พรุ่งนี้จะเป็นวันครูแห่งชาติ ประจำปี 2555  แล้ว 

เด็กนักเรียนตัวเล็กๆเมื่อได้ยินคำว่าวันครู ก็ไม่คิดอะไรมากนอกจากดีใจว่าโรงเรียนได้หยุดเรียนอีก 1 วัน 

ซึ่งก็เหมือนกับฉันเมื่อตอนเด็กๆที่ไม่ค่อยซาบซึ้งกับวันครูสักเท่าไหร่  จนได้มาเป็นครูจริงๆนั่นแหละ      

ชีวิตครูมีความสุขได้เพราะลูกศิษย์  ถ้าศิษย์ประสบความสำเร็จไม่ว่าจะระดับใดครูจะรู้สึกภูมิใจมากมาย  และฉันก็คิดว่าครูทุกคนคิดเหมือนฉัน  ...

เวลามีกิจกรรมอะไรที่ทำเพื่อเด็กๆ  ไม่ว่ากิจกรรมวันเด็ก  การแข่งขันกีฬา ที่สามารถทำให้เด็กมีความสุขได้  ครูก็มีความสุข อิ่มอกอิ่มใจ สบายใจ  หายเหนื่อย  มีกำลังใจที่จะสร้างสรรค์สิ่งดีดีให้กับเด็กอีกมากมาย

ยิ่งแก่ตัวลง  ความรู้สึกอยากให้สิ่งดีดีกับเด็กก็มากขึ้น  อาจเป็นเพราะความพร้อมเรามีมากขึ้น  สามารถให้อะไรหลายๆอย่างกับเด็กได้มากขึ้น ทั้งกำลังทรัพย์  กำลังกาย และกำลังใจ   แปลกนะกับเด็กครูให้ได้หมด   ไม่เคยนึกเสียดาย...

เด็กบางคนไม่ได้เรียนกับครูแล้ว  อาจนึกว่าครูไม่รัก ไม่ห่วง ไม่คิดถึงแล้ว  แต่เด็กเหล่านั้นคิดผิด  เพราะครูจะคอยติดตามเฝ้ามองดูด้วยความห่วงใยอยู่ตลอดเวลา  ถ้าเด็กเป็นคนดี คิดดี  ทำดี  เราก็มีความสุขไปด้วย  แต่ถ้าคนใดก้าวพลาดนั่นคือความเสียใจของครู  ก็เหมือนกับต้นไม้ที่เราเฝ้าถนอมรดน้ำพรวนดิน  เราก็คาดหวังให้ต้นไม้นั้นเจริญงอกงาม  ให้แตกใบ  แตกกิ่งก้านสาขาให้ร่มเงากับคนอื่นได้บ้าง....

เด็กบางคนมีปัญหากับครอบครัว มานั่งร้องให้ปรึกษาครู  เด็กสวมกอดครู   ครูก็กอดเด็ก ครูให้กำลังใจให้เด็กมีแรงต่อสู้ต่อไป  เมื่อเด็กจากไป ครูนั่งร้องให้ต่อ...

ครูไม่ได้เป็นแค่ครู  บางครั้งครูเป็นพ่อแม่  ครูเป็นหมอ  ครูเป็นพยาบาล  ครูเป็นทนายความ  ครูเป็นผู้พิพากษา  ครูเป็นตำรวจ ครูเป็นคนขับมอเตอร์ไซค์ที่ไม่รับจ้าง  ครูเป็นตลก  ครูเป็นนักแสดง  และอีกหลายๆอย่างที่อยู่ในตัวครูที่ครูสามารถทำได้เพื่อเด็กๆ...

มีบางครั้งเหมือนกันนะ  ที่ศิษย์ทำให้เราล้มทั้งยืนได้ เหมือนโดนตีศรีษะด้วยไม้หน้าสามประมาณนั้น ถ้าเราได้ทราบข่าวศิษย์ที่เราคาดหวังไว้สูง ต้องจบอนาคตทางการเรียนด้วยสาเหตุใดสาเหตุหนึ่ง  ครูก็จะมานั่งคุยกันด้วยความเสียใจ เสียดาย  และก็จะคิดมากไปหลายวัน  หลายเดือน  คิดมากกว่าเรื่องของตัวเองว่างั้น...

ครูภูธรหรือครูบ้านนอกนั้น  ส่วนใหญ่มีความสนิทสนมกับผู้ปกครอง  ชุมชน คนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน จนกลายเป็นความผูกพันกับทุกคน  เรามีความรู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว  ของชุมชน   และเราก็ต้องมีส่วนร่วมในการสร้างความสุขความเจริญให้เกิดขึ้นในชุมชนในสังคมที่เราอยู่ด้วย  มันเป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่ครูต้องตระหนัก...

ฉันอยากเป็นครู  ฉันจึงได้เป็นครู  ฉันรักและภูมิใจในอาชีพครู .. 

ฉันเป็นครูด้วยจิตและวิญญาณ....