วันนี้มาแปลกสักหน่อย   เริ่มต้นด้วยแผนที่ที่แอบก๊อปเขามา เพื่อให้รู้จักกับเกาะโคบมากยิ่งขึ้น อย่างที่บอกแล้วว่าเกาะโคบเป็นเกาะในทะเลสาบสงขลา   แล้วจะบอกเพิ่มอีกว่า ตั้งอยู่ในตำบลเกาะหมาก อำเภอปากพะยูน  จังหวัดพัทลุง  สังเกตดูในภาพส่วนที่เป็นเกาะในทะเลสาบ(สีเทาตรงปลายสีเขียว) นั่นแหละคือเกาะโคบ  รอบๆเกาะโคบคือส่วนของคาบสมุทรสทิงพระ  ถ้านั่งเรือหางยาวจากเกาะโคบไปคูขุด อ.สทิงพระ จะใช้เวลาแค่ 15  นาที เท่านั้น ความผูกพันของชาวเกาะโคบกับจังหวัดสงขลาจึงมีมากกว่าอำเภอปากพะยูน แต่ปัจจุบันมีสะพานเชื่อมที่ปากพะยูนกับตำบลเกาะหมาก  ชาวเกาะโคบจึงเดินทางทางบกไปปากพะยูน แทนที่จะขึ้นเรือไปคูขุดเหมือนอย่างแต่ก่อน

                 วันนี้ฉันมีเรื่องเล่าเก่าๆเหมือนทุกวัน ไม่ใช่เรื่องเล่าของตายายและย่าแล้ว  แต่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน ไม่ใช่เรื่องเศร้า  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องตลก  ฉันเป็นคนชอบนึกถึงความหลัง ความทรงจำเก่าๆ เพราะฉันคิดว่าเราไม่สามารถย้อนเวลากลับมาเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม นี่แค่ช่วงเวลา  30  ปี ความเปลี่ยนแปลงต่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  แต่ฉันก็ยินดีที่จะแบ่งเศษเสี้ยวหนึ่งของสมองเพื่อจดจำภาพอดีตอันงดงามของฉันไว้ต่อไป  ความทรงจำที่ฉันนึกทบทวนตั้งแต่แรกเริ่มที่จำได้ คือตอนปี  2521 ตอนนั้นฉันอายุ  4  ขวบ แม่ฉันกำลังจะมีน้อง  แปลกนะที่ฉันจำภาพที่แม่ท้องไม่ได้  แต่ฉันจำภาพที่แม่เจ็บท้องจะคลอดได้  ตอนนั้นฉันอยู่บ้านตาที่หัวหาด ฉันรู้ว่าแม่เจ็บท้อง แต่ผู้ใหญ่ห้ามเด็กๆอย่างฉันดู  แม่ก็เจ็บท้องอยู่กับหมอตำแยและผู้ใหญ่ที่เป็นผู้หญิงอีก 1-2  คน  แม่เจ็บท้องอยู่นานแต่น้องก็ไม่ออกมาเสียที  จนกระทั่งฉันเห็นผู้ชายหลายคนหามเปล (เหมือนเปลสนามของทหาร ) หามร่างของแม่ที่เจ็บท้องอยู่ลงเรือหางยาว เพื่อที่จะไปยังบ้านลุงที่อยู่บ้านศรีไชย  อ.สทิงพระ พ่อก็ไปกับเขาด้วย  ฉันนึกเป็นห่วงแม่มาก แต่ตามประสาเด็กที่ไม่รู้ว่าเวลานั้นเกิดอะไรขึ้น ได้แต่ถามน้าว่าแม่จะมาเมื่อไหร่ น้าบอกว่าแม่ไปโรงพยาบาล ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับตอนไหน ฉันก็ได้แต่รอ รุ่งเช้าพ่อก็กลับมาบอกว่าได้น้องเป็นผู้ชาย แม่ไปคลอดน้องที่บ้านศรีไชย ยังไม่ทันได้ไปโรงพยาบาลหรอก  ตั้งแต่นั้นมาลุงของฉันก็เรียกน้องฉันว่า ไอ้สองเมือง  ก็น่าจะหมายถึง อยู่เกาะโคบอยู่แล้ว  แล้วยังอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเล ไปคลอดที่ศรีไชย ซึ่งติดจังหวัดสงขลาอีก

                 ฉันขอเล่าเพิ่มเติมถึงการรักษาพยาบาลของชาวเกาะโคบสมัยก่อนสักเล็กน้อย  ถ้ามีใครในเกาะโคบไม่สบายมาก  ก็จะนั่งเรือหางยาวไปขึ้นเรือที่คูขุด แล้วนั่งรถจักรยานยนต์เก่าๆที่มีรถเข็นพ่วงท้าย  วิธีการพ่วง คือหาคนนั่งท้ายรถแล้วเอาคานของรถเข็นวางไว้ใต้ก้น แล้วเอามือจับอีกที่หนึ่ง ทางเป็นถนนลูกรัง ฝุ่นก็แดง กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลสทิงพระทั้งผู้ป่วยและผู้พาต่างหัวแดงตัวแดงกันถ้วนหน้า  ไอ้ที่เจ็บหนักอยู่แล้วพาลจะเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม  (โรงพยาบาลสทิงพระ ชาวเกาะโคบเรียกว่าโรงพยาบาลพังเภา) ตอนนั้นมีหมอของโรงพยาบาลสทิงพระ ชื่อหมอหยิก  ฉันไม่เคยรู้จักหน้าตาของท่านหรอก  แต่ชาวเกาะโคบรักท่านเป็นหนักหนา  ไปหาหมอที่ไรก็เจอแต่หมอหยิก ฉันรู้จักชื่อหมอหยิกตั้งแต่ฉันยังอายุ5-6 ปี จนกระทั่งหลายปีต่อมาฉันได้ทราบข่าวว่าหมอหยิกประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต  คนเกาะโคบเศร้ากันทั้งเกาะ  ฉันก็พลอยรู้สึกเศร้าไปด้วย เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ฉันรู้ว่า การช่วยเหลือเกื้อกูลกัน การมีมิตรจิตมิตรใจต่อกัน ความเห็นอกเห็นใจกัน เป็นการสร้างความผูกพันที่ยั่งยืนที่สุดจริงๆ