และแล้ว วันนี้ของพ่อก็มาถึง  วันที่พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อเข้ารับการผ่าตัดเพื่อรักษาโรคปวดเข่า ที่พ่อต้องทนเจ็บปวดมาหลายปี  ความจริงพ่อน่าจะผ่าตัดตั้งนานแล้ว  แต่ด้วยความกลัวหลายอย่าง  กลัวว่าต้องเป็นภาระของลูกหลาน กลัวว่าผ่าตัดแล้วเดินไม่ได้  สารพัดที่จะกลัว  จนพ่อทนไม่ไหวแล้วนั่นแหละ พ่อจึงเดินเข้าไปหาคุณหมอ แล้วบอกว่าผมพร้อมที่จะผ่าตัดแล้ว..

                  พ่อเริ่มเข้าโรงพยาบาลสงขลา ตั้งแต่วันที่  22  มิถุนายน  เข้าห้องผ่าตัดวันที่  23  มิถุนายน  ใช้เวลาผ่าตัด 6 ชั่วโมง  พ่อเข้มแข็งมาก  ทั้งๆที่ตอนผ่าตัดไม่มีลูกอยู่เป็นกำลังใจให้พ่อสักคน   มีแต่อาเนยน้องของพ่อคนเดียวที่ดูแลพ่อตลอดเวลา  ฉันและน้องชาย (สองเมือง)ได้ไปดูแลพ่อตอนเย็นวันศุกร์ที่  24  แล้ว พ่อมีกำลังใจดีมาก  ฉันเห็นหน้าพ่อแล้วรู้สึกดีใจที่พ่อดูสดชื่น  แข็งแรงดี.

                 ระหว่างที่ดูแลพ่อ  เราได้พูดคุยกันอย่างใกล้ชิด  ฉันรู้ว่าพ่อฉันมีความคิดที่จะทำอะไรๆดีดีอีกมากมาย   แต่ก่อนที่จะฟังความคิดดีดีของพ่อ   ฉันจะพาไปดูต้นเหตุที่ทำให้พ่อต้องปวดเข่าเพิ่มขึ้น แต่พ่อยืนยันว่าไม่ใช่  ไม่ใช่...

                หลังจากเกิดพายุใหญ่เมื่อเดือนพฤศจิกายน 2553  ต้นไม้ในสวนป้าอาล้มหักโค่นหมด  ต้นไม้ที่สภาพดีก็ขาย  ต้นที่ขายไม่ได้พ่อรู้สึกเสียดายขึ้นมา  ด้วยว่าถ้าปล่อยเอาไว้ก็มีแต่ผุพังตามกาลเวลา  หรืออีกอย่างนึงก็เผา  พ่อเลยจะแปรรูปไม้นี้ให้เป็นถ่าน  พ่อเลยทำเตาเผาถ่าน  แน่ะ ..เริ่มคิดใหญ่เข้าแล้ว   

สภาพต้นไม้หลังพายุพัดแล้ว  5 เดือน

เตาเผาถ่านพ่อ  ที่เราเรียกว่าเตาปฏิกรณ์

                     แล้วพ่อของฉันก็ทำสำเร็จ  พ่อจ้างวานเพื่อน(ลุงบุตร)ให้ช่วยทำเตาให้  แล้วพ่อก็ต้องเลื่อยไม้เอง เผาเอง  เฝ้าเอง  เดินไปเดินมาระหว่างบ้านกับเตาเผาซึ่งอยู่ไม่ไกลบ้านมากนัก  กลางคืนก็ไม่ค่อยได้นอนเพราะต้องคอยระวังเตา กลัวว่าไฟจะติดไม้ฟืน เดี๋ยวจะกลายเป็นขี้เถ้าเสียหมด..

ความภาคภูมิใจของพ่อ..ความสุขของพ่อ...

                      ฉันคอยเตือนพ่อว่า อย่าทำงานให้หนักเกิน  พ่อก็บอกว่าไม่หนักหนาอะไร  พ่อมีความสุขแล้ว ถ่านที่ได้พ่อก็ขาย  ฉันไม่รู้ว่าคุ้มกันหรือไม่  ฉันก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไรมากมาย  เพราะพ่อมีความสุขที่ได้ทำ..

                      ตอนที่ฉันเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล พ่อได้พูดคุยกับฉันหลายอย่าง  สั่งสอนฉันหลายเรื่อง ทั้งการครองชีพ  ครองตน ครองคน  ครองงาน  แล้วฉันจะเล่าให้ฟังในโอกาสต่อไป ..

                      ตอนนี้พ่อยังอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องพักฟื้นและทำกายภาพบำบัดอีกหลายวัน  พ่อนั่งบ่นว่าครั้งนี้เสียดายไม่ได้ไปใช้สิทธิ์เลือกตั้ง  พ่อล้อเล่นกับพยาบาลว่าขอพ่อไปใส่บัตรลงคะแนนก่อนได้ไหมแล้วค่อยกลับมานอนต่อ  พวกเราเลยบอกพ่อว่าคราวนี้จำเป็นจริงๆ ไหนๆพ่อก็ไม่ได้ลงสมัครผู้ใหญ่ สอบต.แล้วก็อย่ากังวลไปเลย  คราวหน้าได้เลือกอยู่แล้ว...

                     คืนนี้พ่อนอนอยู่ที่โรงพยาบาลโดยไม่มีลูกๆเฝ้าดูแล  มีแต่หลานของพ่อดูแลให้  ป้าๆอาๆต่างก็ผลัดเวรกันดูแลพ่อ  โดยที่ลูกของพ่อต่างก็ทำหน้าที่ไม่สมบูรณ์   วันเสาร์ - อาทิตย์นี้ ฉันก็ไม่สามารถไปดูแลพ่อได้ เพราะติดภารกิจเป็นเจ้าพนักงานดำเนินการเลือกตั้ง  พ่อบอกว่าให้ลูกปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด  ไม่ต้องห่วงพ่อ พ่อกำลังใจดีมาก  ฉันเป็นห่วงพ่อมาก  แต่เห็นพ่อกำลังใจดี ฉันก็เบาใจ..

                    เข้มแข็งนะพ่อ...พระเอกของฉัน..