ช่วงปิดเทอมตอนเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3ที่วัดแถวฝั่งอำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี มีวัดแห่งหนึ่งจะจัดงานทำพิธีสวดภาณยักษ์ ฉันจำชื่อวัดไม่ได้ พ่อของฉันต้องการไปเข้าร่วมพิธีนี้ ฉันกับแม่จึงขอตามไปดูด้วย เพราะอยากรู้อยากเห็นว่าที่คนอื่นเขาล่ำลือกันนั่นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เช่น คนกลายเป็นลิงลม และเป็นเสือ เป็นต้น แม่ว่า “ พ่ออยากปลุกของ ” เพราะพ่อฉันสมัยหนุ่มๆ นั้น พ่อได้สักยันต์ลงอักขระมีเป็นรูปเทวดา กับเสืออยู่ตามแขน ที่หลังและกลางหน้าอก ฉันเห็นรอยสักยันต์ของพ่อมาตั้งแต่เด็ก ไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาสักกันเพื่ออะไร แต่คิดว่าคงทำเพื่อเสริมบารมีและสร้างสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไว้คุ้มครองตัวให้หนังเหนียวอยู่ยงคงกระพันธุ์ 

                แม่เคยเล่าให้ฉันฟังถึงการลงทัณฑ์ประหารชีวิตเสือใบในสมัยก่อน ไม่ว่าเจ้าหน้าที่จะใช้วิธีการยิงปืนเพื่อปลิดชีพแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายเสือใบต้องมาตายโดยการถูกเชือกมัดแขนและขา จับถ่วงน้ำปล่อยให้เรือวิ่งลากวนรอบเกาะเกร็ด (ไม่แน่ใจว่าก่อนถูกจับถ่วงน้ำ เสือใบต้องโดนจับเอาผ้าถุงครอบใส่ก่อนด้วยหรือไม่) แม่ว่าหลังจากเสือใบตาย เจ้าหน้าที่พบว่าเสือใบอมพระขนาดเล็กไว้ที่ใต้ลิ้นตลอดเวลา (ข้อมูลนี้ฉันยังไม่แน่ใจนัก) รู้จากคำบอกเล่าของแม่ 

                ขอกลับมาต่อที่เรื่องของพ่อ ฉันก็เห็นพ่อเหมือนคนปกติทั่วๆไป เพียงแต่ต่างจากคนอื่นตรงมีรอยสักยันต์เท่านั้น พ่อมักจะดุหรือว่าฉันเสมอเวลาฉันเดินมุดรอดราวตากเสื้อผ้าที่แม่ตากผ้าถุงเอาไว้ (ตอนนั้นห้อยพระที่คอ) ซึ่งฉันก็ไม่คิดอะไร พ่อว่าผ้าถุงจะเป็นของต่ำห้ามทำเด็ดขาด และจากการที่ตอนโตมีโอกาสได้ไปเที่ยววัดทางเหนือ จะพบว่าวัดที่มีพระสถูปเจดีย์ศักดิ์สิทธิ์จะห้ามผู้หญิงขึ้นไปชมภายในเจดีย์เด็ดขาด (ผู้หญิงกับผู้ชายเท่าเทียมกันแล้วนะ) พ่อจะเครียดกับเรื่องการตากผ้ามากพอสมควรและมักทะเลาะกับแม่บ่อยๆ ด้วยเรื่องนี้

                วันที่ฉันมีโอกาสไปร่วมพิธีฟังสวดภาณยักษ์นั้น ฉันเริ่มเห็นพิธีกรรมที่ศักดิ์สิทธิ์มากมาย มีทั้งการใช้สายสิญจ์ทำพิธีครอบศีรษะโดยที่จะมีการผูกธงสีแดงเป็นรูปสิ่งศักดิ์สิทธ์อะไรสักอย่างฉันเรียกไม่ถูก มัดไว้ที่สายสิญจ์เหนือหัวด้านบนของคนที่นั่งทำพิธี ต่อจากนั้นบรรดาพระทั้งหลายที่มาร่วมประกอบพิธีก็จะสวดมนต์ในรูปแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน โทนเสียงที่สวดออกมานั้นทั้งกระแทกดุดันและเสียงดังอย่างมากเพราะมีการใช้ลำโพงขยายเสียงประกอบ (ถ้ามีการนำเครื่องมือทดสอบการวัดเสียงไปจับจะรู้ว่า ความดังของเสียงในวันนั้นคงดังเกินกว่า 90 เดซิเบลเอ อย่างแน่นอน และความดังของเสียงนั้นสามารถทำอันตรายให้แก้วหูเสื่อมได้เลย)  

                วันนั้น มีผู้คนมากมายเดินทางมาจากหลายสารทิศ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ หนุ่มสาว จนกระทั่งถึงคนแก่ ทุกคนต่างให้ความสนใจในพิธีกรรมนี้เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อมีองค์ลงประทับร่างบรรดาเหล่าผู้เข้าร่วมพิธี เป็นเรื่องประหลาดหน้าเหลือเชื่อจริงๆ ที่อยู่ๆ ผู้ชายคนหนึ่งก็สามารถลุกขึ้นมาแล้ววิ่งไต่ขึ้นไปบนเสาสูงๆ ได้ในเวลาอันรวดเร็ว (ดูเกือบไม่ทัน) บางคนสั่นจนหน้าดำหน้าแดงเหมือนควบคุมสติไม่อยู่ ส่วนพ่อของฉันก็มีอาการเหมือนกัน นั่งสั่นจนเส้นเลือดที่อยู่บนหน้าพ่อ ปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด ต่อจากนั้นพ่อก็ยื่นแขนทั้งสองข้างกลางออกมาข้างหน้าทำท่าเหมือนเสือเวลาคำราม (เหมือนในทีวี) แล้วพ่อก็สามารถคำรามเสียงออกมาได้เหมือนเสือมากจนฉันตกใจ ฉันเรียกพ่อพ่อก็ไม่สนใจฉัน แม่เลยรีบเข้ามาลากฉันให้ออกมานั่งห่างๆจากพ่อ มีผู้หญิงบางคนก็ลุกขึ้นมากรีดร้องด้วยเสียงโหยหวนเหมือนถูกใครตีทำร้ายอย่างนั้น พอหลายคนเริ่มมีอาการแปลกๆ เกิดขึ้น พระผู้ทำพิธีจะถือมีดศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมีการแกะลวดลายสวยงาม เดินมาเอามีดเล่มนั้นวางกดลงไปบนหลังของผู้ที่กำลังของขึ้นเหล่านั้น พร้อมกับท่องคาถาบทสวดกำกับ สักพักหนึ่งคนเหล่านั้นก็เริ่มมีอาการสงบลงและสามารถควบคุมตัวเองได้มากขึ้น รวมทั้งพ่อของฉันด้วยฉันก็รีบกระเถิบไปนั่งใกล้ๆ พ่อ แล้วถามพ่อว่า พ่อรู้ไหมว่าพ่อเป็นอะไรเมื่อกี้นี้ พ่อบอกว่าพ่อไม่เป็นอะไร (งง) แต่ดูจากสีหน้าแม่แล้ว แม่ดูไม่ตกใจเท่าไหร่เหมือนเคยเห็นภาพแบบนั้นมาก่อน ฉันไม่รู้ว่าอาการที่เกิดขึ้นเหล่านั้นเป็นการแสดงหรือไม่ แต่ใจก็คิดว่าถ้าเป็นการแสดงจริงๆ ฉันก็ต้องขอปรบมือให้กับพ่อและชายที่ปีนขึ้นเสาสูงได้รวดเร็วอย่างกับลิงว่าแสดงเก่งเนียนมากๆ (55 : 45)

                     สมัยปวส. ฉันเรียนสาขาช่างเทคนิคสถาปัตยกรรม รูปแบบการเรียนเกี่ยวกับสาขานี้ มีเหตุจำเป็นต้องทำให้อดหลับอดนอนอยู่เสมอ จนคืนหนึ่งสมัยปวส.ชั้นปีที่ 2 เป็นเวลาประมาณเกือบเที่ยงคืนสมาชิกทุกคนในบ้านฉันต่างพากันนอนหลับหมดแล้วตามความเคยชิน เหลือฉันนั่งตัดทำโมเดลอยู่หน้าบ้านตามลำพัง โดยไฟหน้าบ้านก็สว่างพอสมควร (ฉันสามารถนั่งทำโมเดลได้สบายๆ)  

                ถนนตรงบริเวณหน้าบ้านของฉันเป็นทางสามแพ่งตามที่กล่าวไปแล้ว บวกกับศาลพระภูมิที่บ้านก็อยู่ติดกับต้นตะแบกหน้าบ้านนั่นเอง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ระหว่างที่ฉันกำลังก้มหน้านั่งทำโมเดลอยู่นั้น สายตาของฉันสามารถมองเห็นช่วงชายเสื้อและขาของชายซึ่งสวมชุดขาวแบบบำเพ็ญศีล  เดินผ่านออกมาทางโคนของต้นตะแบกใช้เวลานานประมาณ 3 วินาที ชายคนนี้สามารถเดินผ่านหายไปในระยะที่ปลายสายตาสามารถมองเห็นไปด้านข้างได้ 3 เมตร อย่างรวดเร็วจนเหลือเชื่อ แม้ฉันจะพยายามรีบลุกเพื่อวิ่งไปดูปรากฏว่าไม่เห็นแม้แต่เงาของชายเสื้อ ฉันไม่ได้ง่วงเพราะปกติฉันจะนอนเกือบตีหนึ่ง แต่คืนนั้นฉันยังคงต้องนั่งทำโมเดลต่อไปจนกว่าจะเสร็จ (60 : 40)