คนไทยได้ชื่อว่ายิ้มสยาม ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา ชาวต่างชาติทั้งยุโรปและเอเชียได้เข้ามาท่องเที่ยว และทำการค้าในแถบเอเชียอาคเณ รวมทั้งประเทศไทย

การสื่อภาษาระหว่างกันเป็นไปได้ยาก จึงเกิดคำเพี้ยนๆ ใหม่เกิดขึ้นมาใช้จนทุกวันนี้

คำว่า “ญี่ปุ่น” น่าจะแผลงมาจาก “Nippon” ตามที่คนญี่ปุ่นเรียกชาติตนเอง ส่วนประเทศญี่ปุ่นนั้น คือ Japan ซึ่งจะเห็นได้ว่าทั้งสองคำออกเสียงสองพยางค์เช่นกัน จึงเป็นเหตุให้คนไทยฟังเป็น ญี่ปุ่นได้ทั้งสิ้น

คำว่า “อังกฤษ” เป็นที่แน่นอนว่า แผลงมาจาก “English” คนไทยอาจฟังเป็นเสียง อิงลิช หรือ แองกลิช ซึ่งคำหลังใกล้เคียงมากที่สุด กับคำว่า อังกฤษ

คำว่า “ฝรั่งเศส” แผลงมาจาก “Frances” คนไทยอาจฟังเป็น “ฟร้องเซส” จึงแผลงเป็น ฝรั่งเศส

รวมทั้ง “ฮอร์ดันดา” หรือ ฮอร์นแลนด์ หรือ เนเทอร์แลนด์ ปัจจุบัน

ส่วน “จีน” คนจีนเรียกตนเองว่าชาวฮั่น ดังนั้น คำว่าจีน อาจเรียกติดปากมาจาก ราชวงศ์ฉืน หรือ จิ๋น โดยสมัยนั้นชาวจิ๋นอาจอบยพหนีการใช้แรงงานเข้ามาหรือมาค้าขาย โดยบอกคนไทยว่ามาจากเมืองจิ๋น จึงเรียกติดปากว่า ชาวจีน แม้แต่ปัจจุบัน ประเทศจีน หรือ China น่าจะมาจาก Chin (จิ๋น) ตามที่อาณาประเทศรู้จัก

ภาษาเทศแผลงจากภาษาไทย

                ฝรั่งถามว่า “นี่ผลอะไร: What fruit’s name?”  พร้อมกับชี้ไปที่มังคุด

                คนไทยตอบ “มังคุด” ฝรั่งเลียนเสียงว่า “Mango” (เพาะฝรั่งรู้จักมะม่วงอยู่ก่อนว่า mango)

                คนไทยย้ำ “มังคุด No แม้งโก้”

                ฝรั่งทวนคำ “Mangoes No. No.”  พร้อมทำมือวาดรูปมะม่วง

                คนไทยโกรธคิดว่าฝรั่งฟังไม่เข้าใจแล้วยังทำมือล้อเลียนด้วยการวาดรูปผู้หญิง

คนไทยจึงพูดด้วยความโกรธว่า “แมงโกส้นตีน” 

                ฝรั่ง “Oh! My God, mangos teen”

                ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา มังคุดจึงเรียกชื่อภาษาอังกฤษว่า “แมงโกสตีน”

ป.ล. เรื่องนี้เป็นแค่ข้อสันนิษฐาน เล่าต่อๆ กันมาไม่เป็นผลงานทางวิชาการครับ...