ถึงแม้ว่าปัจจุบันจะมีการจัดการเรียนรู้ 8 กลุ่มสาระ

แต่ทุกกลุ่มสาระ ยกเว้นภาษาอังกฤษ

มีเนื้อหาสาระเป็นภาษาไทย ที่ครูสามารถบูรณาการสอนภาษาไทยได้ทุกกลุ่มสาระ 

เช่นโจทย์ปัญหาคณิตศาสตร์ ก็สามารถฝึกให้นักเรียนอ่าน เขียนได้

แม้กระทั้ง วิชาอื่นๆ ก็สามารถสอนภาษาไทยได้  

โดยใช้ผลการเรียนรู้ที่คาดหวังวิชาภาษาไทย

แต่ใช้เนื้อหาวิชาอื่น 

อย่างไรก็ดี สาเหตุและปัญหาการอ่านออกเขียนได้ของนักเรียน  มีผลมาจาก

1. ความพร้อม ของนักเรียน

โดยผู้ที่เกี่ยวข้องในวงการศึกษาคิดเอาเองว่า

เด็กเมื่อ อายุย่างเข้าปีที่ 7 จะต้อง เริ่มเรียนได้เหมือนกันทุกคน

 และเมื่อย่างเข้าปีที่ 16 แล้ว จะจบหลักสูตรการศึกษาภาคบังคับเหมือนกันทุกคน

และจะต้องผ่านทุกระดับชั้นเท่าเทียมกัน และซ้ำชั้นไม่ได้

โดยใช้อายุเป็นเกณฑ์ความพร้อม

ซึ่งตามสภาพจริง เด็กไทยในชนบทที่กินพื้นที่ เกือบร้อยละ 80

มีปัญหาเรื่องความพร้อมในการเรียนรู้จำนวนไม่น้อย

2.  ความสนใจ

เด็กปัจจุบันให้ความสนใจกับการเรียนรู้ในเรื่องอ่าน เขียนลดลง

อาจเป็นผลมาจากพื้นที่การรับรู้ได้ถูกแบ่งไปกับการเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์

ที่เป็นภาษาสัญญลักษณ์ มากกว่าภาษาอักษร

หรือดูโทรทัศน์ ที่เป็นการดู ฟัง

3.  เจตคติ

เนื่องมาจากขาดการปลูกฝังให้นักเรียนเห็นความสำคัญของการอ่าน และเขียน

หรือ นิสัยรักการอ่าน และรักการเขียน

ซึ่งเด็กเองไม่รู้ว่าเรียนไปทำไม (ชั้น ป.1-2)

ถามว่าถ้าเด็กไม่ชอบไม่เรียนจะทำอย่างไร

ในเมื่อไม่ให้ซ้ำชั้นและห้ามลงโทษนักเรียน

หยางจื่อ นักปราชญ์จีนกล่าวว่า สิ่งที่ควบคู่กับการให้รางวัล คือ การลงโทษ

หรือทำดีได้รับรางวัล และทำผิดลงโทษ

ดังนั้นการลงโทษอย่างเหมาะสมเป็นแรงจูงใจอย่างหนึ่ง

ให้นักเรียนอ่านออกเขียนได้(นักเรียนกลุ่มขาดความสนใจ)

ส่วนนักเรียนขาดความพร้อมจะต้องมีการซ้ำชั้นดีกว่าผ่านหลอกๆ 

ส่วนเจตคติรัฐ(รวมถึง ครู และผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง) จะต้องรณรงค์ให้ผู้ปกครองเข้าใจ

และสร้างแรงจูงใจอย่างเหมาะสม เหมือน

to be number one

ที่จูงใจให้เลิกยาเสพติด หรือ การรณรงค์การต่อต้าน คอรับชั่น

กระทรวงศึกษาธิการน่าจะรณรงค์ เรื่องการอ่านออกเขียนได้

ในระดับประเทศ และใช้ข้อมูลที่แท้จริงไม่หมกเม็ด

ทุกฝ่ายจะได้มาช่วยแก้ปัญหา ไม่ใช่เฉพาะครูอย่างเดียว

สังคมก็มีส่วนช่วยเหลือได้  

ภาคส่วนต่างๆ จะต้องช่วยกันสรรค์สร้าง และจรรโลง

โดยเฉพาะสื่อสารมวลชน

ยิ่งมีการกำหนดผังรายการเพื่อเด็กปัจจุบันมีแต่การ์ตูนญี่ปุ่น

ที่ไม่แตกต่างกับละครทั่วไป ผิดกันแต่ภาพเคลื่อนไหวกับคนที่เป็นนักแสดง

ผนวกโฆษณา ไม่สามารถส่งเสริมการอ่านออกเขียนได้เลยจะว่ามอมเมาน่าไม่ผิดนัก

 อีกทั้งรายการดีๆ ทางโทรทัศน์หายไป

ดังนั้น เด็กไม่รู้ภาษาจึงพากัน "แอ็บแบ๊ว"