เมื่อตอนเป็นเด็ก  อาชีพในฝันของฉันคืออาชีพครู  และต้องเป็นครูโรงเรียนประถมศึกษาด้วย ฉันคิดว่าบุคลิกของฉันเหมาะกับอาชีพนี้มากที่สุดแล้ว  เมื่อโตขึ้นก็เลยเลือกเรียนครูสมใจปรารถนา  จนเมื่อปีที่  4  ฉันได้ไปฝึกสอนกับเด็กจริงๆ  ทำให้รู้ว่าทฤษฎีต่างๆ   หลักจิตวิทยาของนักวิชาการต่างๆ  รวมทั้งหลักการสอน มันไม่ได้ตรงเป๊ะเหมือนที่ร่ำเรียนมา  ฉันเริ่มคิดว่าฉันคิดถูกไหมที่จะไปเป็นครู  ฉันพูดกับยาย(แม่เฒ่า)ของฉันว่า น่ากลัวว่าฉันจะตีลูกเขาตายแน่  ยายก็เลยสอนฉันว่า " ครูมีหน้าที่สอนเด็ก  และเด็กก็คือเด็ก เด็กต้องดื้อต้องซน ถ้าไม่ดื้อไม่ซนก็ไม่ใช่เด็ก  แล้วเขาจะมีครูไว้ทำไมถ้าไม่มีไว้สอนเด็ก  หน้าที่ครูคือสอนเด็กดื้อให้เป็นเด็กดี" ฉันยังจำคำพูดของยายได้จนถึงบัดนี้

                 12 ปีกับอาชีพครูของฉัน  ได้เจอเด็กนักเรียนมากมาย สอนเด็กจากระดับอนุบาลจนถึงมัธยมศึกษาก็สอนแล้ว  นักเรียนเรียนจบปริญญาก็หลายคนแล้ว  ฉันย้ายโรงเรียนมาแล้ว 2 โรง  ปัญหาที่ฉันเจอกับเด็กมีมากมาย  ฉันไม่แปลกใจที่เด็กรุ่นใหม่หลายคนบอกว่าไม่อยากเป็นครู เพราะมันเหนื่อย และเด็กก็ดื้อขึ้นทุกวัน สอนยากมาก  เมื่อเวลาฉันรู้สึกเหนื่อยกับเด็กๆฉันคิดถึงคำพูดของยายทุกครั้ง..

                 ครูมีหน้าที่สอนหนังสือ สอนทักษะชีวิตให้กับเด็กนักเรียน   แต่ครูก็ไม่ได้สอนเด็กแต่เพียงฝ่ายเดียว พ่อแม่ เพื่อน สิ่งแวดล้อม  ชุมชน  ทุกสิ่งรอบตัวเด็กล้วนเป็นครูของเด็กทั้งนั้น  ดังนั้นครูสอนเด็กกลุ่มเดียวกัน วิธีสอนเหมือนกัน  แต่ภูมิหลังของเด็กไม่เหมือนกัน ผลที่ได้กับเด็กแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน  แต่ความคาดหวังของครูนั้นยิ่งใหญ่ เพราะหวังให้เด็กทุกคนเป็นคนดี  มีพฤติกรรมที่พึงประสงค์ อยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข  ทั้งๆที่ความจริงแล้วครูไม่สามารถทำสิ่งนั้นให้เป็นจริงได้ นอกจากต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกฝ่ายที่กล่าวมา...

                 ครูไม่ได้เป็นครูเพียงอย่างเดียว  บางครั้งครูก็เป็นตำรวจเมื่อเด็กทะเลาะกัน  เป็นผู้พิพากษาเมื่อมีกรณีทะเลาะวิวาท  เป็นนักสังคมสงเคราะห์ถ้านักเรียนไม่พาเงินมาโรงเรียน ไม่มีเงินกินขนม ครูไม่มีวันปล่อยให้นักเรียนอด(นอกเหนือจากอาหารกลางวันที่โรงเรียนจัดให้)  ครูเป็นนักจิตวิทยา คอยเป็นที่ปรึกษาเมื่อนักเรียนมีปัญหา เป็นพยาบาลเมื่อเด็กไม่สบาย และอีกหลายอย่างที่ได้เป็นตามแต่สถานการณ์...

                 ถึงวันนี้ ฉันอายุมากขึ้น มองเด็กสมัยนี้ในมุมมองที่แตกต่างสมัยฉันเป็นครูใหม่ๆ  ทุกวันนี้เมื่อมองเห็นเด็กนักเรียนของฉันมีพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ ฉันต้องใช้ความอดทนในการตักเตือน ในการพูดคุยทำความเข้าใจ  พยายามคิดว่าเมื่อสมัยฉันอายุเท่าพวกเขาฉันคิดอย่างไร  และที่สำคัญคือต้องทำใจรับให้ได้กับการเปลี่ยนแปลงของเด็กๆทุกคน  เพราะเวลาและสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนไป ทำให้ครูต้องทำใจเผื่อไว้บ้างว่าสิ่งที่ครูทำจะไม่ได้ผลสำเร็จสมความตั้งใจทุกครั้ง...

                  ไม่ว่าอะไรๆจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน  แต่ฉันก็ยังเชื่อมั่นเต็มร้อยว่า ครูทุกคนมีความรัก ความปรารถนาดีต่อเด็กอย่างจริงใจ  ถึงวันนี้ฉันได้แต่บอกตัวเองและปลอบน้องๆเพื่อนครูว่า เราต้องทำใจให้กว้าง ยอมรับความเปลี่ยนแปลงของเด็กและสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ขอให้เราหน้าที่ครูให้ที่สุดก็แล้วกัน....