ยามเช้าวันนี้อากาศดีมาก รอบๆตัวอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความสุข  ทุกคนติ่นขึ้นมาแล้วยิ้มแย้มแจ่มใส อารมณ์ดีกันทุกคน  มองไปทางไหนก็สดใสไปหมด ถ้าจะไม่ถูกใจก็มีอยู่อย่างเดียว คือข่าวการเมือง เรื่องปราสาทพระวิหาร  ดังนั้นเพื่อไม่ให้บรรยากาศขุ่นมัว ฉันจะเล่าเรื่องความเป็นไปของสายน้ำ ซึ่งเป็นภาคจบของตอนนี้ ไปกันเลยนะคะ

               พูดถึงแมงกะพรุนใครๆก็รู้จักว่ามันสัตว์น้ำทะเลชนิดหนึ่ง มีลักษณะใสเหมือนวุ้น อยู่ในน้ำทะเลเสียเป็นส่วนใหญ่  แต่ในทะเลสาบสงขลาที่เป็นน้ำกร่อยก็มีแมงกะพรุนเหมือนกัน  แต่นานๆจึงจะเจอสักครั้งหนึ่ง ส่วนมากเป็นแมงกะพรุนธรรมดาที่ไม่มีพิษไม่มีภัยเหมือนแมงกะพรุนไฟ ฉันชอบนักหนากับการเล่นแมงกะพรุน เพราะมันนุ่มนิ่มน่าจับดี

               ปีหนึ่ง (เหมือนเคย ประมาณ 20  ปีมาแล้ว) บริเวณเกาะโคบเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ มีแมงกะพรุนเต็มไปหมด  ทั้งตัวเล็กตัวใหญ่เต็มทะเลไปหมด  ตอนนั่งเรือเอามือจุ่มน้ำจะโดนแมงกะพรุน  ยิ่งถ้าเอาขันน้ำมาตักน้ำในทะเลเล่น แมงกะพรุนจะเต็มขันเลย แปลกประหลาดมาก ฉันและเพื่อนๆลงเล่นน้ำทะเลก็ไม่ได้ เพราะไม่มีที่ให้เล่นน้ำ แมงกะพรุนจองหมดทุกตารางนิ้ว  ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าเราไม่สนุกเหมือนเคย แล้วเราไม่ตื่นเต้นกับแมงกะพรุนอีกต่อไป เพราะมันมีมากมายเกินกว่าที่จะตื่นเต้น แต่แล้วในที่สุดแมงกะพรุนก็หายไป จนถึงปัจจุบันฉันไม่เห็นแมงกะพรุนที่เกาะโคบอีกเลย แต่ยังหวังไว้ลึกๆว่า จะได้เห็นแมงกะพรุนอีก ฉันอยากให้ลูกๆได้เห็นเหมือนอย่างที่ฉันเห็นบ้าง ไม่ต้องเต็มทะเลอย่างผิดปกติ แต่เอาแบบเป็นไปตามธรรมชาติก็พอ

              อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะเล่า คือเรื่องปลา พูดถึงปลาน้ำจืด น้ำกร่อย ที่บ้านฉันมีเยอะมากคือปลาช่อน ปลาดุก  ถ้าชาวบ้านจับได้มันจะได้เป็นเรื่องธรรมดาไป  แต่ที่ไม่ธรรมดาคือ ปลาช่อน ปลาดุก ลอยหัวเต็มชายตลิ่งที่หัวหาด ถ้าเปรียบเหมือนคนคือคนเมาเหล้านั่นเอง ลอยขึ้นมาแล้วส่ายหัวกระดุกกระดิก ฉันยังเป็นเด็กไม่รู้เรื่องอะไร สนุกมากกับการจับปลาช่อนลอยหัว เราเลือกเอาตัวดีๆไม่เป็นแผล ตัวเป็นแผลเราไม่เอา เพราะเราไม่กินปลาที่เป็นแผล ซึ่งมันหมายถึงปลาตัวนั้นกำลังป่วย (แสดงว่าปีนั้นปลาป่วยมากมายเหลือเกิน เพราะเป็นแผลกันเกือบทุกตัว) ปลาที่ไม่เป็นแผลที่ลอยหัวอยู่นั้นก็ยอมให้เด็กอย่างฉันจับไปได้อย่างง่ายดาย

             และก็เหมือนทุกครั้งที่เกิดอะไรแปลกขึ้นกับสายน้ำบ้านฉัน ฉันไม่รู้สาเหตุของการเกิดนั้น เพราะฉันยังเด็กเกินกว่าที่จะเรียนรู้ว่ามันเป็นเพราะสาเหตุอะไร ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ชีวิตวัยเด็กเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เราเพียงแต่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เราไม่ได้เรียนรู้ที่จะรับทราบปัญหาและวิธีการแก้ปัญหาเหล่านั้น ตอนนี้ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงและพยายามที่จะเรียนรู้ถึงสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงนั้น เพื่อหาทางแก้ปัญหาเท่าที่ฉันจะทำได้ให้ดีที่สุด แม้ฉันจะทำอะไรไม่ได้เลย แต่การที่ฉันตระหนักถึงปัญหาที่เกิดขึ้น แล้วเราทุกฝ่ายจะต้องหาทางแก้ไข ฉันคิดว่าในขณะนี้ฉันทำได้ดีที่สุดแล้ว