เกาะโคบที่ฉันเกิด เป็นเกาะเล็กๆที่ตั้งอยู่ในทะเลสาบสงขลา  ที่ไปที่มาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงชื่อว่า      เกาะโคบ ฉันก็เลยนึกเดาเอาเองว่าเมื่อก่อนอาจจะมีปลาโคบมากก็ได้ เมื่อก่อนนี้ตาของฉันเล่าให้ฟังว่า เกาะโคบมีผู้คนอาศัยอยู่ไม่กี่ครัวเรือน   เกาะโคบเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆหมู่บ้านเดียว  มีโรงเรียนโรงเดียว  มีวัดเพียงวัดเดียว แต่เนื้อที่ในเกาะจะแบ่งย่อยอีกหลายส่วน เช่น หัวหาด คือส่วนของเกาะโคบส่วนที่มีชายหาด และเป็นท่าเรือหางยาวที่ใหญ่ที่สุด   เขาลิง เป็นส่วนที่มีเนินเขาเล็กๆที่เมื่อก่อนตาบอกว่าที่นี่และมีลิงเยอะ  ท่าออก คือทิศตะวันออกของเกาะ หัวแหลม  คือส่วนปลายสุดของเกาะโคบ  และเขาทวดหรือท่าตีน คือส่วนที่มีศาลปู่ทวดไม้เรียงซึ่งเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คนเกาะโคบเคารพนับถือมาช้านาน  ชาวบ้านเกาะโคบก็อาศัยอยู่ตามที่ราบริมเกาะแทบทุกส่วนของเกาะที่เล่ามา  ฉันก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าตรงส่วนไหนของเกาะที่มีคนอยู่อาศัยหนาแน่นที่สุด

       ตาของฉันเล่าให้ฟังว่า เมื่อสมัยก่อนเกาะโคบอุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก บ้านของตาอยู่ตรงบริเวณที่เรียนว่าหัวหาด บ้านของตาเป็นบ้านหลังแรกที่ทุกคนจะเจอเมื่อถึงเกาะโคบ  หน้าบ้านจะเป็นชายหาดแต่ไม่ใช่หาดทรายขาว น้ำทะเลใสนะ  แต่เป็นหาดหิน เป็นหินก้อนเล็กที่โดนน้ำพัดไปพัดมาจนกลมเกลี้ยงสีน้ำตาล น้ำทะเลสีขุ่น แต่บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ได้เป็นอย่างดี  ตาบอกว่าหน้าหาดเป็นวังจระเข้น้ำจืด   ฉันนึกไม่ออกเลยว่าหัวหาดจะเป็นวังจระเข้ได้อย่างไร เมื่อหาดที่เห็นถ้าเดินลงไปก็จะเจอแต่ทรายอ่อนสีน้ำตาล เดินลงไปสองร้อยเมตร น้ำก็ลึกแค่เอว  แต่ตาบอกว่าไม่ได้มีแค่จระเข้นะ เมื่อก่อนกุ้ง หอย ปู ปลา อุดมสมบูรณ์มาก อยากกินแกงปลาก็ตำเครื่องแกงได้เลย ลงไปในทะเลแป๊บเดียวก็ได้แล้ว  แม่ฉันบอกว่าเมื่อก่อนกุ้งแม่น้ำมีเยอะมาก แม่กินจนเบื่อ ตอนหลังก็กินแต่หัวกุ้งที่มีแต่มันกุ้งเท่านั้น กินเสร็จโยนเนื้อทิ้งโดยไม่ต้องเสียดาย เพราะยังมีอีกเยอะ ( ฉันก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า พฤติกรรมการกินของคนสมัยก่อนอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราขาดแคลนอาหารก็ได้) อยากกินอะไรก็ลงไปเลย ในทะเลไม่มีวันอดหรอก  นอกจากนี้แล้ว เต่าเอย นกเอย สารพัดสัตว์ทั้งที่เป็นอาหารและไม่เป็นอาหาร มีอยู่มากมายที่เกาะโคบแห่งนี้  แต่มีสัตว์ชนิดหนึ่งที่เมื่อก่อนมีมากมาย แต่เดี๋ยวนี้มีบ้าง แต่หาดูได้ยากมาก  มันคือนากทะเลตัวสีดำๆ  ไว้วันหลังฉันจะเล่าให้ฟัง เพราะมันยังอยู่ในความทรงจำที่ดีของฉันด้วย 

        ฉันมีความทรงจำที่ดีมากมายบนเกาะที่ฉันเกิดแห่งนี้  ความทรงจำที่ฉันอยากจะเก็บไว้  ความทรงจำที่สวยงาม ความทรงจำของเกาะโคบในอดีต ที่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ทั้งกลิ่นโคลน กลิ่นน้ำทะเล กลิ่นซังข้าว กลิ่นเรือหาปลา ก็จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว  แต่ฉันจะพยายามเก็บสิ่งต่างๆเหล่านี้ให้อยู่ในความทรงจำที่ดีของฉันตลอดไป