......     มีบทพูดที่ดีๆ หลายฉากก่อนที่จะรบกัน 
          เช่นมีตอนหนึ่งที่ท่านข่านบอกพระเอกว่า  " ถ้าเราไม่กำจัดแคว้นเว่ย  สักวันเราจะถูกแคว้นเว่ยกำจัด  เปรียบเหมือนหมาป่า ถ้าเราไม่ล่ามัน วันหนึ่งเราก็จะถูกมันกิน "
          พระเอกตอบว่า " ความจริงทั้งชาวโหยวหยานและชาวเว่ย  เดิมก็ไม่ใช่หมาป่า แต่สงครามทำให้ลูกแกะกลายเป็นหมาป่าต่างหาก "
          ...........................................
 ( เรื่องราวต่อจากตอนที่แล้ว )     
          เมื่อองค์ชายตัวหลุน (พระเอก) พบว่าว่าที่เจ้าสาวที่แคว้นเว่ยส่งมานั้นไม่ใช่มู่หลาน แต่กลับกลายเป็น "ฝูหลิง" （茯苓）ซึ่งมาในฐานะช่างปักผ้าอันดับหนึ่งและ "องค์หญิงซีไห่" （西海公主）เขาผิดหวังและบอกขอโทษฝูหลิงที่เขาไม่สามารถแต่งงานกับเธอได้  เพราะในใจเขามีแต่มู่หลานคนเดียว

   
          จินฉานจื่อเสนอให้ท่านข่านประกาศสงครามกับแคว้นเว่ยโดยอ้างเหตุทหารเว่ยชิงภาพปักไหมไป ไม่มีความจริงใจในการเชื่อมสัมพันธ์  ตัวหลุนคัดค้านแต่ไม่สำเร็จ และยังถูกบีบบังคับจากท่านข่านผู้เป็นพ่อให้รับหน้าที่แม่ทัพใหญ่รบเพื่อพ่อ รบเพื่อความยิ่งใหญ่ของชาวโหยวหยาน 
          สงครามใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น ตัวหลุนกลับไปหามู่หลานที่หวู่เฟิ่งกู่ คิดจะพาเธอหนีไปอยู่ในที่ปลอดภัยจากภัยสงคราม  แต่พบว่าหวู่เฟิ่งกู่เปลี่ยนจากที่เคยคึกคักกลายเป็นเมืองร้างเงียบเหงาเสียแล้ว ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารหมด ( ทำให้ไม่มีแรงงานผลิต ) เส้นทางค้าขายถูกปิด ไม่มีพ่อค้ามาซื้อผ้าไหมเหมือนแต่ก่อน ( เศรษฐกิจซบเซา ) ส่วนมู่หลานก็หายไป  ไม่มีใครรู้ว่านางหายไปไหน แต่ตัวหลุนนึกว่ามู่หลานอาจไปหาเขาที่ชายแดน เพราะรู้ว่าเมื่อสงครามเกิดขึ้น ตัวหลุนจะต้องคุมทัพมาที่ชายแดน  
          ตัวหลุนกลับโหยวหยานด้วยความผิดหวังอีก 
          ไหนๆ ก็จะรบกันแล้ว  เรื่องแต่งงานก็ไร้ความหมาย  องค์ชายตัวหลุนจึงขอให้ท่านข่านปล่อยฝูหลิงกลับแคว้นเว่ย  เพราะนางไม่ควรมารับเคราะห์กรรมอยู่ที่โหยวหยาน  
          แต่ท่านข่านไม่ยอมส่งหญิงเก่งและสวยคนนี้กลับเว่ย  กลับสั่งให้รับฝูหลิงไว้เป็นมเหสีของตัวเองแทนในเมื่อตัวหลุนไม่ยอมแต่งงานกับฝูหลิง
          ตัวหลุนตกใจและเสียใจที่ฝูหลิงต้องมาพบกับชะตากรรมเช่นนี้  จึงเตรียมม้าไว้จะช่วยฝูหลิงหนี แต่ฝูหลิงนึกถึงภาระหน้าที่ของตนเองที่มาเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์  เพื่อประชาชนแคว้นเว่ย  นางจึงไม่ยอมหนี และยอมรับชะตากรรมโดยยอมแต่งงานกับท่านข่าน ( ที่มีลูกชายแก่กว่าตัวเธอเสียอีก )  

         

         (ฉากในหนัง) ฝูหลิงกอดตัวหลุนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเปลี่ยนฐานะเป็น "แม่" ของตัวหลุน
          ฉากที่องค์ชายตัวหลุนพูดกับฝูหลิงนี้  เป็นอีกฉากหนึ่งที่เรียกความสะเทือนใจจากผู้ชมได้ไม่น้อย  สงสารฝูหลิงสาวงามอายุ 18 ชีวิตต้องพลิกผันกลายมาเป็นมเหสีของท่านข่านอายุมากกว่ารุ่นพ่อแทนที่จะได้แต่งกับองค์ชายในฝัน ( มู่หลานตอนหลังมารู้เรื่องนี้ ก็เสียใจและโทษตัวเองที่ยกตำแหน่งช่างปักอันดับหนึ่งให้กับฝูหลิง ) 
         ฝูหลิง ที่เคยบอกว่าจะแย่งมั่วเจี้ยงกับมู่หลาน ไม่ใช่ตัวอิจฉา หนังเรื่องนี้มีจุดเด่นคือไม่มีตัวอิจฉา มีรักหลายเส้า แต่ก็เป็นรักที่จริงใจและเสียสละ ( ท่านข่านก็รักและเอ็นดูฝูหลิงมากในเวลาต่อมา )

         เพื่อนสนิทคู่นี้ ฝูหลิงกับมู่หลาน ถูกสร้างให้เป็นตัวละครที่เสียสละ  ต่อมาฝูหลิงได้นำเอาภูมิปัญญาด้านการทอผ้าปักผ้าของชาวจงหยวนไปสอนให้กับผู้หญิงชาวโหยวหยาน ช่วยให้พวกนางมีฝีมือและมีรายได้ที่ดีกว่าเลี้ยงแพะ ( สร้างความมั่งคั่งให้กับชนเผ่าทุ่งหญ้า ) ฝูหลิงใช้เข็มกับด้ายเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ทั้งสองเผ่า  ส่วนมู่หลานเปลี่ยนจากจับเข็มกับด้ายมาเป็นจับมีดดาบ

          ในวันรุ่งขึ้น  ฝูหลิงเข้าพิธีแต่งตั้งเป็นพระมเหสี  ส่วนองค์ชายตัวหลุนจำใจรับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่  นำทัพใหญ่ประชิดชายแดนแคว้นเว่ย 

          ตอนนี้ก็ถึงฉากรบตามที่คนดูหลายคนรอคอย . ( ถ่ายทำที่ทุ่งหญ้ามองโกลเลียใน ทางเหนือกรุงปักกิ่ง - ปล. มีเพื่อนผู้อ่านถามมา ) 
          ฉากสู้รบในทุ่งหญ้านี้ เป็นฉากใหญ่ที่ต้องทุ่มทุนมหาศาลและใช้นักแสดงกับม้าจำนวนมาก  ตอนถ่ายทำทางกองถ่ายไปกว้านจ้างม้ามาเข้าฉากแทบหมดทุ่งหญ้า (ผู้เขียนแอบไปอ่านเบื้องหลังการถ่ายทำมา) ตัวแสดงต้องฝึกขี่ม้า ต้องใส่ชุดเกราะที่หนักประมาณ 7 กิโลกรัม  นักแสดงอ้ายตุงที่แสดงเป็นแม่ทัพเซี่ยต้องทากาวติดหนวดท่ามกลางอุณหภูมิตอนกลางวันที่ 38 องศา (แค่นึกดูก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว)

          พระเอกของเรื่อง ได้เปลี่ยนชุดคอสตูมจาก "มั่วเจี้ยง" พ่อค้าม้า  มาเป็นชุดคอสตูม "แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นโหยวหยาน" เต็มยศแล้ว  บุคลิกและภาพลักษณ์ก็เปลี่ยนเป็นผู้นำที่เฉียบขาด ฉลาดเก่งกล้า นักวางแผนการรบ ขึ้นมาทันที 
          แต่แม่ทัพคนนี้เปลี่ยนไป จากเดิมที่ไม่เคยกลัวการทำสงครามและไม่เคยรบแพ้มาก่อน  กลายเป็นแม่ทัพที่ไม่มีใจจะรบ  ไม่คิดจะบุก  ตั้งค่ายคุมเชิงไว้เฉยๆ อยู่นานหลายเดือน ( ยิ่งตอนหลังมารู้ข่าวว่ามู่หลานกลายเป็นทหารอยู่ในค่ายฝั่งตรงข้าม เขายิ่งไม่ยอมรบ ทำให้เสียโอกาสที่ได้เปรียบในการบุกตีก่อนที่ทัพใหญ่ของแม่ทัพเซี่ยฝ่ายเว่ยจะยกมาถึงชายแดน )     
          
          ที่แท้มู่หลานขโมยชุดทหารของพ่อ ปลอมตัวเป็นชาย ไปเป็นทหารตามหมายเกณฑ์แทนพ่อ ในชื่อของพ่อ "ฮวาหู" （花弧） แต่ผู้หญิงเข้าไปอยู่ในกองทัพ  ตามกฎแคว้นเว่ยคือประหารสถานเดียว  
          ตอนนี้ชุดคอสตูมของ "มู่หลาน" ก็เปลี่ยนจากชุดสวยๆ ของสาวปักผ้า มาเป็นชุดพลทหารแทน

          เมื่อแม่ทัพตัวหลุนรู้ข่าวว่ามู่หลานกลายเป็นทหารเว่ยที่อยู่ในค่ายที่เขาจะต้องบุกตี  หญิงที่เขารักอาจจะตายได้ทุกขณะเมื่อเขาสั่งเคลื่อนพลเข้าบุกตี  ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าสั่งลุย  แววตาของเขาแสดงความปวดร้าว  โดยนักแสดง (郭品超）ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครออกมาได้ดีมาก  เรียกอารมณ์คนดูให้เกลียดสงครามยิ่งขึ้น

          เมื่อแม่ทัพเซียชี่เฉินยกทัพมาถึง  ก็วางแผนข้ามฝั่งจู่โจมทัพโหยวหยานทันที  
          แม่ทัพตัวหลุนสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างที่ชายแดน  จึงวางแผนรอรับสู้กับทัพเว่ยถึงกลางดึก  
         หลังวางแผนเสร็จ  ตัวหลุนคิดถึงมู่หลาน  จึงหยิบซอหัวหมาป่าที่เคยเล่นให้มู่หลานฟังตอนอยู่หวู่เฟิ่งกู่ขึ้นมาเล่น 
         ในจังหวะนั้น  หัวหน้าหน่วยยวี้ฉื่อ (หน่วยกล้าตายของเรื่อง) กับมู่หลานแอบข้ามไปสอดแนมค่ายข้าศึก  มู่หลานได้ยินเสียงซอ ก็จำได้ว่าเป็นเสียงซอของตัวหลุนแน่ๆ 
         ฝ่ายตัวหลุนรู้ว่ามีสายมาสอดแนม แต่ก็แกล้งปล่อยไป (ตามแผนพิชัยสงครามซุนวู)  
         มู่หลานหนีกลับมาที่ค่ายทัพเว่ย  แล้วได้ฟัง "ซูเซิง" (นักศึกษาที่ถูกเกณฑ์มาเป็นทหาร เป็นคนชื่นชอบตำราพิชัยสงคราม) วิเคราะห์ตำราพิชัยสงครามบทที่เกี่ยวกับ "สายสืบ"  นางจึงรีบไปรายงานให้แม่ทัพเซี่ยรู้ว่าผู้ที่บัญชาการรบอยู่ฝั่งตรงข้ามคือ "ตัวหลุน "  ถ้าบุ่มบ่ามบุกไปจะทำให้ทัพเว่ยเสียหายมาก  ทำให้แม่ทัพเซี่ยรีบปรับแผนการจู่โจมใหม่  
         การรบกันครั้งนั้น  ทัพเว่ยก็ตีทัพตัวหลุนพ่ายแพ้ยับเยิน  ( เป็นครั้งแรกที่ตัวหลุนรบแพ้  แพ้เพราะใจที่อ่อนไหวและเสียงซอของตัวเองแท้ๆ )  ขณะที่ตัวหลุนบัญชาการรบอยู่  เขาเห็นมู่หลานในชุดทหาร ก็สั่งไม่ให้ทหารยิงธนูใส่ทัพเว่ย  
         หลังจากที่แพ้  เขาก็รู้ว่า เขาแพ้ เพราะข้างกายของแม่ทัพเซี่ย มีมู่หลานที่เข้าใจตัวเขายิ่งกว่าแม่ทัพเซี่ยที่เข้าใจเขา  
         (ตามหนังเรื่องนี้) ทั้งมู่หลานและตัวหลุนต่างก็ฉลาดมาก  แต่ที่ตัวหลุนแพ้เพราะรักที่กลายมาเป็นจุดอ่อนในการทำศึก  ส่วนมู่หลานก็อาศัยจุดเปราะบางทางใจเอาชนะ  ใจแข็งเกินจนคนดูเครียดรับไม่ค่อยจะได้
         ตัวหลุนถูกเรียกตัวกลับไปรับโทษ  จินฉานจื่อถือโอกาสเสนอให้ท่านข่านปลดตัวหลุน เปลี่ยนตัวแม่ทัพให้องค์ชายใหญ่ "หวูถี" พี่ชายของตัวหลุนรับตำแหน่งแทน (จินฉานจื่อต้องการให้อำนาจทหารเปลี่ยนมือมาอยู่ในมือของหวูถี ซึ่งเป็นองค์ชายที่เชื่อฟังเขามากกว่า)         

เกร็ดความรู้ด้านวัฒนธรรม-ประวัติศาสตร์จีน ( ♣ หมายเหตุจากผู้เขียน) 
         ♣  ในตอนที่แสดงถึงเรื่องการตั้งค่ายกลสู้รบกันนี้  มีแง่มุมกลยุทธกลวิธีการสู้รบของทั้งสองฝ่ายแบบกางตำราพิชัยสงครามของซุนวู ( 孙子兵法 ) มาวางแผนการรบกันเลยทีเดียว  การชนะศึกไม่ได้อาศัยแต่การมีกำลังพลมากเพียงอย่างเดียว ยังอาศัยสติปัญญาและไหวพริบด้วย 
              ตำราพิชัยสงครามซุนวู ถือเป็นภูมิปัญญาน่าทึ่งอีกแขนงหนึ่งของจีนโบราณ นับเป็นตำราทำศึกเล่มแรกของโลก  ได้มีการแปลเป็นหลายภาษา เผยแพร่ไปทั่วโลกจนถึงทุกวันนี้  ภาษาต่างประเทศภาษาแรกที่แปล คือ ภาษาฝรั่งเศส นอกนั้นก็มีภาษาอังกฤษ อิตาลี ไทย ฯลฯ มีชื่อในภาษาอังกฤษว่า " The Art of War "

              孙子兵法  เขียนขึ้นเมื่อ 2600 กว่าปีก่อน ประมาณก่อนคริตศักราช 600 ปี  ปรากฎชื่อผู้แต่งคือ 孙武 ซุนหวู่

แห่งแคว้นหวู  ยุคชุนชิวตอนปลาย（春秋末期吴国）

                  เรื่องตำราพิชัยสงครามเคยออกเป็นข้อสอบ PAT ภาษาจีน  (ข้อสอบที่ใช้สอบเข้าระดับอุมดมศึกษาของไทยสำหรับนักเรียน ม.6 ) หลายครั้ง 

              เหล่าซือไม่มีความรู้ด้านนี้  จึงขอเล่าแบบดำน้ำข้ามๆ ไป และจะขออนุญาตนำความเห็นของท่านผู้รู้หรือท่านที่สนใจไปหาข้อมูลมาแปะไว้ในช่อง " ความคิดเห็น " หรือในบทความนี้แทน    

       
         ♣  ตามประวัติศาสตร์จริง ในอดีตมีการส่งองค์หญิงไปแต่งงานเชื่อมความสัมพันธฺระหว่างชนเผ่า ระหว่างแคว้นเกิดขึ้นหลายยุคสมัย        
...................................................

ดูทางยูทูป เสียงภาษาจีน มีซับอังกฤษ (ไม่ได้เรียงตอน และมีไม่ครบทุกตอน) ไปที่ลิงค์นี้ (ที่นี่)

 

ปล. รูปนี้ไปหามาฝากติ่งองค์ชายตัวหลุน  เป็นภาพใหม่ล่าสุดเมื่อเร็วๆ นี้

จกาเฟชบุ๊คของ กัวผิ่นเชา 郭品超 Dylan Guo ดีแลนกัว นักแสดงชาวไต้หวัน (ถ่ายที่นครเซินเจิ้นของจีน - ในงานเปิดตัวหนังเรื่องใหม่) 

  

 

 

 

 

มีความเห็นส่วนหนึ่งจากท่านผู้อ่านบล็อกโอเคเนชั่น ส่งผ่านมาทางเฟชบุ๊กของเหล่าซือ

เนื่องจากท่านไม่ได้เป็นสมาชิกโอเคเนชั่นบล็อก

 

มีความเห็นและแง่คิดดีๆ ที่น่าสนใจ  เหล่าซือจึงได้ขออนุญาตจากเจ้าของความเห็นนำมาแบ่งปันไว้ในบล็อกนี้

 

มีตอนหนึ่ง คุณ Tapootum Tapootum เขียนถึงบล็อกเกอร์ลิงเขียวว่า  

 

" อย่างคุณลิงเขียวที่คุยกับเหล่าซือ อ่านแล้วขำมากๆเลยค่ะ สร้างสีสัน

แต่โพสในบล็อกเนชั่นไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นสมาชิกน่ะค่ะ เลยได้แต่อ่านไปยิ้มไปค่ะ "

 

 

 

 

 

 

 

ความเห็นจากผู้อ่านที่พูดถึงชอบอ่านความเห็นของคุณลิงเขียว

 

"อย่างที่คุณลิงเขียวคุยกับเหล่าซือ อ่านแล้วขำมากๆ เลยค่ะ สร้างสีสัน

 

แต่โพสในบล็อกเนชั่นไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นสมาชิก เลยได้แต่อ่านไปยิ้มไปค่ะ

 

 

 

 

 

 

  

 ขอบคุณทุกคลิกและทุกความคิดเห็นจากตอนแรก - ตอนปัจจุบันค่ะ