กว่าจะได้เขียนเอ็นทรี่นี้  คนอื่นๆ ก็เค้าล่วงหน้ากันไปหลายเรื่องแล้ว

 รวมๆแล้วก็คงไม่ต่ำกว่าห้าสิบเรื่อง  มัวแต่คิดไปมาว่าจะเขียนแนวไหน

 ครั้นจะเอารูปมาลงแล้วทำแบบว่า "อย่ามาหาเรื่อง (มีแต่รูป)" ก็ไม่ได้เอากล้องไป ไม่มีรูปสักรูป

 จะเขียนขอบคุณคนโน้นคนนี้ก็ให้บังเอิญใจตรงกันกับครูแดงซึ่งเขียนไปซะก่อนแล้ว

อย่ากระนั้นกระนี้เลย ว่าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้คนอื่นๆเค้าลงกันเยอะๆก่อน

 จุดประสงค์ก็คือ จะรอหยิบยืมรูปมาใช้มั่ง  ซึ่งในเอ็นทรี่นี้ก็ถือได้ว่าเป็นเอ็นทรี่สามัคคีประจำปีเลยทีเดียว

 เพราะได้จิ๊กภาพมาจากเจ้าภาพหลายฝ่าย ก็ขออนุโมทนาบุญกันไว้ที่นี้เลยละกันค่ะ ^_^

ออกตัวก่อนว่าตัวเองเป็นบล็อกเกอร์ที่เดินทางจากบ้านเกิด (OKNATION)

 มุ่งสู่เมืองใหญ่ ศิวิไลซ์ (facebook) ได้สักสองสามปีแล้ว  นานๆจะกลับบ้านมาเขียนอะไรสักรื่อง

 ส่วนเรื่องของคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยจะได้แวะเวียนไปอ่าน ไปเมนท์เลย (ช่างเป็นบล็อกเกอร์ที่แย่จัง)

 จะแวะมาดู ก็เรื่องอาหารของ BG ลาดพร้าวซอยสิบสอง เพราะพี่เค้าจะนำลิงก์ไปยั่วน้ำลายที่ FB บ่อยๆ

หรือหากแวะมาก็จะคลิกไปชมเรื่องแนะนำมั่ง (นานๆที)   หรือมาตามลิงก์ใน FB ของเพื่อนๆมั่ง

  แต่ส่วนใหญ่แวะมาดู แทบไม่ได้เมนท์  ส่วนงานอื่นๆแทบไม่ได้แวะอ่านเลย

 ดังนั้นจึงเหมือนห่างหายจากบล็อกไปนานนม  บล็อกเกอร์หลายคนโดยเฉพาะที่มาเป็นสมาชิกในช่วงหลัง

 ข้าพเจ้าก็แทบไม่เคยได้ยินชื่อ  ดังนั้นทริปนี้จึงรู้จักเฉพาะสมาชิกเก่าๆ

 และสมาชิกที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันเท่านั้น

.................................................................................

เกริ่นมาก็หลายบรรทัดแล้วเรามาเริ่มเมาท์บล็อกเกอร์ที่ร่วมทริปกันดีกว่าเนอะ

 ด้วยนิสัยส่วนตัวที่พูดไม่เก่งสักเท่าไร  จึงอาจจะได้ทักทายกันเพียงเล็กน้อย

 และบางคนก็เหมือนว่าจะไม่ได้ทักทายกันเลย

 เอ็นทรี่นี้จึงเกิดขึ้นเพื่อบอกว่าแม้จะไม่ได้ค่อยคุยกัน แต่ข้าพเจ้าก็แอบมองทุกๆคนอยู่นะ

BG กำหนัน  และ พี่ศรีสอางค์ :  ขอเริ่มต้นที่คู่นี้ก่อนเลย เพราะประทับใจสุดๆ สำหรับทริปนี้

 จำได้ว่าเจอหนุ่มสาวคู่นี้คราวที่ไปเยือนเรณูนคร  มองแล้วยังคิดในใจว่าหน้าตาพี่เค้าใสซื่อ ดูจริงใจดีจัง

 ตอนนั้นสองคนนี้อยากมานอนบ้านเดียวกะพวกเรามาก (จริงๆก้อคงเพราะครูแดงเป็นหลัก)

 แต่บ้านที่เรานอนมันก็เต็มแล้ว (นอนกันสิบกว่าคน มีห้องน้ำหนึ่งห้อง) จึงคลาดกันไปอย่างน่าเสียดาย

 จากนั้นก็เจอกันบ้างตามงานโอเค แต่ไม่ได้ร่วมกิจกรรมทริปยาวๆ แบบทริปลงใต้ครั้งนี้

 มาเจอครั้งนี้ลงใต้ไปเยือนถิ่นของท่านทั้งสอง  โหเธอจัดมาเต็มที่ค่ะเพื่อชาวโอเค

 ข้าวปลาอาหารเตรียมมาพร้อมสรรพ

 ยิ่งได้อ่านเอ็นทรี่ที่พี่เค้าขียนบรรยายความตื่นเต้นที่จะได้ทำอาหารต้อนรับชาวโอเค

 โห อ่านแล้วตื้นตัน มันจุกอกบอกไม่ถูก คนอะไรทำไมถึงน่ารัก จริงใจ ใสซื่อขนาดนี้ 

 แล้วยังมีเรื่องที่วิ่งวุ่นทั่วกระบี่เพื่อหาซื้อสายแจ็คมาต่อคาราโอเกะให้พวกเรา

 ส่วนคุณพี่ศรีสอางค์ก็แสนดี ทั้งที่ไมเกรนขี้น แต่ก็เต็มที่ทุกอย่าง 

 ภาพที่พี่เค้า ลูกช่าย และหลานสาว มานั่งรอพี่กำหนันที่หน้าโรงแรม

 แสงหน้ารร.ก็ไม่ค่อยสว่างเพราะ รร.ปิดไฟ ปิดประตูแล้ว มันเป็นภาพที่ยังจำได้ไม่ลืม

 ณ ตอนนั้น คือสงสารพี่เค้ามากอ่ะ  สภาพพี่แบบว่าเหนื่อยมาก  อยากนอนอยากพักเต็มทีแล้ว

 เหลือบมองไปข้างๆนั่นหม้อแกง นั่นถุงเศษอาหาร นั่นจานชามที่ใช้แล้ว

ต้องขนกลับไปล้างที่บ้านอีก (ระยะทางกลับบ้าน 70 โล)

โอ๊ยพี่เอ้ย  บอกตรงๆ เห็นแล้วน้ำตาจะไหล ทำไมพี่ถึงแสนดีกะพวกเราถึงเพียงนี้

 สิ่งที่ทำได้วันนั้นคือการนั่งคุยกับพี่ รอพี่กำหนันซึ่งกำลังไปบริการชาวโอเคอยู่ที่บ้าน BG smile andaman

 ดังนั้นภาพที่หลายๆคนเห็นเมื่อกลับจากบ้านคุณสมายล์คือ

 ชาวคณะเราประกอบด้วย BG บุปผา น้อยครับ ครูแดง ครูติ๋ว สตังค์+สามี

 กำลังนั่งคุยอยู่กับพี่ศรีสอางค์อย่างออกรส

 (ซึ่งๆหลายคนก็ป่วยอยู่แต่ก็พยายามมานั่งเป็นเพื่อนกันเพื่อไม่ให้เหงา

 เช่นครูแดงและพี่หน่อย (บุปผา) ซึ่งหลับไปแล้วแต่ก็อดลุกออกมาอยู่ด้วยไม่ได้)

 ดีใจมากๆนะคะที่ได้รู้จักพี่ทั้งสอง  ขอบขอบคุณจากหัวใจสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่น

 ขอบคุณสำหรับอาหารที่ทำให้พวกเราอิ่มท้อง ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ทำให้เพวกราอิ่มใจ

BG INDYLOVE :  จัดมาเมาท์เป็นรายต่อไป เพราะแอบเคือง

มีอย่างที่ไหนเคยคุยกันผ่านบล็อกตั้งนาน   พอไปเจอตัวจริงกับไม่ได้ทักทายกันซะงั้น -_-"

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะข้าพเจ้าไม่รู้ว่าเป็นเธอ

 แน่ล่ะก็ในบล็อกคุณพี่เค้าเคยลงรูปจริงที่ไหนกัน  โลโก้ก็เป็นโดราเอมอน

 (ตลอดการเดินทาง  ข้าพเจ้าเข้าใจว่าเธอคือผู้ติดตามบล็อกเกอร์คนใดคนหนึ่ง)

 แถมวันแรกที่เค้าแนะนำตัวกัน พี่ก็ไม่ได้แนะนำตัวเพราะมาขึ้นกลางทาง

 แต่ภายหลังเจ้าตัวมาแอบเล่าว่าเพราะอาจารย์เจี๊ยบไม่ยอมเรียกให้เธอแนะนำตัว

 เราสองคนจึงพลาดที่จะได้ทักทายกันอย่างเป็นทางการ

 แต่ก็นะแอบเคืองนิดนึงที่เค้าจำเราได้ (แหงล่ะก็ข้าพเจ้าลงรูปจริงในบล็อกตลอด)

 จำได้ แต่ไมม่ยอมมาทักนะ >< บอกว่าได้แต่แอบมองและพยายามส่งยิ้มให้แต่ข้าพเจ้าไม่เห็น

 ตอนแรกก็กะว่างอนๆ พี่เค้าไปสักพักนึง แต่พอมาคุยกันในบล็อกและ add fb กันเรียบร้อยแล้ว

 เราเลยลงมติกันว่าความผิดทั้งปวงนี้ขอมอบให้จารย์เจี๊ยบแต่เพียงผู้เดียว 55

 BG เกสรมาเฟีย (ซ้าย) : สาวน้อยคนนี้ ที่เรียกสาวน้อยเพราะเธอได้รางวัลบล็อกเกอร์ที่อายุน้อยสุดในทริป

 น่าภาคภูมิใจนะคะพี่น้อง  นี่ถ้าไปอยู่สังคมออนไลน์อื่นเค้าคงมีอายุเฉลี่ยกันที่ 15-18 ปี

 แต่ที่นี่โอเคเนชั่นค่ะ  ค่าเฉลี่ยชาวเรา กะคร่าวๆดูน่าจะอยู่ที่  35-40 ประมาณนั้น -"-

(อัพเดท: เอิ่ม พอกลับมาอ่านอีกรอบคิดว่าน้อยไปค่ะ  จริงๆน่าจะอยู่ที่ 40-50 ปีมากกว่า )

 ก็ได้ทักทายและถ่ายรูปด้วยกันบ้าง แต่ไม่ได้คุยกันมากเท่าไร

 จนวันจะกลับแล้ว พอพูดถึงเกสรมาเฟีย ข้าพเจ้าก็ยังนึกไม่ออกว่าคนไหนนะ

 แต่พอมีคนบอกว่าที่ใส่กางเกงจาไมก้าไง  อ้อนึกได้ทันที

 เธอเปรี้ยว เฟี้ยวเฮาะ (ลงใต้ขอสำเนียงใต้หน่อยเนอะ) มากค่ะคนนี้

 เครื่องทรงที่เธอใส่เรียกว่ามาครบทุกสี เห็นระยะไกลสามกิโล

 แอบเคืองเธอเหมือนกันค่ะคนนี้ ที่มาแย่งตำแหน่งบล็อกเกอร์อายุน้อยสุดไป

 ทั้งที่ก็ไม่ได้ห่างกันกะข้าพเจ้าสักเท่าไร (หราาาา)

................................................

 BG ภาษาไทย (ขวา) :  พี่คนนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันในบล็อกโอเคค่ะ แต่เราไปคุยกันบ้างไลค์กันบ้างใน FB

 เจอที่งานสังสรรค์อย่างที่โอยั๊วะก็มีบ้าง แต่เพิ่งได้เที่ยวตจว.ด้วยกันครั้งแรก

 (พูดซะเหมือนเด็กม.ปลายออกเที่ยว ตจว. กันเลย 55)

 บนรถเธอนั่งใกล้ข้าพเจ้าค่ะ เยื้องๆ คนละฝั่ง พี่เค้าเรียบร้อยค่ะ พูดน้อย ยิ้มเยอะ

 วันแรกๆก็ไม่ค่อยได้พูดกันเท่าไร แต่วันต่อๆมาก็ได้พูดกันมั่ง ส่งขนมกันมั่ง

 มาเข้าขากันได้ดีก็วันสุดท้ายนี่ละค่ะ ต้องยกความดีความชอบให้"คาราโอเกะรวมใจชน"

 รถติดก็ติดไป ชาวคณะเราหาได้สนใจไม่ ร้องกันไปเถอะทั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืน

 จนถึงกทม.แล้วเพลงที่คีย์ขอไว้ยังไม่หมดน่ะคิดดูละกัน

 ว่าแล้วคันปากอยากเมาท์คนไม่ได้ร้องเพลงที่ขอ ยกยอดไว้เมาท์รอบหน้าละกันค่ะ

.............................

โว้วว  ยาวขนาดนี้เชียวรึ แล้วกว่าจะครบคนจะยาวขนาดไหนกัน

 บอกไว้ก่อนว่าเอ็นทรี่นี้จะเผา เอ๊ย เมาท์ต่อเนื่องไปเรื่อยๆ

 จะเขียนต่อไปทีละ..1234..คน แล้วแต่เวลาและความขยันจะอำนวย

 แต่จะไม่ขึ้นเอ็นทรี่ใหม่แน่นอน ไม่อยากใช้เปลือง กลัวบอกอ จะบ่นว่าไม่ประหยัด (แหะๆ)

 จริงๆ ก็คือไม่อยากให้กระจัดกระจาย อ่านกันไปที่นี่แหละที่เดียวล่ะค่ะ (สิ้นเดือนจะจบรึเปล่ายังไม่รู้?)

 แต่ตั้งใจไว้ว่าจะเมาท์ทุกคน เพื่อความเสมอภาค จะได้โดนนินทากันอย่างทั่วถึง

 อ้อ อันนี้ไม่รวมสมาชิกเก่าๆ เช่นครูติ๋ว ครูแดง พี่หน่อย etc. นะคะ เพราะเห็นกันจนเบื่อหน้าแล้ว อิอิ

 ยังไงก็อย่าเพิ่งขี้เกียจอ่านกันซะก่อนนะคะ แล้วจะมาอัพเดทเรื่อย ๆ

 ปล. พูดน้อย แต่เขียนเยอะเนอะ

.....................................................

อัพเดท

BG วารี: พี่วารี พยาบาลผู้ทุ่มเท มุ่งมั่นกับงานของเธอ

 บนรสบัสเธอนั่งอยู่ข้างๆ พี่มัย (BG ภาษาไทย) ซึ่งก็เยื้องๆกับข้าพเจ้านั่นเอง

 แอบมองเธอในวันแรก ดูพี่เค้าเกร็งๆ ประหม่าๆ เหมือนกลัวๆ กล้าๆที่มาร่วมทริปนี้

 เรามีโอกาสคุยกันไม่มาก ก็คล้ายๆกับพี่มัยคือทักกันประสาคนนั้่งใกล้

 ส่งขนมอะไรเทือกนั้น แต่แม้ไม่ค่อยได้คุยกัน ตลอดทุกวันข้าพเจ้าก็แอบสังเกตเธอตลอด

 วันที่สองเธอมีรอยยิ้มบนใบหน้ามากกว่าวันแรก ดูกล้าพูดคุยกับคนอื่นๆมากขึ้น

 ได้คุยกับพี่อัง (BG อังศนา) รูมเมทร่วมห้องในคืนแรก พี่อังบอกว่า"คุณวารีน่ารัก คุยเก่งมาก"

 วันกลับคือวันที่รอยยิ้มบนใบหน้าพี่มากกว่าทุกวัน ความเกร็งดูจะหายไปแทบหมด

 ยิ่งตอนเราร้องคาราโอเกะกัน ตอนแรกส่งไมค์ไปให้ พี่ยังไม่ค่อยกล้า

 ส่งต่อไปให้พี่มัยซะมาก แต่พอยิ่งดึก สงสัยเริ่มเครื่องติด พี่ก็ไม่ปล่อยไมค์เหมือนกัน

 ร้องได้แทบทุกเพลงอีกต่างหาก ทั้งๆที่เพลงก็ทันสมัยมาก พวกสุนทราภรณ์งี้ รวงทองงี้ 55

 ก็ดีใจนะคะที่เห็นพี่ทะลุกำแพงความเครียดออกมาร่วมสนุกบ้าๆบอๆกกับพวกเรา

 หวังว่าคงได้ร่วมกิจกรรมด้วยกันอีกค่ะ :)

BG smile -andaman: หนุ่มโรแนมติกคนนี้ ข้าพเจ้าได้มีโอกาสไปเยี่ยมบ้านเขา

 ขอบอกว่าเป็นบ้านที่แค่เดินเข้าไปเพียงไม่กีก้าวก็ปะทะได้ถึงรังสีแห่งความอบอุ่น

 หลายคนอาจจะเห็นรูปบ้านเขผ่านทางบล็อกแล้ว ชมภาพว่าสวยแล้ว

 ของจริงยิ่งสวยกว่า  บ้านหลังกะทัดรัดสามหลังบนที่ดินแบบลึกทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า

 ตกแต่งอาร์ตๆ ยิ่งกลางคืนเปิดไฟ โอ โรแมนติกดีจริง

 (ตกลงเมาท์คนหรือเมาท์บ้านนี่ ..ก็บ้านเขาสวยนิ ^^)

 จริงๆที่บอกว่าบ้านดูอบอุ่นนั้น ไม่ใช่เพราะตัวโครงสร้างบ้านหรอกค่ะ

 แต่เป็นโครงสร้างของครอบครัวเขานั่นอง  พ่อแม่ลูกอบอุ่นน่ารักกันมั่กๆ

 ชอบสุดๆตอนพ่อเล่นดนตรี ลูกสาวร้องเพลง แถมร้องเพลงโปรดของข้าพเจ้าซะอีก (The Show)

 แอบนั่งฟังอยู่ตรงที่จอดรถ จิบน้ำชาไปด้วย (หรา) โอ บรรยากาศร่ารื่นรมย์สุดๆ

BG คนดีมีวินัย:  พี่นาถคนนี้มาถึงรถเป็นคนท้าย และเมื่อเขามาถึงที่เนชั่น

 ครูแดงซี่งยืนอยู่ข้างข้าพเจ้า  ก็พูดออกมาว่า "โล่งใจ คนนี้ล่ะที่พี่ห่วงที่สุด กลัวมาไม่ได้"

 พี่นาถเป็นชายหนุ่มที่มีเรื่องเล่าดีๆ มาเล่าให้เราหลับ เอ๊ย ฟัง บนรถหลายเรื่อง

 ชอบมากๆ โดยเฉพาะเรื่องราวเกี่ยวกับในหลวงผู้เป็นที่รักยิ่งของเรา

 พี่นาถคนนี้ นอกจากจะมีเรื่องเล่าดีมาเล่าให้เราฟังแล้ว  ยังมีความสามารถในการร้องเพลงอีก

 เสียงร้องเขานุ่มๆ มีโอกาสได้ฟังพี่เขาร้องเพลงร่วมสมัย (สมัยนู้น) อยู่หลายเพลง

 ครูแดงมากระซิบเมาท์กันสองคนว่า "คุณนาถร้องเพลงเพราะเนอะ"

 (ตกลงนี่เมาท์พี่นาถ หรือ เมาท์ครูแดง ?? อิอิ)

BG ชบาตานี : ผอ.สาวแกร่ง ณ ปัตตานี ....เช่นเคยด้วยความที่เป็นบล็อกเกอร์นิสัยไม่ดี

 ทำให้ข้าพเจ้าไม่รู้จักเธอ(อีกแล้ว)  ได้ยินเสียงหลายคนชมบนรถว่า

 BG ชบาตานี เขียนบล็อกได้ดี น่าอ่าน น่่าติดตาม ไอ้เราก็พยายามนึกว่าคนไหนน้า

 นึกอย่างไรก็นึกหน้าไม่ออก  จนเธอมาร่วมทริปกันก็ยังไม่ค่อยได้ทักทาย

 ก็ทริปนี้มีผู้ติดตามหลายคน ไหนจะญาติบล็อกเกอร์ชาวใต้ที่มาต้อนรับอีก

 ก็ทำงงเหมือนกันว่าใครเป็นใคร  มองไปก็คิด นี่บล็อกเกอร์รึผู้ติดตามนะ?

 มาจำชื่อได้แม่นก็อีวันที่จะกลับ แล้วพีเค้าขึ้นมากล่าวร่ำลากับชาวคณะบนรถบัส

 ที่แม่นไปกว่านั้นคือพี่เค้าถามว่าได้รับหลวงปู่ทวดกันแล้วทุกคนใช่ไหม

 อ้าวๆหันซ้ายหันขวา งงๆกะครูติ๋ว หลวงปู่ทวดไรเหรอ?

 เค้าแจกกันตอนไหน ทำไมตกข่าวกันอยู่สองนาง ยกมือแจ้งว่ายังไม่ได้เลยค่ะ

 ตรงนี้เจ้าชาย (ทวีวัฒนา) น่ารักมาก หยิบหลวงปู่ทวดของตัวเองมาให้บอก เอาของผมไปก็ได้

 แต่หลังจากที่ครูติ๋วรับมาได้ไม่นาน คุณพี่ชบาตานีก็ไปจัดหามามอบให้เราอย่างฉับไว

 กลับมาจากทริปมีโอกาสแวะไปอ่านเอ็นทรี่ต่างๆที่พี่เค้าเขียน อืมเขียนดีแฮะ

 อ่านสนุก ได้สาระ ภาษาง่ายๆ แฝงจริงใจ แวะไปอ่านหลายเรื่องแล้ว

 ขอบคุณทริปนี้ที่ทำให้รู้จักคนดีๆเพิ่มขึ้นอีกหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คนนี้แหละค่ะ

BG ณัฐรดา & BG สมชัย : มาเป็นคู่ดูโอ้เลยสำหรับสองคนนี้ 

 ทักครั้งแรกบนรถบัสหน้าตึกเนชั่นนั่นแหละค่ะ เพราะนั่งอยู่หลังข้าพเจ้า

 ไปสะดุดกะเสื้อของคุณหมอสมชัยก่อน พี่เค้าใส่เสื้อ Chonburi F.C. มา

 เราก็อ้าวนี่ๆ แฟนฉลามชลนี่คะ มาจากชลบุรีรึเปล่าคะ ???

 สรุปว่ามาจากชลบุรีจริงด้วย  แอบดีใจได้เจอบล็อกเกอร์คนบ้านเดียวกัน

 แถมมารู้ตอนหลังว่าเป็นลูกช้างมอชอทั้งคู่เหมือนข้าพเจ้าอีก

 โอ๊ะ โลกกลมแท้ๆ ...นอกจากคู่นี้จะหน้าตาดี หุ่นดีทั้งคู่แล้ว

 ตอนร้องเพลงยังเสียงดีทั้งคู่อีก  โอ เพอร์เฟ็คไปมั้ยคะ (ตาร้อนผ่าว)

 สำหรับคุณณัฐรดา  ข้าพเจ้าแอบมองเธอบ่อยมาก

 คนอะไรหุ่นดีชะมัด แล้วแต่ละวันผุ้านุ่งเธอก็แสนงาม มองไปอิจฉาไป

 ตั้งใจว่ากลับจากทริปคราวนี้ต้องออกกำลังกายให้มากกว่าเดิม เผื่อจะมีเอวกะเค้ามั่ง ><

 อ้อคู่นี้เค้าปฏิบัติธรรมด้วยนะคะ คิดว่าคงได้ร่วมกิจกรรมสายธรรมะด้วยกันในไม่ช้านี้

 หรือหากโปรแกรมธรรมะยังไม่ได้จังหวะ เห็นทีได้นัดดวลไมค์กันก่อน อิอิ

BG อิงตะวัน : คนนี้ก็ไม่เคยคุยในบล็อก ไม่เคยได้ยินชื่อ

 ไม่เคยอะไรทั้งสิ้น แปลง่ายๆว่าไม่รู้จักกันเลยนั่นเอง

 แต่หลังจากไปทริปล่องใต้นี้ คิดว่าทุกคนที่ไปคงจำได้ไม่ลืม

 เพราะเธอคือผู้อุปการะคุณอาหารเช้าแสนอร่อยในวันที่สองของการเดินทาง

 นอกจากจะให้ ททท.ตรังเสนอตัวเป็นเจ้าภาพมื้อเช้า ณ ร้านเรือนไทยติ่มซำ แล้ว

 เธอยังเป็นไกด์พาคณะเราชมวัดตันตยาภิรม  วัดคู่บ้านคู่เมืองของ จ.ตรังอีกด้วย

หลังจากหลอกให้พวกเราอิ่มท้องด้วยติ่มซำ และอิ่มใจจากการชมวัดแล้ว

 เธอก้อแจ้งความประสงค์ว่าอยากจะขอแรงชาวบล็อกเกอร์เราให้มาตรังอีกครั้ง

 จะให้มาช่วยกันปลูกหญ้าเลี้ยงปลาพะยูน เอาล่ะสิกินของเค้าไปแล้วด้วย

 เหมือนเป็นพันธะติ่มซำไปซะแล้ว (แซวขำๆนะคะ ชาวบล็อกเกอร์เราจิตอาสากันอยู่แล้ว

 แล้วเจอกันทริปปลูกหญ้าให้ปลาพะยูนค่ะ ^_^)

 BG Icy: เขาเป็น BG ที่ข้าพเจ้าประทับตราว่า "โคตรเซลฟ์"ไว้บนหน้าผาก

เรื่องมันเริ่มจากตอนที่เค้าให้แต่ละคนนะนำตัวกันบนรถตอนเริ่มออกเดินทางจากกทม.

ให้บอกว่าชอบและประทับใจบล็อกเกอร์คนไหนมากที่สุด

คนอื่นๆเค้าก็บอกไปชอบอ่านงานคนนั้น คนนี้ คนโน้น

แต่ๆๆ พอมาถึงตาคนนี้ค่ะ เขาตอบแบบเสียงดังฟังชัดมวากว่า

ประทับใจบล็อกตัวเองที่สุด เพระปกติไม่ค่อยอ่านบล็อกคนอื่น ><

โอ้วแม่เจ้า  ฟังคำตอบแล้วข้าพเจ้านึกในใจ อืม โครตเซลฟ์เลยคนนี้

ว่าแล้วก็หันหลังไปมองดูหน้าหน่อยซิ หน้าตาเป็นไง

อ้อตานี่เอง เคยเห็นแวบๆที่งานปีใหม่โอเค แต่ไม่ได้ทักกัน

ดูขี้แอ๊คชอบกล คิดในใจตอนนั้น (เอิ่มแต่ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่นะ อิอิ)

ก็ได้ยินหลายคนชื่นชมเหลือเกินว่าถ่ายรูปเก่งถ่ายรูปสวย

เฮอะ จะซักแค่ไหนกัน  พอกลับจากทริปมาแอบเปิดเอ็นทรี่เก่าๆดู

เออถ่ายรูปสวยใช้ได้แฮะ มุกเยอะอีกต่างหากตอนเขียน

แต่ไหงตัวจริงดูแอ๊คอาร์ตมากเลยอ่ะ ทริปนี้ได้พูดกันนับคำได้

ทริปต่อไปหวังว่าจะได้คุยกันมากขึ้นเนอะ อย่างน้อยก็ในวงน้ำชา

น้ำชาอะไรนะที่ขวดเขียวๆ มีดาวสีแดงๆน่ะ ^^

BG นักเดินทางตัวเขื่อง (ซ้าย): นี่ก็ไม่รู้จักกันก่อนไปทริปอีกแล้วค่ะ

 ก็ตอนขึ้นรถบัสที่เนชั้น เหมือนว่าจะเห็นนั่งอยู่แถวๆหลังรถ

 ไถ่ถามกันเรื่องที่นั่งไรนี่แหละ ไอ้เราก้อปากหนัก ไม่ได้ถามหรอกว่า

 เป็นบล็อกเกอร์รึเปล่า ชื่ออะไร ก็เห็นไม่คุ้นหน้านี่

 (จริงๆต้องโทษมนุษยสัมพันธ์อันยอดแย่ของตัวเอง ><)

 ตลอดสามสี่วันที่เที่ยวก็ไม่ได้คุยกันแบบจริงจัง

 สารรภาพตรงๆว่าวันจะกลับยังจำไม่ได้ตั้งหลายคนว่าใครเป็นใคร

 มาตอนรถแวะให้กินข้าวเย็นวันกลับน่ะแหละ ก็ถามพี่หน่อย(บุปผา) ว่า

 คนไหนนะ "นักเดินทางตัวเขื่อง" คืออยู่บนรถได้ยืนชื่อบ่อยนะ แต่ไม่รู้คนไหน

 สรุปว่ามารู้จักหน้าตากันจริงๆจังๆเอาวันสุดท้ายนี่ละ นะก็ยังดีกว่ากลับแล้วไม่รู้จักเนอะ

 ซึ่ง ณ จุดนั้นที่พี่หน่อยบอกคนนี้ไงนักเดินทางตัวเขื่อง แล้วเราได้แต่อ๋อ คนนี้เหรอคะ

 เจ้าตัวก็บอกว่าเค้ารู้จักเรานะ ครูเก๋ใช่มั้ย เค้าแอบมองอยู่นะ จำได้

 คือ ณ จุดนั้นรู้สึกอยากเขกหัวตัวเองมากๆ คิดในใจเราห่างบล็อกโอเคนานไปแล้วมั้งเนี่ย

 คือถ้าเราไม่รู้จักเค้า เค้าก็ไม่รู้จักเรา นี่ไม่เท่าไรนะ

 แต่ถ้าเราไม่รู้จักเค้าแต่เค้ารู้จักเรา คือจะรู้สึกผิดมากอ่ะ

 แต่เอาเนอะตอนนี้รู้จักกันแล้ว แอดเพื่อนกันใน FB ก็แล้ว คงจะได้คุยกันมากขึ้นๆ

  ........................................................

BG นกฮูก (กลาง): สำหรับบล็อกเกอร์กระท้อน เอ๊ย บล็อกเกอร์นกฮูก

 ผู้ชายตัวโต หน้าตามองแวบแรกน่ากลัว แต่จริงๆใจดีคนนี้

 ข้าพเจ้าได้มีโอกาสทักทายและส่งยิ้มให้ตอนที่เจ้าหญิงแนะนำให้รู้จักกันที่วัดถ้ำเสือ

จำได้ว่ารู้จักกันตอนฝนตกพรำๆ  พี่เค้ายืนยิ้มทักทายบล็อกเกอร์ที่กำลังเดินเข้าวัด

 โดยมีเจ้าหญิงคอยบอกว่าใครเป็นใคร

 คนนี้ข้าพเจ้าจำแม่น เพราะมาได้ยินพี่อัง(ศนา) มาคุยว่า

 "น้องเก๋ กระท้อนที่ BG นกฮุกเอามาให้อร่อยมากเลยเนอะ"

 ห๊า กระท้อน กระท้อนไรคะ นี่นอกจะ(เกือบ)พลาดได้รับหลวงปู่ทวดแล้ว

 ข้าพเจ้ายังพลาดกระท้อนที่รำลือกันว่าอร๊อย อร่อยอีกหรือนี่

 โอ สวรรค์ ไยกลั่นแกล้งกันเยี่ยงนี้ แค่เราทิ้งบล็อกเกิดเมืองนอน

 ไปลัลล้าในเฟซบุ๊กมหานครไม่กี่ปี ทำไมๆๆ

 จากจุดนั้นล่ะค่ะ นับแต่นั้นมา พอนึกถึง BG นกฮูก ข้าพเจ้าจะนึกถึงกระท้อนลูกโตทันที

 (แม้ไม่ได้เห็นลูกจริง ก็ได้ตามมาเห็นในบล็อกที่เพื่อนมาลงให้ช้ำใจเล่น)

 ตั้งปฏิญาณไว้ว่า ครั้งหน้าเจอหน้าพี่เค้าเมื่อไร จะต้องได้กินกระท้อนคนเดียวสักสิบลูก

  BG Chaoying: พี่เจ้าหญิงหรือพี่ตุ๊ก ผู้ถือเป็นแม่งานหลักของทริปนี้เลยก็ว่าได้

เธอเตรียมตัวทุกขั้นตอนอย่างตั้งใจเพื่อต้อนรับชาวโอเค

ก่อนไปก็ออกเอ็นทรี่เรียกแขกตั้งหลายเอ็นทรี่ ข้าพเจ้าอ่านแล้วยังตั้งใจว่า

จะไปซื้อผ้าทอนาหมื่นศรีกะเค้าบ้าง  แต่พอไปจริงๆ มันเยอะ เลือกไม่ถูก

มัวแต่ดูคนนั้นคนนี้หยิบนู่นนี่  สรุปว่าไม่ได้ซื้อกะเค้าเลยสักชิ้น -"-

ระหว่างทางเธอก็เป็นคนบรรยายประวัติต่างๆของจ.ตรังอีก

ฟังไป หลับไป เอ๊ย ไม่ใช่ ฟังไป ก็ได้ความรู้เพิ่มพูนไปตลอดทาง

อ้อ ไม่ใช่เฉพาะเจ้าตัวนะคะที่เตรียมตัวต้อนรับชาวคณะโอเคที่ล่องใต้ครั้งนี้

แต่ยังๆพี่ๆน้องๆญาติที่พลอยตื่นเต้นที่จะได้เจอะเจอกะชาวโอเคเราด้วย 

ตอนอยู่บนรถเธอเล่าให้ฟังว่าบ้านเธอก่อนนี้เป็น "บ้านเล็กในป่าใหญ่"

แต่ตอนนี้เป็น "บ้านเล็กในป่าเล็ก"ไปซะแล้ว

ฟังไปเราก็จินตนาการไป แล้วพอไปเห็นจริงๆ ใช่เลยบ้านในป่า

มีต้นไม้แสนร่มรื่นรอบล้อมบ้านเธอเต็มไปหมด (น่าไปปูเสื่อนอนอ่านหนังสือจริงๆ)

เมื่อเราไปถึงอาหารเต็มพรึบเตรียมไว้ให้พวกเรา  ที่ข้าพเจ้าโปรดมากก็เห็นจะเป็นหมูย่าง

ซึ่งเตรียมไว้ทั้งตัว ได้กินหมูย่างเมืองตรังที่ร้านติ่มซำว่าอร่อยแล้ว

แต่ที่บ้านเจ้าหญิงขอบอกว่าอร่อยกว่า มากกกกกกกกกก

หมู..รสดีและกรอบเป็นที่สุด ข้าพเจ้าคนเดียวกินไปก็คงร่วมครึ่งโล(รึจะโล?)

ส่วนอาหารอื่นๆ ก็ถูกอกถูกใจไปตามๆกัน เห็นครูติ๋วเวียนตักแกงส้มหลายรอบ

ครูแดงกะพี่อังก็เฝ้ากินผัก(ในถาดใหญ่มาก) อย่างเบิกบาน

ขณะที่กำลังนั่งรับทานกันอย่างชื่นมื่น ฝนก็ตกลงมา แต่ด้วยความรอบคอบของเจ้าหญิง

เราก็ไม่เดือดร้อนแต่อย่างใด เพราะเธอเตรียมกางเต็นท์ไว้พวกเราแล้ว (สุดยอด)

ไม่รู้จะกล่าวขอบคุณอย่างไรได้หมด ถึงความตั้งอกตั้งใจของพี่ที่จะต้อนรับและดูแล

ชาวคณะด้วยความอบอุ่น ก็คงจะกล่าวได้เพียง

ขอบคุณ ขอบคุณ และ ขอบคุณนะคะ

ถ้าไม่มีพี่เจ้าหญิง บอกได้เลยว่าทริปนี้จะไม่สมบูรณ์แบบขนาดนี้

 ...................................

BG นายแพทย์สวรรค์กาญจนะ : หนุ่มใหญ่ใจดี หมอกวี หมีกวอแห่งเมืองคอน

เขาเหมือนพระผู้มาโปรดเราในยามเช้า พร้อมซาละเปาลูกโตที่มาได้จังหวะพอดิบพอดี

  เมื่อรถบัสจอดให้เราได้ล้างหน้าแปรงฟันในตอนเช้า

หลังจากลงมาบิดขี้เกียจจากการเดินทางหลายชั่วโมง ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ

ออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงครูติ๋วตะโกนเรียก "น้องเก๋ๆมานี่เร้ว"

มองไปอ้าวนั่นคุณหมี เอ๊ยคุณหมอหวันนี่ เคยคุยกันทั้งในบล็อกในเฟซอยู่แล้ว

หน้าตาจำได้ดี เพราะเฮียแกอัพรูปตัวเองวันละสามเวลาหลังอาหาร (ฮา)

ก็ไปทักทายกันได้ไม่นาน ชักภาพร่วมกันมาหนึ่งรูป ก็ต้องเปิดทางให้คนอื่นได้ทักทายมาก

เช้าวันนั้นเขาฮ็อทมากค่ะ คนนั้นคนนี้แวะเวียนไปทักไม่ได้ขาด

ก่อนขึ้นรถ คุณหมอเรียกขอจับมือแสดงความยินดีที่เรียนจบ (ซะที)

อยากบอกว่าอายมากไม่อยากให้ใครจับมือเลย เพราะมือด้านปานว่าจับจอบเสียมทุกวัน ><

ยิ้มให้กันหนึ่งครั้งแล้วจากขึ้นรถมา (ครูติ๋วมากระซิบว่าคนอะไรยิ้มเป็นอยู่แบบเดียว ^^)

แม้ว่าจะเจอกันตัวเป็นๆครั้งแรก แต่เราเหมือนรู้จักกันมานาน เพราะคุยผ่านบล็อกมานาน

จำได้ว่าสมัยแรกๆที่เขียนบล็อก ก็มีคุณหมอนี่ล่ะ ที่มาเมนท์อย่างสม่ำเสมอ

ขอบคุณนะคะสำหรับซาละเปาอร่อย องค์จตุคามรามเทพ

และสำหรับมิตรภาพดีๆที่มีให้ชาวโอเคเสมอมา

BG พาจรดอทคอม: บล็อกเกอร์ขาลุยคนนี้ 

จำเขาได้แม่นจากงานสังสรรค์ปีใหม่ของโอเคเมื่อปลายปีที่แล้ว

เขามาเล่าประสบการณ์การเดินทางท่องเที่ยวตปท.โดยเฉพาะในเอเชีย

เล่าได้ไม่รู้จบ แถมเต็มเปี่ยมไปด้วยสาระ  แล้วก็จะถามคำถามผู้ฟังโดยมีของรางวัลล่อใจ

(ข้าพเจ้ายังวิ่งออกไปตอบและได้มาหนึ่งชิ้น อิอิ)

สำหรับทริปนี้คนอื่นอาจจำเขาแม่นในฐานะเจ้าของแกงสะตอทั้งเปลือก

แต่สำหรับข้าพเจ้าเขาเป็นพลขับที่พาข้าพเจ้าและคณะ (ครูติ๋ว และผู้ติดตาม)

ไปบ้าน BG smile-andaman  (คนอื่นล่วงหน้าไปแล้วโดยรถบัส)

พี่เค้าเดินทางบ่อย เชี่ยวชาญเส้นทางมาก

ขาไปก็ขับเลยบ้านไป รู้ตัวอีกที่ก็ถึงทางที่จะไปพังงา

พอวนรถกลับมาอีกรอบก็ยังมีน้ำใจขับเลยบ้านให้เราได้ตื่นเต้นอีก (ฮา)

ขากลับเราเห็น BG Icy และครอบครัวเตรียมขึ้นรถพี่เค้ากลับโรงแรม

เราและคณะก็เลยวิ่งตามมาขอกลับด้วย

(มีคนหิวข้าว และบางคนอยากนอนจึงต้องพากันกลับก่อน)

ก็ขอขอบคุณนะคะที่ยอมให้โดยสารรถทั้งไปและกลับ

โอกาสหน้าคงได้นั่งเลยกันไปถึงพังงา สมใจนึก แหะๆ

BG: พญาสุขุม : ท่านมหาผู้มีน้ำเสียงเป็นเอกลักษณ์คนนี้

ยามท่านพูดทีไร ข้าพเจ้าพลอยจะพนมมือสาธุทุกครั้งไป

สายๆวันที่เราแวะเค้กท่าปาบ ข้าพเจ้าได้รับข้อความทาง FB จากเขาว่า

"ขอเบอร์โทรของเจ้าหญิงด่วยครับ นั่งค้างอยู่บขส.ใหม่ ตรังครับ"

หลังจากอ่านข้อความแล้วบอกะพี่มะอึก ก็ได้รับทราบว่า ได้ให้พี่กำหนันเอารถไปรับแล้ว

เขาเดินทางมาจากสงขลา สละเวลามาจากลูกน้อยวัยสองเดือน เพื่อมาพบหน้าชาวโอเค

มาร่วมเดินทางไปเที่ยวกับเราในช่วงสั้นๆที่ถ้ำช้างหาย

มาเทศน์ เอ๊ย มากล่าวทักทายเราบนรถ พร้อมแร๊พให้ฟังอีกหนึ่งกัณฑ์ เอ๊ย หนึ่งท่อน

ประทับใจสำหรับคนนี้ ประทับใจมาตั้งแต่คราวได้ล่องเรือไหว้พระด้วยกันปีกระนู้น

ฟังเขาเล่าอะไรต่างๆบนเรือ ขอบอกว่าเพลินมาก

ทั้งน้ำเสียง ลีลา เนื้อหา ใครไม่เคยได้ยินได้ฟัง

แนะนำว่าต้องหาโอกาสค่ะ ครั้งหนึ่งในชีวิต แล้วคุณจะประทับใจ

BG เมธา : โห หารูปยากมาก กว่าจะหารูปมาเผาได้

(ตอนเค้าถ่ายรูปกันสงสัยจะหลบไปกินเบียร์อยู่ที่ไหนแน่ๆ)

เขาคนนี้ในบล็อกเราก็แทบไม่ได้คุยกันมากนัก ใน FB ก็ไม่ค่อยได้คุย

แต่ข้าพเจ้ามักจะหลงไปกดไลค์รูปเขา ซึ่งล้วนแต่เป็นรูปในอดีตชาติ

สมัยที่เคยหล่อ หุ่นเพรียว หน้าใส (ก็ราวๆสิบยี่สิบปีก่อนแหละ) 55

คนนี้กล้าเมาท์จัดหนักเพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทสมัยมัธยม

เคยร่ำสุรา เอ๊ย จิบน้ำชาที่โอยั๊วะกันมาแล้ว

ก็ไม่แปลกใจเลยที่ทริปนี้จะพบเจอเขาพร้อมแก้วบรรจุน้ำสีเหลืองอำพัน

ไม่เลือกเวลาว่าจะเช้าสายบ่ายเย็น เขาคงจะกินแทนน้ำเปล่าสินะ

แล้วทุกคืนที่พวกคณะเราเข้านอน เมื่อข้าพเจ้าเปิด FB  ก็จะเจอ

นายเมธาเช็คอินที่นี่ที่นั่นดึกๆดื่น ประมาณว่ามาเที่ยวทั้งที่ต้องเที่ยวให้ดึกที่สุด

(ห้องนอนที่โรงแรมสงสัยเอาไว้อาบน้ำแค่นั้น)

ไม่คิดว่าเขาจะมาร่วมทริปนี้ด้วย เพราะโอเคจัดพบปะทีไร ไม่เคยเห็นมาสักที

จากนี้ก็หวังว่าจะได้พบกันอีกในอีกหลายๆกิจกรรมนะ

ว่าแต่ไปป่าวเนี่ย ปลูกหญ้าให้ปลาพะยูน

งานนี้เห็นว่ามีอาหารทะเลให้กินแกล้มเบียร์ด้วยนะ 55

BG ลำชานบ้านบู : ชายปริศนาผู้ทำตัวลึกลับคนนี้ เขาเป็นใคร??

ไม่มีใครเคยเห็นหน้าเขา มีก็เพียงเจ้าหญิงที่ได้โทรคุยกัน

เค้าเป็นบล็อกเกอร์ที่สมัครเพื่อมาคอมเมนท์เท่านั้น เค้าไม่มีบล็อกของตัวเอง

เค้าใช้โลโก้เป็นหนุ่สาวคู่หนึ่งกำลังนั่งดื่มและสบตากันอย่างมีความสุข

ข้าพเจ้าและอีกหลายคนคงไม่ได้ใส่ใจอยากเห็นโฉมหน้าเค้ามากมาย

หากว่าเค้าไม่ทำตัวเป็นบุรุษลึกลับซึ่งโอนเงินมาเลี้ยงอาหารเช้าเราในวันแรกที่ตรัง

และไม่ใช่บุคคลที่ส่งน้ำชาในขวดสีเขียวมาให้เราถึงโรงแรมที่กระบี่

ทำไมเค้าไม่มาปรากฏตัวเหมือนดังเช่นบล็อกเกอร์ชาวใต้หลายๆคน

อันนี้เจ้าหญิงซึ่งได้คุยโทรศัพท์บอกว่าเค้าไม่ว่าง ติดธุระ

แต่ข้าพเจ้าแอบคิดคนเดียวว่าเค้าต้องการเป็นบุคคลปริศนาแน่เลย

แถมยังคิดไปว่าเค้าอาจจะมาแอบดูหน้าตาชาวคณะเราแล้วก้อเป็นได้

แต่ไม่ยอมเปิดเผยตัว (สงสัยจะดูหนังแนวลึกลับ สอบสวนมากไปหน่อยนะเรา)

อย่างไรก็ตามก็ขอขอบคุณนะคะสำหรับ surprise ที่จัดให้ชาวคณะอย่างต่อเนื่อง

เราจะเฝ้ารอวันที่คุณเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง อิอิ

.............................................................

เย้ จบซะทีค่ะ หลังจากพยายามกดดันตัวเองให้เขียนให้จบ(สักที)

มัวแต่ขี้เกียจๆอยู่นั่นล่ะ สำหรับทริปนี้ถือว่าเป็นทริปที่มีเอ็นทรี่ถูกเขียนขึ้นมาเยอะมาก

ตอนนี้ก็คงร่วมร้อยแล้ว และยังไม่มีทีท่าว่าจะจบกันง่ายๆคาดว่าจะสักสองร้อยเรื่องกระมัง

บางคนก็น่าจะใกล้สิบเอ็นทรี่แล้วล่ะ หลายๆท่านก็คงได้อ่านแล้วหลายเรื่อง

แต่เรื่องที่ข้าพเจ้าประทับใจที่สุดก็คือของน้องไผ่ เอ๊ย ของบอกอชาลีนั่นเอง

เอ็นทรี่เดียวครบ ใครไม่อ่านเรื่องไหนเลย ต้องอ่าน เรียกว่าว่าเอ็นทรี่เดียว..รู้เรื่อง

http://www.oknation.net/blog/charlee/2013/08/22/entry-1

จริงๆ รูปนี้ พูดก็พูดเถอะนะคะ บอกอเค้าไม่ได้ตั้งใจเลียนแบบน้องไผ่ ฮอร์โมนหรอก

แต่มันมีที่มาที่ไปที่หลายๆคนก็รู้อยู่ แต่อย่ามาเมาท์บอกกอในนี้เลยเนอะ

ดีไม่ดีจะโดนแบนซะเปล่าๆ ช่วงนี้ยิ่งได้ข่าวว่าไม่ค่อยมีบล็อกให้แบนด้วย

 เค้าอาจจะคันไม้คันมืออยากหาเรื่องแบนข้าพเจ้าก็เป็นได้

เอาเป็นว่าหากเจอหน้าก็ถามเจ้าตัวไปตรงๆละกันเลยค่ะว่า "(ปาก) จู๋นี้เพื่อใคร?" 555

...............................................

ปล.สำหรับท่านที่ไม่ได้รับการเมาท์อยู่เอ็นทรี่นี้ ขอได้โปรดตระหนักว่า

ท่านเป็นบล็อกเกอร์หน้าเก่า ที่ข้าพเจ้าเห็นและเมาท์จนเบื่อแล้ว ^_^

จบบริบูรณ์