๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๙ เป็นวันแม่แห่งชาติ 
พวกเราร่วมกับเพื่อนพ้องหลายคนเดินทางออกนอกกรุง
ฝ่ารถติดยาวเหยียด การนั่งรถอันยาวนาน สู่เป้าหมาย...

เราไปปลูกต้นไม้กันมา เป็นพื้นที่ในเขตป่าภูหลง
ตามที่เจ้าอาวาสวัดป่าสุคะโต อ.ภูเขียว จ.ชัยภูมิ เชิญชวนไว้
เป็นป่าหลังโดนเผาบนเทือกเขาภูแลนคา สูงจากระดับน้ำทะเล ๘๐๕ เมตร

หวังเพียงเป็นแรงงานเล็กๆ ช่วยฟื้นฟูป่าที่ถูกไฟไหม้ป่าครั้งใหญ่
ที่เสียหายเกือบ ๓,๐๐๐ ไร่ เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา
สภาพที่เกิดขึ้นคือ พื้นที่ป่าบางแห่งไหม้จนแทบไม่เหลือไม้เดิมเลย

แรงงาน ๑๒ คน ปลูกกันไป ๕๐๐ ต้น บางคนชมตัวเองว่าเก่งกันจนลืมอายุเลย
สี่คนถือจอบปักฉึบฉับ ขุดดินเป็นหลุมยาวเป็นแถวตามแนวไม้ซีกที่ปักไว้

สองคนสี่มือ ประคองกล้า ทนุถนอม ทยอยนำลงหลุมแล้วกลบดินให้แน่น
รอวันฝนโปรยปรายจากฟากฟ้า หยาดลงสู่พื้นดิน กล้าไม้ค่อยๆเจริญเติบโต

ใต้ผืนแผ่นฟ้า เมฆาอึมครึม  แต่ใจใสกระจ่างดุจหยาดฝน

ปลูกต้นไม้ ก็เหมือนปลูกชีวิต...
เพราะต้นไม้ให้ชีวิต เป็นแหล่งกำเนิด เป็นแหล่งพลังงาน
ที่ใดมีแมกไม้เขียวชอุ่ม ที่นั่นทุกสรรพชีวิตย่อมมีความหวัง

ต้นกล้าที่เราปลูกกัน มีหลากหลายชนิด ส่วนใหญ่เป็นพันธุ์พื้นถิ่น
เราปลูกไม้เหล่านี้เพื่อเมื่อเติบโตแล้วจะเป็นแหล่งอาหารของสัตว์ป่า

ไม้พื้นถิ่นเหล่านี้มีราคาถูก ไม่เป็นที่ต้องการของตลาดไม้ จึงไม่มีใครตัด
ต่างกับไม้ราคาแพงอย่างเช่นไม้สัก ที่ระบบนิเวศใช้ประโยชน์ได้น้อยมาก
แน่นอนไม้เศรษฐกิจ ปลูกไป อีกไม่กี่ปีต่อมา รับรองถูกตัดเหี้ยนเตียน

ในโลกแห่งความจริง คุณค่ากับราคา มักเดินสวนทางกันเสมอ...

ชั่วขณะ...แห่งการร่วมใจ ลงแรงลงกาย
มิตรภาพก็เติบโตเหมือนต้นไม้
เจริญงอกงามในใจของมิตรสหาย

บล็อกเกอร์ป้อม หนึ่งในแนวร่วมฯ เขียนกลอนแทนใจ ไว้ดังนี้

ปลูกต้นไม้เพิ่มเข้าไปให้ผืนป่า
จำนวนกล้าห้าร้อยต้นคนสิบสอง
หวังต้นกล้าเติบใหญ่ด้วยแสงทอง
เริ่มสิบสองสิงหา ณ วัดป่ามหาวัน

สองมือจับสับจอบแยกดินเป็นหลุม
สองมือหย่อนกล้าน้อยทยอยดินคลุม
สองมืออุ้มไม้รักคืนป่ามากันเป็นกลุ่ม
สองมือปาดเหงื่อชุ่ม..ใจชื่นฉ่ำเย็น

หมายเหตุสีเขียว : ขอบคุณภาพจากเฟสบุ๊ค Pornsawan Mungmechai,Pom Tancharoenrat และ Wansuk อุษา

 ...............................

ศิลปิน ตุ๊ แครี่ออน
เพลง ฟ้าฝน
ผู้โพสต์ Aumyin Yindee