไม่เคยคาดหวังว่า...

จะมีใครกล้าอาสามาร่วมกันเก็บขยะในที่สาธารณะกับฉัน

แต่ในที่สุด...

วันนี้ สิ่งที่ฉันทำ..

มันไม่สูญเปล่า มันเริ่มบังเกิดผลแล้ว

เมื่อมีคนโทรมาบอกว่า...

"ครูค่ะ ลูกศิษย์...ของครูทำความดีได้อย่างน่าชื่นชม

เด็กๆของครูที่มาช่วมงานวันเด็กวันนี้

ช่วยกันเก็บขยะหน้าเวทีวันเด็ก ประจำปี ๒๕๕๙

ณ สนามบินบ่อทอง

หลังจากงานวันเด็กเลิกแล้ว

มีเด็กนักเรียนเพียงโรงเรียนเดียวที่ช่วยกันเก็บขยะหลังงานเลิก"

เพราะทนไม่ได้..ที่มีขยะเกลื่อนพื้นที่

ซึ่งพื้นที่ดังกล่าว... เป็นส่วนหนึ่งของสนามบิน

สถานที่ที่เครื่องบินขึ้นลงอยู่ตลอดเวลา

ทำให้พื้นที่สนามบินได้สะอาดหูสะอาดตาดังเดิม

โอว...พระเจ้าจอร์จ..มันยอดมาก!!!

นี่แหละรางวัลที่ฉันต้องการ

รางวัลที่มีคุณค่ามากกว่ารางวัลที่หน่วยงานใดๆมอบให้ฉัน

มันเป็นรางวัลที่มีคุณค่า มากกว่า “โล่ หรือ เกียรติยศ” ใดๆ

ฉันรู้สึกขอบคุณเด็กๆ และขอยกย่องคนดีของครูในวันนี้

ครูขอยกย่องให้พวกหนูเป็นเด็กดีใน “หัวใจครู”

และขอขอบคุณพวกหนูทุกๆคน..

ที่ทำให้ครูรู้สึกไม่เสียแรงเปล่า...

ที่ครูได้คาดหวัง...

ว่าจะมีศิษย์คนไหนจะเดินตามรอยครู

มาร่วมสานฝันไปกับครู

และครูดีใจเป็นที่สุดที่เห็นแล้วว่า....

“ต้นสะอาด” และ “ต้นแห่งความรับผิดชอบ”

เริ่มงอกงามในหัวใจของพวกหนูแล้ว!!!

ขอบคุณน่ะ..นางฟ้า และเทวดา ตัวน้อยของฉัน!!